장음표시 사용
121쪽
eadem matriquo tuae generique manebunt. convenit cum his dictio Callimachi, non recte ab omnibus percepta, laV. Ρall. 119 S. 12 εταρα, τω μνη τι μινυρε0' ταῖδε γαρ ἄλλα Tευ χαρινεξ εμεθεν π0Hα μενευντι γερα. multum autem conserunt ad declarandum utriusque constructionis discrimen Ciceronis verba or. Phil. 2, 5 ll), quanquam haec quoque specie sua sesellerunt interpretes, quis autem meum conSulatum praeter P. Clodium qui Dituperaret inventus est 3 cuius quidem tibi δε- tum , Sicuti C. Curioni, manet, quoniam id domi tuae est quod fuit illorum utrique fatale. ipsa orationis consormatio demonStrat non hoc velle Ciceronem, manere Antonium Clodii satum vel imminere ei, sed certum ei esse et tanquam praesens : multo igitur gravius loquitur et cum maiore asseverationi S acrimonia. comparari possunt Graeca non nulla. Euripidis Versus est ex Temenidis a Stobaeo allatus tit. 123 p. 352 Mailli.) Toῖς 7πασιν ανέλρώποισι κατθανεῖν μενει. ibi cum Val-ckenarius scribendum coniecisset μελει, recte hoc improbat Augustus Matthiae suspicaturque μενει idem es Se quod πεπρωται, εὶ μαρται. Scilicet non imminere omnibus hominibus mor- neque quenquam ab hac necessitate liberari. quod exemplis confirmare possum similibus duobus, Aeschyli, apud quem Ag. 1120 ita loquitur Cassandra postquam mutatam in lusciniam Ρhilomelam beatam praedicavit, Ἐμοὶ δε μίμνει σχιωμος αμψ ηκει δ0ρί, et Lycophronis 1075, Σηταια τλῆμον, σοὶ δεῖ ρῖς πετραις μορος μανει δυςαίων. utrobique Cassandra non tam quae aliquando sutura sint Vaticinatur quam permanentem sati stabilitatem significat, quem ad modum apud Virgilium Iuppiter dicit, Aen. 1, 257, Parce metu, Cytherea: manent immota tuorum Fata tibi. sed eius modi interpretatio, ut putemus amaram Vitam Lesbiae perpetuo permansuram interrogatione indicari, si multo usu sermonem Catulli bene didici, aliena est ab illo versiculo. Catullo enim, simpliciter ubique loquenti neque unquam orationem oneranti, satis erat dicere quas te manebit titta γ vel quae tibi erit vita γ neque posuiSset, opinor, praesens Verbi tempus sine aliquo adverbio. illa autem significatio, qua manendi Verbum ad Verbum SubStantivum prope accedit et quasi proluditur Italorum consuetudini rimanere suum cum participiis saepe coniungentium, Catulli aetate nondum
122쪽
increbruit: dictum est ita in culice V. 62 ff., si nitor auri Sub laqueare domus animum non tangit avarum, Picturaeque decus lapidum nec fulgor in ulla Cognitus utilitate manet. de quibus versibus non recte iudicat recentissimus editor, nec longe aliter locutus est Statius situ. 3, 3, 48 quid enim terrisque poloque Parendi sine lege manet 3 et Theb. 1, 30 maneas hominum conten in habenis, aliique posteriore aetate complures. a permanendi Significatione prope abest notio remanendi. reStat igitur ut putemus manere dici eam Vitam quae reliqua sit et superlatura dempta omni iucunditate. prosecto ita non nunquam locuti sunt Scriptores Latini, quanquam rariusquam quis opinetur. Sed hoc quoque non praestare videtur id quod ut dictum fuisse a Catullo credamus ipsa nos cogitatio Sua Sponte adducit. Diut est, non scripsisse Catullum quae tibi manet rita veri admodum Simile est propter sincerorum codicum discrepantiam. quorum non nulli non habent tibi, in uno scriptum est tibi quae, ut depravationis vestigia deprehendantur. sed quod Laur. Santenius coniecit, quae tibi imminet rita, etsi bonum est ad sententiam, lamen longius distat a codicibus nec in sede Sua Vitium quaesitum est: quod autem a Ferd. Handio olim propositum est, quae dehinc manet rita. probari nequit nullo addito pronomine. ego Tero in Seria una litterula quod requiritur sic restituo,
Scelesta, vae tet quae te ibi manet ritaleius modi aliquid desiderari sensit qui scripsit quod in excerptis Ρ ut schii invenitur, quae te tum manet vita, quo numeri pervertuntur. ibi autem de tempore dictum plane est Catullianum . ita loquitur p. 40, 16. 22. 41, 20. 57, 25, et . de quo Versu postea explicate dicam, 58, 21 : ibi tum similiter coniungit p. 4, 30. idem ibi restituendum esse puto carm. 64, 276 p. 51, 13), ubi quod vulgo scriptum est, Sic tum restibuli linquentes regia tecta Ad se quisque vago passim pede discedebant, inventum sane est in Sincero libro, sed cum exemplaria quae Lachmannus subtili iudicio sequi solet ambo habeant Sic tibi, tertium inde efficitur idque nisi lassor verum. Sic ibi. accurate congruit quod ubi inchoabatur comparalio dictum era Hic, qualis satu placidum mare matutino Horrisoans Zephyrus proclivas incitat undas. in his omnibus versiculis de praeterito tempore ibi dictum est: sed apparet non minus re-
123쪽
cte de suturo dici posse. quod in eorum gratiam qui Sine exemplis nihil credunt uno satis est demonstrasse versu Τerentii, Andr. 2, 3, 5 Sed si tu negaris ducere, ibi culpam in tetran eret.
Promisi me aliquid dicturum esse de duobus aliis Catulli ver- SibuS. ac primum quidem nega Vi probari posse quod ab Iosepho Scaligero carni. 68, 91 p. 64, 12) scriptum est vae te. leguntur ibi haec in codicibus,
Nam tum Helenae raptu primore3 Argivorum Coeperat ad sese Troia ciere BDOS, Troia nefa commone sepulcrum Asiae Europaeque, Troia virum et virtutum omnium acerba cinis.
tuae vetet id nostro letum miserabile fratri Attulit. hei misero frater adempte mihi, mi misero fratri iucundum lumen ademptrum, et quae deinde sequuntur. ibi Scaliger scripsit duae Oae te)nostro let wn miserabile fratri Attulit. Sed σχετλια ικόν, ut recte appellat, illud vae te incommodum est postquam multo aptius praecesserat nefas, neque Venustum esset si subito Troiam alloqueretur Catullus, nam sequitur statim cum gravi exclamatione pulcra fratris allocutio. praeterea distat a librorum depravatione et illud ipsum quod orationis concinnitas postulat litteraeque mendosae paene demonstrant non attingit. verum in emendando hoc versu etiam reliquos grammatico Soperam perdidisse arbitror. duodecim, niSi etiam plures, pro- in ppositae sunt coniecturae, quarum diverSi S de causis eadem pravitas eSt. nam Ut praeteream quae quidam sine arte et nulla litterarum a libris traditarum ratione habita commenti sunt, veluti quod ex prima Aldi editione in non paucas transiit Puae nempe et noStro, aliiS contra aptam et poeta dignam cogitandi rationem peccatum est, quem ad modum Huschhius erravit cum scripsisse Catullum putabat luin etiam id nostror taceo enervatam id pronomine orationem, sed noluit prosecto Catullus fratris sui mortem, quam in illa regione obierat , cum ingenti ad Τroiam pugnantium strage tanquam quae graVior aemiserabilior esset comparare : alia sermonis legibus repugnant,
124쪽
quale N. Heinsit inVentum est, quaene etiam nostror nam qua ne in interrogatione locum habet diciturque cum quadam attractione pro eo quod e St eane quae, atque hac ratione et Plautus Terentiusque non nunquam ita locuti sunt et Catullus carm. 64, 180SS. p. 48, 7SS.), An patris auxilium sperem, quemne ipsa reliqui Reversum iuvenem fraterna caede secuta γ Coniugis an fdo consoler memet amore, Quine fugit lentos incurrans gurgite remoS 3 denique VerSum pervertit recentior coniectura tuae, vae, etiam n0Stro, quam qui protulit non cogitavit in rae interiectione elisionem admitti posse plane nullam. itaque his et Similibus commentis non emendatur carmen. sed pro sutilibus Substituuntur sutilia. et lamen prope afuerunt a Veritate qui in postremis mendosis litteris et id latere edia putarunt: nam etiam paene requirimuS. quod cum obscuratum esset depraVatione, in ceteras quoque litteras labes sua sponte illata est. as Sumpto igitur etiam omnia hoc modo restituo, luare etiam nostro letum miserabile hami Attulit. eoncinnum mihi Videtur quare: nam et hic apte et simpliciter, id est more Catulli, connectit orationem, et simul revertitur poeta ad antecedentem V. 19 SS. p. 62, 3 Ss.) consimilem fraternae mortis commemorationem, quem ad modum digrediendo et commode regrediendo totum carmen perficit. praeterea ne cui deblle videatur quare, eodem Vocabulo Catullus frequenter usus est. in recta oratione cauSaliS coniunctio in enitur p. 1, 9.
4, 10. 8, 3. 12, 1. 18, 19. 20, 27. 23, 13. 30, 6. 37, 15. 48, 19. 54, 10. 62, 1 l. 66, 7. 30. 67, 15. 70, 14. 75, 3.76, 13: praeterea in interr0gatione p. 13, 8. 71, 12, atque in suspensa ex alio orati0Πe p. 66, 21. 69, 15. 19. 71, 14. Sed mirum plerisque et putidum Videbitur quod addidi usum esse Catullum illo vocabulo. Scilicet addidi hoc propterea quod
observavi non eandem e S Se omnium poetarUm in eius uSu consuetudinem. LucretiuS quidem, qui in deligendis vocabulis saepe non magis quam Catullus a quotidiano sermone recessit, non raro dixit quare. Similiter Horatius in sermonibus 1, 2, 77. 2, 3, 17M non abstinuit a causali quare in recta oratione posito pro eo quod est propterea snam interrogationem et indirectam quae dicitur orationem hic non respicio), abstinuit in epistolis. atque in carminibus quare plane nusquam ab eo di-
125쪽
ctum est. deinde apud Propertium, praeclarum poetam, sed qui inculto sermone non nunquam utitur, SaepiuS invenitur,
veluti 1, 5, 3 l. 9, 33. 19, 25. 3, 16, 7. 55. 24, 9. multo elegantior sermo est Τibulli: itaque quare nunquam dixit, sed Lygdamus dixit 4, 49. similiter etenim, quod Lachmannus animadvertit, Τibullus prosae orationi reliquit, usurpavit Lygdamus 1, 14. non multum dissert a Τibullo Virgilius, apud quem tantum quinquies, Si bene memini, quare inVenitur, sed in eadem dicendi sormula, quare mite ge. 2, 35, Aen. 1, 627. 7, 130. 8, 273, luare me 7, 429. manifestum est autem infrequenti sormula excusationem positam esse multiplicem. Veluti in carmine ad Calpurnium Pisonem nullam inveniri elisionem accurata observatione docuit Carolus Lehrsius quaest.
p. p. 305, nisi quod semel V. 259 illud Puare me apparet. inam quod idem Lehrsius ad elisionem resert neceSse est V. 14, nulla est elisio, sed inclinatur Verbum et abiecta vocali litteracum antecedente Vocabulo coniungitur, neceSSeSt. exile monitum, lateor: sed non caret tamen utilitate . nisi enim antiquam
hanc est inclinandi rationem tenemus, Videbitur Lucretius genitivi casus in at exeuntis ultimam litteram elisisse in his verbis 3, 624, si immortalis natura animal est: sed imperite ita scribitur pro eo quod posuit animaist. nam quod eiusdem libri tertii v. 375 legitur Nam quom multo sunt animai et
menta minora, Scrip SiSSe Videtur poeta animae cum hiatu, ut Lucretii quoque carmen non adversetur regulae a Naehio demonstratae . sed etiam a sormula illa dicendi quare me, luare agite plane abstinuit Ovidius. nam etsi in recta interrogatione habet quare her. 17, 128. 21, 155, ain. 2, 5, 8, a. a. 2, 531,met. 2, 664, last. 1, 149, trist. 2, 286, et suspensum ex alio her. 3, 115. 15, 5. 21, 209,'rem. 161. 693, mei. 2, 512.4, 285. 14, 316, last. 3, 259. 725. 771. 4, 145. 357. 878. 942. 5, 331. 6, 475, trist. 2, 294. 3, 3, 1. 5, 1, 61, eX Ρ.2, 9, 23, tamen causali quare pro eo quod eSt propterea nuu- quam uSus e St, Sed praetulit ergo, ut Horatius et Virgilius, utpote quod minus ieiunum erat sorma et significatione. hinc
efficitur non recte obtemperatum esse N. Heinsio ep. ex Ρ. 3,
1, 65 Quare scribenti ex uno libro, cui pauci accedunt, cum in plerisque oratio sic procedat rectissime, Utque favere reor plures virtutibus istis, Sic tua non paucae carpere facta
126쪽
volent. luarum tu praesta nθ livor dicere possit 'Haec est pro miseri lenta salute viri.' in interrogatione et ubi suspensum erat ex alia orationis parte quare devitari non potuit, quoniam cur, brevior eiusdem Vocabuli sorma, versui nou Semper satisfaciebat. Alter Catulli versus de quo quae commentatuS OSSem me
prolaturum antea professus sum in elegia Callimachia legitur carm. 66, 57SS. p. 58, 19 SS. . narratur ibi struthiocamelus, Veneris Arsinoes ales equus nam haec expedivit Vincentius Montius) sustulisse votivam Beronices comam et in deae gremio collocasse. deinde sic pergitur, Ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat, Gretia Canopiis incola littoribus. Hi dii ηen ibi nario ne solum in lumine caeli Em Ariadneis aurea temporibuSFixa corona foret, Sed nos quoque fulgeremus Newotae sani verticis exuviae, Unidulum a suctu cedentem ad te pia deum me Sidus in antiquis diva novum P0Suit.
quorum Versiculorum tantummodo tertium menda continere
existimo. nam Graia praeclare scripsit Lachmannus, alia Itali bene correxerunt. existimo enim ubi libri partim V dulum partim Vindulum habent verissime eos Uvidulum scripsisse. uvidulum sidus recte dicitur, etsi interpositum est seminino genere cedentem me. praeterea deminutive dictum uvidulum cum consuetudine Catulli admodum congruit. asseram Omnia, uou pauca numero, deminutiva adiectiva quibus Catullus usus est, haece, albulus p. 15, 18, aridulus 52, 23, aureolus 1, 26. 24, 21, erudituma 28, 12, soridulus 35, 17, frigidulus 46, 18, quod a Catullo sumpsit simius eius in Ciri 250. 347, imulus 14, 2, integellus 9, 24, lacteolus 27, 23,
misellus 2, 13. 18, 26. 21, 10. 24, 10, molliculus 10, 13.17, mollicellus 14, 10, pallidulum adverbialiter dictum 55, 28, parvulus 36, 10, perlucidulus 66, 24, tenellulus 11, 8, tum situs 2, 15, turpiculus 21, 20, vetulus 14, 19, tum, qu0rum paulo diversa ratio est, tinnulus 29, 23 et quod saepius dixit tremulus. tu illo autem mendoso versiculo libri partim habent quod supra posui, partim Ni dii ven ibi vario ne, partim mcti nen ibi Mario re, in Dati codice ven omissum est Spatio
127쪽
relicto. quibus coniecturis emendationem moliti sint homines docti enarrare nihil attinet: nam frustra laborarunt, ut recte Lachmannus omnia eorum commenta pari silentio praterierit. equidem abhinc annis compluribus Suspicatus Sum scripsisse Catullum Sideret Mario ne solum et quae Sequuntur, Videbaturque mihi hoc adiectivum esse aptiSSimum. quare non me diocriter in hac opinione confirmabar, cum Vidi paene similiter coniicere eum Virum cui in arte nostra plurimum tribuere 'soleo. nihilo tamen minus ista coniectura Videtur non posse probari. neque enim attentandum esse existimo ibi, Catullianum, ut Vidimus, Vocabulum et ut oratio cohaereat necessarium : nam nisi ibi poeta scripsisset, copulativam coniunctionem po SutSSet . itaque tantum circa has litteras Hi dii pendivinando versari debebimus. in quarum extrema parte latere
mihi videtur genitivi alicuius ei id est i, quem ad modum
carm. 22. p. 12, 8) pro plurali noηei scriptum est in libris
novem aut nove et similiter alia apud Catullum non pauca. quaerendum est autem adiectivum aliquod quod ad caelum recte pertineat, quale illud erat Siderei. quae cum ita Sint, invenisse mihi videor aptum et antiqua litterarum sorma codicum mendis satis simile Vocabulum. Scripsisse enim puto Catullum Arduei ibi pario ne solum in lumine caeli. similiter arduus aether dictus est ab Ovidio met. 1, 151 et ex Ρ. 2, 8, 61, nec multum differt inter haec et ardua astra Virgilii Aen. 12, 892, quem cur potius noVasse hunc vocabuliuSum credam quam ab antiquiore poeta sumpsisse nihil video
causae. denique cum altitudinem caeli Catullus commemorat, vocabulo utitur minime supervacaneo, sed simul in additam caelo comam Beronices Verborum magnificentia redundat.
es emendare studui Catulli versiculos, et ita quidem omnes ut productam litteram vocalem cum breVi concurrere sacerem, te ibi, quare etiam, ardui ibi, minus eleganti, ut apparet,
elisione. Verum tamen hunc insuaviorem sonum non ossicere
coniecturarum probabilitati sacili negotio ostendi potest. in qua demonstratione simul exponam qualem aliorum poetarum in hoc genere elisionis consuetudinem suisse animadverterim r
128쪽
sed tragicos comicosque poetas antiquos propter idoneas causas ab hac quaestione excludam. in herois igitur qui supersunt Versibus Ennii quod semel tantum eius modi elisio inveniri videtur, in illo versu quem cum aliis Gellius serva ut 20, 10 legitur apud Merulam l. 8 v. 33), Miscent inter sese inimicitias
agitantes, utrum casui an arti cuidam poetae attribuam dubito. Lucilius in leviore satirarum genere hanc eliSionem SiVe re-
. CliuS συνεκφωνωιν eVitare non cura ut . ut quam brevissime
exempla proseram in libris fragmentisque indicandis Dousae numeros ascribere satis habeo. dixit igitur in incerto satirarum libro D. 12 Ergo oculis, 31 Uno oculo, tum Porro hom
nes 3, 8, Galloni ea homo 4, i, Odi hominem 4, 11, tuo me habeam pacto et quando in eo numero 5, 1, Hyacintho hominem 7, 7, intro aliud et longe alid 9, 12, Numi opus 9, 20, damnati alii omnes 11, 2, visuri alieni 15, 5, Scito etenim
30, 5, te asinumque 30, 25, Lanae opus 30, 43. neque tantum in altera dactyli syllaba vocales litteras ita coniunxit, sed etiam in tertia, ubi eius modi συνεκφωιυ; Πς magis mole Sta eSt: dixit enim sectatori adeo in c. 6, Ceteri item 2, 1, asper i Athones 3, 6, corpori honestum 3, 16, divortio aquarum 8, 3, improbae ineptae 30, 1. in Ciceronis versibus semel tantum istius modi συνεκφωνησιν reperio, Ar. 87 At propter Se aquila
ardenti cum corpore portat, ut elegantiae eum Studuis Se paene SUSpicer. certe Supparem eius aetati Lucretium video non plane rudem suisse in devitanda molestiore elisione. habet eam in vocabulis arte inter se cohaerentibus, Aequo animo 3, 952.975. 5, 1118, quod in medio versu est 1, 43, Longe aliam 4, 447, Longe alio 5, 1064. 1069, Longe alias 5, 1080,Mmno opere 1, 638, pro quo scriptum est magnopere 1, 7 12.3, 106, ut tantopere 3, 187. 674. 688. 769. 923. 946. 4, 108. 5, 31. 381. 1055, et summopere 4, 1182, si tamen Lucretius
haec divisit, nam Ciceronem certe utraque forma non uSum PSSepromiScue, sed dixisse tantum magno opere, accurata antiqui S Simorum exemplarium consideratione exploratius percipitur quam
et aliis visum est et Handio Turs. 3, 577. deinde non patiuntur dirimi apud Lucretium haece, dimissa anima 3, 357, sidempta nima 3, 405, Interclusa anima 6, 1265, bello animo 4, 1186, lacerato oculo 3, 409, cavati oculi 6, 1193. in ceteris qu0que' quae deinde ponam exemplis inter coeuntes syllabas nihil sere est
129쪽
i utervalli, nisi quod in hoc versu 3, 1046, Lumine adempto animam moribundo corpore iudit, post adempto voce paulisper cessandum est, et similiter in his 2, 870, Ex insensilibus, quod dico, animalia gigni. itaque haec praeterea apud Lucretium inveniuntur istius elisionis exempla, Comm turi aliqua - ratione 1, 594, Dico igitur 4, 46, Dico animo nostro 4, 882, xvili ubi 3, 432, Sese anima 3, 573, 3eSe ita 4, 887, omnino aliena 3, 832, Multo igitur- minus 3, 939, Perturbari anima 4, 931, sed vero animalia 4, 987, Surgit amari aliquid4, 1130,
Desidiose agere 4, 1132, Nemo ut opinor 5, 6. p0rro in quibusdam verbis verborumque sormulis saepius hac elisione utitur, et maxime in initiis versuum, Ergo animam 3, 217, Ergo an
mus 3, 520. 4, 887, ergo animus 3, 185, Ergo hominum 5.1429, duando alid 1, 264, luando ea saecla 1, 468, quando hominem 3, 545, quando opus 1, 207, Porro hominum 4, 1008, porro hominum 5, 157, Porro aliud 5, 831. 1277, porro oculos 3, 360, porro oculi 4, 325, luare in utraque 1, 845 , luare animum 3, 471, quare etiam 4, 703. 5, 154. 333. 377, 905, luare etiam atque etiam 1, 296. 1048. 2, 243. 377. 1064. 3 229. 575. 686. 4, 217. 290. 857. 1204. 5, 819. diphthongum nunquam hoc modo elisit et perraro monosyllabi vocalem, Nec me animi fallit l, 137. 921. 5, 98, luod te imituri 3, 6, quoniam tu animo 4, 1184, et quod huc reserri potest luodsi in eo 1, 235. denique in tertia dactyli syllaba hanc elisionem diligenter
devitavit: nam 3, 954 s. rectius scribitur cur amplius addere quaeris Rursum quod pereat male et ingratum occidat omne quam quod Wakefieldius recepit mali, quod tantum abest ut magis sit elegans, ut arti poetae adVersetur. Multo minorem quam Lucretius, cuius versus immerito habentur inconditi, ut in aliis quibusdam rebus metricis ita etiam in hoc elisionis genere cautionem adhibuit Catullus. frequenter enim ea usus est et in omnibus carminum numeris et ut nulla admodum appareat elegantioris artis norma. in trochaeis dixit peraeque et hic et ille p. 4, 4, Boluisti amare 21, 17, S/n8Stra ut
130쪽
54, 15, et, si recte conieci, luare etiam 64, 12, Ultro ego 62, 24, Immo etiam 67, 22, Odi et amo 69, 19 : ab elegantissimis tantum glyconeis hanc elisionem exclusit et a sapphicis carminibus. deinde elisit diphthongum, LibysSae arenae p. 4, 15, et delitescere secit monosyllaba, te adibit p. 5, 10, fugit te, inepte 7, 27, Odissem te odio 8, 27, at te ego certe 57. 17, tuin tu animo 70, 15, in se habet 76, 10, et ex mea quidem Opinione quae te ibi manet vita p. 5, 9. denique non evitavit molestiorem συνεκφωνησιν in tertia dactΤli syllaba, Argutatio inambulatioque p. 4, 6, perdito amore 71, 22, ploxemi habet 72, 28, et Ardui ibi p. 58, 21, si recte suspicatus sum. potest sortasse etiam huc reserri quod dixit p. 69, 20 sentio et excrucior: quanquam olitteram qua prima Verbi persona terminatur post brevem syllabam corripuit Catullus in dabo p. 8, 2 l, in volo p. 1T, 1. 16.18, 17. 36, 10, et, ubi eX communi m0re fit, in nescio p. 1, 19. 3, 29. 26, 25. Post Catullum Horatius in sermonibus non multo diligentior
fuit quam vetus satirarum Scriptor Lucilius: in epistolis, quarum paulo rotundiores sunt numeri, aliquanto rarius longam vocalem cum brevi copulavit. ascripsi exempla, Contra alius Sat. 1, 2,
30, quanti olis 1, 6, 112, Vidi egomet 1, 8, 23, divina mota anus urna 1, 9, 30, luali igitur 2, 2, 63, aequo animo 2, 3, 16, ergo ubi 2, 3, 220 et in initio versus 2, 6, 16. 106, Dixi equidem 2, 5, 23, quando ego 2, 6, 60, Sermo oritur 2, 6, 7l,
Quando ita 2, 7, 5, quando iterum 2, 7, 69, Esto aliis ep. 1, 1, 81, plus aequo operata 1, 2, 29, demo et item unum 2, 1, 46, extremo in Aventino 2, 2, 69. monosyllaba obscurantur hac elisione apud Horatium in his, quid mi igitur sat. 1, 1, 101, ignoras te an ut 1, 3, 22, hoc Si erit in te 2, 3, 41, subito te agat 2, 7, 24, pra tabo me etiam ep. 1, 7, 24, aequum mi animum 1, 18, 112. denique in ultima dactyli syllaba eandem
elisionem non respuit. dixit enim tantuli eget sat . 1, 1, 59, anulo equestri 2, 7, 53 : nam huc non pertinent occupo. at ille Sal. I, 9, 6, curo et rogo et onuris in hoc sum ep. 1, 1, II, Obsecro et obtestor l, 7, 95. in arte poetica, nisi quid me fugit, ab omni eius modi elisione abstinuit. etiam a carminibus, ut par erat, eam alienam eSSe putarit. quare ter tantum invenitur, in tertii libri carminibus quarto et quinto, quae paene eodem tempore, h. e. , ut Carolus Frankius reiectis vulgaribus erroribus