장음표시 사용
151쪽
dubium esse videri possit, utra ratione poetam usum esse dicas: rosaria, quae, si leges naturae aluissent, Fictura erant, an - quae debebant vivere i. e. quae vellem victura fuisse. Sed si bene Propertium novi, hoc alterum voluit dicere. Idem enim orationis color, qui El. I, 3, 32.
f. 23. Sententiae summa in appositis collocata.
Proximum prolepsi, cum praedicati summa non ve rho finito continetur, sed vel participio, vel adiectivo, quod praedicato tamquam accessio additum est, Felut II, I, 7. S. ζ
Seu vidi ad frontem sparsos errare capillos, Gaudet laudatis ire superba comi δ. .
Hic enim non tam in gaudio CInihiae apodosis summam versari, quam in Iaude puellae comis tributa, quandocunque illa speciosis capillis processisset, sententiarum nexus ape tissime declarat. Cui loco simillimus IV, II, 4. Adde ΙΙΙ,15, 30. I 3, 66., a Iacobo primo intellectum, ibid. v. 2. et quae ad II, I 6, 16. congessimus exempla. Hinc unice tuendam codd. scripturam docui II, 17, Ib.: si Fera meae so-mitarem castra puellae, i. e. si Vera essent castra meae puellae, quae comitor - et Ι, 8, 22. Passeratii inxentum probo, vera pro Ferba legentis. Vid. enim comm. ad e. I. EI. H, I s. sn. III, 5, 2. II, I 3, 40. - Ηis paullo diversi Ioci, quibus in apodosi sententia sum causa sua tam arte est nexa, ut nisi Structura grammatica perturbata sobvere eas non possis, quaIe est II, 32, 29. Sq.:
Sin autem Iongo noae una aut altera Iusu Consumpta est: non me crimina Parva movent,
Ialet enim enthγmema: non me haec mu Tent - sunt enim parva crimina. Vel contra II, 30, 5.:
- si te sectae rapiant talaribus aurae r ι tibi Mercuri proderit alta via -
i. e. nil proderit; nam ne Mercurii quidem via prodest, in quibus adeo quaedam pleonasmi species, quoniam causa facillime ex superiore intelligitur. Cf. etiam II, 30, 22. Nam de fortiore genere, ubi sola in apodosi causa ponitur, supra in enthymematis diximus. Nec tamen aut illic vere pleonasmus est, aut cum verba eundi vicibus fungi ver hi substanti vi videntur, quod genus Propertius in deliciis habet, velut II, I, 2.: Quaeritis - Unde meus veniat mollis in ore Iiber. Nam propriam praedicati Iim non in xerbo xeniat, sed in mollis positam esse, ablativus post praepositionem in docet, frustra a triticis tentatus. Nec tamen proraus
152쪽
perinde est, ac si dixeris: mollis in ore est. Nam ita motus significatio, in quo mollities versuum cummaxime apparet, tolleretur. Item in gemino exemplo III, I, 8.: Exactus tenui pumice versus eat, et maiore etiam FiII, 2, 7.
ine edit Cynthia vel Iove digna soror.
Adde II, 7, I 6. 34, 45. I, 4, 10. I 8, 14. II, 34, 8 I. L in P0 Contra pro futuro verbi substantivie TV, 4, 56.: Dos mihi non humilis prodita Roma meis; cI. II, 15, 24. III, 4, b.
Vides hic quoque brevitatem et nervos. Neque aliter est, ubi in sententiis, quae proprie per accusativum sum in s nitivo enuntiatae subiecti vices obtinere, praedicati autem Ioeo adiectivum aliquod subiunctum habere debebant, pro infinitivo verbum finitum ponitur, adiectivum vero illud in adverbium mutatum tamquam accessorium additur, ut est Ι 1, 39.: huc me Iius misisti Troia penates. Cf. III, II, 37. IV, 1, 53. Hinc tuiti sumus versum a Lachmanno impugnatum II, 34, 3I., ubi vide exempla aliunde congesta. Nam i hic quoque membris elus dem enuntiati quodammodo per mutuum nexis densior fit structura atque, ut ita dicam, quadrata.
Haec Vero etiam una est et soIa causa, quae dicendis guram peperit duram admodum nostris sensibus atque insuetam, antiquis vero poetis et Propertio imprimis maxime familiarem, adiectivi unaHαγην. Etenim cum duo nomina interno quodam nexu ita inter se sunt iuncta, ut unam efficiant et inseparabilem speciem squam rationem genitivo casu saepe solemus indicare): frequenter adiectivum, quod genitivo illi erat adiungendum, nullo discrimine a poetis alteri nomini subnectitur. Quo in genere faciliora sunt, qualia ΙΙΙ,
feritas apparet -; I, 3, 9.: ebria cum traherem vestigia pro: ebrius ego); I, I 6, 40. 15, 21. III, I 3, 37. IV, 7, 23. Magis iam nos offendat I, 16, 42.: oscula nixa dedi gradibus spro: ego nixus , vel II, 5, 21.: Nec tibi Cynthiae periuro rapiam de corpore vestem - ubi cum maxime periurae expectes. Adde III, 8, 56. II, 18, 5. I, I 3, I 0. Quare ne temere mutes III, 8, 52.: Et miser invisam traxit hiatus Paeti) aquam. Habet enim Propertius hoc in
genere tam insolentia, ut ad verbum interpretantibus necessario sint absurdum sonitura, Velut IV, 8, 24.: armillatos colla Μolossa canes - et rursus IV, 5,1I.: quorum titulus
per barbara colla pependit. Adde IV, 6, 16.: uua sinus
153쪽
144 unaestionum Liber secundus.
Ioniae murmura condit aquae, et quod statim subiicitur: Actia Iuleae pelagus monumenta carinae, ubi alii pronumerat scribere: sinus Ionius et Actium pelagus. Interdum ne vera quidem effici videtur sententia, ut II, 23, 22.:
furta pudica tori - pro: furia tori pudici; II, I 8, 14.: Invitum terris praestitit officium s Luna in pro: Luna invita, et quod durissimum II, 29, 4.: puerorum turha minuta, ubi non turbam par am, Sed pueros par os poetam significare certum est. Quocirca recte se habet, quod contra Lachmanni suspiciones defendimus, III, 21, 28.: Librorumque tuos, docte Menandre, Sales, pro libr. tuorum sales. Porro ubi nomen illud, quod in genilixo erat collocandum, communem quandam habet Significationem, qua- Iem homo, ir, res. Hic enim cum substantivo omisso iam solum adiectivum pro substanti Fο sit, velut maritus, amicus, facilius etiam in proximi nominis casum cedit. Hinc .
III, 7, 10.: cognati rogi; IV, II, 34.: faces maritae, coli. IV, 3, II. III, 20, 26. I, 20, 30.: volucres insidiae; I, 21, I.: consors casus, pro consortium; III, 3, 48.: Ebria signa, pro ebriorum; I, 20, 10.: Thessalis
umbra, ubi v. c0mment. ΙΙΙ, I 3, 54.: Gallica Ora i. e. Gallorum ora. Unde fit, ut causam eius notionis, quae proprie in iis inest, adiectiva videantur continere, ut II, 24, 31. et umidus honor; III, I 3, 15.: Felix - lex, cf. IV, I, 83. III, 21, 13. ID, II. II, 29. exir. IV, 4, 69. II, 28. III, T. extr. II, 20, 25.: munera beata; cf. IV, 7, 60. II, 28, 4.: siccus canis; Ι, 4, T.: formosi temporis aetas; III, 5, 4.: gemma dives; es. III, 2, 19. IV, 7, 36. et Pallida xina, cf. III, I 3, 37. Quod cum in certis locutionibus nimis sit vulgare laetum, caulius in quorundam adiectivorum definitionibus agendum est. Quod vero in adiecti-xis valet, hoc etiam in pro nomina adiectiva cadere necesse est. Quinimmo quanto tenuior horum natura est faciliusque sensum fallit, tanto etiam frequentius. Neque igitur quemquam offendet II, 1, 56.: Una meos qu0niam praedata est semina sensus, Ex hac ducentur funera nostra domo - pro: ex huius domo, nec rursus Laeli mannus haerere
debebat in El. IV, II, 36.: Iungor, Paulle, tuo sic discessura cubili: In lapide hoc uni nupta suisse legar - i. e. in Ιapide huius meo - , nec idem II, 13, 55.: illis paludibus.
g. 25. Adiectiva pro adverbiis.
Vicina ratio adiectivstrum est pro adverbiis positorum: non eo, quem tu eundi verbis significavimus modo; illic
154쪽
enim iustum est et verum adiectivum, sed cum n0lis, quae verbi propria est, in nomen transfertur, ut I, 2I, 4.: Pars ego sum Vestrae proxima militiae pro eo: proxime eram p. V. m. Add. I, 9, 23. Sq. ubi alterna manu pressit, pro h 0c: alternis vicibus pressit manu; item III, I 2, 29.: alternas scissa CharJbdis aquas, h. e. alte nis vicibus scissa et non scissa, et quod non intellexit Broukh. II, 26, 24. Durius etiam nostro Sensui, quamVis usu vulgatum, quod adiectiva temporis pro adverbiis, nullus pro non I, IT, I 2.), Vel nunquam I, IS, IS. Coniuncta autem haec figura cum superiore noIam efficit fguram et singularem, quam semel in nostro in entam nec a quoquam recte intellectam frustra Sollicitarunt El. II, 16, 16.: Indigna merce puella perit. Est enim perinde quasi dicas: indignum est, merce puellam perire. Nam cum non ita quidem vulgare, leIius tamen quam nostrum fuisset in dign e perit: iam iterum in adverbii locum cessit ad
Sed hae, quas hucusque persecuti Sumus, figurae orationis eo solum ad illustrandum Properiit ingenium conferrep0tuerunt, quod quae in omnibus operibus hic illic dispersa invenimus Fariorum generum semina collecta simul lecturis proposuimus. Restant autem duo genera, quae sum n0n hoc vel illo loco appareant, Sed passim et ubique, plus quam reliqua omnia peculiarem illam poeiae nostri quam Tere Propertianam dixeris orationem designare possint, i. e. metaphora et metonymia. Quarum prior quam apta sit Propertii indoli, demonstrare nunc non attinet. Per se enim patet. Λ similitudine autem quin metaphora originem habeat, haud ambiguum. uua cuin poeta IJricus nullus possit carere vid. enim quae supra Cap. IV. de allegoria exposuimus), quid Properi ius in tanta imaginandi et facultate et copia Sed plenas illas similitudines, in quibus imaginires ipsa ex adverso resp0ndens per singulas partes comparatur et redditur redditionem enim proprio vocabulo Artium scriptores illam appellant), illas igitur continuas similitudines rarius usurpat; quamquam minime inficetum, quod habet II, 3, 47.:
Ae u eluti primo taurus detractat aratra, Post venit assueto mollis ad arva iugo: Sie primo iuvenes trepidant in amore feroces, D e hine domiti post haec aequa et iniqua ferunt.
Cui Ioeo add. II, 15. fin. 22, 34. 5, II. I 0. sin. et, quod
155쪽
diu non intellexerunt, III, 15, 33 - 36. - Sed haec ut diximus rariora. Nam quae epici carminis flumini pleno illi quidem et largo, sed latius Saepe usquequaque expatianti
egregie silui accommodata, eadem concitatum lyrici impetum non decent, nedum Propertii. Praeterea etiam saeculo sua euique et laus et proprius loquendi decor. Nam cum Homerum patrem lentius res exponentem atque adeo suaviter loquacem non toleres modo, sed ames et ita demum probes: ea contra aetate, sui cum ex assidua superiorum poetarum Iezlioue, tum ex variis praesentis Titae occupationibus imagines undique et argumenta asiluunt, carmina quoque, ut homines, ne copia premantur, festinare oportet, earumque rerum, quae oli in integrae ponebantur, capita tantummodo tangere placet. Itaque similia primum interiectionum modo i. e. παρενθεσικυ ς) coll0sala et ανταποδοσεως indigentia, Felut II, 3, s. sq. et quod oblitteratum librariorum stribi iginibus IV, 5, I9.: E orabat opus verbis -- ceu blanda perurat Saxosamque terat sedula IJmpha iam. Deinde, ut exempla, sic similia dissolute posita tum praesertim, cum enthJmematum more adhibila nescio quam sententiis confinem speciem trahunt. Sic, ne de El. I, 2, s. sqq. dicam, II, 22, 4I.:
Nam melius duo defendunt retinacula navem, Tutius et geminos anaeia mater aIit
Nnulla de ventis, de tauris Narrat arator, Enumerat miles vulnera, Pastor oves.
stnibns cf. prorsus similia III, II, 5. Sq. II, 5, 19. 25, 5 - S.I5. 16. 25. Sq. 34, 47. III, 3, 27. Sq. IV, 5, 6 I. I 0, 4.
ΙΙΙ, 9, 5. sq. Quibus exemplis et cumulari saepius similia discas, nec tamen nostrum tantum saeculo Suo conses-hisse, ut lautiorum velut epularum luxuriae assuetis sanum illum et simplicem, qualem ipsa natura solet praeparare, ci- bum ponere timeret. Nam similium vis omnis cum in ipsa naturae imitatione xersetur, hac si quis fastidita cupedias sectetur, id ipsum, cuius causa Simile expetitur, i. e. e Iidentiam perdet. Neque igitur recte quis simile dicat, sed exemplum, quod est Ι, 3, 21. Sq.:
Sed faeies aderat nullis obnoxia gemmis,stuaIis Apelleis est eolor in tabulis.
Sed omnium frequentissima translatio, quae quo artius dicendi ambages circumcidit et pressiorem eIsicit ora-
156쪽
tionem verbaque magis significantia, eo et acceptior cultis hominibus et elegiaco Iyricoque generi utique aptior, contra prorsus, quam in epicis. Haec si continuatur, allegoria sit. Sin omnia simulata Sunt, nec unquam Ferum perlucet, aenigma. De allegoria autem supra satis diximus. Aenigma, nisi animi causa et in ludibrium sit expetitum, Semper vitium erit. Neque igitur Propertius illud nn- quam admisit, quamvis quibusdam contra Fideatur EI. IV, 6. exord.: Sacra facit vates teit. At nec Verum sacerdotem, Sed poetam, neque alium, qui rem divinam faciat, sed se ipsum intelligi velle satis indicat, itemque alibi. In his autem plurimum audeat poeta, n0n modo licet, sed oportet etiam. Nam cum x et sermo quotidianus in plerisque vocabulis, iis praesertim, quae a Sensuum significatu ad mentem et c0gitationem sunt iranslata, hac usus sit fgura, partim eorum ita sensim sunt declinata, ut pr0pria sententia prorsus exolesceret, partim usque adeo usu trita et attenuata, ut translationem non amplius sentias, velut in illo: dura puella. Itaque poeta, cuius omnis ars in Tisionibus versatur atque in illa, quam scis, sub oculos subiectione, pro vulgaribus illis verbis nova quaeret et Tere significantia, nec solum duram puellam dicet, sed ferream. Hinc etiam frustra Iulgo praecipi apparet, ne, a qua orSus Sis metaphora, hanc in fine deseras. Propertius serte quantopere variare translationes amet, El. III, 1. exemplo apparet, quacum tota paene in illa figura Versetur, tamen ne un0 quidem
versu poeta sibi constat. Quibus cf. El. ΙΙ, I 0, 1. coli. 2.23. 24. 25. 26. IV, 6, 2. coll. 3. T. I 0. II, Is, 7. 9. 34, 41. 42. coli. 43. 44. III, 3, 15. 16. IS. 21. 22. 26. 39. 51. 7, 3. 4. Sed hoc quoque interdum intellectui obfuit, quod vera rerum ratio rescisso quodammodo similitudinis velo etiam illic pe lucet, ubi minime expestes. Nam cum primus metaphorae sit gradus appositio, elut in hoc: oculi, geminae, sidera nostra, faces, sive proprium in subiecto, fictum in praedicato est, ut:. Tu mihi sola domus, tu, Cynthia, soIn Pennte'
Η aee mihi devietis potior victoria Parthis rnaee spolia, haec reges, haec mihi currus erunt -
adde II, IT, 2. III, I, 3. II, 22, 34.): ess cacius Iero hos,
sum proprium geni livo casu e translato pendet: se Non est ingenii cymba gravanda tui - vel magis etiam vera delitescente sententia: is Gaudear in puero, si quis amicus erit;
157쪽
iam par i litoris unda notet ΙΙ, 4, 19. . Insolentius tamen, et quod Viros BD. interdum fefellit, cum per medias metaphoras in uno vel adiectivo vel verbo, fortuito quasi Vera Verborum vis erumpit, ut El. III, 9, 29.: is In tenues te colligis umbras - ubi v. comm.; ΙΙΙ, I, 4.: orgia ferre. Huc etiam pertinet II, 34, 43. : angustus toruus et III, 3, 18.et parvae rotae; IV, 6, 10.: msi litum laurea iter; cf. praeterea infra El. IV, 6, 7.: sar men libare. Praeterea, quam xis tanto magis translationes niteant, quanto longius p0ssis similia animo prosequi, p0eta tamen ipse sibi temperans, saepe pauca modo indicat, plura lectori divinanda relinquit, ne omnia urgendo et ad Vi umquodammodo resecandῖ dum facetior haberi vult id quod
Ovidio non semel evenit) putidus videatur. Sunt enim quaedam metaph 0rae, quam*is non in quotidiano sermone ita hae Serint, ut verae figurae faciem perderent, tamen tralalitio quodam et veluti hereditario iure, poetarum commune quod
dam patrimonium factae. Haec igitur illa quasi materia poetica est, quae, si quid video, ab Alexandrinis primum inXenta, a poetis Romanis elegiacis imprimis et lyricis
propagata deinde et ita est exculta, ut alter alterius Ierha expressisse saepe iideatur, ne dicam surripuisse. Hic cum sommodum natum est interpretibus, tum difficultas. Τamenetsi enim plurimos horum poetarum l0gos tomparalis aliis, qui ad singula saepe verba concinunt, et illustrare licet etiam certa coniectura emendare, quam in nullis cuiuslibet aut aetatis aut populi scriptoribus aliis contigerit: tamen, cum non omnes tanta sive facilitate sive levitate, quanta Ovidius .iol0s Versiculos aliunde transcripserint, sed eruditis in udo aequalibus ut se quoque doctos Hobarent, similitudines vel metaphoras, superiorum poetarum lectione iam pervulgatas,
uno verbo indicare, quam recocta iterum tamquam Sua P0-nere erecundius duxerint, multa inventa sunt irans talionum vestigia, quorum Viri BD. cum originem et exemplum unde eXpressa essent praeterviderent, modo in interpretando Satagerent, modo locos sanissimos nocentibus medicinis vexarent.
Hinc igitur aestimanda illa: II, I 0, 43. 13, 3. III, I, 2. IV, 7, b I. III, 3, 36. IV, 6, 10. III, I, 6. 10, 26. IV, 6, T. I, 59. II, 10, 1. III, 10. extr. I, 30. II, 14, 29. 23, 2 l. sqq. I, 8, 21. ibid. 16. II, 7, I 5. III, 3, 47. Sq. I, I, 1. 5, II.
8, I 2. coli. II, I 6, 44. 28, 8. Sed haec hactenus. Nam quae ipse Propertius invenit similia singula hic recensere nec multitudo patitur, quae est paene infinita, neque ipsa exemplorum natura, quorum sum unumquodque suam requirat et propriam interpretationem, commentariis haec rectius dabuntur.
158쪽
V Aliter metonymia, quae cum diFisionem non modo reeipiat, sed, quo accuratius eius usus c0gn08satur, etiam requirat, iam hic singulis quaeque locis exempla assignanda decrevimus. Hac autem in figura, multo etiam magis, quam est 3uperior, Propertio frequentata, periclitatus est ille plurima, quae ut . felicissimi cuiusque ingenii audaciam facile
novitate vincant, ita recentiorum linguarum usui saepe ad- ersantur, ut non sententias sed . ipsa Ierba tulerpretaturo inextricabiles pariant difficultates. Nam metonymia, quam . apto nomine mutationem Τ ullius vertit, ita a metaphora differt, ut res aliqua non pro Simili ponatur, sed pro cognata altera, i. e. pro ea, quam aut qualitate aut quantitate liceat enim haes Verba a logicae professoribus mutuari - aut denique aliqua relatione contingit. Hinc accuratius definientibus non modo συνεκδανὶν κοταχιλο- σιν multasque υfrαλλαγλῆς species eo nomine comprehendi apparebit, sed plurima etiam con Structionum genera, quae aut καzα συνεσιν fasta Iulgo solent perhiberi, aut per syntaxin, g. d. ornatam passim et Sine ordine Spargi. Τotius autem huius generis origo eadem eSt, quae uni Versae p0esis.
Nihil enim vult, nisi ut notio rei et id& menti tinfixa, et quae pura et integra tantum cogitatione comprehendi posse videatur: haec autem ἰδεα ut corpus quodammodo et figuram pacta sensibus subiiciatur. Duplici id modo fit. Primum enim qualitas certae vel rei Fel personae magis celeris propria, ab illa re vel persona absoluta et quodammodo di- Fulsa, ipsa noIam pers0uam ita induit, ut prius et proprium BDmen, cuius vicibus nunc hoc alterum fungitur, genitivosasu ex eo pendeat, Velut I, 20, 15.: error Herculis fie- erat - pro: Hercules errans; ΙΙ, l6, 52.: fulminis ira cadit; Ι, I 3, 23.r amor Herculis pro: Hercules amans, et sontra I, 20, 6.: ardor Hylae pro: Hylas
amatus; I, 16, 2.: Tarpeiae pudicitia pro: Tarpeia pudica; adde IV, 7, 57. Ηing iniuria aliquando impugnatum ΙV, 6, 72.r Blanditiaeque fluant per illa colla
rosae, i. e rosa blanda fluat; item IV, 7, 4. Hins, quoniam adiectivum de nomine sactum vel pronomen pos .essivum pro gellitivo est, II, 28, 3I.: inter Tityi D lucres mea poena Fagetur, h. e. ego punitus; III, I9, 15 : patria succensa Senecta pror patre Sene; I, 2, 31.: nostra Vita pror nos, dum vivimus. Adde
II, 28, 30. 13, 22. I, II, I 2. II, 8. II, 5, 22. I, IS, ILII, I9. II, I 6, 32. , ubi V. somm.; I, 6, 2I.: ludi aetas, i. e. tu, ista aetate; II, 18, 5. 10, 7. , aut sicubi geniti-
159쪽
Us facile e proximis intelligitur, ut IV, 11, 80.: siccis
oscula falle genis i. e. liberos te exosculantes; II, IT, G. et aqua sitim fallit i. e. sitientem; sed singularius multo III, 22, 22.: victrices temperat ira manus, et addita hypallage adiectivi, insolentissime IV, 9, 62.: Nec tulit ira tam ianua clausa sitim; III, 7, 59.: duo rapitis miseros primae lanuginis annos i. e. me Paetum miserum his pr. I. a nnis. Mirum igitur, quod in tanta similium locorum copiatam diu desudarunt tu initio El. ΙΙΙ, I. si Callimachi manes et Coi sacra Philetae , ubi v. comm . Huc etiam pertinet,
quod in comparatione duarum rerum nomen aliquod cum alterius qualitate confertur, velut Ι, 20, 14.: uuarum heroinarum) nulla tua fuerit mihi - forma - gratior. CLIII, 9, 31. Nec tamen hic usus in sola qualitate subsistit. Nam I, I, 22.: illa meo palleat ore magis. CL ad El. II, 3, 2L. - Huic autem generi proximam figuram et Virgilio imprimis usitatissimam, εν δια δυοῖν semel tantum, quod sciam, Propertius admisit ΙΙΙ, 4, 9.: Crassos clademque piate) nes, puto, casu sed consulto. Brevitati enim
plus obest, quam saFet. Diversa autem ab hac, quam hucusque tracta imus, metonymiae specie altera est, cum qualitas illa non uni rei vel Personae abstracta est ut error - Herculi erranti), sed a t0to quodam rerum genere sumpta velut forma a
formosis), iam pro singulis omnibus, in quibus illa qualitas
invenitur, ponitur, ut si forma conivuclim pro formosa
puella dicitur. Sed haec, quae passim apud Propertium inveniuntur, ut II, 28, 53. 13, 9. figura; I, 4, 9. tu Ventas; ΙΙ, I, 75.: crimen et illa fuit; ΙΙΙ, 19, 15. rumoreris; I, 5, 29. - vulgaria iam sunt facta. Exquisitius Iers, quamIis ne ipsum quidem semper a communi usu remotum, cum notio illa generalis, ne ad unam quamque eius generis rem vel personam possit reserri, sed ut una eaque serta intelligatur, iterum vel genitivo vel quocunque alio modo artius circumscribitur et desinitur, ut si non crimen aliquis dicitur, sed ut Baiae apud Propertium Ι, 11. extr. crimen amoris. Huic autem generi frequens in praedicato Iocus, Iulgari fere modo, ut ΙΙ, I, 26.: tu Caesare sub magn0 curia secunda fores. Adde II, 1. exir. 2I, T. 4 , Ib. 5, 28.
IV, I, 8I. 5, 29. Elegantius iam I, 21, 4.: pars ego
sum Vestrae - militiae, et ubicunque pars de re dicitur, quae sum Sola cogitatione percipiatur, dividi proprie non potest, ut I, 4, II. 7, 34. , ubi V. comm. Audacissime contra I, II, 23. : Omnia tu nostrae tempora Iaetitiae -,
sui simile II, 25, 47.; porro I, 14, I 8. 18, Ib. 22, 6.
160쪽
II, 13, 20. IV, I 0, 10. Unde egregia Lachmanni conlectura
IV, 4, IT.: urna potuit mors esse puellae - nec temere , tangendum IV, 8, 3. : Lanuvium est tutela draconis. Nam saepe haec figura eam speciem habet, quasi pro causa effectus sit positus, praesertim cum nutio generalis non praedicati locum obtinet, sed per appositionem alteri nomini additur, ut I, 2, IT.: Idae et cupido discordia Phoebo - Eveni filia. II, I, 21. I, 15, 22. II, 30. II, I, 73. III, 7, 14. et frequens illud: cura mea ΙΙ, 16, 2.25, I. I, I, 36. II, 34, 9. Sed veram esse vel certe poetae ingenio aptiorem multo nostram explicandi rationem ea exempla docent, ubi cum metonymia iuncta metaphora,
velut II, 34, 86.: Varro Leucadiae maxima flamma suae, vel ubi collectivo propius abstractum, ut II, 16, 2.: Prae t 0r - maxima praeda tibi. Cf. II, 2, 9. I, 12. 1in. Ceterum hic quoque apud mentem interdum intelligi potius, quam de industria addi nomen, quod hac figura significatur, ultro colligas. Quamquam rarior in Propertio haec ratio,
ut I, 13, 30.: Ledae partus, quem TFndaridas intelligit; Ι, I 5, 20.: Aemonium hospitium, qui est Achilles. Adde vulgaria magis: I, 20, 9. II, 16, 30. 34, 9. I, 8, 22.: ne a vita, frequentissima puellae appellatio; II, 5, I 8. 3, 23. 26, I. I9, 27. 24, 29. 30, I 4. Egregie vero IV, 6, 50.: tieti metus. Sed proxima prosae orationis usui
συνεκδοχη, tum demum elegantior, cum pluralis pro singulari ponitur, ut El. IV, 9, 34.: Pandite defessis hospita fana viris, ubi unus Hercules intelligitur; IV, II, 30.:
Numantinos - avos, ubi unus Scipio. Cf. ad El. II, 7, I 5. Quoniam vero res aliqua non solum qualitate excellit,
sed etiam vel insigni quodam, vel parte sui tam propria et singulari, ut haec ipsa pro qualitate fiat, pars quoque
pro toto suo et insigne pro ea re, cuius est insigne, ponitur. At ne hic quidem εν δια δυο ιν reperitur, aliis frequentissima figura, Propertio nimis trita, cum alterutrum, aut pars aut totum, Sit supervacuum. Quamquam duorum, qui huc perii-ueant, I0corum memini, II, 9, 13. : tanti corpus Achilli maximaque - sustulit ora, et III, II, 19.: Per te Bacche et tua cornua vivam. Contra genitivo adiuncto audacissismum III, I9, 12.: Τ estis, quae ... induit fornua falsa bovis pror bovis cornutae figuram; IV, I, 45.: Bruti
Secures Caesaris iurma - pro: Bruto consule
et Caesare belligero; IV, 3, 58.: tua hasta prortu hastatus; cs. IV, 4, I 2. I, 6, 19. , ubi Fid. comm. Item ad II, 26, 18.: Delphinus, qui - Arion i am vexerat IIram pro: Arionem sitharistam. Deinde per appo -