장음표시 사용
131쪽
122 Quaestionum Liber secundus. quamvis hoc quidem exemplum excusationem habeat a nominibus propriis versui non facilibus. Cf. III, I b, 22. , Neque vero, etiamsi non Ovidii more ea insolentia iactare se de industria videtur, tamen ne alias quidem hac parte anxius est, neque dubiam primo aspectu sententiam efficere reformidat, ut II, I 6, 7. zstuam timui, ne sorte tuum mare nomen haberet.
s. praeterea II, I 5, 54. 16, 24. 20, 7. 25, 52. , ubi v. comment. III, 7, I9. Sq. 10, 30. Itaque, quod saepissime fraudem secit interpretibus, cavendum est, ne proxima quaeque Ierba temere c0niungantur. Nam ne illud quidem, quod assidue solent grammatici esst agitare, ut nomen aliquod, ab alio nomine eiusque attributo inclusum, ad hoc ipsum potius, quam alio reseratur, a Propertio ubique obserxatum invenies.
Fallebam - somnum - Orpheae earmine fessa ἰyrae,
At si haee distulero nostro mandata dolore,
ubi, quomodo verba coniungenda Sint, aperte sententia docet. Cf. ad El. IV, 3, 53. ibid. v. 20. Hinc El. III, 13, T.:
Et Tyrus ostrinos praebet Cadmea colores, Cinnamon et multi pastor odoris Arabs,
nec coniectura tentandum est, nec laines, quod putidum esset, pastor odoris coniungendum. Vid. comin. ad e. l. Qui-hus exemplis vix durius Fidetur, quod III, I, 3. sq. legitur: si Primus ego ingredior - Itala per Graios orgia ferre choros , ubi si per cum Graios iungas, omnis metaphorae evidentia tollatur. Quare explicandi rationem iam in ea dissertatione, quae Ηalbersiad. 1836. prodiit, in interpretatione Germanica Iiri d0clissimi instinctu deseruisse nos nunc poenitet. Sed de hos quoque loco cf. commenlar. Durior autem hercle atque insolentior multo praepositionis collocatio est El. I, 2I, 9. I 0.:
Et quaeeu)uIue super dispersa inveneris ossa montibus Hetruscis,
ubi tamen de sententia ambigi non potest; item III; 4, 18. r
- spectare incipiam - subter captos arma sedere duces.
Adde II, 10, 22. IV, 8, 3 l. I, 6, S. 22, 3.'4. III, 7, 21. sqq. ibid. 28. et cf. ad El. IV, 11, 43. 44. I, 16. extr. Neque vero illud vulgare, quod interdum aliis verbis interiectis pronomen relati uae I et demonstrativum ad nomen
132쪽
remotius refertur, quamvis alterum nexui grammatico fuerit paratius, ut II, 22, T. Sqq.: is Candida - Si qua - sedet sive - crines in frontibus errant - , quos - gemma tenet. Quae si sorte aliquid - negarit - , Vel I, 3, II., ubi statim post facem 10.): o Hanc ego conor adire ad Cynthiam refertur, quae erat v. 8. Sed mulio etiam audacius, quod iam Lachmannus observaxit, III, 4, I b. Sq.: Spectare incipiam - et titulis oppida capta leg*m - Τela fugacis equi ceti. Cui cf. IV, 2, 4 l. 7, 51. 53. - Ιn hac autem licentia iure mireris, quod aliud genus, multo facilius et cuius apud Tibullum exempla inveniuntur numero infinita, rarissime admittit, cum iuxta positis duobus enuntiatis nomen aliquod, quod utrique communi est et ad explendam prioris commatis sententiam necessari ira, in Sequenti demum, nec tamen in fine utriusque ponitur, ut I, 6, 29.:
Non ego sum laudi, non Natus idoneus armis.
Cl. I, 6, 8. 8, 4 l. III, II, 65. 71. all.
g. II. Supplentur verba durius.
Contra graviora audet, sum transpositione simul brevitas efficitur, h. e. sum ex enuntiato aliquo Secuturo nomen ad superius apud animum suppletur, quamvis illa non copulandi vel adversandi particulis iuncta sint, sed aut concessivis aut causalibus aut quacunque alia ratione, ubi severior Ialinitatis norma in priore enuntiato ipsnm n0men, in altero pron semen collocare solet. Nam ne de usu coniunctionis tamen dicam, Ovidio et Virgilio etiam in hoc genere tritissimo sui III, 15, 35.: sera - tamen pietas cf. III, 4, 5.), frustra a id Tibullum talia quaeras, quale est II,
Nam mea eum recitat, dicit se odisse beatos: Carmina tam sancte nulla pueIla colit,
quo singularius etiam, quia non idem saltem casus ut insuperiore intelligitur, II, 24, 3b.:
Τu mea compones, et dices: Ossa, Proper l, vaec tua sunt Cett.
Quare nunc El. III, 19, 17. I9. ad geniti'os Medeae et Ct Flemnestrae ex v. 15. crimen accusativo caSu supplere non dubito, ubi idem verbum in nominativo legitur. Nam durius etiam et paene cum Zeugmalis specie II, 13, 55.: Illis formosum Adonim ineuisse puIudibusa iιιuc
Die eris effusci tu, Venus, isSe coma.
Cl. II, 28, 5. 29, 5. 6. IV, I, 36.
133쪽
uos autem 1ocos si eomparaveris, leve tibi rideatur, quod in emendatione El. IV, 4, 55. sim ex eo, quod insequenti hexametro positum est sint, repetendum esse diximus. Μulto enim illic constructionis ratio expeditior. Huc etiam reserendum neque in secunda demum sententiae parte positum, cum ad utramque pertineat, I, 8, 41. Huc El. IV, I, 87. dicam sero postium, cum iam v. 83. intelligeretur: huc, ubi aut pendere in medio Ierbum ridetur, ut II, 3, 6., aut in eodem enuntiato semel ponitur, quod bis dixersa forma intelligatur, ut IV, 3, 54. III, l0, I 2. I 8, 28.; singularius iamen in pronominibus, ut I, 6, 22.:
Nam tua non aetas unquam cessavit amor Semper at armatae curo fuit patriae sc. tibi ,
vel, ubi simul cum pronomille etiam verbum substantivum Oaeittitur, II, 28, 12.:
An eontempta tibi Iunonis tempIn Pelasgae, Palladis aut oculos au Sa negare bonoa
ubi tu intelligendum, unde sponte sequatur es. Adde I, 8, 5. , ubi eam desideres; I, I 3, 8. post adire supplendum eam ex eo; III, I 6, 4. ei; IS, 12. eum. Rarius etiam accusativus ario του κοινου suppletur post ea Verba, quae sine accusalixo ne cogitari quidem possunt, ut II, 2 49.:
Noli nobilibus, noli conferre beatis.
I, 12, 10. dividit, fortasse etiam I, I 6, 13. dellere. Add. I, 10, 11. II, 24, 3I., ubi contra libros se interserunt. Vides
brevitatis studium. Nam si quis rerum et sensuum copia abundans hanc omnem explicare et Simul tamen animum commotum incitato orationis cursu testificari xuit: ut quantum rebus addiderit, tantum Terbis subtrahat, necessario Sequitur. Itaque cum verba properantia suas divi lias non capiant, brevi ialem et dicendi compendia in Propertio frequentiora inveniri, quam tu ullo alis poetarum Romanorum, suus en ta- neum est. q. I 2. Ellipsis. Vera tamen ellipsis non ita frequens, nisi quod veri bum substantivum passim omittitur, durius sortasse solito
. Solus amans novit, quando periturus et a quo Morte,
Neque ego aliud quidquam praeter verbum substantivum intelIigo, ubi Ferborum contextu simplex eius significatio in diversos paullo usus dellectitur, ut IV, 8, 64.: Hos unum, ubi vel deerat vel supererat suppletur, nou quo id ubique
134쪽
intelligi possit, sed quia, quod statim Sequitur: Alusso non
moritura die , Ferbum esse in contrariam significationem converti cogit. Itaque IV, 3, 5 I. Ioco varie sed frustra tentato: Nam mihi quos non opus est vel prodest, sed simplex est supplere salis, quamvis illud ipso orationis nexu iuvandi significationem Sponte assipere s0ncedamus. Item III, IS, 21., Tersu et ipso frustra a Lachmanno impugnato: .HSed tamen huc omnes, huc summus et infimus ordo ' per adverbi uin illud verbum es 8e, quod facile intelligitur, tacite et paene furtim in eundi significationem transit, prorsus. eodem modo, quo III, 5, 30.: in nubes unde perennis aqua Add. II, 29, 3I. Verum haec iam ad praegnantem praepositionum usum pertinent, de quo infra plura. Rarius etiam verbum activum Simplicissimum t. e. facere apud animum intelligitur, ut in illo: di melius IV, G, 65. De . omissis autem dicendi Ferbis Salis Supra commemoratum.
f. I3. in locis 'communibus. Ἐνθυμήματα.
Contra maximi momenti eum ad ingenium Propertii illustrandum, tum ad interpretationem et rem critisam, coniunctionum est omissio. Haec enim licentia non modo in caesis sententiis obtinet, nec in artis duntaxat couiniunctionibus invenitur, aut ubi affectus sunt concitatissimi, sed ubique et in omnibus. Nam ne de copulativis dicam,
quos pro lubitu modo addit, modo relinquit ut ΙΙΙ, 9, 53. 54. deinde lib. et 56. IV, I, 82., quod nec mutilum nec interpo- Ialum esse docebimus; IV, 6, 26. , ubi cum optimis libris et omisimus; IV, 7, I9., ubi pro eo est recepimus; III, 4, 13.
vero Mureii continentum non inelegans: Onerato - axe cum noxissimis criticis exulare iussimus. Cl. praeterea Iacob.
ad IV, 5. i. e. III, 6, 22. et quae ad IV, 7, 57. coniecimus sed ne de his dicam, particulas nam et enim, ubi
simplex causa significanda erat, paene de industria videtur neglexisse, siquidem haut . quam Secundo loco posuimus voculam plus novies in univerris carminibus legisse non meminimus. Neque igitur exemplis ad eum usum probandum indigemus, quamIis Satis in alio poetae dura videantur, quae
Propertius II, I 3, 46. I, 4, II. 25. II, l5, 12. I 6, II.
IV, 1 I, 2. III, I 6, 44. 45. 46. ασυνδετc9ς Lomponere nou veretur. Contra mirum, si quis ob eam causam depravatum locum existimet, qualis est II, 21, 14. Quocirca II, 29, 32. e libris non infimae notae Propertio reddere non dubitavimus: Absenti nemo non nocuisse Felit, ubi v. comment. Hanc autem veluti legem scripsisse sibi poeta videtur, ut vel ante exempla vel ante Iocos communes, unde arg
135쪽
menta dictornm repeteret, perpetuo coniunctionem lausalem vellet abesse, in exemplis vero interdum simul cum hac etiam comparativam. Sic IV, 9, 5T., de quo vid. insr. et II, I, 42. 37. loco iniuria suspecto. In utroque genere sau Sabrevitatis manifesta. Nam loci communes, quas sententias nunc Rppellant, tum maximam probandi vim habebunt, si
nude positi proverbiis simillimi videantur, ut I, 2, 8.:
Nudus Amor formae non amat artisicem.
Adde ibid. v. 26. I, 6, I 2. 27. 7, 26. 8, 4 I. 0, II. 26.
27. 28. 29. 30. 31. 34. ID, 21 - 24. 25. 26. 27. 28. 29. sq. I 2, I 6. IS. I 4, ib. I 6. I, I 6. extr. I9. extr. 20, 3. II, I, 57. sq. 3, S. 39. 4, 9. IT. ad fin. 5, 11 - 13. 7, 3. 8, 3. 47.9, 31. Sq. 14, I9. Sq. I 5, I 2. 23. I 6, 47. IT, 9. Sq. I 8, 22. 25. 22, 14. II. 22. 28. 45. Sq. 23, 12. exlr. 24, 40. eXlr. 24, 40. 47. 25, 27. sq. 38. 47. Sq. 26, 27. Sq. 27, ll. Sq. 28, T. Sq. 13. 34. 57. Sq. 30. II, 30. omne in ilium; 25. 32, 25. 33, 33. Sq. 34, 3. sq. 24. 30. 36. III, 8, I 0. 23. Sq. I 6, I l. sqq. II, 3. Sqq. I9, ubi v. 1 - 10. veram declamationis propositionem continent; III, 20, 2 l. 22. 23. Quae exempla cuncta posuimus, n0n quo omnia plane ad id, quod
nunc tra stamus, genus pertineant, sed ut loci communes, quos inter lumina orationis cum ceteris siguris vulgo solent referre, uno obtutu conspici et aestimari possint. Nam paucis exceptis omnes ad amoris Ticissitudines pertinent, quarum peritissimus poeta vult haheri. Itaque in iis carminibus, quibus aut alios docet, aut ipse se excusat, frequentissima sunt, ut El. II, 22. 24. ID. sin. Quae omnia plus paene ab arte oratoria, quam a poesi laudem habere, ne ipsum quidem poetam latuisse crediderim. Nam in iis carminibus, quae extremo amoris tempore scripsit, parcius Sententiis utitur et, ne langueat oratio, brevioribus etiam. Earum autem, quae n0n in amandi arte versantur, paucissima, ut diximus, haec sunt exempla ud II, I, 23. sq. III, 2. extr.
6, b. III, 7. init. 3l, 35 - 38. I 3, l9. sqq. IV, 2, I9. II, 7. 7 l. sq. Quinimmo omne id genus irridere videtur II, 8, T. II, I 8. init. 32 init. , ubi prudentes sententiunculas in
adversis xitae turbas nihil iuvare significat. Itaque quo magis superant . - assectu animus ad argumentandi artificia compositus sollici latur, eo et rariores et hi extores sententiae. Hic non modo coniunctiones passim negliguntur, ut orationis paries nullo quasi caemento interlitae proprio solum pondere cohaerere videantur - sed ratiocinationes ita relinquuntur imperfectae, ut V V. DI . non raro de integritate carminum dubitaverint. Cuius generis cum adeo plenae sint
136쪽
Caput VI. De elocutione. 127 Propertii paginae, ut hinc potissimum alii tenebricosum et inflatum scribendi genus ei exprobraverint, alii istam,
quam scis, dissecandorum et tran Sponendorum Versuum audaciam sint auspicati, tamen, quoniam singulis locis suus est modulus suaque propria explicatio, cum ad enarrationes singulorum carminum, tum ad ea, quae in dispositione exposuimus, pro ocare Salius duximus. Hic tantum paucis exemplis demonstrare iuvat, quae sit enthymematum et omissarum in conclusionibus partium aphd Properitum ratio, quid iis quaeratur, quomodo coniunctionum - de his enim maxime nunc agitur - significatum in speciem Ionge a solito diversam deflectere videantur. Facillimum autem genus, eum conclusio omittitur, Vehit III, 9, 5-I0.., quibus versibus cum intentio contineatur, assumptione iam praemissa, desideratur, sed facile animo additur clausula. His compara I, I, 26. , ubi salso accepta a VV. BD. sententia emendandi causa fuit; II, 25, b., ubi contrariarum rerum comparatione enthJmema st; item II. Sq. et rursus Ib. Sqq.; tum
II, 18, T. Sqq. coli. 20. II, 13, 4b. Neque igitur IV, 9, 57.
Magno pro Magnam coniicere Opus erat. Cf. II, 30,1-6. Huc pertinet apodosis ratio ner osior, sum causam pr0 eo, quod ex causa c0lligitur, poeta ponit, Siculi IV, II, 29.:
Si eui suma fuit per avita tropaea deeorir
asra Numantinos regna loquuntur avos
ubi proprie hoc, quod tacite intelligit, in medio debebat interponere: mea fama mihi des0ri est; nam ceti. Simile, eum ex contrariis causa intelligitur, ut IV, 9, 4b. sqq.:
Sin aliquem vultusque meus setaeque leonis
ubi intelligitur: Abiiciat terrorem; nam idem ego teti. Adde I, 22, 3 - 10. III, 22, 5-18. IV, 3, 3. 4. 5. 6.
I, I, 9. coli. II. et plurima exempla, quae in omissis adversandi particulis mox sumus allaturi. In fine denique carminum III, I9, 27. sqq. II, 3, 53. Sq. Maxima vero huius generis vis ad affectus exprimendos, praesertim si Sententiae ασυνδέτ ος oppositae cum exclamationibus, interrogationibus, invocationibus, serm0cinalionibus iunguntur, ut El. III, 11., ubi cum his ad idem argumentum revertatur, pars p0sterior abruptior eliam superiore hac ipsa illustratur. Opponitur enim populi Romani maiestas nefandis reginae meri tricis ausis; hinc oprobrii magnitudo, si
137쪽
Cleopatra victura erat. Hinc aeternum aequalium dedecus, si historiam suam tanta infamia maculari passi essent, apparebat. Maiorum enim egregia lacla omnia subito lapsa iacuissent. Illuc et periculum superioribus omnibus damnosius, hinc Augusti meritis par nullum. Itaque V. 47.:
Duid nune Tarquinii fractas iuvat esse aecures --
HaunibuIis spolia et vieti monumenta Syphaeis I ceti.
Post hunc autem versum intelligitur tacita illa indignatio, quam V. 49. interr0gatione rhetorica significaverat, intelligitur vero etiam Augusti Iictoria humanum modum ita superans, ut poeta iam particularum Feluti sompedibus ruptis in plausum et acclamationem exsurgat: Πnee di eondiderunt, haec di quoque moenia servant.
Neque ' in proximis versibus, quamvis sidentibus iam sensim assectuum turbis, admirationis vis illas compositae mentis et cogitationis sobriae testes admittit. Optime. Quis enim in tam praeclara laudatione argumenta ab utraque parte curiose ponderata et rationes Subductas aequo animo tulerit 3 Quas artes, ubi humilia tractat Properitus, tantum abest, ut refugiat, ut plus fortasse illic accuratae proprietati tribuerit, quam aut Τibullus, aut quicunque eiusdem aetatis poeta La
Inferior multo cum sim Deι matre BeI nrmis, Mirum si de me iure triumphat Amory
Duod si iura sores pugnasque imita in Laeonum, Carior hoc esses tu mihi, Roma, bono -,
vel adeo, quae Catullum paene Vel Lucretium sapiunt, II, 17. fin.:
stuod quamvis ita sit, dominam mutare verebor.
Verum haec alias: nunc ad coniunctiones brevila lis studio omissas redeamus, quarum exempla promiscua παρενθεσεις praebent, quae sigura frequentissima est nostro, praesertim cum verba interiecta bre Iiori versu includuntur, in quibus saepissime causa interruptae sententiae, interdum etiam tem
pus continetur. Cf. III, 12, 30. I 6, 32. 44. I, II, 16. 22, 6. 9.. II, 3, 10-I2. I 6. I 2, 22. 20, I 6. 24, 24. 29, 30. 7, 2 l. 16, 44. IV, I, 89. 6, 28. II, I 8. 7, 36. I, I 4 Sqq. , usile explicandum esse demonstravimus El. III, I 6, 34., conieziuramque nostram firmavimus IV, 4, 55.
138쪽
Post causativas autem particulas adversantes saepissimosmittuntur, praesertim ubi pronomine vel nomine ab initio versus posito oppositio sortius significatur, ut I, I, I9. 31. 33.
4, 8. 6, 19. 25. 7, 5. 12, I9. II, 16, 4 I. coli. 39. 20, 9. II. 27, 17. I9. 20. 21. 22. 23. 24. 34, 59. 6l. III, b, I 4. 9, II. Ib, I 6. 47. I 3, 23. IV, I, 6 l. , unde sirmamentum petiimus nostrae dissicillimi loci II, 34, 31-46. interpretationi;
ubi idem usus apparet T. 31. 39. Singularior eadem res in pronomine relati Io, velut II, 25, 17. , ubi Fid. comment. Item II, 29, 15. Magis etiam necessariaS particulas concessivas iure credas. Quas tamen ne plane non omittere Properitum censeas, cs. II, 26, 2I.:
Crudelem et Boream rapta Orithyia ne est: tile deus et terras, et maria alta domat
pro eo: quamquam hic est ille deus, qui ceti. Cl. IV, 4, 46. III, 13. 1in. , ubi Cassandrae ad instar, de qua illic Ioquitur, velut de cortina ierba abrupta iaciens omnia haec orationis Tincula spernit. Vulgarior conditionalium Sententiarum ratio, in quibus cf. II, 26, 42. IV, 5, 9. II, 25, 4 l. sqq. , ubi quinquies ea ellipsi utitur; IV, 2, 37. ei, ubi protasis imperativi formam sumit, IV, 2, 23. 25. 3I. II, 8, 4. Hinc emendavimus ΙΙ, 13, 47. - Rarior mulio consecutiIarum particularum ellipsis, ut Ι, 8, 27. 29. II, I, bi. Nec tamen propterea te utendus erat II, 22, 2. , ubi hinc inserere voluit Lachmannus, aut II, 23, 2I., ubi hae Voluit ante quas. El. II, 6, 25. autem Iacobus frustra asieris o ut mutilumno laxit. Nam totum illud carmen in enlhJmematis versatur et multa legentem intelligere admonitum cogit. Unde quam
arte hoc genus cnm dispositione cohaereat, apparet. Nam oppositarum partium ratio tanto saepe clarius elucescit, quanto magis sententiae Iongo consequentiarum agmine sunt liberatae.
q. 14. Coniunctionum usus audacior.
Neque tamen hoc capite debebant praeteriri, utpote quibus coniunctionum usus, sicubi Videatur audacior, unice possit illustrari. Has enim, ubi euth mematum brevitatem et latentes sFllogismos non Sentirent, interpretes saepe sabuloso illo ἐναυ αγῆς praestigio expedire conati sunt, quo aliam particulam pro alia poni p0sse rati omnem non modo Latini, sed humani sermonis proprietatem sustulerunt. CL ad El. II,
7, 16. , ubi quod si oppositionem continet ilem ut II, 26, 57. Adde II, 32, 8. III, 2, 9. II, 24, 5. IV, 3, 49. III, I, 25. II, 32, 2. I 3, 45. 4, I b. IV, 2, 4 l. III, I9, 17. II, 26. , ubinam suae pronomine interrogati o modo pro sed positum,
139쪽
modo omnino super acuum vulgo, sed perperam censent, et contra II, 32, 8., ubi sed pro nam dicium credunt. Ah eadem origine repetendum ideoque Propertianae elocutionis impetui accommodatissimum, sum particula, cuius propria in continua oratione sedes, ab initio carminis collocatur, ut ea, quae ante scriptionem poeta tacite apud mentem volverat, interrumpere subito et in medias quodammodo res legentem
ducere videatur. Sic I, 8. init.: Tiine igitur demens III, 7, 1.: Ergo; item III, 23, I. I, 17, I.: Et, quamvis ea particula silaustra aliquid fieri' significari Lachmannus ad El. II, 27, I. III, 2I, I. ed. Lips.) frustra contendat, qua notione ab huius certe loci natura alienius esse nihil potest. Quapropter ne illic quidem II, 27, I.) librorum auctoritatem deserendam censuimus. Neque igitur capite decurtata El. II, 10., de qua cf. Quaest. L. III. cap. 2.
In his igitur brevitas ex affectu: est, quando etiam varietas cum brevitate iuncta. Nam ubi in sermone vulgari aut novas sententias ordiri, aut ex aequo cDmpositas cadere certe similiter iubemus, Propertius, ne uniformis fiat, diversas saepe constructiones ad unum verbum solet reserre, ut II, 25, I 3. : satius fuit - obduressere si pateremur. Cf. II, 24, 3 l. sq.: dura quae - et Si qua et ubi eadem vox diversa significalioue bis accipitur, semeIponitur. Nam III, II, 5T.:
Issent relegraeo melius tibi funera eampo. Vel tua si socero tolla daturus erras
priore versu melius adverbium est, ad alterum adiectivum melius erat intelligitur. Quid ' quod singula nomina cum totis enuntiatis εκ παραλληλου ponit, nec modo adiecti acum relalixis, ut III, II, 29. - sed etiam substantiva cum accusativo et infinitivo usi cum interrogationibus, ut I, 5, 19.: servitium - cogeris discere et quid sit abire nec pallorem mirabere - aut cur sim seli., et rursus
Illis munus erant decussa Cydonia ramo, Et dare puniceis plena canistra rubis
deinde tondere referre - portare; II, 6, 9.: Μe Iaedit, si - me soror sc. laedit); I, 8, 34.: is maluit esse mea, quam regnum et cum metaphora iunctum ΙΙΙ, 3, 41.: Nil tibi sit praeconia flare - , aut quibus in campis proelia stent. Adde ΙΙΙ, 4, 15. I, 25 - 27.
I 2, 2b. 36. II, 2I. II, 3, 9. III, 5, 25. sqq. II, 28, 5.
140쪽
29, 36. Maxime autem singulare dicendi verbum tum cum accusativo nominis et interrogatione g. d. in directa, tum cum oratione directa iunctum, ut El. IV, I, 82 - 87.r Felicesque Iovis stellas ceti. Quid moveant pisces ceti. Dicam: is Troia cades et Troia Roma resurges , quae omnia velut una serie nexa ad verbum dicam reserenda esse, nemo interpretum Videtur sensisse. Est autem plane Properlianum. Nam alias quoque Verbis, quae sunt rerum signa, ita utitur, quasi ipsae sint res, nec modo in his te, quae sunt facilia, Telut I, I 8, 22.: si Scribitur et vestris Cynthia corticibus'; quo tamen apertius infra v. 3I.: is Resonent mihi Cynthia silvae , ubi si CF nili iam vocatam esse significaret, accusati Fum debebat ponere - sed, quod egregie restituit Lachmanuus, II, 22, I 4.: OQUARE non habet ullus amor'; nec minus ingeniose Iacobus desperatum
Meludit quoniam sors mea: SAEPE VENI.
Insolentius vero, cum ad sententias p0lius quam ad grammaticas rationes eum posita oratio ab una parte elaudavidetur, ut I, 12, 15 -IT.:Fe Iiae, qui potuit praesenti stere puella
Aut, si despectus potuit mutare colores
quod recte Lachm. ab Hem stertiusti coniectura defendit. Solent enim enuntiata relativa et conditionalia sie alternari et promiscue usurpari a Propertio, ut Vera interdum nascantur ανακολουθα, ut III, 8, II.: si duae mulier - iastat convicia - His ego torment δ' - sum Verus haruspex ;II, 2, 6.: Incedit - Iove digna soror - Aut cum Pallas - spatiatur - Qualis et Ischomache - et Salsfertur composuisse - ubi omnia essent expedita, si pro aut liceret ut rescribere. Hac autem figura transitus fit ad ζευγι ια, quod si a saciliorum obserxatione ad insolentiora semper persecuti essent VV. DB., non toties turbas excitassent. Nam hoc etiam leve est, quod II, 30, 6.: si Nil tibi Mercuri proderit alta via ' cum proprie ad Solum I. 5.: se site rapiant Aeclis talaribus aurae pertineat, simul tamen etiam ad V. 3. refertur: si Si Pegaseo vecteris in aere sursu. Nam hic omisso Mercuri nomine integra esset res. Quare mirum, quod ante Lachmannum nemo intellexit El. III, 22, 27. sic esse distinguendum:
Licet - Peliaeae - trabis totum iter ipse legas -Eι ai, qua Ortygiae visenda est ora Caystri ceti.