장음표시 사용
231쪽
etos , Metaphysica disp. II. Art. I.
trinsecain & absolutam. Quae omnia adhuc dilucidius intelligentur ex selutione objectionum smuciatium. v r. O icies Primo. Si veritas entium consistit in contormitate ipsorum Conlat- cum primario quodam exemplari cntitativo , Divinae ossentiae qua nixa , de tenus participatae aut participabilis ; non consistit utique nisi in con- 'M 3gi' Ermitate perseeta : scit nulla esse potest perseeta hujusmodi consorini. ptii.si '' tas et ergo Sequela majoris patet ; nam ideo supra insimiavimus inquiunt, hominem pietum non esse verum hominem , quia nimirum ostigies esse pet- non habet cum homine , cujus cst Ggim , conformitatem persectam; sem, sed inipersectam & nude consistentem in sola assimilatione delineaturae intrinsccae. Minor autem sic facild probatur : quia quidquid in
Deo in , increatum , infinitum , aeternum cst: & c contra quidquid in creatura est , id creatum finitum , remporale est. At cvidens est nullam posse cile perfectam , sive vcram conformitalcm cntis crcati 'cum incidato , finiti cum infinito , trinporalis cum aetcrno. Ergo diciv 11. Adde quini veritas entium debet esse quid intrinsecum & absolutum
Et aliun . inexistens : ergo non consistit in supra .dicta consormitate. Antece de esset, dens constat , quia omnis proprietas quandoquidem intime conjun-
mi'ω gitur cum essentia cujuslibet rei , tam intrinseca illi est , quam i, ita Gentia ipse i nec minus quam illa independet ab omni resatione , quali. alit quacunque consi ieratione intelleictus. Consequintia autem sic pro
non esti batur , quia talis conseruaitas est quid tum extrinsecum , tum rela- v xixas. tivum , ut probari potest ex consornutate , quae gcneraliter rcpctatur inter exemplaria Omuia &. exemplata I & singulariter inter tabellam
hominis appicti , & ipsum hominem qui in ea appictus cst : nam haec conserinitas nihil est si abstideris ordinem illum , quo pictura
ad hominem appicium resertur. Ergo &c. VIII. Resp. Et concina sequela majoris nego minorem , pro cujus p Eapliς ' batione solvenda adverte doistrinam, qua statutum fuit omnes omnium nai ' entium sive creatorum , sive creabilium perseictiones cialitati vas conti- praedictω neri in essentia Divina tanquam in Origine inexhaussa omnis entitatis consor. intelligendain esse de continentia virtuali , quae a Deo impcdoctionein initatis. omnem creatae limitationis excludat, uti corporcae , t poralis , t calis , M. Et adverte rursus continentiam illan cisi vimialem considerari tamen posse prout praecise aequivalet persectionibus singulis
r rum singularum , quarum cntitates dictum est in essentia Divina contineri r & inde est ut seclusa omni imperfectione limitationis reportatur in Deo persectio aequivalens , ac proinde norma & cxemplar eius persectionis entitativae , quae est in quacunque creatura assignabili. Neque obstat quod persectio ista creaturae assignabilis sit finita,
232쪽
De proprietatibus entis in communi. Ios
quia nihil obstat quominus intelligamus pertactionem Dei infinitam, veluti coalescentem ex persectionibus finitis infinities tepetitis; & ad
eundem modum , quo intelligimus in multitudine infinita r et iri multitudines finitas. uti denariam iacentenariam, &c. & in mole infinita reperiri quantitates finitas uti palmarum, pedalem, &c. Sic itaque, aut si volucris modo adhuc multum sit blimiori, entitates finitae entium in entitate infinita Divinat essentiae concluduntur , ut in Theologia iusius exponi solet. Ad id vero quod additur respondeo consermitatem, in qua verit cem entium asseruimus consistere, esse conserinitatem fundamentalem, non autem Erinalem, quae utique, ut fateor, consistit in actuali conserinati ne seu comparatione intellectiva entitatis , quae est in singulis entibus cum entitate aequi valente , quae in Deo est; & participabilis quidem est,uci actu participatur ab illis. Uno verbo conΕrinitas , quae est veritas entium, est ipsa illorum entitas derivata a Deo ; scis quia proinde con-λrmis in entitati cuidam contentae in essentia Divina , quatenus est fons & origo Omnis entitatis , eapropter veritas merito per hujusi modi con Armitatem explicatur. At haec con rinitas hoc modo funis mentali accepta, est quid intrinsecum & absolutum. Unde satis patet Iulio instantiae. Objicies Secunῶ. Conῆrmitas, in qua dictum est veritatem entium consistere , supponit participabilitatem essentiae Divinat, sive quod sdem est, derivabilitatcm portionis alicujus entitativae, quae praeextiterit in essentia Divina, tanquam in thcsauro omnis entitatis: at hujusmodi Participabilitas est omnino chiauerim: ergo &c. Major patet ex praenota- is minor vero probatur; tum quia non potest entitas essentiae Divitiae minui, ut revera per supradiistam participationem , seu derivationem minueretur: sicuti minuitur mare , quoties per subterraneas decursi nes aut cxliietiones pervenit ad scaturigit 3IQntis, pergitque excresicere in fluvium aut in stagnu in , &c. Tum etiam quia quidquid entitatis cst. in Gentia Divina , id essentialiter conjutrictum est cum omnibus ac singulis attributis Divinis ; quae cum incommunicabilia sint entibus creatis , ut patet de Asseitate, de Independentia, de Omnipotentia, dic.
Hinc liquido apparet quam chimaeticum sit , quidquid ad inplicandam lium veritatem fingitur circa supradietain participabilitatem essentiae
Adde quod etsi sipponatur essentiam Divinam non esse participabilem, atque ita non esse cxemplar entitatis , quae est in rebus caeteris: Imo etsi supponeretur Deum prorsus nullum existcre , nihilominus singulis rebus sua veritas conveniret , ut auro veritas auri; lapidi ve-
233쪽
etio Metaphsea disput. II. Art. I.
existentia ritas lapidis, &e. igitur vcritas rerum singularum nullatenus pendet ea Divina. ulla conserinitate. Idque praesertiin, quia eum ipsa essentia Divina nullum habeat sui exemplae, cui conformis sit , hinc sequeretur veritatem e litatis essentialis Divinae nullam esse; quod perabsurduin est, ergo &c. XII. 2 s. Et concessa majori nego minorem , cujus probatio duplex illa, Sed ruit quae adducitur, vim nullam habet , si participabilitas , de qua supra dissicul- dictum est, accipiatur in sensu legitimo,quem cxplico sic. Quando ita- i que dicimus essentiam Divinam esse participabilem aut participatam, pati iei non sic intelligimus L quasi portio aliqua inentiae Divinae transscraturpatione vel transscrri in creaturam possit realiter ; scit tantum assimilative: qua- Divinae tem syrimi rim producit Deus di produccre potest intitatem ass mi- dii. - Ialam alicui portioni ejus totius immensae N inexhaustae entitatis , quae in ipso est. Unde stquitur nullum imminere periculum imminutionisentitativae in Deo: neque exempla quibus ad istam essentiae Divinae participabilitatem explicandam uti licet , malis in fontes & fluvios
derivantis rigorosi, accipienda simi ; sed cum tali interpretatione accommoda , quae suadeat derivationem utriusque tae quidcm utcunque similem, scd salva integritate omni essentiae Divinae, quae non m onon potest exhauriri : led nee ullatenus imminui. Deinde cum non se communicetur essentiae Divinae entitas, ut Adversarius fingit assingitque nostrae assertioni, nec etiam ullum tinnuncbit periculum talis attribu-XIII.
Et osten inditur in . utilitasaesus imis
possibilustroposititorum Divinorum communicationis , quae silpremam mi majestatein dedeceat ; neque enim aliter comhaunicabuntur; qiam assimilative , imo nec omnia , ut est Meitas aut Independentia , &c. qitae & quo modo communicabilia sunt, uti veritas, bonitas , unitas , justitia , miseri' cordia, sapientia, &c.
Ad id vero quod additur respondi tum suppositiones de imposs-bili nihil probare, quia ex impossibili posito loquitur impostibile: tum
etsi in hypothesi Dei non existentis ret in rebus caetcris vcritas quin
iamr at non sere talem, quae nunc statuitur , icilicet repraesentativam
ejus, quae est in Deo tamquam in primatio & legitimo exemplari. Qiiod autem spectat ad ipsius essentiaeDivinae vetitatem,haec cum suprema sit, non mirum est, quod nullo egeat praevio exemplarit itaque essentia Distina ipsa sibi suum exemplar est: sed essentia omnis creata Divinarintabri pro exemplari. Unde sequitur non posse convenientius veritaton, de qua agitur, entium creatorum explicari quam per conBrmitatem e
eitatis, quae in ipsis est eum entitate , quae in Deo in Prout correspo dente perfectioni connaturali ipirum. Ex dictis intelliges quod cum veritas resis consistae in conEr tate entitatis cujuslibet rei cum entitate Divina participata, aut partici-
234쪽
De proprietatibus entis in communι - 2II
pabili in ratione exemplaris, sic veritas Ermalis seu veritas nostrae cognitionis cousistit in consertantate cjusdem cum re cognita ; acciditque haec consorinitas quoties cognoscitur in re id totum N eo modo, quod & quo modo in ipsa occurrit cognoscendum. Igitur sicut omne ens reale est verum per hoc quod obtinet attributa omnia, quae iosio exemplari cntitativo comperiuntur ; ita omnis coῖnitio cst vera per hoc quod attingit omnia attributa , quae in ente cognoscibili praeexistunt; aut realiter , si agitur de ente actuali, aut talom objective: si agitur de possibili. Urula habes cognoscibilitatem entis consc- qui rus veritatem ejusilam, sicuti & cognitio supponit cognoscibilit tem z quare omnino perabsurduin esset , si cogitares objecta esse vera eo quod intelligibilia sint, cimi e contra quidquid intelligibilitatis obtinent , id totum in veritate fundetur ; sicque veritas rerum reputanda est pro exemplari cognitionum, non aliter quam Divinae essem Liae vcritas sit exemplar ejus veritatis , quae in caeteris omnibus ac singulis entibus reperitur. Et haec non parum proderunt ad ea intelligenda, quae de veritate &.filsitate propositionum vise suerunt in articulo consequente pertractanda. Rursus ex iis quae hactenus dicta sunt ad explicandam entium veritatem transcendentalem , tum intelligis nullum posse aec ens reale , quod non sit verum : nam cum omnis realis entitas in incinia Divina eo, quo dictu inest, modo praecontineatur , non potest proinde fieri , ut careat suo exemplari, sicque omnium entium realium seu poss-hilis seu actualis entitas est necessario vera. Tum intellisis quoque serusitatem cruit via rationis in hoc consistere quod intellectus aut rei m si sibili impossibilitatem , aut impossibili possibilitatem : & rursus aut
existenti non - existentiam , aut non existenti existentiam assingat tac si dicerem, affingat aut non enti entitatem , aut enti non entitatein,
quod in idem recidit. Unde evenit ut in essentia Divina nulluin sit exemplar talium sive entium sive non entium , quae finsit intcl- lectus , exinde habentur pro chimaericis. Uti si quis sibi Elgeret hominem lapideum alit lapidem iiκorporeum, rcpraesentaret sibi hoe ipso objecta , quorum iit inissa in cntitas in se ipsis, ita nec uIta est in Deo entitas , quae tali entitati correspondeat. scilicet propter contradictionein talium attributorum, quae cohaerere non possint. Hine iam constat talia objecta non posse attingi , nisi per cognitiones filiss& eaoneas, quandoquidem per illas aut reputatur non dine id quod est: aut reputatur es, id quod non est verum de his entibus rati
veritaseognitiois num nontrarum XVa
nis fiusE actum est in Logita.
235쪽
Denique ex iisdem hae tenus probatis non dissicile etiam intelliges qualiter accipiendum sit id , quod vulgo dicitur essentias rerum csse indivisibilest, & ad instar numerorum nequaquam sus ipere posse magis &minus. Nam eum essentia cujiisti bct rei sit complexio quaedam pei sectionum, quarurn norma & exemplar comperitur in Divina essentia : si 1 Praedieta complexione vel unam pertastionem abstulcris, aut addideris essentia non amplius erit inlcm,sicuti nec eadem illius conformitas cumsito exemplari. Unde apparet de essentias perinde ac de numeris merito asseri quod in indivisibili consistant et sic enim si a numero teritario unitate auferres, non jam ultra ternarius, sed binarius esset, sicuti si unit tem e contra ad res, evaderet quaternarius. Tum cum essentia: omnis veritas consistat in supradieta conserinitate, omnis autem consen ai- as, aequalitas quaedam fit, tune sequitur essentias perinde ac aequalitates rerum consistere in indivisibilitat ax ualitates, ut patet, in indivisibili consistunt : Si enim sipposueris duos baculos esse aequales , tantum abest ut per cujuscunque extensionis additionem , vel cletractionem magis aut minus aequales fiant , ut potius Gadant illico inaequaIos.
OTANDUM 'imo veritatem alicujus propositionis consistere in adaequata conΕtinitate ipsius cum re proposita. Ad hoc autem ut noveris , in quo con sistat haec conBrmitas adaequata , spectandus in plenus ac persectus sensus propositionis , si a potius propones iis , qui tu sensu determinato propositionem suam conficit. Sic quippς in omni. propositione in sciam pleno ac perse O 1 pectata non tantum simpliceiti.rei enuntiationem Uirmati Wani aut negativam reperies led insuper tum temporis , tum modi alicujus ad illam ustirmationem auc Ptionem attinentis : uti si quis dixerit Peι rus studet , uvid s
236쪽
De proprietatibus extis in communi. 2I3
est assirmari studium Petri , at non nisi pro tempore praesente ; n quo nis pro tali modo utique libero, quo convcnit Petrum studere; aliter enim studet , scilicet libere , & aliter est corporeus v. g. aut rationalis , icilicet necessario. Verum pro vitandis plerisque ambagibus habeamus tantummodo rationem temporis adsignificati per verbum , quini in propositione est ἔ & statuarinis juxta vulgare ario-ma Philosophicuin ex eo quo i res est aut non est , nimirum pro tempore adsignificato , propositionem esic veram aut falsan, At quia res eadem non potest cile sinini R non esse pro tempore eodem adsignificato , nec potest non esse quandiu est , ut in principiis meta-pnysicis continetur : hinc sequitur chias propositiones de eadem recontradidiorias taliter se habere , ut en illis una fit semper ac nere1 sario vera & altera filia. Notandum Secundὸ necessitatem illam , qua in duabus propositionibus contradictoriis uni veritatem & insitatem alteri convenire dictum in , non suboriri aliunde, quam ex ipse vi contraducti nis et cum autem contradictio unam cantiumque vi in habeat in quacunque priaposimo rum materia, sive haec contingens , aut neccssaria fuerit ;sive de caetero aut impossibilis , aut ' possibilis : S riirsus cum eandem quoque vim habeat pro 'i iocunque tempore per propositioncs adsignificato : non vidi cur potior difficultas statuatur circa propositiones contradictorias in malaia contingenti , & de futuro , seu, ut aiunt , de situro contingonii, quam circa Propositiones pariter coim tradietarias altorius materiae N alterius temporis. Sed etiam valde inutiliter inducunt in statum quaestionis deinceps agitandae mentionem dccreti Divini , quod utique cum nec augeat , nec minuat vim contradidi ionis , quae inter duas propositiones supponitur ; nihil ea- propter confert ad detriminatam veritalcm aut Blsitatem disjunctivam illarum. Nihilominus cum quaestiones proponi eo modo debeant , quo III. solent , ilico praesitatem sic propono. Utrum ex duabus propositioia Proponi. nibus cic filium contingenti una sit determinate vera , & altera de u l rς terminate talia , idque indepcndenter ab omni dccreto Divino iquamquam cavcbitur ne eatur ultra limites Metaphysicos investigando hi, .
curioIius , ac prolixius quod instituti Theologici est qualiter a
decretis Divinis fiituritio rerum pendeat. His igitur praenotatis su-ζerest tantum ut non subliceatur potuisse . solore tractari a qui usdain hane difficultatem in Logica , ubi de propositione agitur , viseni tamen fuisse hic commodius ducidendam propter praedicta circa veritatem entium transccndentalam et de caetero autem Parum i
237쪽
xi etaphsica disp. II. Art. II.
terest quod hic aut alibi tractctur . modo id accurate fiat ; ut spero me secturum in assertione sequente.
Ex duabus propositionibus contradictoriis de futura
contιngentι , utι Petrus amabst : Prarus non amabit et una est determinate iera , in altera determinate falsa ; idque independenter ab omni decreto sive Petri, sive etiam Dei aut posito, aut poneudo.
iva Propomeio quae aliqua . do erit vera, jam
ira P Ros Aru R Primo. Dcterminatε verum cst nune , & independenter ab omni decreto non possc utrariaque praemissam propositionem esse simul seu vcram , seu falsam : atqui hine sequitiir unam esse nunc determinata veram . & alteram dcterminate taliam : ergo &c. Major est certa . quia un=cuique manifestum est& absque ulla ambiguitate notum non posse ficeti , ut unquam conjungatur amor Petri cum non amore eiusdem ob contradictionem . quae inter utrumque est ; Et aliunde etiam satis constat ad veritatem hujus impossibilitatis nihil conferre ullum decretum , sicuti nec ad
veritatem hujus principii impossibili est idem esse simul re non es a aut alterius , Quι-π1d est , quandiu est . necas est es ; &e. Prinbatur sequela minoris. Si determinatὸ verum est non posse utramque illam propositionem esse simul veram aut falsam , determinate qu que verum est unam tantummodo posse esse vcram, & alteram tantummodo falsam e atqui id sussicit ad hoc ut una sit nunc determinate vera , tu altera falsa et ergo Sc. Major rursus constat , ex ipsis terminis e minor aulciri sic probatur , quia cum deternunate Iam . verum sit unam tantummodo poste esse veram , pariter verum est unam tantummodo sere veram ; & rursus ac pariter vorum in illam nunc essu veram , quae aliquando crit vera ; si enim supponatur verum soro ut aliquando Petrus amet , haec propositio Petrus ama
bir vera est ; igitur & falsa est contradictoria illius , scilicet PD
Adde quod nullo decreto impediri potest quominus aliquando sit , aut non sit res per illas propositiones contradictorias enuntiata et croo de terminata illarum veritas , aut falsitas non pondet ex vi decreti sed ex vi contradictionis. Λntscedens mainfestum est ἔ quatenus cum nullo de-
238쪽
De proprietatibus entis Mn eommuni. 2Is
creto possit fieri , ut res illa aliquando sit simul & non sit eaprop- quovis
ter sive decretum supponas , sive non supponas , sterutrum necessa iςeret. No continget, nempe rem esse, aut non esse; ut si ad exis cratiam rei opus seret decreto , tolla decretum & res non erit ; aut si ἡ contra opus esset decreto ad illius rei non existentiam , tolle decretum , &res erre. Nec minus manifesta est consequentia , quatenus , ut supradietum est , ex eo quod res est vir non in I crit aut non erit 3 iuit aut non suis , &e. omnis propositio adsignificans liversitates illas temporum est vera aut filia. Ergo si nunc determinate verutri est amorem 6 g. Petri sere aut non sero , determinate quoque verum est hanc propositionem Petrus amabiι esse veram aut selsam ; quatenus aliquando verum aut selsum crit Petrum amare : igitur si haec stipponitur vera Prarus amabiι , altera consequmter est Alia , Prarus
Proritur Secundo. Illa propositio in determinate vera aut SD, ' Lquae determinate ac distincte enuntiat rem qualiter erit aut non erit, in I .isu aut iis est &e. sed ex duabus propositionibus de situro contingen- quistiti contradi storiis una determinate ac distincte enuntiae rem qualiter i hi est
erit, di altera rem eandem qualiter non erit: Ergo &c. Majot conia veritas
stat ; nani quae indeterminatio potin esse in veritate alicujus pro- εμ i positionis , in qua sine ulla ambiguitate affirmatur rem λre sicut trista de Bel , erit , aut non sole sicut de tacto non erit ; de similiter rem ta. esse ut de secto est , aut non esse ut de faeto non est ; &α Ibi enim reperitur persecta conformitas a & quali major nulla esse potest
into propositioncm S rem propositam. Minor etiam constar ; quia ex his propositionibus neutra assirmat quicquam , aut negat sub ambiguitate futuritionis , aut non futuritionis , uti si iliceretur Petrus forte amabis, aut Petνus serae non amabit; sed una quidem omnino asscrtive id enuntiat , alicia autem constanter negat e quare si una ex illis est vera , altera autem Elia ; uti necesse est , cum utraque esse simili veta aut filia non possit i consequens est veritatem unius perinde ac falsitatem sterius esse omnino cleterminatam: sive distine tissime , aut quod idem est se determinatissimὸ enuntiatam.
Αιkle quod haec propositio disjuinctiva Petrus amabis, ver Ferrcs
non amabit in dererminata vera et Ergo ex his duabus propositionibus separatis PMrus amabit i Petru/ non amabit , una est determinate vera ; & alia proinde est determinate Lisi. Α neccedens negari piopos non potest , aut si forae negabitur a protervo , probari evidenter rionis in hunc modum potest , quatenus haec propositio conjuinctiva P sinusct rrus amabiι est Purus non amabi/ , est determinate filia a neque '
239쪽
non satis grammelius est subii
ai6 Metaph micae disp. II. Art. II.
cnim in tantum dubie falsa , sed apertissime r & id quidem pro ter intrinsecam impossbilitatem hujusce conjunctionis. Igitur si haec conjunctiva est licterminate falla , quis neget disjunctivam alteram
esse determinate veram Θ Consequentia auictu sic probatur ἔ quatenus propositio illa disjunetiva non est determinate vcra , nisi quatenus ac determinate verum e i , c duobus enuntiatis unum quidem fore , alterum autem non fore. Ergo propositio simplex enuntians s re id , quod revera erit , est determinate vera et sic proinde etiam falsa erit altera , quae muntiat non fore id , quod revera non erit: at istae duae propositiones simplices PGraia amabit ἔ Petrus non ama- iis continentur in illa disjunctiva Petrus amabit , vel non amabit:& aliunde sunt de stituto contingenti : cGO &c. Multa alia sunt argumenta , quibus impeti solet opposita . qua maxime est Thonustarum , sententia: at seu quia Theologica sunt, seu rursus quia non dissicile solvuntur , omitti debuisse existimo ; id enim quis nesciat in rcbus omnibus probandis ac maxune in Philos phicis cavendum esse ut sibiiccantur potius, quam congerantur levia , si quae offeruntiit , ratiocinia r haec enim tantum abest ut ad convictionem prosint , ut potius, ab illa mentcna removcant. De caetero ad ea plurimum confirmanda , quae in gratiam nostrae assertionis adduximus , valde proderunt obiectionum L quentium solutioncs , in quibus ordinandis id maxime curabitur , ut Ostendamus quain aequiv ce praesens' ibricultas tradictur in Scholis οῦ proptereaque patrat controversiis nunquam dirimendis, donec de alio quaestionis statu cautius tranquilhulque proposito conveniatur. Obiicies Primo. Illa propositio nondum est delaminate vera , cujus veritas adhuc pendet a dcterminatione libera voluntatis nondum posita : atqui ex duabus propositioiribus contradictoriis de fi ituro Contingenti alterutrius veritas pendet a determinatione libera volunt eis nondum posita r ergo neutra est determinate vera. Mnor videtur clara ex ipsis terminis, quia effectus non potest praecedere suadi cat sana et si igitur veritas determinata alicuius propositionis sortitur pro sua' causi determinationem liberam voluntatis , recte statuitur nullam in propostione illa cile determinationem veritatis , nisi praecesserit libera voluntatis determinatio. Minor autem probatur assumendo αpmniissis propositionibus contradictoriis alterutram , ac videlicet istam Petras amabit : sic itaque arsumentor. Veritas hujus propositi uis Petrus amabis , nulla in I H in posterum non est vera haec altera de presenti Petrus amas : sed veritas istitis pendet a determi-
240쪽
De proprietatibus entis in communi. 2IT
et ex terminis , quia nisi in posterum Petrus amet , falso praedicitur Petrum esse amaturum. Neque minor , ut puto, inevidens est: cima cnim amor Petri sit adtio ejusdem libera , pcndet proinde a praevia dcterminatione libera : haec autem dcterminatio nondum est
posita , Petrus enim ille , de quo fit ista propositio , Petrus ama-bιι , supponi ad arbitrium potest nondum uatus : ergo &c. Adde quod nihil in deinceps contingenter fiiturum , quo l Dcus
non praedeterminaverit ita fiiturum et ergo etsi Veriras illius Proposi- hihil .getionis Petrus amabit , non penderet a decenninatione Petri ponenda: fututum, at saltem penderet a clarer natione Divinae voluntatis Iam posita : nisi quod quo pacto si propositio illa obtinet veritatem aliquam determinatam, 'ς illam utique non obtinet, nisi dependentre a decreto Divino. Ao ' 'Leceitcns certum in ; nam alias invito , aut citam nesciciate, D multa contingercnt: consequontia aut m sic probatur. Aut enim praevia illa Divinae voluntatis determinatio influit aliquid in veritatem determinatam propositionis , de qua agitur , aut nihil insuit : si ρνι-
mum : crgo veritas illius determinata pcndet a decreto L ivino ; si secundum : ergo Petrus amaret , etsi Deus illum amaturum non decrevissct : quod nisi impie potest asseri. Igitur. &c.
Resp. Et concessa majori distinguo minorem. Ucritas alterutrius pen- XI. det &c. scilicet veritas concreta de exercita , conccdo minorem ; ve- Distin-ritas abstracta & exercenda, nego minorem: qua distinctione ad ejus- v xu dcm objectionis varias propositiones utendum cst e de racio propter quam utaris, haec est. Dupliciter enim potest attendi veritas alicujus eo nete propositionis de futuro contingenti, aut secundum id totum , quod tam &Praecedit immediate exercitium ejus adtionis , quae proponitur v. g. bsty ς amor Petri ; & sic sequitur nunquam verum fore , ut Petrus amet, 'quin se ipsum ad amorem ant/ determinaverit et aut sccundum iis , quod tale exercitium mediate & multo ante praecedit , ctiamque ab artemo , scilicet necessitas aut ponendae , aut non ponendae dotermina tionis ad amorem : N sic sequitur esse etiam ab aeterno verum, quod Petrus vel amabit , ut sipponitur , vel non amabit. Et haec veritas vocari potest abstracta & cxcreentia, ad discrimen alterius , quam vo cavi concretam & exercitam. Uno verbo Petrus non amabit, nisi post quam amare decreverit , & sic veritas prout exercita amoris pendeta decreto Petri r at cum Petrus non possit aliter se gerere , quin vel decernat , vel non decernat amare , hinc anticipate verum est, quod vel amabit , vel non amabit. Si igitur , ut supponimus , amabit trem determinate vera est in abstradio nunc haec propositio Petrus amabit , quam vera erit aliquando haec in concrcto, Petrus amat :