장음표시 사용
51쪽
Imus sibi reconcilietur, non invocat, sed implorat. Prae eteris autem obstat Milanionis exemplum, qui
- - nu Ilos fugiendo - ι abo res Saevitiam durae contudit Iasidos. Ergo veἰοcem potuit domuisse puellam. Tantum in amora preces et benefacta valent.
Nempe alienas puellas circa compita vagantes amplexibus so- ere furti*is, hae sunt preces, haec benefacta, hi denique Iabores, quibus quis durae amicae servitium vincat Tum certe maximo iure, quamvis sensu diverso, addere potuit: in
me tardus Amor non ulIas cogitat artes. Neque vero facile lausas, quibus suam sententiam Lachmannus firmare studet, si accuratius excusseris, probabis. Moxet hunc prae ceteris FS. b.
Donee me domit eastas odisse puellas,
ubi interpretum priornm commenta iure suo reiicienda esse
censet; nam nec de Musis aut Pallade ut Vulpio placuit ad I. l.) Sibyllina hic iaci verba, nec Cynthiam hic impudicam apte
nominari posse cum Barthio aut Κuinoel. arbitror. Lachmannus autem amica deserta viles quaerere Propertium ait. Ego vero nihil aliud his verbis poetam significare credo, nisiodones ardentius amare coepi. Neque enim dicit, in univergum se odisse puellas, Sed castas odisse, h. e. quatenus casiae sint. Namque qui nullo aut modico amore est imbutus, ille perinde habet, castae puellae sint, necne. Tum primum, cum amare insipiunt, ipsas, quibus perditissime flagrant, propter castitatem nimiam rursus oderunt. En igitur perversam illam amantis animi inconstantiam et trepidationem, quae iterum comparet vf. 28. Hic enim, ubi amicorum auxilium invocat, ut se inhonestis Finculis, quibus excutiendis ipse vires suas impares habeat, liberent:
Aut uos, inquit, qui sero Iapsum revocatis amicum, Puaerite non sani pectoris auaeilia. Fortiter et serrum, saevos patiamur et ignes, Sit modo ιibertas, quae v οι et ira, loqui.
Vid. enim comment. ad h. I. Iam videamus de altero Ioco, cui ad firmandam suam sententiam Lachmannus aliquod tribuit momentum. Sunt enim v33. 35. 36.
me, moneo, vitate marum, sua quemque moretur Cura, Neque assueto mutet amore Iocum
qnos vir ille doctus de deserenda puella, quomodo Properitus ipse suam reliquerit, interpretatur. Iam vero Fide sis, quos his poeta verbis adae0neat. Vos, inquit enim FS. 3I.,
52쪽
Caput VI. Do Propertit amoribus.
remanete, quibus tacili deus annuit aure. Quid igitur Hortatus eos, quibus selicior, quam sibi, contigerit amor, ne fida et facili doiuina relicta taleae sibi evenire patiantur, qualis in ipsum se miserum ingruerit:
Sitis et in tuto semper amore pareS.
Hoc enim et ceteri elegiacorum earminum scriptores et Propertius assidue prae se ferunt, se suis doloribus doctos alios docere velle. Sic EI. I, T, I 3. Sq.:
Me Iegat assidue post haec neglectus amator, Et prosint illi cognitα nostra mαι a.
θuis luminibus) ego nunc pereo simi Ies moniturus amantea.
ntre ego praeterila iactavi verba iuventarTu nunc eae emplo disce timere m e o.
Sio Lygdamus Tibull. III, 6, 43. Sq.:
- - - Felix, quicunque dolore Alterius disces posse ea Fere tuo --
et uberius Tibullus de magisteriis suis exponens I, 4, 75.:- - Vos me celebrate magiStrum,stuos male habet multa callidus arte puer. Gloria cuique sua est; me qui Spernentur amantes Consultent: cunctis ianua nostra Patet.
Ilis argumentis si addideris, mirum sane 'ideri, elegiam, qua amori valedicatur cf. similem rationem in EI. II, 10. Lib. III. Cap. II.), praefationis Ioco ei volumini praemitti, in cuius ultimo, quo CFnthiae mentio fit, carmine sΙ, I9.) ipsum illum amurem vigere videamus, neque ullum in ullo versu dedicationis vestigium apparere, quid amplius est, quod dubitemus, quin hoc carmen sub finem eius anni scriptum, quem infelicem sibi fuisse us. I. significet, in editione huius voluminis pro temporis ratione iis elegiis a Propertio praefixum fuerit, quibus amoris sui temporum partem cecinisset. In hoc autem toto libro satis Iaetum esse amorem Iidemus, quamvis aemulorum timor non semeI discidium minetur. Sio El. 5. vir ille nobilis svs. 23. , quem amorem Cynthiae capessentem ab instituto deterrere Properitus conatur, sic praetor ΕΙ. 8.), qui num idem sit cum illo, pro certo quis dein affirmari nequit, sic cum amicam, ut corruptas Baias quam citissime relinquat, admonet Εl. II.). Et iure quidem illud. Nam longa via mutatam puellam suam queritur ΕΙ.
53쪽
es minatus sortem. Rursus autem bellum et fuga EI. I 5. II. . Sed quum in Ill3ricum tendentem autumnalis aequinoctii procellae hexarent, propositi eum poenitet, lentum tamen in tantis amici periculis Cynthiae animum quin perstringat, non potest Εl. I 5. . Suam deinde quamIis deserti fidem Iaudat et constantiam El. Ig.) . Pax denigne composita EI.
19.). Haec sunt, quae primo libro continentur amoris fata. De secundo multo difficilius est iudicium serre, quum non uno loco Iegitimum carminum ordinem aliena manu pertu
halum esse pateat Vid. Lib. III. Cap. II.). His autem, de
quibus infra accuratius dicendum erit, omissis, post primum carmen, dedicationis sausa ad Maecenatem praemissum, menstruo dissidio interposito reviviscentem videmus et iam aerius
ardentem amorem Εl. 2. 3. . Dubiae deinde fidei pax ΕΙ. 4 - T. . Puerelae 4. , minae 5. , suspiciones 6. , Vota, promissa El. 7. . Sed levis mulier amantis fide non moxetur; nequitias nequitiis cumulat, donec toties ludificatus Properitus in insaniam et furorem actus, sibi El. 8. 9.) atque adeo amicae 9. v. 25. et aemulo v. 52. interitum minatur. His
cum parum proficere se videt, tandem aliquando recta instituta. Ita maiores sumit 'animos, abiectis servitii vinculis.
Atque hoc annui illius, de quo toties dictum est, discidii
tempus esse persuasum habemus. His Cynthiam cum amatoriis carminibus valere iubet, maius aggressus opus EI. 10.), hic vel aeternae oblivioni atque adeo contemptioni puellam tradit EI. II. . Huc sine dubio pertinent El. 22. 23. 24., quibus iure suo Vulgivagae Veneris sacris Se initiatum esse profitetur, relicto isto dispendiorum et molestiarum pleno genere. Et vicit tandem fortis ille animus puellae duritiem. Nempe si hoc est vincere, despectis iam blanditiis iterum irretiri se pati. Nam quidquid de gaudiis narrat, de victoria Parthorum tropaeis superiore, quam Sola contemptione EI. I 4. reportaverit, quidquid noctem candidam sibi test tur El. 15. : mox ex IllFria reversus praetor no a Sereno coelo ciet nubila Εl. I 6. , quae cum exprobratis fidei suae officiis Εl. II. frustra dispergere tentaFerit, prudenter sonnivendo tam insestae rei memoriam secum oblitterare studet El. I 8. , non medriocriter gavisus, quod relicta Roma in Umbriam profecta Cynthia inl. 10. cf. Is. 24. rusticari instituerit. Namque, quod El. I 8. inde a. Vs. 2I. spera erat, fore ut ab illo viro mox desereretur, cui externo Io mae fultu novas illecebras parari necessarium crederet, id revera contigit, siquidem Eleg. 20., qua stenti c3nthiae fidem
suam asse erat, Septem menses benigne sotuisse amoremte4tatur vid. enim ad eius El. v. 23. et M.). Quod si per-
54쪽
Caput VI. De Propertii amoribus.
di ins amator v. 27. incorruptae puellae fidem trihnit, nos aliis temporibus edocti non lupum illum quidem, sed Tulpem videmus in fabula. Ecce enim iterum Panthum quempiam El. 21. , quem, quod ludibrio solum .L3nthiam habuerit,
gloriatum esse discimus. Quanquam ne plures, quam opus sit, mulieri amatores finxisse videamur, si eundem eum atque illum, quem bene n0visti, praetorem esse velis, haud equidem impediam. Certe extrema linius libri parte, ut semper, ambigua puguatur fortuna, et rimale sartum vulnus nequidquam coit et rescindituri Sic El. 25. 26. 27. 28, I - 45. morbi periculo sub Sextilem mensem cs. I. 3. abreptam puellam dolet, servata gaudet ibid. 46 - 62.),
quem morbum eundem esse Tolunt, qui El. I, 9, 25. sqq. commemoretur vid. Κuinoel. ad e. l.). duasi vero eadem bis aegrotare non potuisset. Exiguae deinde rixae El. 29. rsed in Asiam nescio quae castra sequuturus ab irrito con- .silio ultro desistit. El. 30.): novas deprimere studet suspiciones 33. . Isidi, Baccho, puellam ab amplexu suo retinentibus, mala imprecatur. Antea autem iam a LFnceo poeta, quem amicum sibi et seniorem iam aemulum paene nactus
est, Properito periculum Auitabatur El. 34o de qua cI. Lib. III. Cap. II.). Libri tertii initio amorem stare Iidemus ini. I-6. , incitatum potius, quam remisgum CInthiae perfidia El. 8.).
Idem animus El. 9., idem spirat El. 10. , idem El. II. Verum saevius iam urentibus xinculis, cum ne obsequio quidem promtissimo El. 16.) incontinentes mulieris libidines compescere potuisset, ut, Bacchi El. 19.) quoque auxilio invocat0, Iino curas pellere frustra tentasse videretur, tandem
quum iam risui esse coepisset sodalibus El. 25.), Cynthiae
nuntium remisit, neque iniuria magnopere gaFisus, qu0d extantis erroribus et insaniae tempestatibus servatus esset, Mentis Bonae, cuius auxilio salutem deberet, in tutelam se dedit III, 24, I9. , vota superiora, quod re qui dii respicere
noluerint, nihil curans. Contemtioni diras addit, perlucentem iam formae ruinam mox velari amplius non posse Vaticinatus. Hic igitur finis factus eis foederis, quod meliore certe flamma dignum positam a celebrandis patriae originibus
cf. Lib. II. cap. VII.; Lib. III. Cap. ΙΙΙ. Cap. I.; Lib. I. Cap. V. ad alia studia avocavit. Quibus quam aptum fuisset
poetae ingenium, et quam totum se dedisset, nisi ipse toties profiteretur, id certe maximo esse posset testimonio, quod cum amore Μusam ipsam videmus conticuisse. Nec certe quidquam, quod aeternitate dignum haberet, postea exaraxili praeter ea quae patronorum aut amicorum gratia c0mponere,
55쪽
rem, eui mortua iam puella Suprema debita non sertis aut infuso nardo, sed stebilibus elegiae modis Propertius solveris non dedignatus est cs. El. IV, 7.), hilus autem amorem per singula tempora persequuti, ut operae pretium fecisse Fideamur, nequaquam Veremur. Nam hoc quoque tenendum est, neque ulla in operum parte praetereundum, diversam dixerso tempore suisse amoris rationem, atque, ut ita dicam, ingenium. Etenim, expugnata primum CFnthia, iuvenili plane animo exsultat, tenuiores planctus iocosis lusibus miscet. Ubi perfidiorem videt in dies et superbiorem puellam, iracundius minacia verba iastat. Redintegrata autem post discidium gratia multo maturiores Fidentur assectus, flammae ardentiores, animus denique Virilis potius, quam iuvenilis. Binc rariores ludi locique, hinc adversam fortunam experientia doctus moderatius seri, aut, ubi gra ior instat, moestitia sebilis potius, quam desperata et effera ira Fersus obtinet, hino verba minus exaggerata et ad Feritatem sententiae et ad n
Ceterum exstinctis post amicae mortem pectoris incendiis, non modo elegiae eum Faledixisse, Sed mox etiam luxuriae fortasse taedio Romam antea carissimam fugisse, ut Asisium redux extrem0S Vitae annos quiete perageret, Feri simillimum est. Hic igitur fortasse iuxta patrios penates lectum genia- Iem non sterilem Iuturum p0suit cf. Cap. I.). Hinc Romam per intervalla petiit, ubi amicos et patronos reviseret et
gratam sui memoriam carminibus eorum causa compositis sustentaret. Nisi forte uXorem demum post immaturum mariti obitum cum parvulo patrimonium municipale recoluisse malis. Hoc certe monumento illo, de quo primo huius libri capite rettulimus, Satis est patefactum, Asisti nepotum seriem esse eductam, unde unus is, sui cognomen Blaeso inditum erat, in splendidam P a s s en ni i equitis domum adoptione receptus nominis miti famam felici artis veluti hereditariae
56쪽
qllae si is nil I properi lassarii N
est nemadmodum Urbs aeterna a Marte originem duxisse
non sine ratione iusta traditur, ita Romuli gens ferox cum inde a lupae uberibus id solum curaret, ut aut imperii fines propagaret, populique maiestatem apud externos augeret, aut rempublicam legibus firmaret, nihil aliud providere nec vo-Iuit nec potuit, nisi ut civium animos vel muneribus publicis administrandis vel armis ferendis utiles redderet. Hinc pacis artes, si qua pax fuit, sobriae et iniucundae cs. Dissertationem nostram de poetarum elegiacorum apud Romanos principum ingenio et arte, libellis scholasticis Halberstad. praemissam Ι 842. p. 2. sqq. . Poetica autem, qua plane destia tutum humanum Iix ullum inveneris populum, inter subseciva diu opera habita, ne multo quidem in honore erat Cic. Tusc. I, 2.), et intra rudia carminum funebrium potissimum et convivalium principia diu se continebat. Quibus causis accessit, ut ingenium Romanum, iam natura trassius Graeco, belli domique egregie gesta, quibus Sua historia nequaquam careret, fabulis quidem exornaret, et poetico quasi quodam colore obduceret, ita tamen ut semper factum potius et rem neglecta forma spectare et in his summam sarminis ponere, quam Graecae et omnis verae poesis ratione factum ipsum altioris et di3inae mentis -- ἐδεαν graece dixeris - speciem solam et imaginem habere, eamque omnibus rebus, quibus vita communis illam coelestis numinis quodammodo scintillam oblitterare solet, tamquam alienis et απροςδιονυσοις reiectis, versus et compositionis arte et omnis operis dispositione excullam atque unius artificii ambitu rotundo circumscriptam oeulis proponere vellet. Neque vero tum quidem, sum ali-
57쪽
qnando snhacla Graecia litteras suas simul et vilia Romam intulisset, ulla alia ars selices cepit prosectus, nisi quae aut
Romanis institutis moribusque accommodala esset, aut omnium populorum communis quasi est hereditas. Itaque . Romanum ingenium illud dicax eum se eris legibus a foro et publico arceretur cs. Dissertat. l. l. p. 4. n. 2.), no Vum Sibi procreavit et Romanis proprium satirarum genus l. l. n. 3.), urbanis facetiis salibusque innocentibus comoediae relictis. Cetera autem genera plus minusve iacebant. Quaecunque enim et illis et insequentibus mox temporibus posita sunt poetica veluti monumenta, quam is uere illa perenni ora et in quibus ingenio et arte adeo est elaboratum, quantum haud scio an nulla alia aetate: tantum tamen abest, ut concinnam illam et omnibus numeris absolutam formam praebeant, qualem in
poematis ex ipsa populi cuiusdam vita procreatis offendere nos paullo ante significa imus, ut ne ab aequalibus quidem dignam laudem tulerint, sed iis solum probati sint, qui pari
disciplina parem animi cullum assecuti essent. Verum enimvero, cum gliscente iam m0rum corruptione sensim et respublica perverteretur, et familiarum vincula artiora, quibus illae cum civitate veluti membra cum corpore sontinerentur, coepta essent laxari: mox discordia omnem populum occupans singulorum etiam civium animos quodammodo discindere et duplex natura et discors Romanorum pectora tenere Iisa est, altera antiquae sortitudinis tenax pristinaeque gloriae memor,
altera delicatiori cultui dedita et ad omnes libidines prona.' Rursus tamen iam inveniebantur, qui rerum publicarum taedio ex aestu forensi et Iaboribus bellicis in conditionem privatam recedere satius ducerent. Hoc dulce quietis et pacis desiderium omnes Lucretii paginae palam proloquuntur cs. imprimis init. libr. ΙΙ.), hoc aperitus a praeclara rerum bene gestarum gloria ad historias componendas abductum se esse Sallustius proiitetur Cat. 4. . Hinc demum illud incognitum eo usque homini Romano otium natum est, cui animus litteris Graecis imbutus novas invenit occupationes, atque si quis poetica praeditus erat indole, ad id poesis genus con ersus est, quod in privata vita fundum quodammodo suum proprium habet et originem. Quid igitur miremur, quod Augusto principe, pace per orbem parta et imperii administratione in
unum dominum Tergente, elegiaca earmina tam laete fiorescere coeperint, ut Graeca exempla non Solum adaequarent, Verum
ex parte etiam superarent. Neque Iero id absonum, quod amores, qui tanta Romanae vitae pars facti essent cI. Lib. I. s. 6. , praecipuum poetae illi elegerint carminum suorum argumentum atque ita in iis celebrardis versati sint, ut
58쪽
Caput II. Da elegias antiquae ratione et finibus ap. Prop. 49
vix quisquam aut Tibullum suavitate ani Catullum salibus aut ardore Propertium aut lassivia Ovidium superare posse
De e Iegiae antiquae ratione et finibus a Propertio
Nomen igitur elegiae quamvis nemo a Graeco ἐλθφderivare dubitet: tamen, qui sit huius ipsius Iocis fons, Tarias videmus VV. BD. sententias. Alii enim Ρaldam. de Eroti. Romm. p. 9. Boech h. teste Utricio Ilist. poeit. Grr. Vol. II. p. 178.) Dracone Stratonicensi duce De metr. p. I 61. coli. Scliol. ad DionJs. Gramin. Bekkeri Anecdd. II. p. 750, 10. 21. Elym. M. f. V. ἐλεγεια) ab ελεος deduxerunt, alii Did 3 mi auctoritati cedentes ἐν G περὶ ποιητέον iuxta Orion. Edm. s. v. ελεγος p. 58, 7. sui assentitur Proclus in Chresto math. ap. Pliolium Bib L p. 319b, G. S g. coli. Edm. Μ. I. I. EtJm. Gud. p. 180, 5. 15. 20. Bekkeri Anecdd. Grr. II. p. 750,12. ex ευ λεγειν depraTatum Verbum censent, quoniam hoc genus in laudibus funebribus praecipue esset celebratum, alii ελεγῶνειν veram vocis stirpem esse contenderunt Suid. Vol. II. p. 175, 1. E. Μ. p. 327, 6.), alii. Ionge celeris
absurdius etFmon verbum επιλεγειν finxerunt, OTι επιλεγετωT63 EOIsιετρέυ TO πεντά/ιετρον. Restant denique, qui plus illis sapere visi ab ε ε λεγειν nuncupatum ελεγον senseant,
Scitoliast. ad Aristoph. Mes 217. Suid. v. ελεγος I. p. 175. Eustalli. ad Odyss. p. I 673. Scliol. ad Dionys. Gramm. in Bekker. Αnecdd. II. p. 750, IS. Quorum rationem cum similium vocabulorum conformationi repugnare recte perspexisset N. Bachius, ipse non indigentem alienae originis vocem ελελευ et ἐλελι ιν cognatam esse haud inepte coniecit Ephessim. Zimmerm. scholasticis a. I 829. p. 133 - 136. Iah-nii Annali. 1835. vol. XIII. f. I. Postea tamen quam God. Herma nnus Εpheae. philol. Darmstad. a. I 836. p. 531. et Helcherus Μηs. Rhen. IV. p. 429.) aliquid veri i nesse in illorum Grammaticorum elγmologia docuerunt, modo ne a verbo λέγειν ad grammaticae normam derivatam, sed ad Bonum extremorum antiquissimi carminis lugubris verborum eXyreSSam eam vocem existimares, quae haud dubie fuissent ε ε ur ε ε λέγε - : Bachius quoque reprobata priore opinione in verissimam summorum criticorum sententiam pedi bus eundum sibi esse intellexit. Histor. crit. poesis Graecorum elegiacae. Fuidae I 840. p. S. sqq. Nam Focabulorum
59쪽
γηπαιήων, 'Πβακχος, Βακχεβακχος. Idem vero Bathlus
libello hoc omnium, quos eo in arguments scripsit, ut extremo ita sane doctissimo, eIicit vocabulum ελεγος primum et proprie significare carmen lugubre ad tibiam saniatum; quod cum vix aliter quam alternantibus hexametris et pentametris versibus compositum fuisset, factum hinc ελεγεῖον esse aut versum illi generi proprium, aut qui usus postea plurimum valuit), distichum ex heroico versu et pentametro compositum, ἐλεγείαν autem, carmen talibus distichis contextum, postea demum et primum quidem a Callimacho ελεγους et elegos a Latinis de carmine elegiaco dictos esse. Iam vero naturam carminis elegiaci et vim propriam quaerentibus, ad quam velut ad normam quandam perpetuam totius generis fines accurate exigamus, primum in ipso metro subsistendum esse ex iis, quae de origine vocis proposuimus, necessariosequitur. Itaque Aristoteles quoque Art. poet. init.): οἱανθρωποι, inquit, συνάπτοντες τῶ/ φιετρον T3 ποιεῖν
του κατα μιμζσιν ποιwτας, αλλα κοινῆ κατα τὰ ιιετρον προςαγορευοντες. Quos secutus Aug. Guil. Schlege- Iius Dpp. criti. t. I. p. 33. in censura elegiarum Goethii Romanarum) et ipse in solo versu differentiae vim positam esse censuit. Hactenus quidem recte, si antiquum dicendi usum Teferre, quam veris finibus et ex argumento petitis omne hoc
genus circumscribere maluit. Etenim cum constet, non omnixei eandem formam esse aptam, et ipsam argumenti naturam
accommodatum sibi et peculiare procreare metrum ut in tragoedia idem Aristoteles poet. c. 4. αυτη λὶ φυσις τὀ Οἰκεῖον μέτρον ευρεν : quin Graeci primi elegiae in eviores eo, quo ante omnes populos excellebant, pulchri et venusti sensu ducit distichum quoque elegiacum certis solum poematis aptissimam formam elegerint, dubitare nefas videtur. Nam neque elegiam aliis quam imparibus versibus scriptam ullam apud veteres invenias, neque iisdem versibus cuiusvis generis poemata composita. Nihilo tamen minus Aristoteles, cum usum
illum dicendi vulgarem improbet I. I. , hoc probe et imprimis acute videtur perspexisse, poemalum desinitionem sola numerorum disserentia non contineri, nec Homero et Empedocli, quamquam uterque επη scripsisse vulgo dicatur, quidquam praeter Fersum esse commune: in argumentorum enim ratione summam poesis cuiusque sitam esse; hinc generum fines et suum cuique generi nomen rectius, quam
vulgo fieret, repeti. Λιὴ τον μεν ποιητὴν δίκαιον λεγειν τον δε φυσιολογον μαλλον ri ποιητην. Sed ne Aristoteli obsecuti communi loquendi consuetudini, quam et antiquissimi
60쪽
Caput II. De elegias antiquae ratione et finibus ap. Prop. 5 Iet optimi scriptores semper observaverint, iniuriam fecisse ideamur, ne*e omnes reliquos hallucinantes solis versibus nomen dedisse, poesis autem genera ipsa, multo quam illi sunt graviora, indiscreta reliquisse arguamur: sie existimari volumus, metri nomine etiam carminis rationem satis significari, ideo eos credidisse, quod nunquam fore confiderent, qui Iersum a suo proprio argumento tamquam corpus ab anima divellere eique incongruum aliud et dispar Μusis iratis inculcare auderet, velut si quis tragoediam vel longas Iliadas vel adeo artem geometricam et medicam elegis includeret. Quod quia nihilominus in Nicandro Colophonio evenit, qui distichis Ophiaca scripsit, et in Philone Triccaeo
atque Andromacho Cretensi, qui antidota medica eodem metro exposuerunt cf. N. Bach. l. l. p. 33. , neque tamen denomine elegiae quidquam mutare nunc nobis licet: ne hoc decepti etiam in rei definitione peccemus, sic antiqui simni usus voluntatem interpretari et iustis Aristotelis praeceptis non deesse videmur, si tales, quos modo significavimus obesae naris homines, non m0do elegiacos poetas, sed ne poetas quidem fuisse censeamus. Contra, qui apte et concinne et rei accommodate illis numeris usus fuerit, hunc elegiarum scriptorem merito dici: elegiam autem id genus poesis esse, quod naturae distichi sit accommodatum. Unde, quae sit natura distichi, primum qiinerenudum esse colligitur; hac autem eXplorata, qualia argumenta
ipsa fuerint, recte poterit diiudicari. uua tamen in re hoc
unum monendum restat, ne temporum rationes temere confundantur. Nam cum Graeci, ut Fidimus, Versus et argumenta intimo vinculo coniuncta esse sentirent, ut carminibusu Versu nomen tribuerent, postea homines subtiliter definiendi et discernendi artibus assueti species poesis elegiacae, quam is cognatas et ab una origine profectas, ita inter se diversas esse observaverunt, ut unum omnes genus efficere nollent. Hinc factum, ut versum quidem eundem omnibus relinquerent, nomen autem elegiae ceteris demptum ei soli tribuerent, quae et auctoritate et ambitu et poetarum excellentium usu frequenti inter reliquas emineret. Quare Propertius quaedam carminum suorum, quamvis versibus nihil disserentia, elegiis tamquam contraria opponit qua de re vid. infra), itemque Martialis XII, 96, 8.) epigrammata sua omnia, quae neminem aequalium unquam elegias dicturum fuisse crediderim. Quod vero ab his initiis progressi poetae resentiores ersuum rationibus susque deque habitis quodlibet flebilis argumenii carmen hoc nomine insignire solent, hoc ut vulgo notum est, ita nos non curamus. Nobis enim vestigia usus