장음표시 사용
141쪽
Nam ex superiore versu communis nolis solum supplenda est: iter ipse legas, cetera relinquenda. Cui simile, quamvis aliquanto iam audacius, IV, 6, 31.: Non ille attu- Ierat crines in colla s0lutus - aut carmen - Sed qualiaspexit - Agamemnoua vultu - Aut qualis solvit. Per hos autem quasi gradus si ascenderis, tolerabile habebis, quod, quamvis omnium codd. auctoritate et ipsa loci, ubi scriptum est, vicinia tutum vexationes eriti eorum effugere non
potuit, a Lachmanno primo defensum II, 22, 35.):
Cornua nec.valuit eurvare in pellice Iuno, Aut Deiem turpi dedecorare bove, Arboreasque erue es Sinis et non hospita Graiis Saxa et curvatas in sua fata trabes,
ubi e verbis antecedentilius curvare et dedecorare simplicissima verbi transitivi Fis repetenda est, h. e. Vel habendi, vel faciendi. Cl. comm . ad e. l.
Alia species, quam ni fallor cum solo Ovidio Propertius habet communem cI. ad El. I, 16, 11. 12.), cum altero loco idem quidem verbum, quod supra positum erat, sed alia significatione intelligitur, non sine aliqua DiWιωρου similitudine, ut III, 9, 5.: Turpe est, quod nequeas, sapitie ommittere pondus. ubi nisi in verbo committere conatus significationem inesse Propertius Voluisset, sententia Stare non posset. Quod per se esset facillimum, nisi simul ad xerbum nequeas plenam et absolutam eiusdem verbi actionem animo addere deberemus. Ilus etiam pertinet, quod diu cruciavit interpretes, I, 3, 16.: si Osculaque admota Sumere et arma manu - ubi alterum proprie, alterum translate dictum, ita tamen ut verba arma sumere artius coniuncta in eam formulam accipienda sint, qua accingere Se xeIparare se ad aliquam rem significare solemus. uuod si illic scripsisset: si Oscula me Sumere et ad pugnam accingere me Amor iussit nemo de vera sententia unquam dubitasset. Nunc cum eadem sit sed brevius et per ζευγιια enuntiata, subito de armis nescio quibus Dbscenis, quae tamen tela
rectius debebant dici, dictum interpretati sunt. Cf. ΙΙΙ, 9,
23. : ponere secures - et iura. Verum ceteris omnibus longe singularius et sui geminum plane et par exemplum alibi nondum inveni, El. I, 16, II. 12. a Lachae anno desperatum nec satis audacter a Iacobo restitutum, a nemine aulem, quantum Sciam, explicatum:
Nec tamen illa suae revoeatur parcere famae Τurpior et saecli vivere luxuria,
de quo accuratius suo loco sumus dicturi. Hic tantum diem,
142쪽
Captat VI. Da elocutionα IMex illo non revoeatur apud animum refingendum esse: sed permittitur. Praeterea es. g. II.
Eadem brevitas, eadem ex ipso periculo pelita significantia, eadem denique interpretum inopia consilii, cum praepositiones, quae molum designant, iis verbis additae, in quihus nulla proprie movendi notio inest, ipsae demum hanc im xidentur procreare, ubi solutae orationis scriptor alius verbi vel participium vel in sint lixum adderet. Nam ne deIevioribus dicam, velut IV, 10, I 1.: Aspolia ex humeris Sperare , vel IV, 6, 40.: osa vel ex humeris hoc onus , audacissimum, sed pulcherrimum hoc, II, II, 6.:m liquor arenti fa ιι at ab ore sitim,
ubi cum illud iam sit egregium, quod liquor sitim, i. e. sitientem Tantalum decipere dicitur unde idem fallax dicitur IV, II, 24. , hoc et no um et poeticum et nescio tamen an cuiquam intellectum, quod quomodo liquor sitientem et iamiam poturum fallat, Sola praepositione bre*iter et strenue significetur. Haec enim sum, unde motus fiat, indicet, Iectures cogit, ut Tantali imaginem apud mentem sibi repraesentent et ab ore re I ab entem aquam sallacem paene oculis adspiciant. Hanc cDnStructionem, quam praegnantem non iniuria nunc grammatici dicunt, ipse alio loco videtur Propertius illustrare, III, I 4, b., iniuria coniecturis
i. e. pila, cum per brachia repercussa noto puerorum Iudicro) ab eo, quo initio iacta erat, impetu deflectat, fallere et eludere i ac tus suos videtur. Cl. s0mment. ad e. I. Hoc igitur usu illustratur locus, quem nemo Satis explicavit, Brouklius ius etiam, quamvis dubitanter, coniectura sollicita'it, II, 1, 42.: Caesaris in PhrJgios condere nomen avos, i. e. Caesaris nomen celebrando in Phr3gios usque avos carmine ascendere; item II, 32, 23. , suspectus, ut sere fit, criticis:
Nuper enim de te nostras me laedit ad aures
In eodem genere cI. III, 4, I. IV, I, 70. III, IT, 24. IV,
Io, 4 I. II, I 2, 10. Ilesiant aliae elegantiae, quibus quam- sis ad praegnantem hanc structuram non perii uentibus nervosiorem efficiunt orationem praepositiones. Sic , sum ab modum atque rationem agendi notat, Telut III, 25, 6.: isSeα-
143쪽
per ab insidiis Cynthia sere soles ; es. III, II, 24.; tum originem IV, 9, 9. I 0, 9. 6, 37.; interdum paene pro ab- Ialixo instrumentali est, ut IV, 9, 24.:
Lueus ab umbroso fecerat orbe nemus.
cl. II, 27, II. Revera tamen gupervacuum Iidetur III, 2, 23. IV, 3, 39. contra III, I, 24. et IV, I, I 26. sum temporis significatione iunctum, quae aperia est IV, 7, 5. Singularis vero usus praepositionis ad , quae non raro Praesentem rem et conditionem, qua quid sit, indieat, ut apparet El. IV, 5, 47.:
h. e. si quis adest daturus; statim enim subiicitur: si pulset inanis. Hinc unice explicandum IV, 2, I9.: Sobrius ad lites; III, 2, 6. IV, 2, 39. II, 34, 38. 10, 3. 24, 25.: Lernaeas pugnet ad hydras - ubi adversum malis; sed cf. IV, 9, 40. Η, 22, 20. I, 18, 30. II, 20, 13. Unde apparet, quantum et distet dativo et tamen similis sit. Nam cum ei rei, qua praesente quid fit, actio ipsa soleat accommodari velut saltatio musicae modis, ut IV, 4, 70. III, 4, 14, II, 22, I 6. 34, 42. IV, 8, 42. l, 24. , mox idem fere fit, quod ratione habita, ut ΙΙ, I 3, 42.: Nonnihil ad verum conscia
terra sapit, Fel IV, 1, 52.: carmina - Longaevum ad Priami era futura caput. Cf. IV, 11, 2. 83. Significantior etiam ratio praepositionis in cum ablativo. Nam cum usitatissimum Propertio genus sit, quale III, 8, 34.: in te pax mihi nulla placet, i. e. si tecum mihi res est - unde paene idem fili quod contra, ut III, II, 23. ultra progressus causam eo significat, ubi in pers0nis propter vel per, in rebus ablativus instrumentalis vulgo solet usurpari. Nec tamen prorsus perinde ea esse, in altero dos et El. II, 20, II.: se In te ego aeratas rumpam - satenas
eui loco adde II, 18, 2. III, I 2, 15.), in altero autem II, I 5, II. t Non iuvat in caeco Venerem corrumpere motu - coli. II, I, 46. IV, 8, 63. III, IS, l6. I, 2, 6. II, I 5, 39. coli. 40. Hinc in verbis amandi, ubi alii poetae solo ablativo uti solent, ut I, 13, T.: perditus in quadam; III, 8, 28. II, 6, 4. atque ades II, 8. extr. : gaudeat in puero. Si cum accusativo iungitur, mutatae figurae significationem Propertius, vulgaribus non contentus qualia sunt II, 22, 21. 31, 3. III, 22, 14. 9, 37. IV, 4, 79. 3, 48. , in varios usus declinat, ut IV, II, 82.: Somniaque in faciem credita saepe meam. Sed plane novum III, 9, 18.: Est quibus in celeres gloria nata pedes, ubi
144쪽
non tam consilium et finis, quam eventus simul et sommodum significatur dati'o proximum, cui apte conferas III, II, 32.: addictos in sua regna patres. In praepositione sub hoc fortasse adnotasse operae pretium est, quod ad describendam loci clausi naturam pro in posita videtur. Non enim locus ipse vacuus in medio re-ὰ Iictus, sed margines editi spectantur, ut in hoc: sub valle iam est vulgare. Itaque Propertius non modo habet: sub antro II, 32, 39. , sub pectore I, I 8, 3I., sub aula IV, 4, 55., sed etiam, quod nonnullos offendit, III, 9, 36.: sub exiguo flumine tuta ratis - et Vere γραφικῶς II, 2T,I5.: Stygia sedeat sub arundine remeX.
Cum praepositionibus arte continetur ablativi usus, per quem cum multo magis, quam ulla alia re propria latini sermonis brevitas efficiatur, a Propertio hunc prae ceteris
fotum et in Tarias species exsultum esse, consentaneum est.
Itaque sine praepositione in eliam tum p 0nitur, cum locus clausus significatur, ut ΙI, I 2, 16.: Assiduusque meo sanguine bella gerit, quo optime eiusdem carminis V. 6. illustratur: Fecit et humano corde Volare deum, ubi falsos esse, qui deum humano corde coniungendum esse existimarent, es ipso loco docebimus. Quo tamen multo insolentior IV, 2, 8.: Ustus et Eoa deeolor indus aqua - quod cave casum instrumentalem existimes. Hic enim praepositio in ipsa si posita esset, idem atque ad sonaret, ut El. I, 3, 6. II, I 8, 9., quod Musis iralis Heberus interpretatus est. Eodem modo I, 14, 1.: abiectus Tiberina unda et II, I 3, 53. : Illis. formosam iacuisse paludibus. Adde I, 3, 22. II, 1l, 2.s, 45. 20, 5T. 34, 59. I, 7, 23. II, 22. IV, 10, 28. post
verbum ponere. Hinc orta eSi ratio laxior, qua neminem saepius Propertio usum esse cognovi, non illa cum ablativo absoluto temere confundenda, quam Iis huius quoque . originem eandem esse concedam. Cuius generis audacissimum est
III, 22, 13. : Qua rudis Argoa natat inter saxa columba pinus. Eo enim ab ablativo absoluto differt, quod illic
causa vel conditio, si structuram fulveris, totum enuntiatum ita explet, ui alter substanti vi ablativus eius subiectu in fiat, alter si e participii, sive eius Iocis, quae participii lodo est, praedicatum. Itaque si esset scriptum columba duce, ablativus is esset absolutus; nam si sol- eres, haberes: cum columba esset dux. Nunc longe differt. Nam columba Argoa si sic solvas: sum co-
Iumba subi. esset Argoa, non poterit stare sententia;
145쪽
nihil enim est. Itaque sic accipe: cum eo Iumba Argoa subi.) adesset praed.). Unde simul apparet, quomodo haec significatio pro perlio admodum familiaris ex superiore recte deducatur. Sic autem intelligas III, 17, 2I.: Aetnaeo fulmine partus; ΙΙΙ, 6, 21.: Ille p0test nullo miseram me linquere lacto. Hinc interpretati sumus I, 19, I9.: mea favilla; I, 2I, 3. : nostro gemitu. Durius etiam V, 24, 45.: is Iasonia Medea eari ita ' et, quod priminos expedivimus, IV, II, 40.: Quique tuas proavo fregit Achille domus, h. e. quibus adest, Tel quas tuetur prsa usAchilles. duod tamen superiore exemplo tanto est facilius, quanto propius ei generi, quod per ellipsin participii praeditus vel similium solent explicare, quale apud nostrum II, 33, I 5.: fuscis Aemptus alumnis. Adde II, 30. ex tr. 32, II. et, quoil ullusa tioue Xerborum durius est, IV, I 0, 43. : virgatis iaculaniis ab agmine braccis. Hinc lucem accipit locus non satis ab interpretibus intellectus II, 25, 35.: si saecla forent antiquis grata puellis, ubi ne antiquis puellis pro dativo accipiendum et cum vocabulo
grata coniungendum censeas, es. et quae de hJperbato Propertiano diximus et El. II, 2, 10.: Ischoniache - medio grata rapina mero, qu0d eodem modo atque supra Aetnaeo fulmine partus dictum est, i. e. inter medium' merum. Hinc duplex usus ortus et quem primus ni fallor
Iacobus recte intellexit ad EI. IV, 8, 10. , ut ab Iati us aut
verbo finito appositus dativi vices sustinere aut cum Substantivo aliquo nullius verbi auxilio artius coniunctus pro genitivo positus esse videatur, Velut IV, 3, 63. : Ne, precor, assensis tanti sit gloria Bactris, cui nullo paene discrimine distat genitivus sit. III, 12, 3. : Tanti ne ulla fuit spoliati gloria Parthi - Itaque Ι, 4, 13. pro: multis decus artibus - alius fortasse multarum artium scripsisset. Quamquam hoc ipso exemplo apparet, quam facilis hinc sit transitus ad ablativum instrumenti, quo tamen soIo frustra expedias audacissimum illud II, 34, 9I.: multa formosa Lycoride Tulnera - i. e. a formosa LFcoride iussicta. Adde II, 13, 23. : odoriseris ordo lancibus; II, 32, I 3. reber platanis surgentibus ordo. Sed de altero modo ut dicamus: hic saepe ita imposuit VV. DB., ut obsoletum dativum Ennii sermone vel Scipionum monumentis dignum Propertio obtrudere conarentur, velut IV, 8, 10.:
Cum temere anguino creditur ore cibus, i. e. eum adsit et teneat os anguinum, tamen creditur ei cibus. Sed ne
aut hic' aut El. III, 9 si. e. 11.), 40. Burmanni error te seducat, neIe U. I, 8, 22. Fel III, 4 i. e. s. , 20. Sca-
146쪽
ligeri interpretatione multo etiam, quam est Burmanni error, magis admirabili decipiare: nullum dubitandi locum dat verus ablativus III, 6, 24.: insultet morte mea, in quo
explicando mire secnm dissidet Burmannus. Geminum enim huius locum I, I9, I9.: Aduae iv xiva mea possis Sentire favilla ' iam supra attigimus. Utrumque autem idem quod: cum mortuus fuero. Hunc igitur ablativum agnosce, non dativum, I, 17, 21.: illa meo donasset funere crines, h. e. cum adsuerit funus meum. Interdum, cum sit eadem ratis, praepositionem abesse credas, velut I, I 4, 2. e X: Cum
Mentoreo vina bibas opere; vel cum, ut Ι, 7, 26.: Saepe Venit magno fenore tardus Amor; IV, 20, 25.: Cossus at insequitur Veientis caede Tolumni. Adde II, I, 10. Quamquam iterum hic quis instrumentalem vel causalem dixerit. Sunt enim hac etiam parte sues contigui. Nam El. I, 2,I4.: Tolucres nulla dulcius arte canunt - cum aperte sit: si nulla ars adest - , tamen hoc ipsum, quod non adest, causa est dulcioris canius, unde non in ablativo, sed in
metonFmia eius loci difficultatem positam esse dicas. Similis ratio El. I, 17, 4.: Omniaque ingrato litore Fola cadunt, ubi qui El. IV, 11, 6.: Nempe tuas lacrimas litora surda bibunt, et deinde I, 16, 38.: Et mea nocturno Verba cadunt Zephyro comparaverit, causalem casum eripi sibi Fix patietur. Cf. praeterea I, 5, I 4. I, II. sn. EI. autem IV, I, 66.: Ingenio muros ae Stimet ille meo, qui versus Paldamum valde offendit, pro ablativo simplici utique malueris: pro ingenio meo et Secundum i. m. Sed est idem noster ablativus, qui iuxta aestimandi verbum positus in pretii significationem sponte declina it. Cf. comm . ad e. l. Contra usu in rebus Iulgalissimo, in personis n0VoII, 8, 38.: Inferior multo cum sim x et matre vel armis; i. e. quod ad matrem attinet.
Sequuntur alti actionis species variae, quas Graeca oratio dum neglecta logicae subtilitate sensuum evidentiam Sectatur et sententiarum partes distinctionum inter' allis caesas in unam et continuam speciem constare studet, per omnes grammaticae Issos egregie excoluit: ob eam ipsam causam a Propertio quoque Saepissime expetitae. Inter quas facillima, qua apud infinitivum accusativus pronominis omittitur, cum idem alis casu iam in superiore enuntiati membro positus sit, ut
Tune ego erediderian uobis et sidera et amnes Posse Cytainea ducere earminibus -
147쪽
ves II, 32, 28.: Testis eris puras, Phoebe, videre manus, ubi te suppletur. Hinc tuendam duxi ingeniosam Iacobi coniecturam IV, 4, 68.e nescia vael Furiis accubuisse novis. Tanto vero audacior, quanto rarior inter Latinos licentia, cum apud infinitivum non modo omittitur subiectum, sed casus etiam praedicati mutatur, ut II, 9, T.: Visura et quamvis nunquam speraret Ulixem, quod exemplum artium scriptores latuisse miror, et III, 6, 40. , ubi utraque structura coniuncta:
Me quoque eonsimili impo situm torquerier igni Iurabo, et bis aeae integer esse dies.
Frequentior et omnibus poetis probata attractio pronominis relativi, praesertim si quando demonstrativum omittitur tantum, non mutatur, ut II, 23, 2I.:
Et quas Euphrates et quas mihi misit Orontes, Me capiant
quod non commemorassem, nisi Lachmannus propter suspectam sibi latinitatem hae pro et olim reposuisset. Nam eadem prorsus constructio II, 6, 40.: Quam pessare pudet, tuta sat est. Cf. praeterea I, 5, 24. II, 7, 34. I b, 22. III, 9, I 5. IV, 7, 66. Audacior vero multo, ubi relativum et Rdnexum huic in praedicato nonien dem0nstrativi casum sequitur, ut II, 26, 5.: Vidi te - 0ualem purpureis agitatam fluctibus Hellen, Graece ORν GEU.ην, pro hoc: Vidi te talem, qualis Helle erat se it. Est etiam Graeci sermonis imitatio, cum praeter attractionem etiam numerus mutatur, quo genere nescio an
Properitus unus Romanorum usus sit; sic III, 4, IT.: Est quibus -- concurrit palma, ubi V. Brou kh. In vocativo duplex est attractio, quam Vulgo non recte segregari et cum tertio eoque legitimo genere saepe confundi' docebimus ad El. II, 13, S. Legitimum enim, quod Propertius habet II, 15, 2.: Lectule - sagie - beate. Nam hic praedicatum beate suum Subiectum Sequitur. . Contra vera attractio III, 22, 30.: Nec sugis Ausonias, Phoebe Iugate, dapes; nam illic participium ad fugis reserendum erat, cuius subiectum tu haud dubie nominativum obtinet; ite ni II, 13, 8.: Siccine, lente, iaces. Multo Vero celeris insolentius I, 8, 18.:
Ut te seliei praevecta Ceraunia remo Aeeipiat - Oricos ceti.
Nec tamen quia difficile, ideo ense recidendum. Nam multos huius usus gradus esse, per quos sensim ad illam audaciam possit ascendi, collatis El. I, II, 9. 10. apparet:
148쪽
Aque utinam mage te remis eons sa minutis
Parvula Lucrina cymba moretur aqua.
Quod quam is per aliquas verborum caIumnias aliter explicari posse videam, vereor tamen, ne sic dum audaciam emendare velis, concinnitatem tollas. Alia vero genera omni latinitati communia, nec tamen
ubique recte intellecta; cl. El. I, 3. fiu. HI, 4, 5. IV, I, I 4.
g. 20. Genitivi usus singularis.
Est etiam quaedam attractionis vicinia cum usu genitivi, qualem in Properito solo invenisse mihi videor. Neque vero nunc eum dico nominis proprii genitivum, quem appellatiIoaddere solent, quo id accuratius definiatur, usu non nimis inter Romanos vulgari, velut urbs Romae, faciliore in collectivis, ut populus Medorum. Hunc enim exemplo in omni, quantum sciam, latinitate singulari cum nominativo plurali iunctum habet Propertius, ut II, 9, 25.: Cum - tibi Iiceat - Medorum ire per hostes, ubi ingeniose Bur- mannus, quam is frustra, hastas voluit. Sed nunc de alio genere. Ubi enim substantivum aliquod ad alterum intercedente verbi notione erat referendum, ut datiIum potius vel praepositionem quam genitivum p0situm velles, hunc tam eupro illo usurpatum a Propertio animadvertimus, ut El. IV, I, 101.: Iuno nis votum facite impetrabile, quod Iacobus Iibrorum omnium auctoritate fretus iure reposuit pro eo, quod
vulgo legitur: Iuno ni. Nec tentandum igitur IV, 10, 43. :Ιlli i. e. illius) iaculantis - torquis decidit. Hinc quoque omnibus libris ssagitantibus eodemque Iacobo xindice nunc legitur III, II, IT.:
Coniugis obae eni pretium Romana poposcit
ubi recte ille: isPretium coniugis, quod coniux dat. Sed
quoniam etiamtum poscebatur necdum reIera datum erat, alius scripturus fuerit: a coniuge. Cf. ad e. l. Hins, II, 1, 20. Lachmannus reposuit: ut coeli Pelion esset iter - pro vulgata: coelo, quamquam is non satis discrevit exempla a se illic congesta. Nam non in eo difficultas
posita est, quod coeli iter de itinere in coelum facto dicitur hoc enim vulgare; sic mortis iter III, 7, 2.; Phasidos via I, 20, IS.), sed quod iuxta verbum esse, 'praeterea autem, quod ipsum Pelion iter audit. - Quod vero in nomine genitiIus, hoc in pronomine personali cognata possessivi sorma efficit. Itaque huc quoque pertinet El. II, 9, 30.: Aut mea si staret na is in Oceano - quo non
149쪽
significat, se h ab e re navem, sed hoc vult, si sibi esset navis, eaque staret in Oceano. Aliter II, 14, 29. , ubi vitana'igationi comparatur. Amat autem hoc genus imprimis Propertius; sic enim III, 2, II.: mea pomaria; II, 20, 3t.: mea poena; II, 7, 1 I.: mea tibia; II, I 3, 25.: mea pompa; IV, I, I 4T.: tua puppis; II, 22, II.: tuo remige et, ubi supervacuum videtur, IV, 11, 4I.: Testor
me nec ulla labe mea - erubuisse focos. q. 21.
Itaque in his quoque, quae fortasse cuipiam nimis minutae videantur observationis, ingenium poetae strenuum et irrequietum apparet, cum ea, quae futura sunt atque in sola cogitatione Iersantur, tamquam praesentia et iam facta animo occupat. Quod genus accuratius intuentibus ad eam figuram pertinere patebit, quae προυγχνεc0ς Xel επεξqγλησε ostς nomine inter grammaticos est vulgata. Hac igitur si Propertius et frequenter et novo interdum modo usus interpreti-hus non raro fraudem fecerit, non mirabere. Itaque ne de vulgaribus dicam, qualis est accusativi usus hoc in genere
fere legitimus ut III, I 4, 22. II, 18, II. LI 0J), minus in
aliis casibus est a VV. BD. obserxatus. Sed ita tamen explicandum III, II, 10.: Colchis - armigera proelia sevit humo - nam draconum demum dentibus insitis armigera fit terra- et cum praepositione IV, 8, 45.: me per talos Venerem quaerente secundos; nam tali tum demum selices futuri erant, si Venerem misissent, p0elae Vero eo, de quo loquitur tempore, infelicis si mi re vera erant; nam HSemper damnosi subsiluere sanes. Λdde II, 20, 21. 25, 27. I, I 6, 22. 42. Hinc Laelim annum non debuisse Io- sum sanum sollicitare apparet, I, 3, 36.: clausis expulite foribus, ubi cs. comment. , et recte Iacolnis III, II, 2. bacchato pro pacato restituit. Interdum etiam pleonasmi vel adeo divi reo γου speciem trahit haec figura, ut I, 20, 2.: Id tibi ne vacuo defluat ex animo - qua Si quid ex Ta- suo possit defluere. Sed hoc voluisse Propertium certum est: ne animus destuendo vacuus fiat. Cui loco simillimi sunt
II, 25, 5. 23, 12. III, 10, D. I, 9, 27. l0, 30. I, 34.
I 3, 2. duplici pleonasmo: quod abreptu solus amore a sem, ubi solus est desertus; I, 9, IT.: Ut ineus oblito
pulvis amore vacet, ubi si oblito amore artius coniunxeris, plane contraria ei, quae exigitur, sententia nassetur.
His adde II, 25, 30. I, I 3, 8., ubi sola hac explicatione fulcitur Iacobi restituito: Incipis primo lapsus adire
150쪽
Caput vI. Dα elocutione. 1419. 22. De nsu participii futuri eleganti.
Atque hic quidem locus videtur, ubi de usu participii
sui uri elegautissimo simul et apud Latinos rarissimo dic mus, quem in Propertio aliquoties animadvertimus. Nam primum ille ea, qua scis, brevitate et facta antea, et quae tunc sutura erant, nunc Iero iam sunt praeterita, ita in unum coniungit ambitum, ut oratio contra severam cogitandi normam pugnans diversorum temporum Tarias conditiones simul sub
oculos subiiciat. Hinc igitur illud IV, 7, 22.:
Medearis heu taciti, euius fallacia verba Non audituri diripuere Noti.
Prosecto enim tum, cum diripiebant, non fuerunt non audi- uri, sed nun audientes. Immo hoc Vult, Notos, qui verba diripuerunt, iam tum, cum foedus fieret, noluisse quodammodo audire. Sed haec non magis apud Propertium quam apud alios. Huius vero altera ratio haec est, ut pari. 1 ut. praeterito verbi siniti additum id significet, quod non modo tum, cum res agebatur, futurum erat necdum persectum, sed quod ne nunc quidem, cum loquimur, abSolutum est. Nihil enim vulgo reseri, id, quod nunc praeteritum eSt, quondam futurum fuisse, dicere. Inceptam igitur neque tam ea unquam finitam, i. e. interruptam et re era non factam rem significat. Atque hic quidem illius is est usus, quo tu enuntiatis conditionalibus contrarium eius, qu0d in prolasi ponunt, significantibus, apodos in coniunctivi imperfecti aut plusquam- persecti loco solet obtinere. Quod genus Propertius novo et hercle pulcherrim0 modo ita exornaYit, ut omissa conditione naturae necessitatem Fictam precibus repraesentaret. Hinc
Tu quoque, qui aestivos spatiosius exigis ignes, Phoebe, moraturae contrahe lucis iter -
i. e. iter Lunae, quae nunc quidem aestivo anni tempore, si naturae legibus obsequatur, diutius sit moratura, contra has leges contrahe. Nam si propriam et primam significalionem velis tueri, frustra eris. Abdurdum enim. Efficacius vero etiam et nescio quo flebili frustratae spei temperamento mixtum hoc, in quo, quid ipse optet, illo participio significat, EI. I, 3, 32.: Luna moraturis sedula luminibus, i. e. quae morari debebant, quae serte, si me secuta essent nec improbae isti et crudeli naturae necessitati obtemperassent, diutius erant commoratura. In es denique, qui restat,
Vidi euo odorati vietura rosaria Paesti Saepe matutino eoeta iacere Noto