장음표시 사용
251쪽
eum in Eucharistia sit quantitas, erunt etiam partes substantiales panis, adeoque substantia panis. Quodsi partes illae quas confert quantitas sunt partes accidentales, vel sunt partes, quas ipsamet quantitatis entitas, in se importat, vel sunt partes quas caular a se condi inctas illa quantitas : Non primum, quia alias in sua entitate Materia nunquam haberet partes, quia entitas quantitatis, nunquam est en- tuas Materiae, consequenter & partes entitatis. Quantitatis, non possunt cise partes cnritatis Materiae, habebitque se Materia in ordine ad habendum partes, scut Angelus velanitna rationalis, si ei supernaturaliter uniretur quantitas, per cujus unionem aeque non haberet in sua entitate partes , ac ante non habuit, licet habeat partes quantitatis qu. e secum unita est. Quodsi partes illae accidentales, sunt partes, quas causat distinctas a se illa quantitas. Ergo imprimis nunquam quantis areturentitas Materiae, quia nunquam in sua entitate acquireret partes. Ergo ulterius quantitas estens operativum.
RESPONDEBIs primo. Quδd accessum
quantitatis, praecedant partes virtuales. CONTRA. Partes illae virtuales vel continent entitatem partium formandarum, vel non continent redibitque argumentum factum. R Espo NDE EIs secundb. Partes virtuales, virtualiter continere entitatem partium for
CONTRA. Virtualis haec continentia partium formandarum, vel dicit negationem Physicae actualitatis, debitae entitati partium, vel non dicit Z si non dicit negationem. Ergb datur Physica actu actualitas entitatis illarum partium. Ergo illa non habebitur a quantitate: Si dicit negationem. Ergo illam actualitatem entitatis partium, primum confert quantitas, redibitque argumentum factum, qualesnam partes conferat.
REsPONDEBis tertio. Quod aliud sit, quantitatem esse ipsas partes entitativas substantiales, aliud autem , quantitatem, postefacere partes substantiales. Primum illud, non habet quantitas ob rationes allatas; habet hoc posterius; ex priori autem non nisi, sequeretur dari partes substantiales panis in Eucharistia. CONTRA. Quia vi argumenti facti, sequitur, quantitatem esse, ipsas partes entitativas substantiales, vel enim ante accessum quantitatis haberentur partes illae, vel non haberentur si non haberentur. Ergo quantitas sunt illae ipsae partes et neque enim illas producere potest, ut probatum supra et Si haberentur. Ergb non conferuntur a quantitate : Neque mur, si dicas i ante accessum materiae, antecedere entitatem partium, sed
non antecedere partes entitativas; non, inquam, valet, si id dicas, quia inter entitatem partium, de partes entitati vas, nullum est discrimen. Nam quamvis concedi possit, partes esse distinctas quoad entitatem, non tamen quo adesse formale partium. Id inde est. Quia aliunde sumitur ratio formalis partium de aliunde entitas, ut ex dicendis constabit. Sed ostendi non potest . aliud importari ab entitate partium, & aliud a partibus cntitativis. Quod
si ante accessum quantitatis dicas, non esse partes entitativas, in isto sensu, quia non sunt exirci satae, evoluta: dcc. tunc iam quaestio erit nonnisi desola voce; an scilicet non habere partes extreisatas, sit non habere partes entitati
riae habere partes entitati vas independenter a quantitate' etiam conveniar divisibilitas earundem par-rrum independenter a quantitate ' Sed probabilius est, non convenirC.
RATIO. Tum quia, quando partes sunt penetratae, accipitque Materia modum exbstendi, connaturaliter debitum nonnisi entibus spiritualibus, posta item penetratione pat-tium, manet entitas Materiae, partesque is,us entitativae , M tamen non manet divisibilbras , quia in unaquaque parte, respondet totum. Ergo divisibilitas se ipsa non convenit Materiae. Tum quia non datur ulla extentio entitativa. Ergo nec divisibilitas entitativa. Antecedens probatur. Si enim daretur e tensio entitativa, dicam etiam dari entitativam quantitatem, hoc cst sequentem Scindemtificatam ipsi entitati. Ergo nec dabitur ulla
divisibilitas entitativa, non enim est major unius ratio, quam alterius. Impenetrabilitas enim, extensio, divisibilitas, dcc. videmur petndere a quantitate, &sicut non datur ulla entitativa albedo, vel calorentitativus, identificatus
scilicet substantiae alicui, ita nec dabitur divisibilitas ulla entitativa. Tum quia, siesset aliqua ratio , ob quam divisibilitas conveniret materiae independentcr a quantitate, id ideo esset, quia potest conservari una pars , non conservata alia parte; adeoque divisa ab alia parte. Sed liaec ratio nihil probat. Quia quamvis v. g. Christi manus conservari posset
sine corpore Christi, tamen supposito inodo, iustitii quo existit in Eucharistia, non potest conservari manus sola, non servato toto corpor , quia in manu est totum corpus, & tota manus, in toto corpore. Ergo quamvis ante sublatam quantitatem , possit conservari manus, non Conservato corpore , tamen sublata quantitate , quando manus acquirit esse in toto corpore, de corpus in manu, non potest Conser-
vati manus, ictvato illo modo elscndi, nisi con
252쪽
servetur x totum corpus. Tum quia nulla necessitas,& nullum fundamentum tribuendi hoc praedicatum materiae, ad quid ergδ haec multiplicatio praedicatorum Z Tum quia divisio non
otest concipi sine extreitate; extreitas etiam
ne quantitate, & quaecunque divisibilitas, independenter ab cxtreitate , consimilis erit ei, quae convenit totis spiritualibus.
tia & reliqua accidentia secundum sic haberent partes, & extensionem, alia non esset cxtensio consti tuenda, in qua ciliciatia quantitatis, consistat. RasPONDET u R. Hoc argumentum,
nonnis probat, partes, indere denter a quantitate, non esse extensas, divisibiles &c. quod Mnos tenemus. sed hoc non probat, quod partes substantia de se non habeat. certe enim illas ut probatum est, non accipit a quantitate, sicut accipit divisibilitatem, & quia nos, non concedimus independenter a quantitate ullam extrei talem illatum partium cntit.vivarum, ideo, quantitas, adserens illam extreitatem, non erit Otiosa.
Oviici T secundo idem. si substantia ex se partes haberet, peteret Ubi. Ergo peteret ubi divisibile, ita ut pars illius, parti spatii, & tota, toti spatio correspondeat. Quod si tale ubi PCteret, nec per Divinam potentiam posset indivisibiliter constitui, adeoque CHRlSTUS
in divisibiliter in Eucharistia poni non possiet. ὀdsi peteret, illa substantia habens partes ubi indi visibile, non posset constitui sub quantitate, quin amittat propriam praesentiam. Quod si dicas substantiam partes habentcm, scclusa uantitate, nec petere divisibile ubi, nec indivi-bile; Contra erit: quia natura est determinata ad unum, nec potest indiscri minatim unum,
vel alium modum ipsius Ubi petere. REsPONDET primo Oviedo. substantiam esse indifferentem ad praesentiam, sive divisibilem, sive indivisibilem; sectu, a quantirate. It Iustrat hoc instantiis. Una causa, est in E Tens ad hos vel illos actus, una materia est in is ferens ad hanc vel illam soriam specie distin. istam. Cur igitur in subst.mtia non erit indisserentia ad ipsum Ubi. Haec Reso uNON SATISFACiT. Videmus in natura non esse aliquas indifferentias. Unde etiam Ovied. eodem puncto. num. is. sub finem negat, quod substantia, possiit sine quantita lepraescindere, ab habere vel non habere partes enitiativas. Et sicut non habere partu, cntitativas, & habere partes, procedit per praedicata contradictoria I ita habet e ubi divisibile non ba.
bere tibi divisibile. procςdit sinuliter percon i radictoria, quid ergo horum convenit partibus substantiae seclusa quantitate. Ex alia parte videmus etiam in natura , esse aliquas indifferentias ; ut concedit ipse Oviedo. Cur ergo potius substantia cum suis partibus spectata, in ordine ad Ubi non sequetur hanc partem eriti um negantium indifferentiam; quodsi negabit indifferentiam ad hoc vel illud tibi, dicet determinationem ad Ubi, restabitque argumentum a Valq propositum solvendum. Porro ut dignoscatur; an ad aliquid sit indifferens, vel non indifferens substantia , quae est a parte rei, pensandum est, an praedicatum, de quo quaeritur, sit intrinsecum an extrinsecum , 5 tunc ad
intrinseca praedicata, & identificata nulla osset indifferentia ue Si autem est cxtrinsecum praedicatum, pcnsandum est , an aeque se habeat res cuna hoc, quam cum alio, tunc enim dabitur indifferentia. Qita tamen doctrina posita, restabit quaercre,anaque sc bene habeant illae partes
substantiae, quantitate spoliatae, cum Ubi divisibili accum Ubi indivisibili 3 Ideo aliter I Espo N DET uR secundo. Supposito, quddin seruis probatur, Ubi, esse ipsem mct rei potitatem in recto; tunc dici potest, quod illa substantia, sccundum ea quae illi jurc naturae debentur, petat divisibiliter existere, ad eum modum quo Sol connaturali ter lucem petit, licet illa divinitus carere possit. Iam aulcm substantia illa spectata. secundum quod extrahitur extra jussuae naturae, spoliaturque quantitate, petit ubi
indivisibile actu, diu sibile potentia: quia petit
amentitatem, quae ratione partium entitati-
vatum, est divisibilis potentia,bcet ob defecture, quantitatis, non sit tunc actu divisibilis, posita autem quantitate amittit proprium ubi, sed
amissione impropria, quia non amittit ullam entitatem, neque enim per nos ubi est entitas, sed tantum acquirit modum essendi, cum enim stone, quam antea non habebat, retenta eadem en intitate habente partes, quam cntitatem importat ubi in recto. Osjici ruRterlib. si dantur partes entita livae in materia seclusa quantitate, faciuntne secum compositionem vel non si faciunt, Ergo erant divisibiles, contra quam supra illatum est uenam omne compositum dividi potest: Si non
datur compositio, quomodo habent rationem parthum RE sp oN DETu R. Hoc argumentum solvendum esse ex dicendi de continuatione, quae non involvit ullam modalitatem, sed solam carenti am terminorum .Lic et ergo compositio per uni. Onem, quae importat modalitatem arguat divisibil talem, sed non unio identiscata: nam si ipsum, cui identificatur non est divisibile, ut probatum supra, adeoque separabile separa tione proprie dicta, de qua supra. nec ipsa unio
divisibilis erit, Δ separabilis ab illis , quae unit, de qui-
253쪽
& quibus identificatur. Tota ergo illa compositio in hoc stabit,.quia scilicet sunt entitates plures pcnetratae, ade que non habcntes
proprios terminos, cx Vi autem penetrationis, ex vi item carentia: propriorum terminorum,
non sequitur ulla propria Composit lo, cum tamen ex sola propria compositione , oriatur di- isibilicas. ADDO, quamvis non daretur ulla compositio, haberctur ratio partis, non quidem actu alis, sed potentialis; de sicut non habetur distinctio in ratione partis nemine cogitante , uanec habetur ratio partis formalitcr. Cuius oppositum supponit argumeniunt. Deinde ratio partis in materialibus, inter alia dicit negationem tantae extensionis, quantam habet totum :jam autem nec tantam, nec non tantam, dicit ulla illic entitas extensionem, cdm nullam o-ninino habeat.
Sed contra iliatum, quod est et invertasti aditisibilitas non competat.
DiCEs primo ex recentiori Suarea. Id quod est indivisibile, nec per Divinam potentiam reddi potest divisibile. Ergo si materia esset indi visibilis, neque dividi possct ratione quantitatis. REsPONDETuR. Hoc argumentum multum
probare; probaret enim duos semipalmos, non posse divinitus seri palmum, qui de se non sunt palmi. Di recia autem dici potest. Id quod est indivisibile ex accidenti, habet tamen partes entitativas, molemque corpoream, adcoque est divisibile potentia, posse dividi.
Dic Es secundo cum eodem. Dcmus extensam materiam per unam leucam , annihiletur in instanti e ius quantitas, eo casu aut partes extremae remotae confluunt ad punctum, de hoc non; quia non datur tantus motus in ins .inti; aut non
confluunt sed manent extensae, S sic jam admittis divisibilitatem in materia, sublata quantitate. REsPONDETuR, eo casu redigendam materi
am ad punctum, quod non fieret per motum Iocalem, sed per solam destionem quantitatis,& sicut sine ullo motu locali polset hunc acrem extensum, in instanti DEus reddere penetratum : Item sicut desinit anima informare corpus, vel incipit, sine ullo motu locali; sic per solam destionem quantitatis , potcrit in punctum redigi materia, sinc ullo motu locali, quod etiam procedit in casu, quo in Eucharistia pars
cum toto corpore, dc e converso penetratur:
quia id etiam fit sine ullo motu locali. Fundantur autem hae instantiae in hoc principio, quial otest DEus rem locare in loco sine ullo motu ocali, ad eum modum, quo illam produxit in loco, sine ullo motu locali. DicEs tertio ex Pontio. Non potest dubita. ri , quod substantia capitis hominis, separata quantitate, potici dividi de conservata a lub.
REspoNDE R. Non posse dividi nisi divisione impropria. Imo absolute hoc negari potest, supposito quod partes hae penetrentur cit dictum supra de Corpore CHRISTI; dici etiam
posset immeritosiipponi, sine quantitate manere manum, vel caput, adeoque falsificantemelle hunc terminum: Unde illa conservatio unius partis sine alia, est nonnisi in suppositione
DIcΕs quarto. Sublata omni quanti tale, posto etiam quod illa materia tota sit in toto,& tota in qualibet parte; posito item quod sit penetrata, numquid independentera quantitate superaddita, non discernit DEus hanc parutem hiisse substantiam capitis, & hanc partem
fuisse substantiam pedis 3 Quisdsi illam discet-nit. etiam illam anni hilare potest solam, adeoque dividcrc. REsPONDETuR. Deum discernere quae fuerit pars materiae sub hac forma, quae seb illa, sed simul dicendo hanc materiam esse totam in tota residua materia, εc totam qualibet in parce, adeoque , non esse divisibilem divisione propria, consequenter in suppositione, quod illam velit esse in puncto, & sine quantitate, non potest velle unam potius, x non aliam partem ser
IKsTABis. Potest Duus sacere in sublata quantitate partes materiae non sint penetratae,& simul ut non habeant modum existendi rebus spiritualibus proprium, sed ut totum, occupet totum spatium, & partes entitativae illius, partem spatii ; quo casu, vere adhuc dividi sine
RΕspoNDETu R. Negando id posse fieri, quia si id fieri piisset, possct fieri beneficio entitati. vae extensionis, hanc autcm nullam esse, supra
ostendimus.. DiCEs quinto. Quantitas est accidens exten sum. Ergo debet praesupponere partes ex en'sas, ut in illis possit recipi. REsPONDETuR. Albedo est accidens disgregativum visus, nec tamen praesupponit disgregativum visus. Gratia item est accidens D εο gratum, nec tamen supponit subiectum D EO gratum, quod iani versaliter in hoc principium resolvitur, quia forma quamvis supponat potentia tale, non tamen debet supponere subiectum formaliter tale, sed reddere illud formali tet
IssTA Bis primo. Qualitas extensae non possunt recipi in quantitate, nisi haec esset ex tensa entitati v c. Ergo nec ipsa quantitas poc est recipi, nisi in partibus extensis. RESPONDETuR. Quia qualitates redduntur olentae, non nis pcr quantitatem subjecti, de quo infra, hinc si non opponeretur subj ctum exensum, hoc ipso non effetit illae qualitates extensae, quantitas autem non accipit divisibilitpte a sub ecto cuilla secum adferro potet L
254쪽
Rursds qualitates extensae idem sunt,quod qualitates materialcs ; neque enim datur ulla e tensio, propria accidentium: Qubdsi sint qualitates materiales, sunt qualitates indigentes, ut totae in toto,&pars illarum in parte subjecti recipiatur , hoc ipso enim essent in connaturali sui ecto, neque enim illud extendere possitnt; cum autem quantitas ipsum subjςctum extendere possit, adferreque sibi connaturalem modum existendi, hoc ipso non indigebit ulla antecedenti extensione. IssTABis secundo. Si ipsa quantitas habet cxtensionem suarum partiumentitativarum. Ergo & substantia scipsa, poterit habere extensionem entitativam. R EspoNDE R. Negando Consequentiam.
Quia quod est ratio serinalis alicuatis; scipso, dc aliis,& sibi, est tale. Sic albedo quia facit ut subjectum disgrcget visum , se ipsa ctiam cst dis-grcgativa visus. Ita & quantitas, quia seipsa cst extensiva subjecti, se ipsa crit etiam tibi extenso. Iam autem nego rationem exicnsionis scipsa, competere substantia'. Hinc ulterius disparitas assignatur, quia non soluin non est absurdum partes quantitatis se ipsis esse extensas,scd id omnino cst necessarium, alias daretur processus in infinitum in ratione formali extensionis. Absurdum autem est, se ipsis partes substantiae, habere Extensioncm cntitativam. Rursus. cxlcnsio sequitur extrcita-lcm, quae quia competit seipsa quantitati,seipsactiam competet cxlcnso, quia autem substantiae non compotit seipsa cxtrcitas, nec seipsa Competet cxtensio. Deniquc sicut nullum cst absurdum, accidens quod cit quantitas, cile entitative cxtrcisativum, cum tamen absurdum sit,substantiam seipsa esse extreistativam; ita nullum crit absurdum quantitatem seipsa esse ex-tcnsionem, chun substantia non sit scipsa extensio, idq; ob proportionem: quia sicut nulla datur quanta entitativo substantia, ita nec debet
INsTABIs tertio. Parios illa: vel sunt distinctae vel non distinctet si distinctis, Ergdd divisibiles ; si indistinctae, ergo nec plures. REsPONDETuR. Partes illas non esse distinctas nisi potentia, pluresq; quoad cnc partium,nonnisi potentia.
An d visibilitas N impenetralilitas sit priMoessentialis conceptus quantitatis'
IIdimus quod actualis divisibilitas rei inate-
rialis, habeatur ratione quantitatis , renat discutiendum, an non sit primo ciscutiale quantitati,conserro hanc divisibilitatem ρDicEN D uM cst primo. Dimisibilitatem non effvrimo essentialem conceptum quant Iratu.
PROBATuR primδ. Quia primo essentiali conceptu nihil est prius, jam autem divisibilitas in ratione quanti,supponit prius, nempe extensionem partium,ad eum modum, quo scis sio materialis , supponit rem scindendam. Unde etiam non ideo partes sunt extenta,
quia sunt divisibiles, sed ideo divisibiles, quia
PROBAUR secundb. Quia potest aliquid in
puncto collocari retenta eadem quantitate, sed penetratis tantum inter se partibus, cujus penetrationis exemplum habetur in Eucharistia. Ε go saltem divisibilitas actualis, non erit de primo essentiali conceptu quantitatis. PROBATuR tortio. Res spiritualis & noo quanta dividi potest. Ergo divisibilitas, non est primo essentialis conceptus quantitatis. Antecedens probatur instantiis ; nam imprimis potest dividi unus gradus gratiae ab alio, ilcm in sentcntia admittento unionem spiritualem , potest una illius pars ab alia dividi, membro abicisso,& sic in multis aliis. Consequentia autem
principalis per hoc probatur. Quia quod est de
primo essentiali conceptu alicujus, illi nonnisi soli, Convenire potest , licet autem Aristoteles per divisibilitatem ex elicet continuum, explicat nonnisi desicriptive, tanquam per aliquid Gliquomodo notius. DrcENDuM cst secundo. Impenetrabilitatem non esse de primo essentilli conceptu quantitatis. Est conclusio contra Arriag. Ovied. Pontium,& ouidem quod impcnetrabilitas actualis non sit de essentia quantitatis, constat cxinde, quia retenta quantitate,possimi se penetrare divinitus duo corpora. Restat controversia de cri-gcntia impenetrabilitatis, quam non esse deessentia quantitatis. PROBATuR prinab argumento communi.
Quod sic proponitur. Vel quantitas exigit impenetrabilitatem respectu cujuscunque clatis, vel tantum ruspectu certorum entium : Non
primum : Quia quantitas non exigit ne pen iretur a spiritibus , quod ipsum in hoc resolvitur, quia ista impenetrabilitas exigitur a corporibus ad possessionem loci per quam excludant se mutuo , bene aulcm in eodem loco stare pollunt, Quantum & Spiritus, imo ctiam corpus quantum sed glorificatum, titulo doni penetrabilitatis : Non etiam dici potest secundum; quia quaecunque sunt entia,respectu quorum quantitas exigit impenetrationem, haec ipsa sunt quanta. Ergo explicare quantitatemper impenctrationcm quantitatum,cst explicare quantitatem per quantitatem, adeoque obscurum perobscurum. Consequentia probatur. Quia in ista sententia , si quaeratur , quid sit quantitas i respondebitur est accidens cxigens impenetrationem : Si quaeratur quid est exigere impenetrationcm t est exigere ne corpus
255쪽
Quantum insinuet se in intimas partes hujus Quanti; restatq; , quaerore quid corpus quantum,quae item partes quanti PROBATuR secundo. Si primo essentialis conceptus quantitatis, cilci cxigentia impcnetrabilitatis, d crct tale cxigentia talis,ut nec . divinitus stante quantitate res pcnetrari possit; sed potest penetrari ut ipsi oppositi docent;
dicunt cnim impcnetrabilitatem competere quantitati, pcr ordinem ad potentiam naturalem, sequela autem principalis probatur. Primo essentialis conceptus Angeli,csh, csse substantiam intellcctivam completam: Primo essentialis conceptus hominis est esse animal rationa- Ic radicatitor acccptum,quae radices & sic dereliquis)sunt talcs, ut nec divinitus quidquam agi possi,quod sit contra illam exigentiam.
CONTRA. Quia non tantum est in homine exigentia ut sit animal rationale, sed actu nihil illi oppositum fiori potest. Ergo idem in praesenti fieri debet. R Espo NDEBIs secundo. Rationale potest assumi aDEO ad producendum actum ru-gicndi,quamvis non vitaliter,imb dc facto rationalc,CXc et actiones sensandi. Ergo etiam& exigentiae impenetrabilitatis,oppositum heri potest. CONTRA . Quia quod actum rugiendi pos sit producere, licci non vitaliter, rationale, solum resolvitur in hoc principium, quia quidlibet potcst fieri a quodlibet, quod ab illo fieri
non repugnat,nec datur exigentia cilcntialis ne elevetur ad produccndum aliquid,quod naturaliter produccre non potest, nec contravenirc-tur praedicato rationalitatis,quia por productionem illius actus,non reddetur rationalc actu irrationale,adcoque nec sequetur contrauciatio
exigentiae ess cntiali; jam aulcm si penetretur actu quantitas, supposito quod impenetrabilitas
sit primo csscntialis conccptus, contraVmirc-tur cxigentiae citcntiali. Et ramen sicut ratio nate, non potcst actu ficri irrationalc, retenta exigentia rationalitatis, ita nec quantitas poterit cile actu penetrata, supposito quod impenetrabilitas sit de cilentia illius. Actus autem sensandi potius .icbct cxerccre rationale, quia rationale est discursivum dcpcndentcr a pliantasmatibus, adeoque a sentibus S sensationi
RESPONDEBIs tertib. Est cxigentia in forma materiali,ut esse S conservari non possit, nisi in sub ecto; & tamen huic cxigentiae, oppositum fieri potcst. CONTRA. Quia imprimis non cli de primo essentiali materialis formae conceptu, ut esse &conscrvari non possit nisi in subiecto, sed id est de ratione non nisi formaec luctae; nego autcim quod detur forma simpliciter educta, quae t men non actu sed potentionalitor nonnisi inesi se & conservari pendeat a subjecto. Saltem c- ni in debet dari suppletivum aliquod, si, sit, Δ conservetur inacpendenter a subjceto , quod suppletivum facit ut verum sit diccro: quod, sit,& conservetur dependenter a su celo aequiva-lcntcr quodammodo. Haec tamen retorsio est bona. Hinc aliter PROBATuR tertio. Primo essentialis Conc
plus debet csse talis, ut nulli alicri formaliter, competat etiam divinitus, S ita non potest esse etiam divinitus animal rationale nisi homo, hocq; ipso darctur ens rationis,si essentia unius esset essentia alius. Sed impcnetrabilitas hoc non habet , quod probatur. Possibilis est aliqua qualitas spiritualis , quae apposita criti corporeo vel spirituali, reddat illud impenetr bile, quae tamen qualitas non crit quantitas,quia potest nullam dicero extensionem, possibilisq; est qualitas condistincta a quantitate, reddens tamen Cns impenetrabile , sicut opposita alia datur quat itas, V.g. corporis glorificati , quae adfert penetrabilitatem. Et si dicas hoc ipso illam qualitatem sere quantitatem, quia adteret impenetrabilitatem. Hoc ipsuin erit quod negabitur. O Miciae primὁ Ovicd. Punctum habete sentiam quantitatis, tamen neque habet e treitatem partium in ordine ad sic nec in ordine ad locum,nec ullam divisibilitatem, & tamen habet impcnetrabilitatem. Ergo impcnetra bilitas est primo citcntialis quantitatis conceptus.
R EspoNDETuR. Nego in sentcntia Aristotelis puncto impenctrabilitatem convenire , de quo infra,sed posito, quod etiam conveniret iuli impenetrabilitas,negari potest pi cto conV
nare debere cilcntiam quantitatis.
O rcim secundb idem. Possibilis est quantutas indivisibilis, quae certe non esset cxtensa,sedcx eo solum foret quanta, quia csct imperi trabilis. Ergo essentia quantitatis, sola stat in
I Espo N DET primo recentior Suar. Negando possibilem esse inlcm quantitatem, Tationem dat. Tum quia repugnat corpus simplex. Tum quia talis quanti medictatem posset Deus annihilare. Tum quia, si tali quantitate constaret V. g. palmus, ille palmus haberet duos scini- palmos,quorum quilibet excluderet alium, hoc autem est esse extensum. Hac re onsio NON SATisFAcu. Tum quia negatur implicare corpus simplex. Tum quia est uetitio
256쪽
principii, scilicet illius quantitatis medietatem tacitate collata a quantitate , quod etiam infracile annihilabilem, siquidcm argumentum as- repctitur. Extensio autem partium in ordine adsumit illam fore indivisibilem. Tum quia,quan- Iocum in hoc stat, ut corpus parte sui, partem do unus palmus excludit alium, hoc iacit, non loci,& toto sic, totum locum occupet. Quam penetrando illum,hinc petendo nonnisi princi- quidem exicnsionem partium in ordine ad lo-pium,ad probandum illi quantitati competere cum , dupliciter acciphre insuper possumus. impenetrabilitatem, assiimitur, competere illi, Primo cum actuali commensuratione ad lo- quod unus palmus, excludat alium. cum,& lim: communiter non dicitur esse, de REsPONDET- secundd. Si procedat argu- primo essentiali conceptu quantitatis, defamentum de quantitate, quae non sit punctum de cto cnim Christus in Eucharistia retinet suam iamcn sit indivisibilis , poterit adhuc salvari quantitalcm,re tamen pars corporis illius, non quantitas ratione cxtrcitatis partium in ordine rcipondet parti loci. Secundo, sumi potest ex--dse,quς competere potest etiam rei indivisibi- trcitas partium in ordine ad locum non aetita lio penetratae,ut contingit in Eucharistia. lis, sed aptitudinalis, per quam connaturaliter OBliciTuR tcrtio. Omni quanto soli &sem- exigat parte sui, partem loci, toto se , totum per convcnit impcnetrabilitas.Ergd est illa defi- suum locum occupare, quo censu hanc senten- MitiVa quantitatis , adeoque primo clientialis tiam deicndit recentior Suar. Metaph. Trach.
Conceptus illius. I. I. . Sed in contra.
RESPONDET , quod imperactrabilitas non PROBATuR CONc Lusio primo. Ad primδOmni nec scinper quanto competat, arguit ipla essentialem conceptum rcquiruntur tria. Pri- actualis penetratio, ut alsiimptum est in argu- mo,ut sit ita primus ne detur illo prior. Secunmenso icrtio. Deinde ad primum essentialem do, ut reliqua illius ciatis praedicata in illo infun-cOnCCptum requiritur, ctiam ratio pruni, hinc dantur. Tertio, ut soli illi enti competat. Sed quamvis omni homini,soli,& temper competat totum conveniet extrcitati partium in or-
risibilitas, nihilominus esse risibile, non est defita dinc ad se, per ordinem ad quantitatis conc nitivum hominis nec prinab essentialis illius plum. QuoAD PRIMurus probatur Minor. Quia sicut ipsa, entitate rei nihil est physice prius inrc, ita partibus illius, ad coque &extensione Carundcm per ordinom ad se , quid enim est hoc priust Deinde prius est, rem cise in ordiri exirettaspartium in ordine ad se, sit primo ne ad se, quam in ordine ad aliud. Ergo etiam esentialu Conceptus quantitatis' prior est extrcitas in ordinc ad se, prae extensio-ι ne etiam aptitudinali in ordine ad locum. Dc-REsutatis praedictis sententiis, rcstat ut con- niqtie non videtur per locum intrinsecum s cludatur de primo cssentiali conccpru qui, ex impostibilitate loci, impossibilitas quantitatis. Ergo locum, in suo conceptu, non debet dicere quantitas Conceptus: non habet autem impcnctrabilitas in quantitate rationcm primi.
Proponitur Comlusio G probatur.
IcENDuM cst. Primo essensialem conceptum
QuoAD SLcuNDuM probatur Minor. Bonaesh liaec consequentia : Corpus cst impenetrabile, ergb habet ex rensionem partium in ordine ad se; Bona ilcm haec conssequontia; Cor- uantitat is,esse, Extreitatempanium in ordine pus habet cxlcasioncm aptitudinalem in ordi- e. nc ad locum. Ergo etiam habet extensionem Ex PLicAUR CONcLusio. Extreitatem du- partium in ordine ad se. Bona item haec conse-plicem communiter attribuunt Philosophi, quentia: hoc corpus est divisibilo quantum est quantitati, primo cxtrcitatem seu extensionem cx se. Ergd habet extensionem partium in ordi- partium in ordine ad se. Secundo exicnsionem ne ad se. Ex quibus & aliis colligitur nullum partium in ordine ad locum. Extensio partium praedicatum clic reperibile in quantitate, quod in ordine ad sic, in hoc stat, qudd quantitas red- non praesupponat cxtrcitatem partium in Or- dat corpus ita sic habens , ut licet partes omnes dinc ad se. Codcin loco concludantur, non omnes tamen QuoAD TERTIuM probatur. Si enim alicui immediaic uniuntur omnibus, sed ha C qui dona competeret cxtensio partium in ordine ad
illi, illa alteri. Et ita caput Christi in Eucharistia sic,& non quantitati, competeret maxime ipsi immediate unitur collo & non pectori. Quod cntitati rei: Sed hoc non potest dici, quia nulla ipsum non ita est intelligendum , quasi ratio u- datur aptitudinalis locabilitas , impenetrabili niti liabeatur a quantitate, haec enim habetur ias,vel divisbilitas entitativa, itidependenter a ab unione, sive illa sit distincta, sive indistincta, quantitate. Ergb nec extrcitas partium in ordi- scd quod ratio successionis, ut ita dicam) colli nc ad se, cntitativa. Et si darctur entitativa cx- ad caput, humeri ad collum, habeatur ab cx- trcitas indepeudenter a quantitate , daretur ly a aequale
257쪽
aquale vel inaequale indcpondenter aquantitate,ratione scilicct cxtensionis illarum partium, consequenter darctur species quantitatis, hoc est aequale vcl inaequale sine gencrc , quia sincquantitate.
PRO WATu R secundo. Primbesi cntialis con-ccptus quantitatis, non est divisibilitas, ut probatum , nec impcnetrabilitas nec extensio partium in ordine ad locum aptitudinalis, at probo.
Ergo sola extensio partium in ordinc ad se, critille conceptus, quid enim praeter h. ec importat quantitas ' Quod aurem aptitudinalis extensio in ordine ad locum non sit primo essentialis Conceptus.Sic probatur. Quia impossibili omni loco, pollibilis adhuc cisci quantitas , quae cnim
PROBATu R tertio. Quia videtur Aristoteles in hoc constituisse essentiam quantitatis; dicit enim continuum esse diu sibile in ea quae insunt, ubi per divisibile non intelligit meram partitionem , non enim darctur partitio , redacta ad punctum quantitate , & tamen malacre posset quantitas. Debet ergo potius nomino divisibi lis, accipere extensum Vel cxucisatum, hoc enim ipso, quia hoc non est unitum huic,cst divisibile ab hoc, termini auicin illi, in ea q insunt, vidcntur idem importare, quod ad partcs in ordine ad se.
Risuntur Objectiones. OBiiciτ primo Pontius. Extroitalcm partium inordine ad se, seclusa omni qu.intitate,Continet materia. Ergo haec extreitas non
est de primo essentiali conccptu. Aniccedens probatur. Substantia hominis indepcndenter ab omni quantitate exigit partona substantialam manus , pedis &C. & illae partes sempersunt ex tonsae invicem, nisi fiat miraculum, ad eum planc modum, quo quantitas, se ipsa cxiit, ut partes illius quoad se, cxtrcitalcm ha-
REspoNDr R. Negando Antecedcias, seclusa enim quantitate, non erit figura mantis, figura enim revocatur ad quantitatem, quod si illic non crit sgura manus,lacc crit manus. Sed
quidquid sit de hoc, dici potest quod substantia
hominis exigat manum depcdem divisibiliter &cxlcnseponi bilem,naturaliter loquendo, quia etiam exigit quantitatem,sed non exigit pedem divisibiliter& extensu poni bilcm , ita ordine ad se, independentor ab cxigentia quantitatis, sine qua haberet partes intra se, non cx tra se, habe
tate in ordine ad se. Dici etiam potest, quod substantia hominis complete spectata, deposcat etiam quantitalcm,aliaq; accidentia,quod contoriam se ipsa habere partcs cxtra partes, id defendi debet conformiter ad dicta supra in simili, de divisibilitate. In sententia autem admittento formas partiales, dici potest subitantiam h
minis , non exigorc cxtreitatem illarum partium, seclusa quantitate, sed solas formas illas substantiales, carumq; ad materiam unionem, cxtrcitatem aulcm iptarum partium habet ratione quantitatis. INsr AT primo idem. Substantia hominis connaturalitor loquendo exigit manum, noncssc unitam immediatc pedi. Ergo cxigit habere partes extra part S. R EspoNDE R. Substantia hominis , scutconnaturaliter exigit habere quantitatem, ita exigit con naturaliter manum, non esse immediate unitam pedi ; independenter autem aquantitate , non cxigit immediato illam uniri pcdi,nec mediate: Non immediate, quia hoc cssct cxigere contra symmetriam a natura intentam; non mediate, quia si hoc exigeret, exi-gcrct dcpcndenter a mediis; ut autem non nisi mediate collum uniatur pedi , id habetur tanquam a mcdio,a quantitate; consequenter substantia hominis exigit manum non cile immindiato unitam pedi, sed non nisi dependenter aquantitate.
stantiam partes substantialcs extra parto, nitas, ita ut immediate manus non uniatur pedi,
quam habcre quantitatem,quod ipsum probat. Ouia de conccptu corporcae substantiae ut sic, cstliabere pluralitatem partium, per quod etiam condistinguitur a spirituali ente; hic autem
conceptus non depcndet a quantitate. RESPONDET uR. Corpoream substantiam exigere pluralitatcim partium,entitativarum , sed non caetrcitatona illarum, de contradistinctione aut in Corporis aspiritu in materia de Angelis dicitur.
INSTAT tertio idem. Substantia elephantis exigit majorem quantitatem prae substantia hominis, cu)us nulla alia ratio est, nisi quia plures partes exigit substantia elephantis, Ergo prius cst habere substantiales partes, quam exigeret
RESPONDETuR. Quod substantia elephantis, madorem exigat quantitatem,ratio est;quia plures quoad entitatem partes deposcit,plus autem materi e,deposcit nisi fiat rarefactio plus quantitatis. Consequenter, est quidem prius habere partes substantiales quoad cntitatem,quam ha-bcre quantitatem, sed non est prius habere partes substantiales extretiatas,quam habere quari
OB;icir secund ue idem. Substantia manus essestin uitur essentialiter a substantia oculi ciuae esse
258쪽
R EspoNDET un. Substantiam manus &substantiam oculi, secundum quod haec dicit aliamentitative partem materiar, aliam haec, esse distinctas essentialiter, sed in ratione oculi & m nus cum non dentur formae substantiales pamtiales , esse distinctas non nisi accidentaliter,
quae distinctio potest esse speciei accidentalis, consimilis ei, qua distinguuntur homo albus, S niger; petibilis etiam a distinctis specie figuris,
lub eadem quantitate contentis. Independem ter autem an hac sententia distinguitur consequens. Ergb substantia habet plures partes integrales, quoad entitatem& non a quantitate. Conced: consequentiam. Plures partes quoad extrcitatem & non a quantitate. Neg. cons
INsTAT idem. Certum est quδd non a quam litate habeat homo , quod oculus non sit unitus manui immediate, cum enim quantitas sit elu dem rationis , non potest concipi, quomodo faceret oculum unitum potius capiti , quam
REsmNDETuR. Rationem unius praecise non haberi a quantitate,sed rationem uniti cum cxtrcitate, secundum rationem extreitatis, haberi a quantitate,ut autem immediate vel mediatὸ aliquid uniatur,referri debet in exigentiam naturae humanae, talem sibi constitutionem corporis vcndicantem.
Omicir tertio idem. Si substantia hominis spoliaretur in instanti sua quantitate, quomodo
haec non occuparet eundem locum , dc non haberet eandem extreitatem in ordine ad se RESPONDETu R.Ipsa ablatione quantitatis,sine
ullo motu locali, redigendam illam esse in punctum ut dictum supra,diceturq; insta. Ut autem illa substantia confluat ad hoc potius punctiim laci quam ad aliud, dico determinationem spectare ad Deum ; casu autem quo Dcus nollet hoc detcrminare,nec in priori etiam posset veste spoliare quantitate substantiam , quia velle spoliare quantitate substantiam, est vello spoliare extensione,velle spoliare extensione, est velle redigere ad punctum, velle autem redigere ad punctum est velle redigere ad punctum determinatum, neque enim potcst in indetcrminato puncto manere substantia, cujus determinatio cum a nullo alio fieri possit,fieri deberet a Deo, ex suppositione voluntatis spoliandi su stantiam quantitate. An autem teneri posset, eo casu non.redigendam ad punctum loci quantitatem, de hoc infra. INsTAT idem. Nulla est ratio unde colligatur qubd substantia accipiat extensionem partium a quantitate potius , quam quantitas a substantia.
REspoNDET . Cum non probetur rati nem quantitatis in alio stare, quam in extensi
ne partium inordine ad se,hinc dici potest:Nulla ratio formalis hoc quod ipsa tribuit accipit a subjecto, ita disgregativitatem visos, non desumit albedo, a pariete; Et quia ratio formalis quam tribuit quantitas, est, ex dictis rationibus, extensio partium in ordine ad se, ideo eam non debet accipere quantitas a substantia. O MiciT quarto instrius dup o n. . Extrestatem hane partium,habet substantia corporea ex se citra quantitatem ; nam utiq; citra quam citatem distinguitur essentialiter a substantia spirituali. REspoNDETun inprimis,non distinguitur corpus a spirituali per partes,hinc etiam indivisibiale,sive continuativum,sive turminativum quantitatis, non est quid spirituale. Deinde si per
partes, est necesse distingui rem corpoream aspirituali,licet extreitaspartium entitativarum, pendeat. quantitate, cum in nostris principiis independenter a quantitate habeatur pluraliatas partium cntitativarum, per eas poterit distingui res corporea a spirituali re, idque dependenter a quantitate.
IssTAT. Cum quantitas in substantia recipi tur , vcl tota quantitas recipitur in tota substantia, vel pars in parte, vel tota in substantia indi visibiliter: Si primum i Ergo pluralitas partium substantialium in substantia praecodit quantitatem; Si secundum, Ergo accidens divisibile,r cipitur in subjecto indivisibili.
REspoNDET . Quod recipiatur quantitas in partibus entitati vis substantiae, non tamen in partibus antecedenter extreitatis,nec enim illi, ut dictum alias, potest tribuere partes substantiales, sed illas supponiti, licet partibus substam tialibus tribuat extrcitatem, estqi alia pars quoad entitatem in capite,alia in pede,ita tamen ut illis entitatibus, extreitas , independenter aquantitate, non conveniat.
OEiiciet quinto. Aversa apud eundem insamili. Extensio hec partium in toto, non est di stincta a partibus entitativis,Vel saltem non pota est concipi sine illis, neque econtra: unde Cogutari nequit substantia corporea, Cum distinctione cntitativa partium, sine unione & continu tione illarum ad invicem, nam si conciperetur sine unione illarum facta, per indivisibilia su stantialia, iam non esset enutas corporea , sed potius indivisibilia resoluta , & u concipitur cum unione partium , concipitur necesIario cum aliquo ordine illarum adinvicem, quia imdivisibile quod copulat partem A. cum parie B. non utique copulat immediatE cum parte C, de
nec mente concipi potest substantia corporea, sine tali ordine,ita ut unaquaeque pars sit omnibus &singulis immediate unita, ω non potius ua mediante alia. svoN DET-. Admittimus quidem partesentitativas independenter aquantitate,sed non extensionem entitativam,licEt extensio praesupponat partes entitativas. Unio autem partium, duplex cogitari potest, a locaris, dacundum
259쪽
quam una penetrat aliam,& est illic,ubi cst alia: di haec non tantum non habetur a quantitate, sed potius excludituri, Alia unio successionis, vel potius ipsa successivitas, in quantum cxtretrasu iiij us, immediata est cxtrcitati illi, quamvis localiter nulla sit extreitas,& haec habetur a quantitate, negoq; illam haberi non posse in iis quae in ordinc ad locum extrcitatem non habent. Immerito etiam supponit argumcntum,dari in divisibiliasiabstantialia continuativa. Sed quid quid sit de hoc: Conccdo quod si conciperetur substantia cum unione succcstionis,concipiatur 'necessario cum ali luo ordine illarum , ad invicem; sed nego hunc ordinem, vel potius Extrei-ratcin immediatam, haberi sine quantitate, qua ablata crit quidem entitas corporea , immo in nostris principiis etiam tunc habebit partes, non tamen divi sibiles, quia divisibilitas tota habetur a quantitate, uidictum supra. Nego ultcrius non posse concipi substantiam corporcam, sine tali ordine extreitatis & succcssionis, nec erunt tunc in illa substantia corporea solum indivisibilia resoluta, sed partesentitativae plureS penetratae,& ob ablatam quantitatem hic dc nunc, non divisibiles.' INsTAT primo Mastrius. Etiam talis ordo partium haberi potest sine quantitate, ut patet in corpore humano,quod ut sit idoneum animae subsectum , petit talem dispositionem partium interse,quae appcllari solet organisatio substantialis,sublata quantitate. RESPONDETuR. In organi satione duo sunt, unum formae partiales per alios , vel dispositiones accidentales , astud ita formatae matcriae &partium cxtrcitas: prius illud habetur independenter a quantitate, sed negatur ibi haberi hoc
posterius. INsTAT secundo quidam. Hic conceptus quantitatis competit etiam intensioni, nam ctiam gradus caloris ita exigunt uniri, ut primus non uniatur immediate tertio, scd mediante secundo. I tapoNDETuR. Numcralis S computi cx-ucitas, potcst competcre intensioni, vi cujus , a secundo supponitur primum; sed non compctit Intensioni de se,extrcitas praecxplicata. INsTAT tertio idem. Posse hunc ordinem servari, etiamsi matcria spolietur omni quantitate. Sed de hac instantia infra.
quid sentiendum de Materia gobata
omni quantitate ρContra praeictam Conclusionem posset adhuc
objici tale argumentum. Sublata quantitat non est necessc tolli unionem; si non tollitur u nio: Ergo sublata quantitate,immediate caput unitum inanet collo: Ergo ulterius sublata quas
litate , est ex irritas partium in ordine ad se. Quod ipsum ulterius trahit secum hanc diff- cultatem , quia spoliata substantia omni quantitate,si non manci cum cxtrcitate in ordine ad se,
quod &quale spatium occupat ' quae dissicultas cst quidem superius tacta, repeti tametri altivi
AssERO I. Sublata quantitate , tusefaltem divinitus non tolli unionem sub antialem. Qua enim in hoc implicantia
AssERO II. Sublata quantitate non tolli eniam unionem continuatimam inter se Ratio. Quia ut infra dicetur, unio continuativa nihil aliud est quam negatio terminorum ablatione autem quantitatis, nulli ponuntur termini. Ass Eno III. Sublata quantitate , quam
non tosietur unio con inuativa, non maneret ame
ex rettas flartium in ordine adse.
RATIO , quia ante in statu scilicet habitae
quantitatis, ita crat unitum collum capiti .ut di CCret ratione cxtrcitatis, ncgationem unionis
cum aliis partibus quam negationem, jam nendicit, sublata quantitate , adeoq; nec extrcitatem, in qua tamen extruitate stat quantitas. It certe & esset tunc immediate unita psrs huic,&non alteri, & non esset : Esset ut supponitur, cum supponatur manere extreitas partium in ordine ad se; non esset autem, quia non potest immediate uniri huic nonnisi, quando absoluto ab alia,nullam dicit extrcitatem, non in ordine ad se, quia haec habetur aquantitate quae crate tur sublata, non caetreitatem in ordine ad locum, quia supponitur,tunc habcri penetratio. diuoa fecundam'artem. Nempὸ quo e
spatium occupet 'bstantiastoliata omni quantitare Dici haec pollent. Imprimis, quod occupc;
nonnisi punctum spatii, non hoc sensu, quod spoliata substantia designet in loco divisibili ali quid indi visibile, te quo inserius, sed quia in se spectata nihil divisibile habet, locabilitasq; illius intrinseca est indivisibilis. Secundo. Cogitari possct,qubd non redigatur quidem in punctum, sed occupet certum spatium , ita ramen ut tintum sit in toto,& totum in qualibet parte, id Pi leb, quia seclusa omni quantitate, cntitas ina' teriae clephantis major est entitate materiae DP mae. Ergo de locabilitas,&sicut potest inaequali tas cialitativa tribui independenter a quantita te sic&locabilitas inaequalis , ita ut minorita Cum intrcitate , possit competere substantiae, independenter a quantitate, licet non minoritas cum extreitate. Et sicut Christus in majori
hostia plus occupat spatii quam in minori Mihil
ominus Christus in Eucharistia non habet extensionem localem. Ergb etiamsi plus occupa rei spatii moles corporea elephantis, prae molς
formicae, noninde sequetur haberi tunc eXren
sionein localem,quia sicut Christias est utrobi
260쪽
penetratus, NI penetratio ossicit exicnsioni locali, ira&duae illae materiae, supponeiciatur pcnetratae. Tertio cogitari potest. Quod Eus sublata quantitato contineat in eodem loco substititiam,impcdiatq; pcnetrationem,ut si partes mandet teneri ab Angelis, ne coeant. I u rrto.
Cogitari potest, quod replicet illam substantiam ut spatium idem occupet, quod antea occupabat. Evisio. Quὁd illam collocet in toto illo spatio,ita ut sit tota in toto, & tota in qualibcti strie,ad eum modum, quo Angelus divisibilcinocabilitatis sphaeram implet,sine ulla quantitate. In hoc decernatur
Assino I. Illam sub antiam occupaturam in-
dioisibile spatium. R Ario, quia cum ipsa siti jam indivisibilis, ut-otccarens omni extensione, quae a quantitate
aberi debet,nullum alium habet titulum, divisibile spatium occupandi.
As5ERO II. Pluribus partibin entitativis Matoriae, v. g. elephantisprae moeria vcl. formica, non
debetur occupatio majoris spatii loci. RAIIo. Tum quia, concessis pluribus partibus materiae elephantis, prae partibus matcriae corporis formicae,non sic luitur, plus spatii mole sua occupare dcbcre maioriam elephantis.
Quod ipsum probatur. Quia in Eucharistia
minus matcriae .lcbetur CHRisTI digito, quam toti corporiCHRIsTi,& tamcn non plus occupat spatii totus CHRisTus quam Mus digitus. Ergo ex pluralitate praecisa partium,non icquitur occupatio majoris spatii. Tum quia tota occupatio spatii non provenit ex mole, sed proxenit ex
ex tonsione locali,& non penci ratione simultanea,CUJus oppositum,convenit illi materiae. Ergo etiam ex vi cjusdcm pcnct rationis, tantundem occupabit spatii,plus,aut illud quod minus
est,materiae. Tum ouia rationes in oppositum adlatae non convincunt; nego enim dari ullam
locabilitatem entitativam canaque divisibilem, sicut nulla datur divisibilitas claritativa, de quo stipra; qubd debeat dari inforitas cialitati va,dc- ducitur ex illo principio, quia partes cntitativae prae,supponi debcnt ante quantitatem : nulltimautcm principium cst tribuendar huius locabili tatis: nec apparet quid sit minoritas cum intret-tate,si locabilitatem divisibilem in re materiali trahit. Quod adserebatur de duabus hostiis majori de minori disparitalcmhabct; quia naa-jor illa occupatio in majori hostia, est propicrmajorem inibi quantitalcm panis cui unitur, Δ i Ctinus concultioncm sequitur corpus Christi, jam
autem major quantitas,no est in clephantis mal teria, cum supponamus rota quantitate sublata. Assino III. Sublata quantitate, non posse Dcum continere panes in eadem extensione locali. R ATIO.Tum quia & mancrct corpus cum ca- , de extensione locali& no maneret: maneret hui- AC ut supponiturmon inancrctauic;quia tota ra-a tio talis ejus exicnsionis,cst quantitas,quae si sub-ι Iata est,etiam talis locatio aulerri debet. Quod universaliter in hoc principium resolvitur. Quia deiectum principii formalis, non potcst Drussupplcre,& ita non potest faccre,ut ii aliquid lucidum sine luce,album sine albedine; cum ergo quantitas exhibeat extensionem localem in genere cauis formatis,illa sublata,non poterit extensio localis habcri. Tum quia. Quamvis sine ulla quantitate possit divisibilem locum habere Angelus,coextendciasse suae sphaerae locabilitatis, id tamcn habet titulo cujusdam virtualis cxtensivitatis,quae in rebus materialibus no habetum, fundatur enim supra ipsum spirituale esse, tribuereq; rei materiali id,quod spiritibus couenit est merum fingere: & sicut si Angelus no haberet cxtensivitatem localem, licere,qubd pose sit etiam divinitus occupare divisibile spatium, csset fingere; ita & in praetenti. Tum quia, si ma-tcria spoliata quantitate eundem divisibi in i cum Ocςuparet, de vellet illam DEus spoliare quam itato,ut supponitur,& non vellet spoliare: quia nollet illa spoliare caelusionc saltem locali, quae' in materialibus, supponit qualitatem, nec
habet supra quod aliud fundetur. Effectum qui dem secundarium ut alibi dicitur potest Dει supplere,scd si ca tera sint paria,& in particulari,
si secundarius cilcctiis,no praesupponat conjunctionem cum primario, ut extensio localis, ne cessario supponit cxtrcitat ciri partium; exircita, autem partium tunc non habetur, quia nec habetur quantitas. AssERO IV. Si Detu spoliet materiam ouantitate, pircetris eandem. tamen non poteris occupare a
lium tanIum. ouantum occupabar ante.
RATIO. Quia vcl occuparci illa materia tantum spatium,quamvis inter replicata nihil intem cedat,vel si aliquid intercedat: ita ut v. g. primo ponatur materia replicata, postea v. g. digitus quantus, succcdat digito materia replicata, &materiae replicatae digitus, & sic consequenter. Non potcit dici primit,quia illa materia replicata,cllet inpunetiim collecta, punctum aute additum puncto &indivisibili non facit divisibile,
ncc occupat cxlcnsium locum, secundum principia Aristotclis. Non potest etiam dici secundu; Quia tunc non illa materia replicata occuparet idem spatium,sed quantum inte ectum,cui ad ditum punctum replicatae materiae, non faccrct majus, scd deberet se penetrare cum partibus quanti,de quo etia inserius redibit scrino. Assvlio V. Sipo bios egla modus extensivit
iis mater alis,consimilis ei extensitiosast, qua ant-ma o 'elus sine ulti quaent late,occupantspatium indivisibile unc materia polina omni quamisare, adeos tota in toto ct Iotam qualethel parte exsens,
posset etiam occupare spatium divisibi is. R ATio. Quia ad talem occupatione suppone retur no requiri quatitas,cum sine qualitate sor- mali,talis locabilitas copetvrcsupponatur;siquis csiceret ea de facto dari, fingeret: An aute sit possibilis de hoc non discurro, unde ex supposita nonnis locabilitate tali, procedit assertum.