장음표시 사용
121쪽
quaerat, altera tacendo consentiat. Quod in relignis fortasse magis etiam quam in hac est perspicuum. Ut verbo dicam ι ex oratione tollere potes ornatum, oratis manebit, ut si ex aedificio magnifice instructo fastigiorum et intercolumniorum statuas vel tabulas parietibus inclusas sustuleris, semper manebit aedificium. Contra, cum ex poemale erbum demes, non aliter est, ac Si signi cuiusdam pretiosi membrum frangas: mutilum enim erit utrumque. Iam vero omnia membra signo, omnes, quas figuras appellant, poemati
adime: in illo omnino nihil, in hoo poematis nihil supererit, sed frigida et carne deiecta sententiarum quasi ossa. His enim ea carminis semina compara eris, quae ex logica deprompta ab orat0re mutuari coactum esse poetam supra scripsimus. Atque haec quidem causa fuit, cur nonnulla huius generis iam in inventione tractaverimus. Duplex autem harum ligurarum species cum sit, quae solis satione ver- horum rationibusque grammaticis, et quae significatione apparet: dividere tamen haec et Seorsim utramque tragia re, nequaquam idoneum idetur, quoniam saepissime significatio verbi a proprietate deflexa noIum parit constructionis genus. Itaque hac quoque disquisitionum parte, quam Si quis grammaticam Propertianam dicere Velit, non equidem impediam, publica illa, quae artis communi omnium usui destinatae scriptoribus conveniat, Fia relicta, solum poetae nostri ingenium intueri visum est, ut ad varias eius facultates tamquam ad certos quosdam locos omnem huius materiae partitionem referre atque temperare liceret.
Allectuum igitur vehementiam, quae in nostro summa est, diIisa quodammodo loquenlis persona et ficto diverbio apparere iam attigimus. Hinc primum illa, quam dicimus, interrogatio oratoria, vulgaris quidem figura nec tamen omnibus pariter usi lata ses. Disse n. ad Tibuli. praes. p. CXLVIII.), qua Properitus, si recte numeravimus,
centies bis omnino usus est, si non tot0s lucos, sed singulas sententias computaveris, solo libro secundo h. e. erSilius I 362. sexagies bis, cum Tibullus duobus primis libris,
h. e. versibus I 352. tantum Ticies quater eam habeat.
Hinc El. ΙΙ, 14, 30. recte a Lachmanno restituta; ΙΙΙ, I b, 21.
a Iacobo; hoc loco etiam pro verbo ser ire - Ser arereposito. Efficacissimus autem in carminum initiis usus, ubi concitatum imprimis animum apparere capite superiore vidi
mus. Hic etiam per sex I, 2. init. I, 16, I9 - 22.; sunt enim hi versus initium παρακλαυσιθυρου atque adeo per
122쪽
Caput VI. De EIoentione. 113oelo versus percontationes cumulat, ut I, S. init. I, II. lest. et II, 23. statim post init. v. 2 -I0.
Huic generi proxima exclamatio interrogationi interdum forma quoque simillima, qua tamen indignatio et admiratio fortius etiam exprimitur. Quo in genere vulgaria sunt, qua-Ita habet Ι, 2. sin. 12, I 2. 15. I, I b. itu. II, 24, 15. 26, 8.15, 9. 22, 47. 23, II. IV, I, 56. 58. Digniora iam memoratu, tum in singulis nominibus subsistit et praegravante affectu nec sententia expletur, nec grammatica enuntiati ratio,
ut II, 15. init. I, 10. init. II, 23, 45. III, 7. init. III, 32, 43. et obscuriore etiam sententiarum nexu, quo tamen ipso fortior appareat indignantis aegritudo, III, II, 59.:
Hannibalis spolia et victi monumenta Syphacis Et Pyrrhi ad nostros gloria fracta pedes I
Cui es. similia III, 5, 7. II, 33. I 2, II. IV, I, 97. et
αποσιωπροιν usitatam, quam is ea sigura alibi non utatur Propertius, IV, 7, 63. : - di meliust ' Vides autem, quam paene eadem haec ratio sit atque appellatio, qua deos et homines vel adeo res mutas nostrorum Ferborum testes advocamus, ut II, IG, I 6.:
Iuppiter, indigna merce puella perit
CL III, 4,l 1. IV, 3, 43. Quocirca frustra tentatur L 18, 27.: is divini Ioni est
Vera enim allocutio, qua Propertius nescio an frequentius quam Romanorum poetarum ullus alius usus sit crarissime Tibullus, cs. Dissen. praes. p. CXLVIII.), eo solum illi generi distat, quod vocativo, sive quis alius Basus eius Ficibus fungitur. reliquam quoque orationem accommodat, ut si cum II, 16, I s. compares II, 2, 4.: se Iuppiter, ignoro pristina furta tua. Haec autem figura αποσζροφὴν Graeci appellant), quae tamquam initium est sermocinationis, qu0niam personam aut certam aut incertam, quacum agatur, a poeta fingi ap- aret, si per totum carmen pertinet, in epistolae formam transit, de qua vid. caput superius. Quamquam sunt Ioci, ubi tam leviter eum, ad quem missum Fideatur carmen, tangat, ut merito dubites, sitne illa epistolae indicatio, an subito facta orationis conversio, ut II, I 0, 15. , ubi Fid. Iacob. II, 7. init. Aliis locis, ubi de epistola, quae proprie dicatur, ne cogitari quidem possit, eam modo ob causam poeta persollam aliquam appellare Fideatur, ne solus secum interloquatur. Sic hospes, quem de originibus Urbis e
123쪽
114 Quaestionum Liber secundus.
positurus appellat IV, I, 1. et is, quem Vertumnus IV, 2. de nominis sui et cullus origine edocet. Nec, ut facile patet, huc El. III, 17. pertinet, quae t0ta ad Bacchum est
conversa. Nunc vero eo S Solum l0sos recensemus, ubi passim et paucis verbis eum, de quo dicit, quasi cum eo sit Iocuturus, ut praesentem excitat, Velut I, I, I9. 25. 39.
II, 25. 18, I9. II, 2, 4. 13. 3, 34. 37. 38. 6, 19. 9, 31. 38. sq. 20, 29. I 6, 4. l3. I 0, II. 14, IT 25. 29. 25, 4. I 2. 39. 26, 9. II, 27. init. 28. init. 59. 32. 49. 34, 65. 67. III, I, I. T. Ib. I9. 31. 2, 5. 4, 19. 5, 14. III, I 6. 1in. 7, 12. 15. 23. 28. 33. 56. 67. Tl. 8, 37. 9, 44. II, 68. II. I 3, 55. 57. Ib, I9. 36. 39. 42. 18, 31. 10, 21. 24. 25. 20, II. 21, 20. 28. 22, 20. 23. 23, 20. IV, I, I. 39. 48. 55. 62. 67. I 14. IIT. 2, 9. 59. 61. 3, 23. 4, 48. 59. 86. tuis, quod optimis libris tutum relinemus; ibid. 94. IV, 6, I 2. 14. 76. 83. I, 86. 8, 70. 9, 2. Tl. 10, 5. II, 5 I. 55.63. 67. - De extremis enim huius carminis versibus vide quae infra dicentur. IIus etiam perlinet, cum a singulari numero ad pluralem oratio transit, ut iam non modo eum, quem initio poeta allocutus est, sed omnes, qui eadem sint conditione, alloqui se significet. Quam ob rem EI. II, I 6, 49. recte Burmannus omnium codicum Scripturae vidistis patrocinatus est, iniuria a Brou khusio in vidi si in ' mulatae. Cf. II, 26, 15. 28, 13. III, I 6, 44. I9, 2. , quorum locorum nitimis euobus prursus eadem ratio. Contra a plurali ad singularem transit El. II, 2b, 47. coli. 39 - 44. Quae omnia si computaveris, usum hunc tam familiarem factum Properito senties, ut duriora etiam et magis abrupta aequius feras, qualis est II, 22, 43. subita illa ad Superbam puellam conversio, et rectissime a Lachmanno V, 28, 33. distincta esse verba intelliges.
Iis porro locis, ubi mutas res alloquitur, prima quodammodo semina habet προς ωποπο ιῖας, ut II, 13, 16.:
me Ioeus est, ubi tu, tibia docta, Sones.
Sic III, 7, 26. , ubi arena, IV, 6, 9. , ubi fraudes in- vocantur, quibus cf. IV, 4, 3 l. sensuum intim0rum plenam orationeni. Apertius autem et explicatius III, 7. pec uniae imploratio invidiosa et, ubi Veterum fabularum memoria commode succurrit, I, I 8, 19. IV, I, 39. 87. lib. II, 3, 34. Sic urbes et regio des in usat, ut II, 4. isit. Spartam;
IV, I 0, 27. Veios; III, 22, 23. Λu i enem, et allegoriae proximum IV, II, 38.:
Sub quorum tituIis, Afri ea tonsa, iaces.
124쪽
Nam Romae appellatio in poeta Romano iam vulgaris cf. IV, 1, 67. ST. 4, 35. II, 37. I 0, I 0. 2, 40. III, II, 55. 49. 22, 20.). In tanta igitur αποστροφῆς facili late cave tangas IV, 8, 38. locum ingeniosiu3 quam verius a V V. DD.
tentatum. q. 5. Verbi personae mutpntur.
At ne obscuriorem quidem orationem efficere hac figura timet, quod tum praesertim eIeniet, cum eum, ad quem repente se convertit, nomine n0n appellat. Nam ne de El. II, I. dicam, quam cum Maecenali inscriptam e S Se V. IT. Sqq. certissime doceant. tamen initio omnes alloquitur p0ela, quicunque scripta sua legerint: sed de hac ne dicam, El. II, 8, 13, in epistola ad amicum scripta subito cum Cynthia iurgatur, et, quod maius etiam es Pet insolentius, p0stquam V. 17. ipse secuin quaedam l0culus est, V. 25. nullo novae αποστροφῆς indicio repente aemulum suum petit. Quod adeo interpretes fefellit, ut Properitum puellaq suae mortem minitari opinarentur, quamvis exemplum Achillis mox subiectum tali sententiae mire refragaretur. Atqui prorsus ea deni causa agitur El. II, s. sua. , ubi cum usque ad V. 45. puellam perissona secunda si guificasset, aemulum contra ierita v. 48.: ille vir), iam in sine hunc ipsum alloquitur, nequaquam tamen illic ambigua sententia. Adde praeterea II, 25, 21. et rursus 29. Mullo vero et obscurior ratio et intricatior El. II, 30. , ubi v. 1 - 12. secum ipse Sermocinatur advocata subinde v. 14.) puella, v. 19. demio ad se revertitur, donec secunda verbi persuna in primam mulata sv. 23.) rursus in fine Cynthiam alloquitur. Similiter etiam II, 32. , ubi
per totum carmen amicam Sec. perS. appellat, praeter F. 25. ,
ubi ipse secum agit, quamvis uno impetu F. 27. eadem verbi forma non .se sed Cynili iam intelligat. Cui par in conflantia El. ΙΙΙ, 4. init. , ubi uno lenore haec leguntur: Arma - Caesar - meditatur; Inagna, Tiri, mere es; Τigris et Euphrates sub tua aura fluent. - Ι te, agite - date. Item III, 7. init. Τu, pecunia - Paetum - obruis: nam dum te sequitur, excidit aevo; v. 1l.: Sed tua Paeli) nunc oluere S adstant super ossa marinae, et III, II, 36.: Τ res
ubi Pompeio detraxit aresa triumphos, Tollet nulla dies hanc tibi, Roma, notam. Issent Phlegraeo melius tibi Pompeio) funera campo celt. Eadem de causa El. IV, II. argumentum minus nobis, quam vulgo solet, probatur. Ila enim ab alia persona ad aliam αποστροφὴ discurrit, ut praesentes omnes, qui simul appellantur, cogitari natura loci, ubi causa agi singitur, ipsa Ietet.' Hac aillem ullas tuum
125쪽
mobilitate si interdnae solitae grammaticorum normae turbantur, non mirum. Nam quod verbi personas allocutione mutari derepente diximus, hoc non semel interpretes transversos egit. Fit enim secunda persona de tertia non eo modo, quem significavimus, loco, sed etiam I, 3, 22. coli. V. T. Sqq. 22, s.
II, 8, 14. eoll. I 2. 18, IT. 3, 23. 9, 15. 52. coli. 48. I 3, IS. II, ID. 23, 5. coli. T. I 2, 17. Sqq. coli. I. 6. 26, 44. soli. 4 I. 28, II. coli. I. 33, 2 I. soli. I. III, I, 13. 10, II. soli., 3. I, II. II, 36. 37. Itaque recte Lachmannus III, 2, I 5. omnium codd. scripturam est poetae reddidit et III, 13, 42.
correctionem Scaligeri versis pro vestris improbavit, ut iure mireris, quod nec idem hic nec Iacobus unice verum esse senserunt, quod III, 7, I. optimus quisque librorum mss. exhibet: Gavisa est certe, sublatam Cynthia legem. CLeommentarios ad e. l. Broux h. ad II, 24. i. e. 33.) nos in Annali. Hall. a. I 839. p. I 012. n. '), ipsum Lachmanuum ad
IV, I 2, 42. i. e. III, I 3, 42.). llarius utique remisso aselectu aut superante alio a Secunda persona ad tertiam oratio descendit. Adsunt tamen complura exempla et in quibus nemo
haeserit: vid. I, 8, 2b. II, IT, I 8. coli. v. I 3. III, 7, II. et II. sqq. soli. 25. et 47. sqq. III, I9, 21. 23. IV, 9, 7. 72.coll. 73. et cum superiore Specie iunctum II, 3, 23. I 6, II., ubi v. 23. iterum ad secundam redit; II, 34, 2b., ubi persona sec. u Sque ad V. 22. obtinet; deinde T. 24. sequitur: MLFneeus - insanit'; iam vero a F. 20. iterum secunda. Eadem ratis T. 67. is Tu - sani S ; V. 75. is quam is ille requiescat - laudatur ; V. 77. -Τu canis tale facis carmen ; v. 83. sines minor - cessit olor et omnia de eodem Virgilio. Singularius etiam, quamvis universorum codd. auctoritate tutum, II, 27. init.: -Vos mortales quaeritis - quae sit stella homini commoda ceit. -- seu Parthos Sequitur' ceti. - - rursus et fletis tumultum, - praeterea domibus sammas, neu subeant Iabris
pocula - tuis. Quare etiamsi El. I, 3, 27. duxit pro
duxti librariorum errore exaratum esse concedamus squamquam et multi codd. id tuentur nec infimae notae), certum tamen est El. II, 33, 35. legi: AMe miserum, ut multo nihil est mulata Lyaeo quamvis antea CFnthiam sec. persona allocutus esset. Quinimmo hic aliquid vitium figura inde habet, quod admiratione obstupefactum et quacum agat, obliviscentem se fingere poetam patet. Itaque Statim v. 36. ad pers. Sec. redit. Cf. praeterea commentarios ad III, II, 56.18. 7. IV. II, 39. - Ceterum hoc quoque iam alligimus. Propertium non modo alterum alloqui, sed tanquam in duas
126쪽
personas dixisum se ipsum. Quod apertissimum, nhl animam suam hortatur, ut III, II, II. II, 5. init. ibid. 15. II, 8, IT. II, 30. init. , quem locum supra iam commemor tum ad v. 19. eius carminis accuratius eliaci tractabissius.
Haec autem ratio ab ea figura, quam sermocinationem appellant, h. e. a fictione incertae personae, quae nobis obloquatur, tam prope abest, ut Saepe, utro genere poeta usus sit, dubites. Nam ab initiis praesertim caris minum adversarium nescio quem loquentem induci, quam sibimet ipsum quasi disputantem significari rectius credideris, ut est II, 3, 1-4. 4, 1 - 4. 8, 7 - 10. 18, 1 - 4. 24, 1. 2. 8, 7 - in. , locus a VV. BD. non intellectus. Sed cf. quae de hoc genere in dispositione diximus. Huc etiam pertinet, eum aliorum quaestionibus, quas ipse fingit, statim responsa subiicit, ut IV, 2, I. II, 22, I 4. sqq. I, 22. init. IV, b, 36. III, I 3. init. II, 1. init. II, 27. init. Quocum s0gnata El. I, 18., ubi sibi interroganti ipse per singulos versus respondet. Nec desunt loci, ubi serta persona loquitur, omisso tamen, quo id indicetur, Verbo; unde praeruptior saepe oratiost et subobscura. Sic III, 6, I9., ubi Cynthia per Lygdamum nuntium loquitur, et II, 32. init. , quae item Cynthiae verba debent existimari. His adde IV, 7, 13. sqq. III, 3, 39. oratio Calliopae; IV, I, 53. Cassandrae; ibid. II. horoscopi, quod solus Gruppius non sensit; II, 2I. lenae; IV, 6, 60. Caesaris. Denique quod vel surdissimas interpretum aures sugere potuisse mirum est, ipsius Propertii versus a lena in ludibrium poetae recantantur IV, 5, lib. sqq. Media autem inter hanc et superiorem interposita ea est confirmationis species, ubi certa quidem persona infertur, sed quae nomine omisso generi alicui accommodatur. veluti infelix amator El. I, I 6, 17. Sqq. Hinc tenui solum discrimine segregatur dramati ex argumenti Iurma, cuius tamen perses tum exemplum unum solum extat II, 6., de quo in dispositione egimus. Contra id genus, ubi per totum carmen unius personae ficta pertinet oratio, ter apud Propertium invenitur; Ι, 21. Gallus moriens; IV, 3. Arethusae epistola; IV, 11. Corneliae oratio. Vera προςωποπομα - antiquo dicendi usu - de qua in inventione satis commemora imus, I, IG. Ia uu a queribunda; IV, 2. Vertumnus.
q. r. Μodi verborum permutantur.
Modorum autem in verbis commutatio et transitas imprimis ab oratione, quam dicunt, indirecta ad directain laetus. ut
127쪽
eidem indoli est accommodatus, ita et omnibus poetis eo m-munis usus, et in Properito rarior fortasse, quam expectes, sive hic tali nitatis reverentia minus sibi indulsit, sive aliis figuris occupata ea licentia ne occasionem quidem invenit. Nam ne in interrogatione quidem, ubi X et usus vulgaris plurima concessit, saepe indicativum coniunctivo permutat, elut El. III, 5, 25 - 46. 6, 9-l S. II, 16, 29. 30, 29. 30. Cf. praeterea commentar. ad El. I, 2, 9. Ab infinitivo ant/m ad verbum finitum nunquam transiit. Praetereaeae coniunctiones, quae coniunctivum assidue si hi postulant, coniunctivum ubique habent sequentem: iis rursus, quarum minus severa in carminibus norma, id solum concessit, ut, ubi versus elegiaci numero commodior esset indicativus, hunc potius quam coniunctivum Sumeret. Itaque, ubicunque quam is cum indicativo positum invenitur, coniunctivum nisi metro pessumdato substituere non poteris, ut I, IS, I 3. II, 24, 38. 8, 27. IV, 7, 49. III, 19, 28. II, 8. exir. Contra, ubi ad ersum perinde est, qua forma utaris, semper in entes coniunctixum, ut Ι, 8, 37. 3, 13. II, 3, 9. 25, 29. 33. 0, 7. I, 3, I 2. I9, IT. II, 34, 75. 32, 35. Praeterea usus legitimus: I, ID, T. II, IT, IT. 24, 8. 7, 3. 9, 44. IV, 7, 49.
Quem usum accuratissimum eo magis admiratione dignum censemus, quod apud eundem Propertium particula sequamquam , cuius Ticibus haec altera Iungitur, nusquam iu-
Eodem modo in particula cum paene Ciceroniani sermonis proprietatem sequi Propertium dicas. Nam ubicunque causam significat, semper habet coniunctivum, ut Ι, 5, 28.
2, 27. l3, 29. II, 25, 24. II, 25. exti . III, 12, IS. II, 18, 33. IV, 8, 27. , ubi conditionem II, I, II. IV, 8, I 0. 30. 76. II, 26, 25. 2, 7. 3, 19. 33, 37. III, 23, 18. 21, 7. 32, 9. 16.8, 29. I 5, 3I. IV, 2, 18. 29. 3, 65. ibid. 47. et 29. 4, 76. b, 44. 52. 7, 88. 8, G. II, 3.) vel actionem iteratam, pro quo item quotiescumque possis dicere, vel ubi tempus futurum definitur proxima conditionalibus enuntialis ratione II, 13, 30. I, 8, I 6. 5, 14. IV, II, 80.), semper aut indicativum futuri aut futurum exactum, ut II, 29, I 5. II, IT. eXlr. IV, 3, TI. I, 14 I. uiiDrum l0corum consensu motu S, nunc IV, 6, 72. aliter atque tu interpretatione Germanica accipis. CL commenlar. ad e. I. In concessione contra
semper habet coniunctivum, ut II, 21, 1. I S, I9. III, 22, 8. II, 33, 23. III, 9, 24. IV, 3, 1. Nam quod El. I, I, 8.:
sum tamen adversos cogor habere deos ' possis obtendere: illic vero cum temporale est et ad toto anno pertinet, concessio solo Iocabulo tamen continetur. Tempus
128쪽
Caput VI. De elocutione. 119 vero praeteritum duplicem habet eius particulae usum. Nam aut interrupta aliqua sententia significatur, quo in genere semper indicativum iuIenies, ut II, 26, 20. IV, 8, 49. bl. 72. 6, 27. III, 3, 14. , aut in continua narratione idem fere est atque is quo tempore. Hic vero iam in prosa oratione tam tenuia sunt utriusque modi discrimina, ut Propertium quoque pro lubitu hic variare consentaneum sit. Neque enim indicativum Ι, 22, 5. l0, 1. 3. II, 33, 9. III, 7, 40. IV, 11, b i. II, 29, 26. 9, I 5. IV, I 0, 24. 3, I 2. III, 9, 41. IV, I, 43. 4, 4 l. 8, 2.) mullo rarius habet quam contulistiVum, qui extat II, 29, 1. 9, 26. i5, 14. 30, 18. 21, 4. IS, II. ibid. 5. 7, 56. IV, 11, 10. 53. 4, 10. I, 18. 99. 89. I 29. 7, 5. Quibus l0cis quominus quis subtiliorem significationis disserentiam rimetur, El. II, I 4. init. impedit, ubi coniunctum
utrumque in*enis: is Non ita - ga istis Atrida est, cum caderent L. Opes . Nec sic lae latus Ulixes, cum tetigit - litora Dulichiae , ubi diversas sententias investigasse nisi apertus cavillator videri sibi non poterit. Restat elegantior usus, ubi cum idem sonat, quod vulgo ex quo, ut
El. II, 20, 21. III, Ib, T. II, I 6, 53. , atque exquisitior etiam, quem bre*iter Iacobus alligit ad El. ΙΙΙ, 8, TI., nos ibidem explicatius illustravimus, ubi post sentiendi et declarandi verba accusativum cum infinitivo aut enuntiatum relati Fum expectaveris, ut IV, 7, 36. si Sensi ego, cum insidiis pallida xina bibi et quod Iacobus recte me iudice dco superiore restituit: is Odi ego, cum nunquam pungunt Suspiria Somnos. Utraque ratio indicativum postulat. Vides igitur, quanta in hoc genere Propertii sit proprietas. Quocirca iure suo Iacobus El. II, 34, I.: securquisquam - crediti s restituisse videtur pro eo, quod Superiores criticos seculus Lachmannus antea spreta librorum auctoritate tentaverat, credat. Quamquam argumentum iri doctissimi non probo. Pronomen quis quam enim in interrogationibus et apud alios et apud Propertium semper habet indicativum. CI. El. II, 23, 3. 25, 22. 32, 41. et
summent. ad e. l. Haec de modis.
Iam in temporum usu plus assectibus et repraesentandi evidentiae, fortasse etiam metro dedit. Itaque in descriptione continua praeteriti lempora, licentia omnibus poetis congeSSa, ita miscet, ut significationes diversas iis extricandas sponte relinquam, qui dum spinas legunt, subtilissi vii sibi videntur; siquidem El. III, 13. haec habet una serie posita: munus erat, id edere, operibat, s re erat, circumdabat,
129쪽
luerat, reduxit, praebebant. Et ita passim. Aliter,
cum aut per ambitus orationem circumducit, aut certis particulis praepositis incidit: tum enim accuratissimus est, ut El. II, 1. luit. I, 3, I9. sqq. haerebam - et modo solvebam, ponebamque - Εt modo gaudebam - nunc dabam - Omniaque largibar. Rursus tamen, simulatque aliud enuntiatum orsus est, V. 28. obstupui, n0n de uno facto tum enim maxime esset proprium , sed de repetito dicit. Eadem diligentia in enarratione singulorum factorum, ubi imperfectum pro perfecto positum Romanis auribus subabsurdum sonaret. Cf. omnino El. IV, 9. Huc reser III, 3. luit. , ubi Gruppium portenta somniantem in Annali. Hall. l. I. castigavimus. Verum haec iam Fulgaria. Neque igitur praesens historicum cum perfecto mixtum, neque impersectum coni. iii enuntiatis conditionalibus pro plus quam perfecto usurpatum, et rursus persectum ind. pro eodem m0do squae omnia soniuncta videas El. III, 7, 43. sqq. et II, I 3, 49. 50. nisi
praetereundo attingere Iisum est. Hoc tamen Propertii proprium et nescio an Singulare, quod praesens non modo pro persecto historico ponit, sed pro Fera actione absoluta.
Quale est IV, I, IT.: Μe creat ArchIlae soboles, ibid. I 2I.: fmbria te edit; deinde ps. 127.; rursus praesens I 28.; persectum rursus 130. iterumque praesens I 33. 134. Quamquam in his extremis verbis iam narrationi similis sit sermo. Adde IV, 2, 3. : Tussus ego: Tuscis orior. IV, 4, 54.: nutrit pro nutrivit. Quare non erat, quod Εl. II, 7, 2.: uua quondam edicta stemus uterque diu, aut II, 15, 3.
narramus ibidemque V. 9. mutamus coniecturis tentarent,
aut pro contractione persecti obsoleta et Ennianis versibus digna haberent. Aliter tamen fortasse audit pro audiit IV, 9, 39. , ubi V. adnotata. - De infinitivo vero persecti. ζοριοτως posito non esset quod dicerem, cuius usum poetis elegiacis tam frequentem utili his versibus formae maxime deberi Gruppius non inepte suspicatus est, nisi Propertius ulterius etiam progressus tum duplicaret persecta, veluti
I. 17, I.: potui fugisse puellam ses. II, I 6, 3. II, II. sq. III, 5, 19. sq. alia II, I9, 32. III, 13, 20.), tum vero etiam
res, quae in eo essent, ut fierent, tamquam Vere factas animo videretur occupasse. Itaque non intra infinitivum substitit,
sed participium quoque perfecit ponit, ubi praesens aut perundium expectaveris. Quale est illud I, I, 9., quod interpretes parum Fidentur surasse: MAt vos deductae quil iis est fallacia Iunae', h. e. quorum sallacia in luna deducenda, iam iamque deducta apparet, vel si per infinitivum solvas: qui soletis deducere atque adeo dedu-
130쪽
xisse. Cf. I, II, I.: si Nullane placatae veniel sortuna procellae 8; IV, 3, 63. : si Ne, precor, ascensis lauti sit gloria Bactris , ubi de suturo tempore agitur; III, I 2, 3. :-Τauline ulla fuit spoliati gloria Parilii' , in quo loco Propter eius usus ignorantiam pessime lapsus est Nobbius. Cf. Quaest. L. III. cap. 3. Adde v, T, 6. de quo infra rursus erit dicendum.
Hactenus igitur illa, quae videri vii It, negligentia dicendi ei affectuum impetum et evidentiam adimat. Restant figurae, in quibus eadem incolistantia solius Tarietatis laudem eXpelere ηidetur, nisi forte etiam versum commodiorem. Ilinc muneri pluralis et singularis primae perfusae pectauiali 0, tam frequens Propertio, ut saepissime in uno eodemque circuitu utraque forma promiscue utatur, ut III, 16, I.: ADominae mihi venit epistola nostrae '; I, I, 33. : in me in ostra Venus; III, 16, 7.: si haec distulero nostro timore. Adde I, 5, 21. 22. II, 30. exlr. IV, I 1, 45. 46.
I, I9, 5. 6. IV, 8, 27. 28. I, 7, 23. 24. II, 13, i T. I S.I8, I9. 20. I, 2I, 2. 3. IV, 7, 47. 48. II, 7, 13. 14. III, 20, I 0. 8, 5. 6. II, I, 3. sqq. I, 10, l3. 14. Il, 8, I. 2.5, 3. 4. 24, 1. 6. 14, 31. 32. I, 12, 1. 2. III, 15. ex tr. II, 24, lil. III, 9, 35. 36. II, I, lib. 56. I, la, b. s. IT, II. I 2. III, 5, 4. b. I, lb, 3. 4. II, 24, 2 i. I, II, 23. 24. I, 21. 22. IV, 5, 63. 64. II, 34, 26. IV, I, 58.
Quae exempla numero adeo sunt multa, ut hanc ipsam inconstantiam paene moris factam esse Propertio dixeris. Quamquam u0u assequitur eam Feterum audaciam, qua Tereulius
Eun. IV, 3, 7. absente nobis et Catullus LIII, b. 6. insperanti nobis coniungere non sunt verili.
Ad eandem originem reserendum est hyperbaton, non illud, quo tenacior fit versuum textura de eo enim genere in compositione dicendum), sed hoc, quo aut Ferborum impetus aut brevitas efficitur, simulque versus, qui aliter fortasse Stare non potuerit, sulcitur. Quae licentia si permixtis pro lubitu verbis ipso evidentiae studio obscuriorem ' reddit orationem, vitii nota haudquaquam eximenda est, velut