장음표시 사용
261쪽
Possibilitas rerum est independens a moluntate Divinator baec assertio est eontra Cartesianos , quibus libuit essentias rerum sis dependere a meo, ut nihil sit possibile , nisi quidquid voluit Deus esse possibile : ae proinde nihil tam impossibile excogitari poste a nobis, quod, si Meus voluerit, non evadat possibile: sicque evadet possibile ut totum non sit majui sua parte ;ut triangulum non constet ex trιbus angulis ἱ ut numerus binarius per se ipsum multiElicatus non producat quaternarium 3 ctrc.
X. RORA Tun Primo. Si possibisitas rerum dependeret a volu Hinc se tale Divina , nihil ex iis omnibus , quae a nobis maximὸ lin- Η 'is,.. possibilia iudicantur , impossibile esset Deo : sed falsum est nitati phne hil ex iis omnibus impossibile esse Deo : ergo &c. Sequela maioris pro im- manifesta est e quia sic Deus perinde esset arbiter possibilitatis, de qua ψssibili agitur , ac siue ipsius voliuntatis: quare sicut nihil est, quod Deus non posset velle , ita nihil est , quod non posset incere. Minor autem sic probatur assumendo in exemplum hoc quod contendo esse maxine impossibile , nimirum ut aIiquid simul D re non β , & sic argumentor. Si istud possibile esset Deo , id utique esset possibile propterea quia Deus id posset velle r sed neque Deus id posset velle ; nec posset voluntas Divina reddere illud possibile e rego &c. Major conceditur ah Adversariis et minor autem sic probatur quoad utramque partem. Et primo quidem Deus id non posset velle , quia id velle , quid esset nisi velle existentiam , & nolle simul existentiam ejusdein rei: Deus autem non potest simul velle & nolle aliquid , vel maximἡ quia cum nihil tam opponatur volitioni, quam nolitio , & alias volitioni Divinae nihil , ut aiunt , resistere possit , consequens est ut nolitio per volitionem destruatur ; si aliunde tamcn destrui potest. Nam eum nolitio Divina non sit quid minus Divinum, quam volitio , non video cur ista potius illam, quam illa istam aboleat. N
que securio id esset possibile , etiamsi Deus id posset velle ; quia Dissiligoo by GOoste
262쪽
De essentia, res. circ. entis tu communi. 239
eflectus Divinar voluntatis non potest cm talis , ut ei obediatur simul & non obediatur : at ex parte ejus, quini esset simul & non esisti , comperiretur obedientia illa praestita voluntati Divinae & simul non obedientia et nam ut voluntati, quae statuit rem existere, obeditur per ipsam ejusdem rei existentiam, ita per ejuslem non-existentiam resistitur : at res illa, ut existeret in hypothesi , ita quoque non existeret : fle sic voluntati Divinae oboliret simul & non obediret. Ergo impossibilis esset existentia sinuit & non existentia alicujus tei, etiamsi possibilis esset voluntas , qua Deus utriusque simultatem decem
Probatur Secunῶ.Si quaecunque iam sunt impossibilia, potuerunt fieri possibilia per decretum Divinum, scquitur potuisse similiter per decretum Divinum impossib lia fieri, quaecunque jam sunt possibilia: atqui hoc Bl-
sum est, ac turpiter erroneum : ergo &c. Sequela majoris conceditur, &aliunde negari non potest ; nam quae est ratio cur potius possibilitas . quain impossibilitas rerum a decretis Divinis pendeat vel praesertim quia possibilitas unius rei est ipse impossibilitas rei contradictoriae. Minor autem sic probatur supponendo possibilem fuisse speciem v. g. perfectorem Angelica: & de illa contendo quod per decretum ullum Divinum evadere non potuerit impos stilis e sic itaque argumentori Non potuit Deus per ullum decretum spoliare se potentia prodi cendi rem producibilem et ergo species illa ex hypothesi possibilis non potuit per ullum decretum impossibilis evadere , & sic de eaeteris. Consequentia rostd deducitur : antecedens vero sic probatur reum quia omnipotentia attributum est non minus essentiale Deo . quEm omni tameia , independentia, aeternitas , &c. quapropter ut non potuit Deus per ullum decretum spoliare se sua omiuscientia , inde- Pendentia , aeternitate , &c. ita nec omnipotentia. Tum rursus quia
si potuit Deus spoliare se potentia producendi rem unam producibilem , potuit proinde etiam spoliare se potentia producendi res omnes possibiles ; neque enim est potior ratio pro una, qtam pro alia. Atque ita potuisset Deus per suum decretum in potentissimus evadere: sicque jam non posset producere , vel unam Brinicam , vel unam
atomum. Et certε mirum est Cartesianos non esse memores ratiocinii , quo Cartesius utitur Princip. Phil. prrte a. art. G. ad proban-clum nullas atomos posse dari. Quin etiamsi fingamus , inquit, Drum efficere voluisse , ut aliqua materia partiola in acias minoras rividi
non possis ; non tamen illa proprie indivisibilis erit dicenda. Utra enim e feceriι eam a nurus creaturis dividi posse , non σινιι sibi ipsi ejusAm Hvidenda facultatem potuit adimere, quia fieri piam ηεη potest
263쪽
et o Metaphstea disput. III. Art. I.
ut propriam suam potentiam imminuat. Si igitur non potuit Deus privare se potentia dividendi rem divisibilem , nec potuit privare se pωtentia producendi rem possibilem. Ergo, &e. Pr batur Tertio. Iuxta sententiam hanc, quae statuit possibilitatem & similiter impossibilitatem rerum pendere a voluntate Divina, nihil est, de quo dubitari non possit: sed multa sunt, de quibus non potest dubitari; ergo dec. Minor constat : nam praeter prima principia & ν-neralissima plurimarum scientiarum artiumque axiomata, de quibus siquis dubitaret, pro homine male sani judicii reputaretur; non destini varia dogmata, quae ipsi Cartesiani tuentur pro demonstratis & proinde
certis , nec in dubitationem ullam revocandis; nec opus est illa commemorare. Nunc autem major sic probabitur. Iuxta hanc sententiam
quae statuit, Sc. nihil est, quod non posset se habere omnino aliter, quam a nobis cogitatur : atqifi hoc ipso nihil est , de quo dubitati
non possit. , erso, M. Minor rursus constat : nam si potest fieri. ut totum non sit majus sua parte , se sic de aliis; nulla est ratio, quae me convincat totum esse majus sua parte ; sicut nulla est ratio, quae me convincat fore ut crastina die sol splendeat, quandoquidem fieri potest ut non splendeat ob sorti futuram nubium interjectioncini Major quoque si bene attenditur, non minus constat'; quia a nobis Q. g. cogitatur totuni esse majus sua parte , potest autem non esse mastis sua parte: quis enim scit an voluerit Deus totum non esse majus sua parter
Potuit quippe Deus id velle, si autem id voluisset: id juxta Adverserios fidisset possibile.Erso quia non constat Deum id non voluisse; neque
etiam constat totum esse majus sua parte : quin potius eadem ratio, quae permittit ignorare ac dubitare, utrumεduobus decreverit Deus totum
esse majus, vel non esse majus sua parte ; cadem , inquam , permittit, imo compellit dubitate sit-nei totum majus sua Parte necne ; atque ita de aliis. Quia vero adeo perabsurda est haec sententia, qu2 aTritur possibilita-Xi I. tem & similiter impossibilitatem rerum .pendere a decretis Divinis, uta. εω vix credi possit viros mentis calii tauri, non superfluum esse duxi, tui .u. si pauca hic transcriberem ex recente Metaphysica Cartesiana Sylvani R ihoritis gis, qui suam ac suoruin de psoposita quaestione mentem aperit his verbis ςujusdam ex Gallico in Latinum versis lib, I. pari. 2.cap. I n. 3. SVer est itaque ς φεε' nullam esse impusibiliratem ante deeratum Dei ς eapropter cum dico im-
possibile us ut idιm sis simul re non siti ut baculus non habeat duo exis3rema ἔ ct ut totum non m maj sua pWre: βημ talium propositis municus iste est, voluisse Deum ut res omnis saxa*rin esset quandiu usur
264쪽
De essentia, existentia oec. entis in communi. a F
ur baculus haberet duo ex rema et sui totum essu majns sua parte. Ex quibus verbis recte infertur potuisse aliquid esse simul & non ede: & sinuliter potuisse baculum non habere duo cxtrema , ac ran lam potui iast totum non esse majus sua parte et quatenus potuit Deus haec& similia decernere in contrarium. At valdc mirum est potuisse scriptorem adeo parum sibi constare, ut pauculis lineis interpositis sic subjunxerit. Notandum quoquo est res impossibiles non tam uis eniἰa realia quam chiamaras, quas Deus prodocero non potest quamvis sit 3m Otιυ ς quin Miam est omnipotens , propter impotentiam producendi illas, &e. Unile in oppositum conicquitur rerum impossibilitatem esse ab omni decreto Divino im pendentem. Quid igitair divendit iste Author, nisi dogmata secum pugnantia λ Quamquam alias cohaerentia cum instabilibus sententiis sui Magistri, qui nunc confidenter assemat nillil esse impossibile
Deo, vcl etiam ex iis, quae manifestam involvunt repugnantiam e nunc audacter negat plurima poste a Deo cffici, quae repugnare nullatenus videantur , uti cum negat posse Deum creare atomum materialem; inducere
vacuum; mundular alierum fabricare: Sc. At jam superest ut videamur quid Cartesiani scitu dignum Objiciant. . . objicies Pr,o. Impossibili as, quae precederet decretum Divinae vo- xiit:
luntatis,minueret Divinam omnipotentiam :&rursus possibilitas,quae G Opν,. i. militer ejusdemDivinae voluntatis decretum antecederet,Divinam minue- tur immi ret libertatem. Ergo ut nulla est rerum impossibilitas,sic nec ulla est possia nutioDi, bilitas independens ii voluntateDivina. Probatur antecedens quoad utramque partem. Et Primo quidem ita possibilitas, quae praecederet decretum uisu Divinae voluntatis, minueret Divinam Omnipotantiam , quia ut evidens bellatiain, quamvis ad Divinam omnipotentiam pertineat posse omnia, id hiae s salicita possibile non esset Deo , quod independenrcr ab ipso supp Mura. iactetur impossibile di imo quia hujusmodi impossibilia quae vciunt tem Dei praecederent, sunt infinita aut quas infinita: non tantum utcunque , sed quasi in infinitum mientia Divina minueretur. Αe seeundo possibilitas, quae decreta Divina praecederet, Divinam minueret libertatem ; quia cum a uum sit , ut res omnes in omni statu ab illa pendeant , ialtem ab illa non penderest in statu possibilitatis. Eris , dce. Neque aliis parum in locorum est libertati Divinae , ut ab ipsa non X I v. pendeat dispositio naturarum , quae singulis rebus conveniunt , qualiter . utique non pendet , si supponitur res possibiles aut impossibiles esse an i. viis
loco sentcr aci decreta Divinae voluntatis. Clim nihilominus ex sententi pendere Patrum, illa tantum cuilibet rci convcniat natura, quam Detis v a volun lucrit convenire; inter quos videatur D. Aug. lib. aI. de civitate Dei cap. late Dei
265쪽
vina tum Potentia, tum libertas.
et a Metaphscae disp. III. Art. I.
8. Omnia quippe portenta, inquit, contra naturam dicimus se, sed non funi: Quomodo es enim eontra naturam , quod Deisit voluntate ; cum voluntas tanti utique conditoris condita rei cujusque natura βλ Ac deinde. Sicut ergo non fuit impossibile Deo quar voluit instituere, sic ei non est impo sibile, in quidquid voluerit , quas instituit , mutare nataras. Quibus verbis nihil validius objici potest contra praemissam assertionem:
Ergo dcc. Resp. Et nego antecedens quoad utramque partes n. Et ad proba tionem quidem prioris dico ad Divinam non pertinere omnipotentiam, ut possi, nisi ca, quae non repugnant, sive quae nullam involvunt con tradidi ionem ; atque ita Divina omnipotentia nullatenus imminuitur eo quod Deus non possit impossibilia ; cum haec ad illam non pertineant: idque ad cum modum, quo nemo dixerit Reges esse minus potentes coquod non habeant facultatem volandi, quia haec potcstas non ad Reges; sed ad volucres attinet. Tum vero ad probationem posterioris sol imitam contendo id, quod asseritur de possibilitate rerum praecedente d creta Divina , non obstare quominus res possib: les saltem in hoc a Deo pendeant, quod absque Divino auxilio satum pii rae possibilitatis institum purae aetualitatis commutare non possint. Et rursiis sicut Deus nullo decreto suae libertatis c licere potest, ut quae praeterita sunt , non sint praetcrita , nec tamen status ille praeteritionis quicquam obstat Divinae libertati, ita nec cidem obstabit status possibilitatis, quamvis decernere Deus non possit , ut non possibilia sint , quaecumque possibbilia sunt; & idein cogita ite statu impossibilitatis. Ad authoritatem vero D. Aug. quod attinet, I cspondeo satis constare ex toto contextu citati capitis D. Aus. nihil aliud per naturam cujuslibet rei , nisi statum naturalem, sive, ut clarius loquar, statum Iosettim intelligere: atque ita ex D. Augustino Duus nou liter potest mutate naturas rerum , nisi quatenus commutare de transterre illas potest ex statu solito in insolitum : sicque Solis curium potest sistere ; S aquas profluentcs retromovere; & ardorem
ignis extingitere ; S cadaveri animam restituere ; &c. At nihilomi-Yvi I. Non pus talis mutare non potest essentias rerum ; neque enitia ciscere potest
ut aqua sit ignis; ut mors sit vita ; ut motus sit quies ; M. Qudpropter hinc patet D. Augustinum per naturam non intellexisse clia sentiam , qualiter intelligere debuisset , ut hinc probarent aliquid Advorsarii contra inentialem rerum postibilitatem aut impossibiluatem, de qua agitur , a decretis Divinis ii Uendentem.
Obijcies Secundo. Non cst dcterminabile quid sit possibilitauilla, quae suponeretur antecellere voluntatem Divinam et ergo nulla
266쪽
De essentia, existentia, cyc. entis in communi. et 3
hujusmodi admittenda cst. Probatur antcccdcias. Vci enim possibilitas illa etat merum nihilum , vel esset aliquid oppositu in nihilo , sive , ut aiunt, aliqua saltem nonrepugnantia praedicatorum portinentium ad naturam rei, quae dicitur possibilis r sed neutrum asseri potest et ergo &c. Major satis patet et minor autem probatur quoad utramque partem. Et primo' quidem possibilitas illa non cst merum nihilum; quia meri nihili proprietas nulla est ; at talis possbilitatis proprietas aliqua est, & ista saliciar, quod antecedat Divinam voluntatem , sitque ab illa in icpendens. Secundo ncque pariter consistit possbilitas in tali nonrepugnantia attributorum rei quae supponitur postibilis ; quia implicat omnino dari non repugnantiam absque sib-jceto talis non repugnantiae r at hii jusmodi suincestum nullum esse potest, siquidem reale cinci; nullum, inquam , esse potest sive antecedenter ait voluntatem Divinam, sive indcperulcnter ab illa. Tum vero quod de possibilitate dietum est, applica tu ipse impossibilitati: ergo Rc. Resp. & nego antecedens, pro cujus probatione solvenda dico posisibilitatem, de qua agitur non esse qui lcm merum nihiIum: quamquam errat obiiciens in hoc quo i putat nulla esse meri nihili attributa , imo tot illius sunt attributa , quot entis, sed contradictoria ; ut ens cst verum; nihilum non est verum ; Sc. Scit esse supra-dietam illam non repugnantiam attributorum , quae adscribuntur rei possibili. - At si talis non repugnantiae subjectuin aliquod assignandum cst , qualo aliud aflignandum erit, quam ipsa attributa, quae non rc pugnant, aut quae salic in nullam inter se habere repugnantiam intelliguntur Id ipsum autem cst quod contenditur , nullum csse nimirum inconveniens in hoc quod iniicpcndenter a d
cretis Divinis veri ficetur aliqua attributa , ut animal v. g. & rationale , non repugnare inter se ab aeterno et nam revera non repugnaveiarunt , ut constat ex post facto ; quia jam consociantur : si autem ab aeterno repugnassent , nunquam consociata fuissent, ut probatum fuit. Neque tamen tali non repugnantiae, aut ejusdem subjecto tribuimus ullam realitatem ab aeterno, nisi pure o cistivam; ac proinde non est quod A versarii conquerantur; quasi entitati alicui reali tribuamus existentiam ab aeterno , quin & 1 Divinis decretis independentem. Igitur hoc argumento nihil solide probatur contra possibilitatent, adeoque nec contra impossibilitatem, de qua controvertitur. Et nihilominus hoc sere unicum in argumentum, in quo Cartesiani sentcntiam suam stabiliunt , ut videre est apud blvanum Regis Ioea supra citato
267쪽
impossibilis. XX. Addunt nullam rem ponse eetii
Obiicies Tertio. Fieri non potest, ut Deo nolente impossibilitem alicujus rei , ea res sit impossbilis r ergo nulla est impossibit v. tas independenter a voluntate Divina. Consequentia patet, quia si regaliqua esset impols bilis, nec Deus 1 inpossbilitatem illius decrevisset ς posset contingere casus, in quo res aliqua ii ossibilis esset , quamvis Deus in contrarium vellet cam tae possibileni. Antecedens vero pro- batur: tum quia ex parte rei impossibilis mhil excogitabile est, quod resistere posse Deo nolenti ipsam este impossibilem : tum etiam quiari e sicut non potest ficti, ut Deo nolente cxistentiam alicujus rei, cares sit existens; ita nec fieri potest, ut res aliqua sit impossibiIis Deois nolenter quatenus tam potens est ad tribuendam , quam ad dene- 'gandam rei cui tribuere, aut donegare voluerit existentiam. Praeterquamquod nulla est res , de qua quis asserere possit eam impossibilem esse ; ad id enim asserendum , nunquid rect coinpr heruienda Divina o:nnis,otentia r quatenus si non comprehendis, non a nosti quaecunque potest Deus inicere : id autem quod tu negas Deum posse efficere , est sorte inter illa , quae ciscere Deus Potest. Atque ita cum Divina omnipotentia a nemine comprehendatur, hine μέcquitur nec quicquam in particulari proferri posse , quod pro impossibili reputetur; nec proinde etiam assera universalitor posse, quod den- tur aliqua Deo impossibilia. Ergo neque impollibilia, imo nequc pos talia ulla siuat, disi quae Deus talia esic voluerit et quod Pugnat contra superiorem assertionem msp. Objoctionem procelicto de subjecto non sipponente , seu Potius non supponendo : quatentis supponitur possibilein esse casum,
in quo Deus nolit impossibilitatem rei alicujus impossibilis, quasi' vero velit ut possibile sit id, quod ex hypothesi est impossibille i
cum earum voluntas Divina non stratur Jn incognitum , nec qui quam aliunde lateat intelle fiunt Divinum a quo dirigitur , non potest proinde appetere possibilitatem , ac multo minus cxistentiam rei cognitae impossibilis; uti neque in nobis unquam accidit, ut quod impossibile novimus, id appetamus. Tum vero fateor nihil resistere posse Deo per resistentiam physicam 8c positivam ; sed simul comtendo nullum csse inconveniens in hoc quod ei rosissi posse per resistentiam metaphysi in & negativam ; scque motus rcssteret Deo, si vellet Deus, ut esset quies ; &c. quia si motus esset quies , esset igitur motus re non motus r quod omnino contradictorium est e quamquam, ut dixi, iton potest contingere casus, in quo Delia vesit contradictoria; & sc Deo nunquam resistitur, vel etiam
268쪽
De essentia, existentia, circ. entis in comm . et s
Ac tum denique dico ad asserendum non posse Deum impossibi-uia minime necinariam esse comprehensionem Divinae Omnipotcntiae; fatis esse si comprehcivlitur , ut revera comprheihi itur & c Vin citur multis argumentis non possc Dcum mutare rerum ess ntias ; nec multo minus rem ullam componere ex inentiis contadictoriis r hinc
enim sifficienter probatur ad Divinam Omnipotentiam minime per tinere, ut quae impossibilia sunt, ea possibilia fiant et aut e contra. Nunc autem ex dictis toto hoc articulo clare insertur possibilitates& impossibilitates rerum csse aeternas , ac proinde etiam esse aeternas csicutias rerum omnium sive possibilium , sive impossibilium ; quae .niis ab aeterno aut conjungi potuerunt propter non repugnantiam ; aut conjungi non potuerunt propter repugnantiam attributa, quae ad hujusmodi essentias pertinere intelligitur. Sic ad citentiam chimaerae spectant attributa , quae ab aeterno conjungi inter se non potuerunt :& e contra ad essentiam hominis spectant attributa , quae ab aeterno jungi potuerunt. Atque hinc sequitur hanc propositionem homo sanιmal raiionale esse veram ab aeterno e quia ab aeterno verum Me posse conjungi animal & rationale ad constituendam naturam hominis r & econtra hanc propositioncm iapis es animal rationale fulsis e ab aeterno falsam : quia falsum filii ab aeterno posse conjungi animal & rationale ad constituendam naturam lapidis. Unde i telligis qualiter propositiones attinentes ad escntias reruin v rae , aut falsae sint ab aeterno et praeter ea quae superius dicta sunt de incontinutabilitate prusitionis vorae 4n falsiam , aut falsis in veram tunde similiter consoquitur propositionem , quae nunc vera est proco tempore S modo quo vera in , fiasse ab Merno veram aut ex adversio falsam pro eo tempore ac modo , quo falsa est. Nee s rte Opus Ast ut annotetur possibilitatem rerum , etsi explicari s leat negative per non repugnantiam attributorum ad naturam re possibilis attinentium , consistere tamen potius ut conjicitur , in aliquo positivo, quod explicare potes per consociabilitatem eorumdem a
tributorum. Et haec hactenus dicta sint de taentia entis in coma
269쪽
R OTANDUM Prim is rem omncm , ut supra didit. inest , in statu abstradio possibilitatis talcm esse , ut ei nihil desciat ex omnibus attributis , quae ad illius naturam, sive essentiam spectant : alioqui non obtincretrationcm cntis vcri : neque enim potest ens Ulu verum, nisi habeat totum id , quod habere debet ad hoc utisit id , quod est ; idque consorini ter ad normam immutabilcm sui excmplaris. At id totum non habet nisi per coadunationem attributorum omnium statui suo essentiali convenientium. Nihilominus rei cuivis in hujus modi statu essentiali abstracto considcratarc concipimus adjici posse novam perfectionem , scilicet perfectionem existentiae, sive acti tali tatis, per quam ex statu abstracto, aut aliter metaphysico , in statum concretum , sive aliter physicum trantat et haec autem transitio nihil aliud est quam positio talis rei extra causas sui pro luetivas ; quatenus donec existat , censetur contineri intra suas causas , ut intra potentiam agentis naturalis, a quo suo tempore producetur. Eapropter solet ex is tentia in hunc modum definiri Ultimus essendi actus , per quem rerponitur extra suas causas ; quam definitionem sic intelliges e licet enim existentia non habeat locum inter perfectiones essenti alta rei . nihilominus illis novum splendorem , & qui videbatur deesse , adjungit : unde vocari debuit Ultimus essendi actus : caeterae autem particulae modum exprimunt , quo ultimus ille actus acquiritur ;scilicet in quantum res , quae priusquam existeret, continebatur tantum intra filas causas ; aut, quod idem est , intra potentiam & activitatem naturalem suarum causarum , quas supponitur praeexistere aut certe tae prae tituras , tum extra illas constituitur , ut deinceps magis explicabo.
Notandum Secunc quod quando diciturirem aliquam transite
270쪽
De essentia, exip. oec. entis in communi. et T
de statu possibili in actualein , sive quod idein est de essentiali in
existentialem , id non sic intelligi debet, quasi res illa transeat de uno statu reali in alium ; nam nulla realitas este potest absque existentia :atque ita res , quae de aliquo statu reali transiret in statum existentiae, non existeret de novo, ut supponitur , sed novae sua: cxistentiae praeextitisset , quini repugnat in terminis. Unde consequentar intelligis transiluin illum ciuusvis rei de statu possibili in actualem non esse reputandum pro transitu reali , qualis omni mobili aut Io- cum aliquem realem , aut per ictionein aliquam realem transmutanti tribuitur, sed esse tantummodo logicum aut metaphysicum propter scilicet terminum , a quo intelligitur transitus fieri ; nam terminus ille sive status puri possibilitatis , aut etiam fit turitionis nihil praeter notionem objectivam , nempe logicam aut metaphysicalia , Obtinet.' Et hinc rursis satis constaret quam turpiter arent plerique Aris totclici, qui notiones pure i logicas aut metaphysicas confundentes cum realitatibus physicis , essentiam finaunt ad instar ciatis realis , cxistentiam vero ad instar alterius priori advenientis : sicque in re existente praesumunt distingui realiter essentiam ab existentia. Satis, inquam, constaret quam turpis sit error ille : nihilominus aut quia nimis invaluit , aut quia multis aliis deinceps reprehendendis Occ sio fuit: capropter non superfluum crit paulo si sius ostendere qualiter nulla disinctio realis inter inentiam & cxistentiam admittenda sit; nec quantumvis diminuta. Sicque uno verbo distinctionem omnem rcalem sive majorem , sive minorem , sive modalem , sive formalem CX natura rei, &c. cxcludimus : alioquin nunquam haru decisio absolveretur, si enucleandae serent singulae sententiae , in quas Thomistae N Scotistae , & Reales , & Nominales & alii sectatores abierunt ad supradidiae distinctionis augendam , aut minuendam , aut temperandam reali tatem.