장음표시 사용
231쪽
carnem praecessisse unionem. Nec sistit illis, inquit, demonstinatio anima, qua auquaquam coryus praecedit. Ex Nestorianis prodeat Iesudad in Elucidatione locorum difficilium sacrae Scripturae, qui agens de formatione mulieris difficultatem proponit, cur Scriptura de Aaamo dixerit, σs'irauit in faciem eius spiraculum vita, de Eua non idem assirmauerit, respondetque : quoniam formato corpore anima simul cum isto creari se urentur. Ioannes Episcopus Darensis Syrus, de scriptor vetustissimus lib. 1. de restirrectione corporum cap. 4. postquam edisseruit de singulorum
membrorum in utero materno virtute Armativa, addit: Statimque membris formatis celeri Dei nutu anima creatur. Toto etiam Cap. 2. Origenis sententiam oppugnat, eamque modo impiam appellat, modo ab omnibus reprobandam.
Hanc autem Origenis opinionem cum reliquis illius erroribus per Orientem disseminare conati olim sunt Nonnus, dc Leontius Byzantinus monachi nouae Laurae, ut ex historia V. Synodi generalis habetur, exinde autem cap. II. di istae Synodi Haereticis adscriptus est Origenes, ac damnatus. D. quoque Hieronymus hunc fuisse errorem Origenis, & nonnullorum Graecorum scribit in Disae ad Anastasium. Sed nonnullorum errorem esse omnium, nemo affirmabit praeter Thomam Biatiensem, tasi qui reperiantur simili insania capti. Per hanc enim nouam Biatiensis dialecticam asserere liceret, haeretes nonnullorum Occidentalium, puta theri, Caluini, Zuinglij & similium, esse omnium. Apage tam putidum ratiocinandi modum; institutum prosequamur.
substantia, siue esse. CAPUT DECIMUM TERTIUM.
TAM varia, ac multiplex hac de re antiquorum,&recentiorum Araiabum sententia fuit, ut longe difficile sit, tot opinionum posse iniri numerum. Earum aliquas percenset Benassalus AEgyptius in libro de fundamentis, & principiis Religionis porta, seu cap. s. plures instiudius in Pratis aureis; nonnullas liber subtilitatum de cognitione veritatum; aliae sparsim apud diuersos leguntur Authores. Sunt igitur qui opinati sunt, animam nihil aliud esse, quam ipsum sanguinem, quamobrem hactenus menstruatam mulierem, ac puerperam, quandiu amnis fluxu laborat, Lao Naphsa vocant, id est an mam , seu anima immundam, nempe sanguine, eodemque vocabulo utrumque significant. Hac opinione imbutus Nabeta Sciansiensis Arabs interroganti de genere mortis amici respondit: Indi ta febri anima eius esuxit. Et Beniaralia pocla seculi ignorantiae. fluunt anima per pectora sauciata armis amoris,
Non secus ac estuunt in belo per vulnera facta ferro.
232쪽
Nec videntur ab hac distare opinione Mahometani Canonici iuris Tractatores, qui Titinio de puerperis ρο menstruatis sanguinis nomine animam intellioeunt. In Titulo verδ de iis, quae aquas immundas reddunt, cum in eas cadunt, duo distinguunt animalium genera, in ea scilicet , quae fluida anima sunt praedita, i sest sanguine, quibus hominem accensent,& quae non. Sententiae huius patroni eam satis euidenter probatam esse arbitrantur praesenti experientia, quia tandiu homo vivit, inquiunt, quandiu humidus, & calidus humor, qui nihil aliud est, quam sanguis, in illo conseruatur, moritur verδ, statim atque is abest. Empedocles animam in sanguine radicatam esse statuebat, non autem animam, ut isti, sanetuinem esse aiebat. Quidam acrem, seu ventum, spiritum, & auram animam esse sunt
opinati. Siquidem Arabibus, ut Hebraeis, & Chaldaeis dictio ου Rusen& animam, & spiritum, auram, & aerem significat. Assertionemque probare putant ex eo, quod homo tandiu vivit, quandiu aerem attrahit, M spirat ; moritur vero, cum illo priuatur, Hinc animam' essare, expirare, ct emittere pro mori dicunt. Huius quoque persuasionis fuerunt Anaximenes, Anaxagoras, Diogenes Cinicus, & Critias. Nonnulli credebant animam esse auem quandam per totum corpus humanum eXtentam, ut loquuntur, atque dinusam, quae homine defuncto pristinam recipit formam, ac perpetud circa suum circumuolitat cadauer, & quae post suum discessum ab illo geruntur, ipsi refert. Hac sententia persuasus Alsale vir inter priscos Arabes celeberrimi nominis filiis
pest me fient, meus mihi referet bubo,cuare a criminibus Νίν recedite procul.
Rebantur enim antiqui illi, bubones, ululas, nycticoraces, ac reliquas eiusmodi ferales volucres, quae in cauernis, aedificiorum ruinis,sc ruderibus, locis desertis, caemeteriis, dc mortuorum monumentis commorari amant, ac lamentabiles edunt voces, & vlulatus, defunctorum esse animas. Huiusmodi persuasio, uti legimus apud Maho metum Bocharensem tomo 3 o. Commentariorum Alcorani cap. 9 . reprobata est a pseudopropheta Ma-hometo, qui interrogatus aliquando a Iudaeis quibusdam an anima esset bubo, respondit, nec bubo ess, nec ulula. Rursus vero interrogatus, quid esset igiturὶ respondit ex nomine Dei, postquam diu reuelationem se cxpectane stimulavita Interrogantibus te de anima dicito e anima ent ex mandato, G praecepto Domini Dei mei. Digna ipso Mahometo definitio i Quasi
vereb cum sit anima ex praecepto Dei, esse nequeat bubo, vlula, sanguis, aer, Ventus, aqua, terra, aut aliquid aliud eiusmodi. Aut interrogantes Iudaeos illos latebat, omnia Deo raripiente creata fui se, ut cecinit Psalmographus. Neque etiam ex hac definitione doctiores euaserunt Maho- mcti sequaces, nec quid sit anima propterea apud illos clarius constitit deinceps. Nam sectae legales, siue Theologi , ic Canon istae animam cita accidens cum Molitari itis philosephis affirmarunt, quod sane multo minus est, quam esse bubonem, ululam, nycticoracem, anserem, pasicrem, acrem, aut sanguinem. Hoc delirium Mahometanorum Theologorum
233쪽
grauissimis verbis, & rationibus refutat Elias Chaldaeus Episcopus Nisibensis ses. 7. suarum Disputationum habitarum cum Aluaziro Abaec
semo principe viro Mahometanae sectae. Inter caetera autem argumenta, quibus ad hanc sententiam refellendam utitur, hoc unum est. Accidens non est subiectum accidentium, nec contraria recipit, aut adsciscit: at animae utrumque contigit, nam & accidentia recipit, & admittit contraria, ut scientiam, & ignorantiam, bonum, & malum, virtutes, dc vitia , ac eiusmodi : ergo anima nequaquam est accidens. Hoc idem demonstrat ex semniis, ex quibus aliquando rerum futurarum praeuidentur
euentus, dum scilicet sensus externi sunt penitus sopiti, ac nulla corpus externa actione est praeditum, sed anima pene ab illo separata ,& disiuncta suis liberius fungitur muneribus. Porrb haec, dc alia eiusmodi argumenta parum, aut nihil Legales, & Molitasitas praesertim ursent, aut
mouent, cum utrique non Iola diuina virtute, sed naturae viribus accidens independenter, dc absque ulla substantia subsistere posse doceant, ut nos de Mahometanorum sectis variis agentes in Notis ad Chronologiam fusilis ostendemus.
Sunt etiam, qui animam esse quatuor elementorum aequale temper mentum existimarunt. Hoc autem rati sunt, quia quoties unum elementorum, siue humorum praeualet aliis, vita periclitatur, nec restituitur sanitas, nisi temperamentum ad pristinam aequalitatem redierit. Huius opinionis fuit quoque Zeno Citiaeus, necnon Galenus. Alij asserunt animam esse subtile quoddam corpus , dc pene spirituale, quod formatur in sinistro ventriculo cordis, ac per arterias essentiales, ut loquuntur, exinde trans nittitur ad alias corporis partes. Nonnulli animam esse spiritus dixere in cerebro genitos, qui suscipere, apti stini, sensiam, motum, imaginationem, ac reliquas animae potentias, dc munia. Hanc sententiam quidam refellunt apud authorem libri
subtilitatum, non quoad ipsum esse animae, sed quoad sedem eius, de locum attinet. Siquidem animam nullam certam sedem in corpore habere volunt, demonstrantove ex eo, quod unus aliquando ex acceptis multis, & quidem Eraui sumis vulneribus nequaquam moritur, ubi alius ex leuissimo in eadem parte inflicto vulnere statim animam agit. Quod autem non aliunde prouenit, nisi quia huius animae sedes, dc domitaum inlaesa parte collocatum erat, illius non item. Alij asserebant, animam particulam esse substantiae diuinae. Opinio haec ortum habuit Fud Persarum Magos authore Zaradast , siue Zoroastere, indeque successu temporis ad Arabes emanauit. Eandem lib. 7. parte 2. cap. 6. Maronitis, ac Orientalibus aliis tribuit Thomas ille Biatiensis dicens : Anima rationalis ex Maronitarum , & Orientalium aliorum sententia) ex diuina sibgantia creatur. Bene nobiscum agitur , at non cum illo, cuius anima ex diaboli substantia genita esse videtur , cdm nullum, ut ille , mentiendi faciat finem. Sed audiat impudentissimus impostor, si adhuc in vivis est, si non, eius manes, quid nostri Maronitae hac de re sentiunt. In ordine matutini feriae quintae Breuiari j simplicis ita orant: Smsi e nos Domine secundum tuum inessabilem erea genus humanum amorem, quo
234쪽
qt o nos ex NIHILO masti. In ordine vero Matutini feriae sextae: Domine noster Isis Christe Deus, oe sal tor animarum nostrarum, longanimis, multarum gratiarum, oe iustitiarum, qui ex NIHILO creasti nos, ct ad es reduxisti. In ordine ossicij defunctae secularis: Domine Deus omnipotens, principium , oe finis , principio, o fine canens, qui ex NON ESs E ad se produxisti nos. Dies certe dc anni me deficient prids, quam authoritates
de testimonia ex Maronitarum libris, quibus haec veritas constet, nempe animam ex nihilo creatam esse, non autem ex diuina substantia. Eam autem appellare diuinam, non est, illam ex diuina substantia facere, sed quod ad imaginem Dei sit sola creata: unde D. Ambrosius epist. 38. Hominis anima dimitas est causa imaginis diuinae: oc, proprie secundum animam factus est nomo in ad imaginem Dei. Qudd non gignatur, ut corpora, sed ab ipso Deo producatur ex nihilo, non ex materiae potentia educatur, sed ab illo nobis infundatur, id inspiretur: iuxta illud Genec 2. 7. Et in Pirauit in faciem eius IViraculum Cita, ct factus est homo in animam viuen rem. QMd diuinitatis quodammodo sit particeps: in quo sensu D. Augustinus de vera innocentia , ait: Sicuti oculi exteriores quiddam sunt camis ita mens quiddam animi , quod in eo secundam participationem diuina rationis excellis. Et sane diuinitatis adiuncto passim animam apud Patres v cari comperies. Nec aliud fgnificare voluisse, reor, ethnicos, quam ipsius animae dignitatem, praestantiam, dc excellentiam, ob immaterialitatem , ut ita dicam, ac similitudinem quandam, quam cum Deo habet, quum illam diuinis exornant titulis. Tullius lib. s. quailh. Tuscul. Humanus autem animus, inquit, decerptus ex mente diuina, cum nun alio, nisi cum
Hs D O si hoc μου est dictu comparari potest. Macrobius vero ge seni.
bcip. libro i. eisnimarum originem manare de caelo inter recte philosophantes indubitata constat esse sententia. Manil. lib. 4.
si dubium eis habitane Deum sῖb pectore nostro,
In caelumque redire animas, cassoque venire t
A quo loquendi modo nec Christiani absunt Authores. Lactantius Fi mi anus lib. 2. cap. 1 divin. instit. Constat enim homo ὶ ex anima, oecorpore, id inques e calo σ terra: quandoquidem anima, qua vivimus, velut e calo oritur a Deo. Adhaec ex omnium Orientalium sententia Deus incorporeus est, atque indivisibilis, qui seri ergo potest, ut ex eius substantia Creetur anima, ac tamquam particula quaedam materialis ab illa decerpatur, atque decidatur Ex hoc contra sensum ac rationis lumen sequeretur, animam etiam in hoc corpore positam esse immutabilem, & quae, ut Epist. 28. arsuit D. Augustinus, neque deficeret in deterius, neque proficeret in melius, neque aliquid in semetipsa inciperet habere, quod non habebat, nec desineret habere, quod habebat. At quid diutius in huius pecudis refutatione laboramus, cum idem sese propriis armis confodiat, nec tam putidum, ac perniciosum mendacium ad horas sub lingua continere potuerit, sed illud eodem lib. par. i. cap. 38. hoc alio euerterit: Errant deinde Orientales , capare, credentes an, 'r traducem gigni ab animabus parentum t Egregia impostural An
235쪽
nia creantur ex substantia diuina : Anima mnuntur ab animabus paren rum. Facessat hinc tam delirus impostor, aliis farciat centones, nec alia dedignandus responsione, quam hoc Suidae : - α - - η; πιλινει-α in id est, Lingua quo vadu Zerectura riuitatem , ean-rim denuo subuersura. Opinionem de generatione animarum per traducem suisse olim Tertulliani , A Luciferianorum non ignoro : sed an per traducem intellexerint, vim aliquam inesse semini, aut virtutem intrinsecam animae parentis producendae animae fili j: an vero per traducem denotauerint exigentiam quandam extrinsecam, & dispositionem, qua posita anima a Deo creetur, dc uniatur corpori, non attinet ad nos Asquirere. Patres autem multum olim in hac quaestione collocasse studi j, & sudoris constat ex D. Augustini epist. 18. ad B. Hieronymum, is7. ad Optatum , serm. deor . animae & lib. io. de Genesi ad Litteram cap. 23. Apud Arabes tamen antiquos recentesque Scriptores nec verbum quidem hac de re hactenus comperire potui, ex quo credendum est , hanc opinionem apud illos locum minimὶ habuisse. Nonnulli demum animam , & corpus unum idemque esse credebant. At horum assertionem quinque argumentis, sine corollariis re
fellit Author Epistolae de Diritu oe Anima. Primo, inquit, ostendimus superius , Animam superstitem remanere destructo corpore , at quicquid remanet alis d structo . est aliud ab illa , ergo Anima est aliud a corpore. Secundo, demonstrauimus existere Animam ante existentiam corporis, erra Anima est aliud a corpore. Tertio, corpus crescit, oe decresiit, innima non item, rexo est aliud a corpore. 2 arto, homo comprehendit Hestia oe particularia ; atqui hac non sunt actiones corporis, sed Anima, ergo Anima est abud
a corpore. Vuinto, corpus exercitationibus enematur, Anima contra robora
tur, ρο quo magis hac vires acquirit, ct firmitatem , illud infirmitatibus deprimitur, ergo aliud est Anima a corpore. Haec ille.
persectior, nobiliorque. CAPUT DECIM GVARTVM.
in Es Tio haec plures habere potest sensus. Nam vel una anima alia persectior, nobiliorque est ratione specificae differentiae; vel ratione numericae , & indiuidualis, vel quod in con sto meliorem Artita sit anima organorum , praesertimque cerebri, dispositionem , dc temperamentum, eaque propter persectiores edit actus; vel ob acquisitos scientiarum habitus: vel demum ob eosdem diuinitus infuses. Primum quod spectat, in tres ordines, siue species humanum genus seculi ignorantiae Arabes nonnulli distinguebant. Primum ordinem ac omnium nobilissimum patrio vocabulo appellabant cys Nas, quo intelligebant nostram speciem. Secundum ordinem vocabant Erlua Nasias,
236쪽
quod nomen de iis praedicabant, quos satyros nuncupamus. Tertiam speciem , seu ordinem nuncupabant, sub quo centauros, simias, aliaque id genus monstra, quae humanam Armam , actiones uealiquo modo imitantur , includebant. Hanc opinionem multi ut a vero longe alienam non solum explodunt, sed etiam satyros, & centauros extare uspiam in rerum natura , negabant. Suae assertionis rationem assi-rabant, quia qui de his scribunt, semper in regionibus longissime dictitis eos collocant. Qui enim orientem diem primi salutant , iub occaso sole locum illis figunt, isti vero ad primos remittunt eos, pari modo faciunt alij. Ad ea autem tria vocabula, quibus huius sententiae propugnatores tres hunctanae speciei ordines significari volunt, respondent : Primo vocabulo designari quidem speciem humanam, reliqua verδ diminutiva esse a primitivo derivata, ut ipsa serina nominum demonstrat, adeoque significare homunciones, siue homunculos, quae de hominibus infimae plebis diei solita sunt, ac dein sylvestribus animalibus per analogiam quandam applicata. In hoc sensu citant Nademae antiquis sini Poetae hos duos
versus: Excelsi minute nas seminei sunt depres, Factique junt infra seras P homunciones.
Quasi dixisset, homines virtute praeclari oppressi sunt, ac pessundati ab iis, qui nulla virtute pollent, & vix homines dici merentur. Abdalla tamen filius Sahidi assirmat apud Mashudium in Pratis aureis, se non unum satyrum , sed plures vidisse in ea Arabiae regione, quae metiar, id est arborea a frequentia arborurn dicitur, ac non semel una cum sodalibus ad horum egressum fuisse venationem. Porro quod Iacob filius Harethae narrat, omnipd fabulosum esse videtur. Refert quippe, se cum sectis cepisse aliquando satyrum in quadam Arabiae sylva, & dicente quodam sectorum , cdm sensuis satis abunde ex inflicto animali vulnere essiveret: o quam ruber est latyri huius sangui si cui qui in vicina latitabat arbore fatyrus respondit: quia hic vescebatur fructu sumali. Est
fructus cuiusdam arboris rubri coloris, dc saporis accidi. Tunc ex voce proditum satyrum capiunt venatores. Hoc alius animaduertens, qui non
longe inde in densa absconditus erat sylva, dixit: Profecto si seruare hic silentium didicisset, nequaquam fuisset captus. Georgius Elmacinus pamte i. sui Chronici in diuisione Climatum scribit, in Persidis partibus interioribus animal quoddam reperiri humanam referens figuram , quod sagittis illud im hetentes venatores Talarica lingua multis conuiciis, &maledictis incessit. Ciaa far Almotuachelo, qui Hegirae anno 1 o. Cli aliphatum gessit, Honaino filio Isaaci medico suo iniunxit, ut ad Iam mam , & Hadramutam Arabiae prouincias proficiscens centauros ad se inde adduceret, quemadmodum ex prouincia Sciagiar satyros. Fama quispe est in iis resionibus eiusmodi animalia obuia ac frequentia esse. Iussa principis gnauiter exequens utrumque animal Bagdadum, siue B bylonem adduxit. Res vulgatissima est apud Arabes scriptores , ut Mas-hudius, & alij testantiu . Nonnulli tamen , qui seculo proximὶ sequente scripserunt, eam in dubium reuocarunt, & quamuis hoc naturae pote tiae haud negent, produmonem eius in actiam concedere induci non
237쪽
possunt. Nihilominus historiae huic Honaini suffragari videntur plures
aliae. Rerum potiente Constantino cornigerum hominem , seu satyrum, caprinis praeditum pedibus Alexandriani adduinim esse scribit D. Hiero nymus, indeque mortuum, sale conditum Antiochiam allatum Imperatori conspiciendam. Duos alios huius generis ¬ae in Saxoniae montibus captos esse suo tempore testatur Magnus Alberius. Phlegon Trallianus Augusti, siue ut alij malunt, Adriani libertus scribit, hi pocenta rum in faunis Arabiae urbis monte captum , & Romam Caesari missum fuisse, eiusque partes dc figuras diligentissime describit, & enumerat. Sunt qui satyros designatos fuisse, existimant apud Isaiam Prophetam cap. 1 . vers 1 . hisce verbis: Pilosius clamabit alter ad alterum. Id confirmari videtur ex Hebraico vocabulo πνυ fabis, quod pilosum, histum,
de hircum, cuius formam partim referunt satyri. Arabicus textus habet
ibi O Jl Asthilan, quod satyrum, vel animal aliquod humanam repraesentans aliquo modo figuram denotat. At utut sit, probare dari satyros, dari centauros, aut eiusmodi monstra alia, non est probare illa pertinere ad genus humanum, aut alicuius animalis rationalis constituere speciem, etsi ad humanam accedere quodammodo videantur, humanasque imitentur prope actiones. Extrinsecae enim
figurae affinitas non est ea , quae constituit speciem , praeterquam quddetiam satyri, centauri, ac id penus alia monstra longita absunt ab humana similitudine, quis canis a lupo, asinus ab equo, a cuniculo lepus, Meiusmodi. Inid Arist 6. de historiis Animalium cap. 2 . scriptum reliquit, mulas, quae in nostra Syria pariunt, quamquam simillimae sint aliis , ut ne vix quidem ab illis discerni possint, non esse tamen eiusdem species
propter diuersum generationis modum. Auermes vero in fine de somno,& visilia docet, qudd si qui essent homines, qui non eodem modo cognoscerent, ac nos, non essent eiusdem generis nobiscum. Ad actiones autem quod spectat, plura sane sunt animalia , quibus nullae prorsus se mae affinitas est cum genere humano, hoc tamen comparatum habent a naturae principiis, ut suos adhus ad finem ordinare , dc dirigere, rationM-que sinis cognoscere putentur, cum media apta eligant, & disponant ad finem illum consequendum. Hinc hirundinum admiramur nidi artificium, quem parturiendi foetus gratia extruunt; aranearsimque telas, ac retia ad muscas, aliaque insecta capienda contextas. Noxia etiam non minus deuitant irrationalia, ac rationalia animalia, unde Horatius lib. 1. Epist. Cauti enim metuit eam lupur, accipiterque Oectos laqueos, oe opertum miluuiuae hamum.
Admiratione longe dignum, quod scribunt Celaiaddinus in Historia lamgypti, de Salamas filius Hadi Tract. de minabilibus mundi. IM. 6. de Animalibus, de aue quadam, quam Indiarum rex misit Almotuachelo MOLlemanorum Chalpihae. Erat haec diuersis distincta mirabiliter coloribus, rostro rubro, oculisque instar ignis scintillantibus praedita, principis semper assistebat mensae , si autem veneni quid cibis suberat, statim uberrimis fit sis lachrimis, de gemitu humano haud absimili, ac magnis editis clamoribus prodebat. Ibidem resert Salamas, se aliam vidisse auem ba
238쪽
bam comamque humanae simillimam habentem, quae claris & articulatis Arabicis vocibus sola natura magistra continud haec Verba canit, ea. o El. CL hisbo, id est, Deus est mni, vel solus. Infinita huiusmodi bre uitatis gratia prudens praetereo. Quinimb Author Propositorum S rabum Phil piarum , ipsis quoque plantis , M stirpibus comprehensionem tribuere videtur scribens propoL 7. sorte punia etiam non carent comprehensione. Idque colligit, coniicitque ab euitatione impedientis , cum siquid impedimenti ostenderit planta in via, illud declinat, alioque deflectit, antequam eo perueniat. De ipsarum Vero plantarum naturali repugnantia , aut consensu, & conuenientia vix credibile est, quod ab Authoribus perhibetur. Hoc unum ut oculatus testis, dc experientia doctus affirmare possum de palma. Femina nunquam fructias ad perfectionem 3c maturitatem perducit, nisi per incisum eius solliculum aliquid floris, seu seminis ex maris folliculi decerpti iniiciatur, & ab agricola suilletur, nec
sufficit ad id aspectus mutuus, ut quidam tradunt, cam, quod indico , in Oriente dc Africa ita sit compertum , ac in Europa vitium putatio. Longe admirabilitate dignum est , quod de planta quadam loco mox citato refert Salamas in intula quadam Indiarum crescente, uberes, ac suauissimos hdente Ductus, quos si virgo quaepiam, aut nupta comederit, statim grauida redditur, intumescitque ipsi venter, non secus ac si viro copulata fuerit, dc post biduum, triduumve ad summum, exanimem parit tum omnibus membris ita absolutum, ut nullis notis ab humano distin
Pseudopropheta Arabs, qui omnes scientias in suo ineptissimo Alcmrano se complexum fuisse iactat, non modδ brutis animam rationalem tribuit, ac intellectum pares hominibus , sed etiam pari ratione resurrectionem , praemium, id supplicium ipsis pro meritis ac demeritis statuit cap. de belluis inquiens: Non est iumentum in terris, nec volatile volans
alti sus, nisitentes similes vobis hominibus in quandoquidem nihil contem-ρ in in libro, i Alcorano) deinde ad Dominum suum suscitabuntur. Suo
Pseudoprophetae suffragantur Alcinai, Valibus, Calibus, Abbas ac reliqui Mahometani legales: at non conueniunt, an bona bruta, & quae propterea praemio & felicitate donanda sunt, eundem beatitatis paradisum cum hominibus sint habitura, an alium. Multi annuunt eundem utrisque felicitatis sore paradisum ; qui negant, in duplici sunt sententia. Eorum quidam alium ipsis fore locum praemi j existimant, decem exceptis, quae hominibus associant; alij affirmant, in terram 8c pulverem conuersum iri praeter illa decem. Horum decem , de quibus nulla est controuersia, primum tenet locum Camela Satelli, cuius historia haec est. Salelius iste ad Thamussitas, uti narrant, mictis a Deo fuit ante Abrahami tempora, ut gentes illas ad meliorem seugem conuerteret. Illi autem pro signo confirmationis suae prophetiae, & missionis postularunt ab ipso, ut camelam de rupe quadam, quam ei ostenderant, educeret. Quod ipse fusis ad Deum precibus praestitit. Camela haec interdiu in montibus pascebat, vespere
verb reuersa totam percurrebat urbem, dc clara altaque Voce exclamabat:
Gicumque lacte eget, ad me exeat. atque ita ciuibus uniuersis sufficiebat.
239쪽
Verum illi nec miraculi magnitudinis habita ratione , nec tanti beneficij memores Camelam eneruant,dc Salebum sua expulerunt ditione. Came-lam hane sequitur Vitula Abrahami, dc est ca, ex cuius carnibus conui
uium tribus hospitibus Angelis instruxit. Post parentis Vitulam ingreditur Ismaelis fili j Aries. Ismaelitarum quippe nonnulli pro Isaac Ismaelem parentem suum substituunt in sacrificio illo pro quo Abraham benedictionem sibi ac semini, necnon repromissionem promeritus est cum diuino iuramento. Arietem Ismaelis excipit Vacca Moysis. Huius fabula haec est.
Erat vir quidam probus , inquit Sciabiniciali , inter faelitaι , qui praeter vitulam nihil in bonis habebat. Hanc morti proximus in quadam di myst f Lua dicens: Domine Deus hanc tibi commendo mitulam, donec resat Mus meus, iliamque reposcat. Adulio puero rem indicat mater, qui eo per ens inuentam domum reduxit. Cui mater ait: Ito fili mi in forum, ac tribus ven-dsita iram denariis ,sed caue eam tradas me inconsita. Tergenti autem in
forum occurrit humana sub forma An eius , oe sex obtulit iasi denarios ,
dummodo non consiliret matrem r at illi materni moniti memor priuare noluit. Lua confulta rursas ait: placet,sed ne tradas istam, nisi me priri c-sylas. Proficiscenti ervo iterum in forum idem occurrit emptor duplo plus σῖ-nens, dummodo matrem non consuleret. Luod illi fuere constanter Nauit.
Consulta itaque secundo mater ait : Fili mi hic Avelus Dei sine dubioessit, quare si sistane ab tilo , cui fre usui vaccam istam. d autem cum scisset iuuenis, dixit ipsi Anaelus: Res accidet quandoque in Ur eis cuius
causa Vacca hac tanta vendetur auri summa , quantum capere potiat eius
peris. Non multo quidem post inter us est vir quidam ditismus Maelitarum nomine immit, quamobrem plures necis huius syssem ad c tamen
delati sknt. cui ne cum noxiis innoxios comprehenderet, Deum multis licitauit precibus, ut homicidam proderet. Redditum est oraculum, ut G ca talibus, ac talibus praedita signis in sacrificium osserretur. Ocusta in omniabus IV tatarum armentis inueniri potuit eiusmodi habens signa, ct condiationes praeter Vaccam hanc, quam ιnter i consanauisti ea auri emerunt summά quam Mngelus dixerat. Vaccae huic succeait Ionae Prophetae C tum. Rudit post Cetum Ionae Mahometanum paradisum ingrediens Asianus Ieremiae. Huius lepida narratio ex Sciahinsciali, Abisahidi Africani& aliis Mahometanis scriptoribus eiusmodi est. Solo postquam aquata esset Hierosolymorum urbs mna cum Templo, nee Pes via assultenet insta rationis, Ieremia praecepit Deus, ut eo pergens non proximam modo, sed prae sinum annunciaret ciuibus instaurationem illam. cui cum eo perueni et, vi/ssetque Urbis, ac Templi tantam ruinam, risit apud se dicens: Facilius est prosecto mortuum ad vitam reuocare, quam urbem hanc iterum e usi
tare tam miserabilem ea m. Auamobrem etincto prole se Asino , quoeὸ vectus erat, merstitiώ oppressus inter urbis rudisa immis lili surre oe ab
oculis hominum saltactus Dei voluntate centum annorum statio exanimis eum Asino obdormivit. Interea instauratur Urbs, Templum excitatur, σpristino omnia redduntur Hlendori. SO eum interuasto exsu tatur Tmphe,ia , oe primum vita ocuus restitutis videbat quomodo tam sua, quam siui ni os ad inuisem iungebantur, vestiebanturque nemis, came, ρο 'D.
240쪽
Ius abstulis flat pristina forma recepta Asimus alii que moesinationibus rudere coepit. Tunc ait Ieremias e Iam sitis, rerum omnium praepotem
tem esse Deum. non Ieremia, sed Eetiatra id euenisse ibunt, qm exentatus, . ad seam prosectus urbem cuncta aliam rerum faciem , abaque Fgna habere comperit, σ fios nepotes iam graui senectute confectos vidit. Spars per prouinciam sariti rumore confluunt ad illum Iudai, dicuntque: Si
tu es Eet ras, ut asstris, recita nobis Legem, oe eam edoce nos. cui lumine in eius ventrem caelitus immisso igustratus iampridem amissam re tituit ipsi, Legem iuxta formam, qua etiamnum apud eos extat. Et is Asinus est unus e decem brutis, quae Mahometanum paradisum sunt merita. Asini huius vestigia premit Formica Salomonis, de qua ita Alcoranus cap. de Formica : Et coacti sunt Salomoni exercitus ex genus, hominibus, oe auibus, qui in turmas dissiti processerunt, donec peruenerunt ad vallem formicarum, tune dixit una formica e o formica ingredimini habitacula mestra, ne conterant vos Salomon , ct exercitus eius imprudentes. Vpupam Bathais reginae Sabae, siue Arabiae post Formicam introducunt, cuius apologum pluribus etiam narrat Alcoranus capite mox citato. Fabula summa est, hanc nimirum egregie lenae perfunctam esse ossicio inter Salomonem, dc reginam illam, ut praeter Alcoranum miris luxuriantur commentis Commentatores. Ibidem quoque Mahometi Camelam stabulari volunt. Demum brutale agmen claudit Canis septem Dormientium Ephesinorum , qui Decij Imperatoris declinantes iram in quoddam antrum sese receperunt proximi montis , ubi obdormierunt usque ad Theodosij tempora. Cani huic, quoniam ex immundorum genere est, flaui Arietis indetur forma. Illi nomen est , secund)m aliquos Nura, secundum alios verδ C-tiris. Et haec de disserentia specifica. Quod autem pertinet ad secundum , multi Arabum Philosephorum docent, unum hominem alio praestantiorem nobiliorEmque esse secundum rationem numericam , ic indiuidualem, ita ut differentia indiuidualis unius nobilior, perfectiorque sit disserentia indiuidualis alterius. Proinde
autem potentiae, ac facultates animae, puta, intelligendi, aut ratiocinandi vegetiores sint in Zaido , quam in Amro. Hanc sententiam patroni comprobant hoc Alcorani celebri de hominibus enunciato: Tutasse plures audire, an intestigeret Id est multi audiunt, pauci intelligunt. Contra hanc opinionem ita occurrit nonnemo. Perfectio numerica Zaidi habetur a ratione specifica, sed haec una eadόmque est in omnibus , & aequὁ participatur, ergo si unus non praestat alio ratione specifica ex horum sententia, neque praestat ratione numerica. Ad hanc obiectionem respondent; persectionem numericam haberi a specifica fundamentaliter, non
Ad tertium quod spectat , iidem fatentur , unum hominem persecti
res nobilioresque edere posse actiones ratione melioris organorum dispositionis. Pro qua re notant, hominem, qu1 ex anima constat , dc corpore , quasdam habere potentias mere organicas, quae omnes sunt materiales, & corporeis organis affxae , ut sunt eae , quae sequuntur ξradum Vegetandi , dc sentienai.; quasdam vero immateriales, re minime organicas,