장음표시 사용
111쪽
ad laudes suae causae transit. Quae pars cum in vera or tione dispositione sit segreganda, in carmine, quoniam op positionis vi caret, cum superiore cohaerebit. Naturam igitur ducem b . 35.) se sequi se . 36 - 42. ait. Alia quoque esse similia b' . 43. 44.), quibus sua ratio apte accommodetur c 2 45. 46.). Denique, qui contraria via
usus uni puellae semper deditus esse velit, ne intolerabile onus susceperit, videat b '. 45. 46.). Hac autem partium distributione iam sponte apparet, exitum, qui in argumentorum inventione se torqueat, aliquantum languere, nec quidquam poematis incessum, cuius impetum in Propertio admirari solemus, eo iuvari, quod exemplis, similibus, praeiudieiis, probationibus stipatus ingreditur. Quae omnia oratori perquam utilia instrumenta, nisi oppositorum affectuum certamini serviunt, nunquam efficient elegiam. Neque tamen hosi vitium, ipsius argumenti natura procreatum, quo elegantissimi iudicii virum offensum esse apparet, rescissis aliquot versiculis emendatur, et eo loco, quo Iacobus statuit, scissura minime est ferenda. Sic enim v. 42. in illud simile exiret peroFatio, cui suam conditionem sequentibus statim versibus a poeta comparari luce est clarius. Nam in usu αποστροφῆς, Propertio maxime familiari, haesisse illum vix crediderim. At ne ipse quidem Iacobus sua medela persanaturi carmen confisus est. Testes asterisci infra appositi, fragmenti indices. Quod Lachmannus aliquanto confidentior ita expleri posse opinaius est, si cum Sequenti carmine longi tinaretur. Frustra; nam etsi argumenta non ita sunt dissimilia, lacla tamen, quae hic vel illic defenduntur, ita differunt, ut ne uno quidem tempore scripta esse possint. In hoo enim, quod omnes passim puellas depereat 22, 13. 35. 36.), in illo, quod missis nobilibus feminis, sive matronis, Si e, quas rectius scoli. v. s. et 21. intelligas, maiorum genti urimeretricibus, solas iam de plebe mulierculas expetat v. 13. Sq. V. 21.). Praeterea Vereor, ne si invita carmina sic coire cogantur, superioris languore alterum quoque inficiatur, quod per se teres et rotundum facillimam habet dispositionem. Nec in eo tergiversandum, quod El. 22. a sne mutila videatur. Quam is enim hoc utique sit concedendum, melius sessuram fuisse clausulam, si expositis casti amoris aerumnis
iam in fine ad sui instituti laudes poeta rediisset cl. El. 23, 21. ad fin.)r quis tamen has ipsas adversarii repro-halione apud animum sponte intelligi neget ' Hoc enim noster interdum brevitatis studio dedit, ut quid ipse in fine
positum vellet, causis praemissis divinandum lectori relinqueret. Ηinc specie trunca nascitur elegiae lorma, ut II, 12..
112쪽
Caput V. Da dispositione carminum Propertianorum. 103 quae a coniecturali genere orta in suasorium desinit, hae dispositione: A. v. 1 - 12. B. 13 - 16. C. IT-24. Exir ma autem parte non modo ut Sibi parsat, Amorem obsecrat
a. , sed causas addit b. , quibus ei, ut ita faciat, persuadeat; et primis quidem versibus pertextas ipsis precibus ab.
I 5. a. 16. ab. II. b. IS.), deinde solam sausam b . v. 2I. ad fin.), post quam, ut recte sarmen claudatur, pIane ut in ea, de qua modo rettulimus elegia, tertiam partem c.) expectes et paene desideres, quam facillime poeta effecisset, si v. 18. paullo immutatum repetere voluisset. In El. autem II, 3I. causa omissae perorationis multo etiam facilius intelligitur. Nam primi versiculi, quibus, quod tardior Venerit, Se excusat, Propterea solum praemissi videntur, ut descriptionem templi
Palatini amatoriis carminibus inserere liceret. In ea autem descriptione cum summa carminis versaretur, levissima dilatae morae culpa non erat tanti, ut in fine iterum excusaretur.
Immo post tam luculentam expositionem futile id videretur
Interdum vero hac ipsa breviloquentia ner os orationis mirifice adstringit et dum voluntatem indicat potius quam pronuntiat, rem ipsam ita gravem existimare Fidetur, ut in mentibus audientium ipsa pro se tacita sit locutura. Itaque El. III, 13. Cassandrae exemplo in exitu posito defungitur, a quo, ut plenum seret carmen, ad res Romanas et sua vaticinia redire debebat. Sed hoc eo loco longum erat. Neque enim quisquam tam surdus, quin nominibus mutatis suam rem agi sentiret. Eodem autem prorsus artificio utitur EI. III, I9. sn. , ubi quod in Minoe probat, contra mulierum Romanarum impotentiam dictum esse apparet. Neque aliter El. II, 3, 45 - 54., quos Iersus Iacobus cum a proximo sarmine recte segregasset, eodem deinde errore Iapsus est, quo Lachmannus El. II, 22., ipse II, I 3. fin. Continuatum enim hoc elegidium eum quarto exhibet, a quo tamen, quam is primo aspectu simile, vehementer discrepat. Hoc enim Supra inter ea carmina rettulimus, quae, cum aliquo intervallo post proxima seripta esse fingantur, in libris cohaerere solent. Nexa igitur illa quidem inter se diximus, neque tamen ut elegiae, sed ut epyllii particulas. Itaque hic quoque carmine 3, 1 - 44. irretitum denuo amore poetam et pulchri- . tudine puellae sic captum videmus, ut in vinculis renovatis tamquam in spoliis receptis exultet. Mox ex turbis voluptatis gestientis paululum resipiscens composita mente aeircumspicit et quamIis conditione sua contentus V. 45.), tamen nec aequa et iniqua pariter sibi ferenda esse negat v. 50. et ideo fere polisaiaeuae in sua sorte acquiescere videtur, ne mutato iugo
113쪽
iterum ea omnia perpetiatur, quae elrca inlita novi amoris
amantes Inanere soleant. Atque hactenus quidem eorum caseminum fines patent, quae El. II, 3. cons0ciala sunt. Sequitur El. 4. , cuius initium sententiam illi simillimam praefert. At quanta, si interius quaesiveris, differentia. Illic enim,
quam'is subiectus amori, contentus tamen, cruciatus, quos
initio senserat, ideo duntaxat in animum reFocat, ne quid temere novi audeat. Hio contra infelix prorsus et sine spe melioris fortunae v. 5. I 5. I 6.ὶ puellarum amorem in fine Paene execratur. Illa autem, quae primis quattuor versibus superiori argumento similia videbantur verba, non ipsius poetae sunt, sed amici, vel quicunque alius loqui hic fingitur, qui solatii causa communis omnium recens amantium sortis arduique initii illum admonet. Quae tantum abest ut Propertio ipsi probentur, ut totum carmen tu Iano eo solatiore lutando versetur. Sed quo libentius Iacobo in tam lubrico loco Iahanti ignoscamus, ea, quam indicavimus principii El. 4. natura efficit. Novi enim generis est, et de quo nondum commemoravimus. Neque enim Solum, si argumenti ratio postulare videatur, exitus omittitur, sed etiam prooemium. In medias igitur res poeta legentem ducit et quo fortior cupiditatum pugnantium ardor appareat, subito, elut qui multum et diu tacitus antea secum l0sulus Sit, erumpit. Quod duplici modo fit, ut aut interloquentem sibi allerum fingat, aut ab ea coniunctione carmen ordiatur, quae in sermone sedato nisi aliis sententiis praemissis locum habere non possit. Huc pertinent El. II, 3. Io. IS. 22. 32. III, 6., de quibus omnibus, quoniam partim in eonformationis et allocutionis figura lis versatur, partim in audasiore particularum usu, sommodius insequenti capite dicetur.
Iam vero si, quae observationibus nostris potissimum evicisse videamur, vel uli retro conversis uno obtutu perlustrandum erit, duae potissimum res memoratu dignae occurrunt.
Primum enim nihil est, quo Propertius a vulgatis et perspicuis disponendi normis recedat, quin vel affectuum volaticorum vehementia, vel brevitatis studio satis declaretur. Deinde nihil omnium eorum, quae c0mmunes illas leges migrare videantur, in primo libro invenitur, quo severis rhetoricae praeceptis nimis etiamtum emancipatum poetam deprehendimus. Sed haec hactenus.
Eloeutionis laus omnis inde quaeritur, ut aptis sententiae verbis illustrentur et accommodalis. Itaque poeticae
114쪽
etiam orationis summa virtus erit per splenitas. 'Alia autem huius erit perspicuitas, alia eius, qui demonstrare et docere in animum induxerit. Is enim, si e orator est, Sive artis auctor, cum id potissimum agat, ut propositionem aliquam argumentando firmet et comprobet: cetera ornatus modo et delectationis gratia arcessita videntur esse. uuodsi ei apud tales modo esset dicendum, quibus mentis acies nec cupiditatum turbis esset hebetata, neque alienis studiis distracta, sed qui vel naturae beneficio vel assidua exercitatione discrimina ratiocinationis subtilia acriter intueri et recte a gumentantem sobrie et firmiter sequi sustinerent: oratoris ars nec impetu, nec copia, nec ullis bene dicendi illecebris a poetica mutuatis indigeret, quibus cum aliud agentes attentos, dubios confidentes, adversos propitios reddere et animis audientium vel invitis se insinuare soleat, tamen a recta disserendi via deflexa splendidis magis quam fortibus armis dimicare, decipere potius quam docere Velle videatur. Unde optime Quintilianus adiutoria ea solum eloquentiae esse ait XII, ID, 43. Nam fundus eius tamquam peduliaris in singulis verbis est proprietas, in coniunctis ordo. Proprietas autem verborum cum omnibus, qui loqui didicerunt, sit communis, hanc novam efficere nemo potest, sed hac re solum disertus ceteris excellet, ut accuratius, quam ulgo solet, nominum significaliones excutiat, Vocabula συν υ- νυtia sibi opponat et subtiliter discernat, ea denique, quae vulgari usu ut paria et tantum non eadem accipiantur, aliqua ex parte contraria esse demonstret; unde non modo pura fit oratio et munda, sed acuta quoque. Hinc enim αντιθετων
is nascitur, hinc per κλίμακας incrementum, hinc quoque urbana illa οξνιαθρα. Sed plus etiam quam proprietas artis requirit verborum collocatio et pellucida veluti structura. Evitandae enim sunt frequenter vel adeo mutandae eae linguae normae, quibus sermo quotidianus poeticis rationibus Prope accedere videtur. Nam universus etiam populus, qui suam sibi linguam invenit et dicendi Ieges condidit, cogitandi interdum regulam turbat, unde grammaticae et Iogicae nata discrimina. Hanc vero licentiam probatio arguia, quantum licet, relugit, verba urget, longis syllogismis, Per seriem neXis eandem rem repetit et spretis pronominum usu similibusque dicendi compendiis bis saepe e deae nomina, eadem Ferba ponit.
Hinc igitur plurimae figurae eae, quae in repetitionibu 1 versantur. Nam et pares res et contrariae sic optime
115쪽
106 Quaestionum Liber secundus. intelligantur, si in sententiis iuxta positis eandem sedem teneant et gono iterato aures feriant. Itaque quomodo in aedificio commode extructo apta partium distributio columnarum spatiis et reticulati operis textura, taeniarum adeo, de liculorum, guttarum dimensionibus apparet, eademque omnia non solum ad speciem sunt decora, sed etiam ad firmitatem utilia, sic figuris his, quas vere rhetoricas dixeris, et intellectus sententiarum adiuvatur, et oratio pressa fit atque arguta. Quodsi quis eas ad nostram rem et ad poesin periinere negaverit, quoniam sicut in signis et tabulis pictis lineolae ad rubricam directae et radio dimensae frustra quaerantur, sic a carminis rationibus ratiocinandi artificia pariter sint aliena, audiendus erit ille quidem, sed ita tamen audiendus, ut, quomodo poesis ab iis artibus, quae πλαστικαὶ
ulgo vocantur, disserat, antea edoceatur. Poeta enim, cui urgumenta sua sub ipsum aspectum subiicere non licet, ut pictori vel sculptori, sed enarrare solum facta eSt. soncessum, tum demum summam laudis adipiscetur, cum verbis suis auscultantem apta similium rerum memoria coegerit, ut apud mentem suam et cogitalionem earum rerum formas, quarum in poemate mentio fit, denuo ipse procreare et per φαντασίαν sensibus suis repetilas subiicere vide tur. Itaque eum visa et audita per cogitationem quodammodo transeant et, dissoluto prius rationis acumine, Tisionum demum eIficacia in rerum imagines iterum nectantur, cogitandi legibus et sententiis ad perspicuitatem compositis carere omnino poeta non potest. Quamquam hos aemper tenendum est et hac etiam parte repetendum, pulchras rerum formas visionesque illas summam poematis erumque eius efficere argumentum; disserendi normas, quibus nemo, qui loquitur, caret, subsidia solum et instrumenta artis esse, non ipsam artem. Has igitur potissimum quae illustrant figurae, ut a dialecticis arcessitae in poesi accessio tantum sunt, ita, qui Ovidii modo eas unice expetit, ne rhetor potius, quam poeta iure habeatur, vereor. Neque enim ista similiter eadentium vocabulorum tintinnabula, quibuscum figurae rhetoricae natura sua coniunctae Semper apparent, quaeque auribus, si rarae fuerint et cum iudicio adhibitae, non ingrato sono blandiuntur, altioris spiritus, quem perdere solent, desiderium unquam explebunt. Immo, si undique sunt obvia, strepitum ciebunt vix tolerabilem. Quocirca Propertio, quem vel cum Tibullo comparatum rarissime his figuris usum esse facile sentias, tanto magis ea parsimonia grat landa est, quanto lectioni potius quam actioni eius car
mina destinata fuerunt cI. III, 3, 19. II, 13, II. III, 1, 17. ,
116쪽
siquidem ea omnia artificia votis deaenae modulatione paene histrionica probari, si manibus terantur vel adeo tacite Ιegantur, inepta apparere et subabsurda, iam Aristoteles sensit Rhett. III, 12. p. 135. v. 15 - 29. Bekk. Itaque soli actioni, non stilo apta ea videri omnia.
mpoρας enim, cuius hic primus Iocus, pro versuum numero paucissima exempla sunt, praesertim si hoc reputaveris, plurima eius generis non ab initio duorum pluriumve versuum repetita inIeniri - quo solo loco plena in poeta eorum vis est hoc vicies modo inveni), sed intra eius dein versus fines. Rarissime utrumque, ut I, 6, 7. II, 6, 9. 28, 5 I. 33, 33. Praeterea non nomen aliquod aut ver bum duplicari solet, sed particula Tel pronomen, quod genus sum etiam in vulgari sermone sit tritissimum, vix inter schemata referendum est. Sic et modo I, 3, 21. sq. II, 3. Sq. I 4, 3. Sq.; o exclamatio I, I 0. init. Η, I 5. init.:
illa I, 14, II. sqq. ter, I, IT, 2I. I, 6, 7.; me II, 6, 9. quinquies; te II, 34, 15. quater. Adde I, 22, 6. 5, II.
I, 29. IV, 7, 85. Nam de particulis sive - sive vel neu neu commemorandum non est, quarum Sine repetitione omnino nullus sit usus. Eorum porro, quae restant, n0u pausa Bunt exempla, ubi Vera αναφορα, quae repetilis ab initio enuntiati vocabulis cernitur, adiecto aliquo verbo de industria oblitterata esse a poeta videtur, ut I, I, 29.:
Ferte per eaetremas gentes, et ferte per undas.
Et quot Eoa tulit, vetus et quot Achaia formas.
Adde I, 2, 15. 23. 24. 30. 5, 7 - 9. 9, I9. I 0, 15. II. 27, 9. I, 11, 23. 35. Quinimmo fugere interdum videtur
similem verborum in versuum principiis sonum et ubi ανας οραν adhibere promptum erat, particulas Variare, ut I, 3, 41. sq. Nam modo - rursus et - interdum et LI 0, 2I. ne, ne e , ne u. II, 34, 35. haec quoque bis) - haec etiam - et modo - quin etiam. Praeterea quae superant memoratu paullo digniora, his solum
Iouis inveniuntur: I, 16, 28. II, I 5, 4 I. 3, 25. I 0, 5. 22, I. sq. 34, 70. III, 5, 2I. II, 19, II. 28, 5 I. 33, 33. I, I, II. II, 5, 9. 24, 23. 20. init. 26, 9. 34, 65. II, 65. His igitur, quae vocari solent, dicendi luminibus cum ita modeste Propertius utatur, ut in universa illa El. IV, II. .
117쪽
quae tota oratoria est, et in qua utpote in panegyrico hos
calamistros non modo aeque seras, Sed paene expectes, ne unum quidem eius figurae exemplum invenias: mira primo aspectu Tidetur res et quam sum hac simplicitate vix componas, quod idem schema in oppositis penta metri hemistichiis frequentissimum invenitur, ita tamen, ut semper cum aliis figuris, ομοιοπιωτs imprimis et διιοιοτελευτcis consociatum appareat. uua de re, cum ad compositionem pervenerimus, accuratius ditemus. Nunc hoc satis est adnotasse, impetum affectuum et eum, de quo in inventione uberius diximus, repraesentationis amorem, qui in deseribendo rei cuiusdam statu libenter versatur: has autem diversas et paene contrarias ingenii facultates, quas tamen coniunetas in Propertio inveniri testati sumus, non aliter eoniungi se pati, nisi argumenti partes eae, quibus veluti articulis maiora eius quodammodo membra contineri solent et expeditus planae orationis fieri transitus, quam brevissime absolvantur. Hinc et obscuritas toties Properiis exprobrata, oum, quae sentiat, vetuli nutu indisat polius, quam verbis exprimit; hino α συνδετα numero infinita, hine dicendi compendia, quae mox inter tropos recensebimus, hinc denique supervacui o natus tamquam luxuriae fuga, eius scilicet ornatus, quemnunt tractamus, oratoriis officiis sum maxime utilem, sed in provehendo carminis numine obicem magis quam adminis ulum.
6. 2. Ἐπιφορα, συμπλοκη, πολυπτωτον, ἔπανάληψις.
Itaque proximam superiori figuram επιφοραν ne Se mel quidem, quantum memini, admisit. Qua tamen magis etiam artificiosam συφιπλοκον κοινοτητα Rutilii his habet, quamvis paululum inllexis Ferbis, II, 18, 33. :
Cum tibi nee frα ter, nec sit tibi si ius MIIvar Frater ego et tibi sim fiι tua unus ego
Noe si crimen erit, erimen amoris erit.
Πολυπτωτου cum aliqua αναφοροῖς similitudine exemplum maxime memorabile III, I 3, 48.:
Aurum omnes victa tam pietate eoIunt. Auro pulso fides, Iuro venalia iura, Aurum Ieae sequitur, moin sine lege pudor.
cui par aIterum frustra quaeras; proximum tamen III, 22, I 3. Cetera facilia et quae vel maxime incompta oratione sponte cui excidant, ut II, 9, 52.:
Mortem ego non fugium morte subire tua.
118쪽
Adde III, 5, I 2. 15. III, II, I 6. I, 7, 9. III, 6, I 5. IV, 1, 73. II, 23, 23. 20, 9. 32, 53. 55. IV, I 0, 2. II, 26, 31. IV, 4, 35.
II, 28, T. 42. III, 8, 33. 25, T. IV, 7, 92. Faciliora etiam, quae per pronomina Tel particulas fiunt, quamvis densiora, ut II, 22, 39. sq. haec - haec - hic - hic - hic. Nec tamen praetereunda figura ad ἐπανα φιν proxime accedens, IV, 6, I.:
Suera Deit vates: sint ora saventia saeria
cui similis specie, quam*is re era αναφορβι propior, ibid. V. 13.:
Caesaria in laudem ducuntur earmina: Caeaar Dum canitur ceti.
Nox mihi prima uenit: primae data tempora noetis.
uuantum vero absit, ut his Iusibus placere sibi Propertius videatur, inde optime sentias, quod ad irridendam falsae sapientiae loquacitatem hac ipsa figura, pleniore quam Superiora sunt omnia, utitur. His enim Terbis adversarium, cuius argumenta iam est destructurus, frustra sibi obloquentem Iasit, El. II, IS, 3. :
Si quid uidisti, semper vidisse negato IEt si quid d οι uit forte, do tere ness.
Eodemque plane modo II, 8, T. , cum anaphora iunctum:
Omnia υ ertuntur: eerte vertuntur amores; Uine eris et D in eis: haec in amore rota est. Magni saepe duces, magni cecidere tyranni ceti.
Alia res, cum in cuτίοις origo nominum cognatis verbis it Iustratur, ut IV, I, ID. II. I 2. 49. 50. 9, TI. ad fin. II, 45.
g. 3. Ἀναδίπλωσις, συμπλοκη, aliae figurae, quae repetitione
contra αναδίπλc9σις, sive continuo repetitam eandem ocem, sive alia interiecta exhibet, nihil cum logicis aut dialecticis rationibus commune habet, sed, quoniam solam affectuum vim prodit, quam tamen a ceteris huius generis figuris prorsus abesse nequaquam contendimus, recte inter era poetica schemata recensenda videtur. Quamquam hic omittere eam noluimus, ne, quae repetitis verbis efficiuntur ornatus genera, diversis Iocis dissiparentur. Sunt autem pauca admodum et satis vulgaria eius exempla in Propertio, ut II, 3, 27. repetitum non; III, I 3, 25.: Sat mea, Satmagna est ceti. , quibus adde II, 30, 7. 21. 34, 17. 85. sq. I, 20, 32. Huc partim pertinet επαναληψις, quae si simplex enuntiatum ab utraque parte circumtexit, ἀναδιπλωσεως
119쪽
species videtur, sin bipartitae sententiae κωλα opposita notat, ανMPsev cognata est. Prioris generis unum inIeni exemplum
Desine et Aeschyleo eomponere verba eothurno, Desine Cett.
quam is ad externam speciem αναφορρ hoc ipsum simile, nec tamen eodem referre dubito, paullo aliter, quam ia libris vulgatis est, distinclis verbis II, 24, 4I.:
Credo ego, non paveos ista periisse figurae Credo ego: sed multos non habuisse fidem.
Alterum genus habes II, I 5, 36.:
Huius ero vivus: mortuus huius ero.
Praeterea, quam is minus accurato verborum ordine, I, 10. init. II, ID, 41. III, IS, 22. IV, 5, 53. II, 22, 34. et, quae vera anaphora est, quamvis ἐπαναμφις videatur, II, 20. init.: liuid fles abdueta gravius Briseide 7 quid fι ea
Anaeia captiva tristius Andromacha yΠλοκη etiam et poeticam habet speciem et rhetoricam: rhetoricam si disiungit oppositas res, aut coniungit simi-Ies, ut II, 6, 4I.:
quo pertinent II, 20, 23. I 2, I 3. 8, 27. I 8, 29. 30. 27, 2. 3. IV, 2, 3I. 4, 34. - poeticam, qua raro Tibullum usum esse Dissenius observat sp. LVIII.), cum intra unum ambitum ab initio insequentis versus finis superioris repetitur. Quae quamvis proprie nihil sit, nisi αναδιπλωσις, iamen extracta per duos versus sententia nescio quam verbis auctoritatem addit: in descriptionibus vero ubertatem iucundam, ut IV, I, 63. :Ut tumesaeta meis superbiat Umbria ilibris, Umbria, Romani patria Callimaehi.
Tu mea compones et dices: ossa, Properti, Haec tua sunt: heu, heu, tu mihi certus eras, Certus eras, heu heu, quamvis ceti.
IIoe fiebile quid et singultui simile habet. contra I, 3, 25.:
Omniaque ingrato Iargibar munero somno, Munera de prono saepe voluta sinu
veluti depingentis et in ea re, quae potissima videtur, diutius commorantis. Item ibid. V. 31. Sq.:
Donee diversas pereurrens Itina fenestras, Luna moraturis aedula Iuminibus ceti.
120쪽
Adde I, II, 28. sq. II, 28, 25. sq. IV, 6, 67. II, 34, 85.
et verbis aliquot interiectis Ι, I 3, I 4. 15. I 5, I 8. Quibus locis comparatis El. IV, 1, 77. sq. scripturam ex libb. mss. variis stribliginibus erutam a VV. BD. probamus hanc:
Ne erent Archytae soboles Babylonius Horos, Ηοros: et a proavo ducta Conone domus.
Haec Sunt elocutionis figurae, sola verborum geminatione natae, quotquot in Propertio in Feniuntur omnes.
Nam κλίφιακος illius oratoriae ses. Quintil. VIII,
4, 4. IX, 3, 55. Auci. ad Herenn. IV, 25. Aquit. Rom. p. I 82. Ruhnk. , quae ἐνθυιιγγια quoddam argutum continet et divisione subtile, apud nostrum ne Vestigium quidem. Contra poetica haec, quae velut impotens affectuum Ierba, quibus rei magnitudinem satis significet, frustra Se quaerere simulat ideoque forti vocabulo fortiore semper imposito per gradus ad fastigium ascendit: haec autem ut nihil commune habet cum illis geminatarum vocum ludibriis, ita Properito satis est frequens. Nam ne de aliis locis dicam, fortissima et per επανορθωσιν supra omnem modum aucta sunt Ι,I3, 29. II, I 5, 37. et quae tota paene in hac figura versatur El. II, 3. Hoc igitur genus, sicuti omnia, quibus repraesentatorum sensuum evidentia quaeritur, iam ad eas figuras pertinet, quae pselae propriae, in oratore arcessitae videntur si modo omnino fuerint figurae. Nam cum sempiternum artis et cogitationis sit certamen, et poeta contra rationis frenos nitens rumpere hos et pro nudis rerum notionibus imagines rerum ponere sonetur: et proprietatem verborum suis inventis miscet, et solitum continuae orationis ordinem saepe turbat. Nec tamen has equidem figuras dixerim, nisi usus a rhetoricae magistris traditus id dictaret. Oratori enim re era sunt figurae et ornamenta, ut supra significavimus, a poesi mutus sumpta: in carminibus vero, si accuratius inquiras, non solum verba et dicendi formam iis mulari invenies, sed res etiam et argumenta. Nam, ut exemplo utar, quam is eandem saepe vim negatione et interrogatione, quam aiunt,
rhetorica adipisci tibi videaris, tamen nequaquam perinde est in lyrico carmine, hac an illa utaris. Interrogatione enim sublata non modo ornatum aliquem tolles, sed rem mutabis. Nam haec quidem ipsa, si quid video, poetici argumenti pars est: animi dissidium internum quod eiacatius verbis exprimi non potest, quam si diversas sententias diversis quodammodo personis tribuas, quarum altera