장음표시 사용
131쪽
f- π,sae 'me Papatum asserere conatus est Vbi tamen aliquando Alexander II. o Hi debrandus eius Archidiaconus eum pupug ' runt, omnia paene reuocauit, o quin apertam palinodiam caneret parum abfuit. Hudiamus ipsum ad Alexandrum scribentem. Hoccine mihi, Vene abilis Pater, meritum reddidisti, quod cause tuae perorator in sanctorum Pontificum Conciliis toties exstiti, quod in Legationis tuae curis atque negotiis frequenter in secularium laicorums conuentu quas quidam causidicuι declamaui. Euid fecerim, quiave pertulerim,
examinis et euri censura discutiat, nec coactusigna querela compellar effluere, quod adhuc flentiosupprimens vix po sum silentio occultare.
Hoc enim me necdum Roma referentem vel friabentem audiuit,necdum alijs res ista quae sinciitatis vestraefamam laceraret innotuit,&c. Post ista Damiani verba tu peroras: Euid in hoc
quod silentio si primit,ct vix potes occuliares 2 id est quod necdum Roma scribi aut dici co nouit cor labiis digitum siverponit i ni si pro fecta, ut sic ferme aperte signi caret se con trarium se sentire se posse proloqui, quam de Papatu iam toties se locutus fuerat se siri GratLor se adulatorem fuisse aperta propemodum cons ione fateretur. Haec tu: quanto conatus', si qualia magnas nugas agis i quam benedixit s. Apol. 1 Magnus Imperator, haereticos stultos esse aluiam
132쪽
si iam tu lingua se plumbeas iras circumferre. Mendacia enim de Catholicis ignea quidem malitia, sed plumbeo ingenio fingunt. Tuam in Petrum Damianum iram plambeam duo pio bant. Primo tecum stupide ipse pugnas.
Non enim cohaerent ista quae dicis, Petrum Damiani contra conscientiam & scientiam Papatum asseruisse, S tamen ut hominem
alioqui pium seductum Papatum asseruisse. Nam qui contra conscientiam scribit, tamquam verum stribit,.quod falsum esse probe nouit, qui vero seductus falsum quid asserit, id ut verum asserit quod verum esse credit.
neque contra cons Ontiam, sed conscientia errante scribit . Igitur si Petrus Damianias Papatu ut homo seductus astavit,quo modo
Papatu in contra conscientiam as eruit8quomodo non deceptus sed deceptor fuit, imo adulatoru contra propriam scientiaPapatum sngentium unicum prope exemplari Quam plumbea sit haec accus itio, vides. Secundo, plumbea esse probatur ex illa vehementiae plena, sed prudentiae vacua interrogatione,
qua declaras quam scire cupias,quid sit illud quod Damianus silentio supprimit. Nec dubitas sane esse tractatum aliquem , quem si dedisset in lucem, Primatus Pontificij toties asserti palinodiam cecinisset. Nugae. Damianus enim clarissime dicit, cuiusmodi res illa
133쪽
cessione a Petro P Quam vero temeret Nam qui tibi constare potest, coida nostra nulla erga S. Petrum assici deuotione, Ut cum totius Ecclesi e Primatem agnoscamus 3 Sano de Petri potestate singulari , in Evangelio tam singularia testimonia habentus, ut ii Petri Primatus verus non sit, falli tamen in eo asserendo pius quispiam facillime possit. Hoc tuis dictis a te evincendum est. Libro C. . n. IT. dicis, S. Leonem sbi absolutam Monarchiam Eccl assicam diuina per Petrum insiluitone a nae s.&codem lib. . c. IO. n. 12. dicis, ceteros post Leonem Ponti ces Primatum sibi diuino Iura per successsonem a Petro deberi existimasse. tertio ibidem dicis, hos motos fuisse non veru quidem, sed apparenti ratione. Hoc opere, quam sit haec ratio vera, solida, certa, demonstro . Nunc id sumo, quod tu,
quia negare non potes, sponte concedis, rationem istam , quae Monarchiam a Petro derivat ad successores, saltem apparentem S probabilem esse. hac enim apparentia Monarchiae Romanae concessa, stra im apparetic meritas tua, qua Catholicos illam aiserentes nulla pietate inoucri pronuntias. Nam si
Petri Monarchica potestas ad successo in derivanda in Evangelio saltem appareat, qui certus esse potes, Catholicos, dum Pςtrum Ecclesiae Monarcham statuunt , Primatus
134쪽
Euangelici apparentia non decipi ' Qui tibi
constat, Romanos Pontifices antiquos, deceptos apparentia Euangelica, Monarchiam pio errore asseruisse ξ nos, quos Monarchicos appellas, quibus,ut Monarchiam asseramus, ad Scripturae apparentiam, tantorum Patrum auctoritas accedit, nulla sacrae veritat s & dignitatis Petri specie moueri Prmo Petri Monarchiam asserere non nisi impia mente,Vt eiecto veroDeo, Romanum Pon
tificem Deum faciamus 3 Nimirum impius ipse qui sit, impietatis & άλο alios quam facillime damnat.
Theologis Parisiensibus in Praefatione tua
ad blandiris n. I o. Liberum venerandae totique
orbi Christiano conspicuae Sorbonae iudicium expeto: cuius ego ut acumen soliditatemque semper sum admiratus, ita constantiam libertatemque plurimi facio, utpote quae non temporibis famulari, ac ad oculum seruire Folita est,sed --ritatem ipsam omnibuου praeiudiciu or perturbationibus humanis anteferre. Ita tu de Parisiensibus in Praefatione tua, quam Velut portum dixerim libri tui, quem mari turbato & ii sano comparauerim . Nam solent maria procellosiissima, ad se nauigia blanda portus malacia pellicere,quae prouecta in altu na fluetibus verberant, & ad scopulos foeda tem
135쪽
I2Ο M. ANTONI UD'E DOMINI spestate allidunt: ita tu de Parisiensibus,quos ι in Praefatione tua solidos, acutos, constantes, liberos laudas in libro tuo contraria omnia dicis velut leuissima ventorum ludibria ζ'
in omnem partem versatiles exagitas.
Primis, Soliditatem doctringillis tribuis: sed illa postea lib. 2. c. s. n. 30.eosdem priuas, de Ioanne Gersonio Sorbonae Principe ita scribens: Propterea nquis, haereticus, quod ponit Gersonius , plenitudinem potestatu esse in Papa subiective es fontaliter. Ita doctrina Sorbo nae solidam laudas tuo sensu, cui nuda doctrina solidior est, quam quae maxime haeretica est. Deinde cum lib. .c 7. n. 3. dicis, Parilienses in retinenia monarchia nouis uti ac propriis placitis, solidae & toti orbi conspicuae vcmnerandaeque doctrinae laudem illis eripis'. Nam placita corum si sunt propria, qui Catholica esse possunt S: toti orbi Christiano conspicuai si noua, qui vere Catholicis veneranda Θcum non nisi antiqua fidei dogmata vere Catholici venerentur. Secundo, Libertatem laudaueras in P risiensibus, temporibus famulari nesciam, nec ob metum vera reticentem. At lib. q. c. 27. Ia. 8. de Ioanne Gersonio Sorbonae, in
in hac praeserti ua qua si ione,duce, GersoniuT, inqu is, Papatus vanitate informs es magistraliter, timide tamen cr sub humana cautela ex-
136쪽
HYPOCRIS IS DETECTA. I 2Iplicauit. Si timide de sub humana cautela; ubi libertas temporibus famulari nescia, sed quae veritatem humanis perturbationibus omnibus antefert &nutu. 7. Theologi P r ienses, inquis, in Concilio Constantiensi, ne
contra torrentem niterentur, Papatum retinere
coactisunt verbo, quem reipsa demoliebantur. Iterum: Dum audimus , Gersonium or sectos . 'viros docti bimns Papatum retinere se tueri, fiamus profecto id ab eis Cerbis tantum dici, non ex animi sententia ,se ad vitanda sicandala; iuxta istud eiusdem Gersonis documentum: Po- De vita spitest aliquarum publicatio verilatum prohiberi, 'Ri Γ, ct aliquarum falsitatum doematizatio permitia ibu ' '
ti. Hoc documento et os ue se Gersonium es
socios non dubito Idum Papatum ore tantum de fendunt se retinent. Haec tu; dicens te scire, nec dubitare, Parisienses, dum Papatum retinent, mentiri, quia verbo tantum retinent, non corde; sermone, non exanimi sententia. υVnde nosti, Pariliensium corda a verbis di - sentire8 Scio , inquis, nec dubito. quis tibi secreta cordium reuelauit Nam quod affers ex Gersonio documentum , non ostendit Parisienses docere, mendaciis in rebus fidei uti licitum esse, ted te documento Gersonij ad hoc probandum magna cum insipientiavit. Aliud enim cli, permittere falsa doceri, nec Verbo repugnare, quamuis corde dissen- H F tias,
137쪽
tias, quod nonnumquam licere ob maiora vllada scandala, Gersonius dicit: aliud vero, tamquam verum dicere, quod falsum est nosti, quod est uno verbo, mentiri; quod facere vel in rebus ludicris, semper malum est; in rebus autem fidei facere, su in me impium . Parilienses autem, te fatente, non tacent & silent, sed Papatum verbo asserunt, Monarchiam Romani Pontificis fidei dogma esse docent, neminem saluari qui id neget, contrariam doctrinam impiam &detestandam esse. Nec solii m haec asserunt, sed
etiam argumentis probare conantur. Haec omnia si Parisienses tantum ore dicunt, comde autem aliter sentiunt , si verbo affirmant, non ex animi sententia, certe contra conscientiam peccant, contra agnitam veritatem pugnant, quod est sceleris in Spiritum
amn reos esse. Quanta stultitia tua est, qui Parisienses fingere, mentiri, ore tantum 'loqui, non ex animi sententia, denique veritatis proditores esse declamas; tamen ab iis dem postulas, ut te veritatem depositis dolis& fallaciis candido cordis affectu propugnare putent, & tibi hoc affirmanti credant. Sed rursus interrogo, Qui nosti, ore tantum, repugnante coscientia, Parisienses Papatum defendere, δί dogma tuum velut haereticum damnare, cum nullus scire possit quid sit in homine,
138쪽
homine,nisi spiritus qui est in homine. Quo
spiritu reue lante cordium abdita penetralii Sane non opinor alio spiritu reuelante,q iam spiritu, qui est in homine tuo: qui cum veriatatem flocci faciat, & quo placeat hominibus, quiduis dicere paratus sit, suo ceteros mortales spiritu assiari non dubitat.
Chri stianis Imperatoribus antiquissimis& primis non parcis. Romani Potificis Monarchiam Marcianus , Arcadius, Theodosius uterque, S uterque Valentinianus, Galla, Placidia, tu itinus, Iustinianus,&alij Imperatores edictis tuentur. Dicunt se ad hoc moueri pietate & reuerentia erga S. Petrum Apostolorum Principem , cuius Romana Sedes est. Quid tu censes, Antoni ' Neque
ego puto, inquis lib. . c. 3. n. λ2. haec ex IN ratorum pietate erga Romanam Ecclesiam ema
n spe,sed ex solo Vpho si rebiae. t ipsorum Im
perialis ciuit, ianto e stet olendidior. Ita tu cordium Principum censor. Aperte dicis, Omnes illos Imperatores mentiri , cum di- cunt se moueri pietate erga S. Petrum & illius Sedem : qui tamen, si tibi credimus, sola superbia moliebantur. Non quaero Vnde a cana ista didiceris, cum sat sciani, te non nisi cordis tui arcana reuelare, de cuius typho
139쪽
I2 M. ANTONII DE DOMINIS superbiae tibi optin)c constare potest. Illud admiror, te corda Imperatorum , qui iam ante mille & trecentos annos mortui sunt, tam certo scire potuisse, tamen tui cordis ignarum adeo esse , ut non praenoveris, quid
post pauca folia de his ipsis Imperatoribus dicturus esses , de quorum cordibus longualiam sententiam profers hoc ipso libro .
tores partim ex deuotionestia, magis autem ex ciuili prudentia Romanum Pontificem ad Monarchiam stiritualem evehere voluisse. Haec tu. Iam ii partim ex deuotione pia, partim ex prudentia ; quomodo verum, non ex pietate , sed exsolo typho superbiae' Sic vertigine te laborare Oportet, qui ambulare vis super pennas Ventorum in cordium humanorum secretis, quae abyssi inscrutabiles sunt. in ARTUM ARGUMENTUM. De Romanis Pontificibus lib. I. cap. 3.
num. 24. Omnium, inquis, Romanorum Ponti cum in hoc Oenere de Petri scilicet Primatu) dicia merito sustina pessunt haberi. Omnes Romanos Pontifices suspectos habes, nullum excipis, ne Petrum quidem Romanae Ec-ri . si G credimus Ambrotio sacerdotem Plu e. i. ris dicis facienda testimonia C priani quam Leonis ; nec intelligis, si suspectus sit Leo, loquens de Primatu Petri a quo ad ipsu m deri-
140쪽
-HYPOCRIS IS DETECTA. 11s u etur, non minus suspectum esse posse Cyprianum , loquentem de paritate Apostolo 'rum reliquorum, a quibus si tibi credimus)ad singulos Episcopos paritas cum Romano descendit. Sed, Antoni, si Romani omnes Pontifices merito suspecti sint, nec tot Mamtyribus &sanctissimis viris tuto fides adhiberi possit, si naturali blando, propriae excellentiae appetitu deliniti deflexerint uniuers post
Leonem Maenum,ut Primatu bi diuiso Iure debitum myurparent, Vt ais lib. q. c. I O. n. I 2.
quanta dementia est, a nobis postulare, ut tibi iuranti credamus te rectis lineis Scripturae SI Patrum inniti, neque vel gloriae vel propriae excellentiae, vel cum Romano pari tatis appetitu delinitum, a regula & normaveritatis vel latum quidem unguem deflectereξ Scilicet tu solus sanctus es,ut a Veritate ne latum quidem unguem deflectere cupiditate gloriae credi debeas: qui tamen Viros, quos negare non audes vita fanctissimos, Primatui cupiditate fanda atque infanda fecisse dicas o Sane de Zosimo Romano Pontifice , qui leui errore vel nullo Sardicenses Canones pro iure appellationum Nicaenos appellauit, ita lib. q. c. 8. n. 34. scribis : Ego Zosimum non absique artificio dedita opera ae quivocare voluisse dicam, Canonem Sardi censem, Ollius tunc auctoritatis ,pro Nicano