장음표시 사용
281쪽
eatum squae partiast sunt spiritu viles, par. aim corinvortae.
218 Metaphsicae dist. III. Art. III. ASSERTIO PRIMA.Submentia, ac praefert si loquimur intra limites pure Philosophicos , non est entitas ulla realis fu-
per addita natura existenta : quibus e Derbis exeludo realitatem quantum nque diminutam ,
sicuti in articuti praecedente dictum est de exisse
tentia. PRos Arua Pri . Si subsistetitia est entita realis siperaddita
naturae cxistenti , id paritcr v abitur in naturis spiritualibus& materialibus: atqui id in neutris vcrificatur : ergo , dcc. Major constat , quia Advetiarii exceptionem nullam proponunt sive proiciis, sive pro illis. Miuor autem sic petobatur. Et prima quidem id non verificatur in naturis spiritualibus ut in Angelis ; nam in Angelisentitas hujusinodi taee spiritualis : si autem spiritualis est , quare non erit intelleimva & volitiva λ & sic in Angelo esset tum duplex intellectus , tum duplex voluntas ; quod evidenter resQnat. Ne avidam plurimas alias proprietatas , qua ' praedictae encitata convenirent de propter ipsius distrimea reale , quod supponittir , distinguerentur a proprietatibus Angelicis , et uras esse coinpositionem . quae locum habere non potest cum spiritualitate Angelica. Neque Aemiato id --rificatur in naturis materialibus; quia non potest idonee illas afficere . nisi per coextensionein : coextensio autem supponit in rebus co tensis partes utrinque pares numero et sicque propter discrimen reale quod supponitur inter uaturam materialem de ejusdein subsistentiam , ibi comperirentur duo corpora realiter distincta ; vel impenetrata , quod experimentaIiter novimus fallum csse ; vel penetrata , quod impbcat. Sed multo insolubilior est dissicultas , si agitur de Obsistentia naturae partim spiritualis , partim vero corporalis e quae est conditionatura: hutnanae. Nam vel entitas illa, quae subsistentiae humanae affingitur est spiritualis; vel corporalis ἱ vel constans partim quidem ex corpore , partim autein ex spiritu. Si Primum, contra est et quia generari O , ut aiunt, terminatur ad subsistentiam; at nihil spirituale generari potest. Si fleeundum , contra est ; quia entitas pure corporalis saltem non poterit perficere animam rationalem , quae in homine est ;ut revera illam perficeret , si communicaret illi eflectum formalem
subsistendi : sicque anima rationalis humana per se ipsam subsisteret ,
282쪽
De essentia, exi i. oec. entis in communi. 219
quod Advertarii pernegant. Si ierιium denique , contra denique erit ;quia entitas illa , quae eonstarct Partim cx spiritu , parti in ex corpore, quid esset nisi homo p at certe non esici illa ipsa humanitas , quae supponitur egere subsistentia stuperaddita et essent igitur in eodem homine cluae humanitates. Quae & similia adcis sunt absurda , ut tanto absutilior censenda sit opinio, quae talibus consequentiis locum praeis
Probatur Semnias. Entitas illa subsistentialis , quae supponitur superad. ii ta rei cxilichii non utique superadditur nisi ad perficiendam illam vel nita inlcce , vcl extrinic et sed neque intrinsece , ique extrinsece illam perficit: ergo Sc. Major constat ; quia Adversarii comcipiunt subsili iaciam perinde ac existentiain ad modum sermae permcientis suunt lithoetu in t & revela illi omnino inutiliter adveniret , niti perficeret : ncque aliunde haec pertatio nisi vel intrinseca , vel extrinscca cili. potestis Minor augm sic probatur. Et primo quidem si subsistentia perficeret tantum extrinseco rem existentem , sequeretur realitatem ititrii seram rei existentis aut non subsistere , aue subsistere per se ipsiun : Persectio mim , quae est pure extrinseca , non assicit interiorem dis fitionem sui se ceti , sicut albedo non afficit interiorem coli temporationem parietis. Ncque δεσπιῶ asseri potest, quod subsistentia perficiat intrinsece rem existentem quia hoc ipso quini sudiponitur distineta realiter a re existente , non potest isti conferre , nisi preseetionem distinctam ; ideoque alienam , ac proinde non intrins eam. Et tandem si subsistentia , de qua agitur, sitiam habet realitatem, distinctam ab illa , quae in propria rer existenti , cui concipitur adis venire , aperte sequitur illam candem sebiistentiam non esse subsistentiam rei cxistentis , de qua pariter agitur ; sed alterius rei r at eviis dens est nullam rem subsistere posse per subsistentiam alienam ; idque ad eum modum , quo Petrus non potest existere per existentiam pauli a nec cile doctus per doctrinam Pauli; & sie de aliis... Sed neque pMtereo cogi Adversarios ad tribuen iam entitati illi subsistentiali , quam a re existente realiter dissictam silpponunt, suam peculiarem essem iam , imo existentiam , & subsistentiam : aut igiturentitas subsistentialis illa Lbsistet per se ipsam; & id probat entia omnia similiter 'r se ipsa subsistere ; aut dabitur progressus in infinitum in assignandis subsistentiarum subsistentiis. Igitur subsistentia , de qua sermo est , non est entitas realis distincta a su edto , cui convenit ; sed est merus gradus, aut modus existenti metaphysicus . nihil proinde obtinens , nisi serinam & notionem metaphysicam ἔ ut magis intelligetur ex solutione obiectionum sequintium.
283쪽
etoo Metaphsicae disput. III. Art. III.
Objicies primo. Non omne ens existens subsistit per se : atqui per se subsisteret , si subsistentia nihil reale si pura id rue cini existenti aergo Sc. Major c rta cst ; quia sunt plurima entia, quae naturali rexigunt & opus habcnt subsistere in alio tauquam in subjecto ; ut de motu , colore , figura , caeterisque acci sciatibus planum cst. Neque sequela minoris minus constat ex ipsis terminis : nam si subsistentia nihil reale superaddit clati existcnti, consequens est malitatem Illam, quam subsistentia importat , reperiri in omni cnte inistente: alimum signum evidcias esset realitatem subsistentiae non esse ipsam realitatem cxistentiae. Quptiescunque cnim duae realitates identilicantur, non potest una ex illis in aliquo si ceto comperiri , quin altera comperiatur et atque ita omni cnti, cui conveniret cxistentia , convcniret quoque subsistentia ; quod in falsiim. Ergo Sc. Resp. Et concessa majori nego 'quesana minoris , pro cubis probatione solvenda dico subsistentiam praecise in se ipsa nullam realitatem importare , sive distinimm . sive non distinetam ab alia quacunque assisnabili ; sed solam notionem gradus alicujus nactaphysici : &ille quidem ipse termi tuis abstractus , quo dchnatur , i si latis probat. Igitur ex hoc quo i omne ens exist iis non subsistat pcr se ipsinn, non bene armi itur subsistentiam esse realitatcm distiniatam ab cxistcntia & rcciproce : nam disti Iio ream inter duo cxtrema supponere debet utriusque cxircini realitatem ; qualis in hoc casti nulla cst , sive in parte subsistentiae , sive cx partu existentiae. Atquc ut magis pateat tolutio propositae dissicultatis , vide quam pravum csset ratiocinium ejus , qui sic inscrrct. Non omne em est possibile : ergo possit buitaι supueradiat enti realitatem : possbilitas enim , ut dictum cst suo loco , nou in tesitas ; sed mera non repugnantia. Aut si iliter &in hunc modum insurret. Non omnι em possibile , est futurum et ergo futur/tio G realitas superaddiι a possibilitata ; nani qius hinc nias rinlitatem ullam finxit in situritione λObjicies Secundo. Entia sit bsistentia dicturi ini realiter a non siisl-tentibus , id est , accidentibus : ergo subsistentia est Ut fili reale luperadditum rei existenti. Antec ens manifestum cst : tum quia subsistere & non siibsistere sunt duo praedicata contradictoria , quae non possunt uni & ci iam rcalixati convenire : tum quia chtia subsistenta sunt etiam indupenditer ab omni intclicetu priora ac praestantiora accidentibus: haec autem t m praestantia, quam prioritas satis denotat realitotem distinctam. Conicquontia autem sic probatur: quatenus entia
subsistentia non dissetura ab accideatibus nisi per subsistentiam, & ad eum Diodum , quo homo non differt a leone , nisi pzr humanitatem. Igi-
284쪽
De essentia, exi'. Gentis in communi. 26I
me subsislantia reale aliquid superaddit rei existenti ; alioquin niti l reale assignabile essit , pcr. quod entia sibsistentia a Mon subsistenti. lius discreparent : sicuti nihil rcale assignabile essit , per quint differret homo a leone . nisi humanitas ctat aliquid reale superadditum animali. Ergo Sc. .Rωρ. Et absolute nego antecedens et tum quia non desunt entia , quae simul sitiit subsistentia de accidentia sub cliversis respecubus , ut supra annotabam cle motu , qui 1 mobili quidem subtaciatiam cinci dicat ; stit simul eam suppeditat vclocitati . qiuturnitati , aequabilitati , caeterisque accidentibus, quibus stibiacet. Tum rursus quia cum respcetus illi sive subsistendi , sive non subsistendi cut pure metaphnsici , non possimi nisi ιfissilietioncm metaphysicam essicere inter entia hinc subsistentia, hine non subsistentia. Exemplum autem , quo l pro scri Aducifatius cle homine & lcone , non convenit ; quia homo &leo non sum res abstractae , quales sunt re da, existentia , iubsistentia , accaditia scis accidentaIitas , 3e asia id malis. 4ed si crino.tace .de humanitate, & cx adverso, ut nomen aptum confingaimus, dz I ninitate in stam consimili abstracto , perinde dicemii illas non di&rre intcr se realiter , nec proinde posse confrire hine ho mini , hinc leoni respe live, differentiam illlam realem , lita in se ipsis realitatem nul- Iam obtineat. Idque vellem i' primis ad sumatu ratiocini rectitudinem , ut omnibus persitasti in AEt vocabulis abstradi s qualibuscunque nihil designari, nisi formas de notioncs lasenis ysicas. in quibus nihil cst entitatis productae I sive quini iam est , physicae realitatis. Quaveritate seni J stabilua nulla superest dissicultas de discrimine hujusti di formarum scit notionum , stu quat latum , &c. sive inter ipsas re-' .ciploco, sive cti in intcr ipsas & subjecta, in quibus recipi intelliguntur.
Nullum est argumentuis Theologicum, quo e Impellamur ad admittendum discrimen ullum reale luter sub entiam in naturam qualemcunques fumis metapbdim
cum aut etiam morale ., quod deinceps explicabitur.
PRORA Tu R. Et ut potero breviter , ne nimis extra fines meta-hysicos in Theologiam procurratur : sic itaque discurro. Ualiad ssimum aut potius unicum argumentum Thcologicum, quod Rivivcrsarii Ob icturat, desumitur ex hoc. quini Uerbum Divinum assisnpi
ua est , quia idem east Potest esse subsitans &aeeidenas
285쪽
ae tum potissima ecratiosis aua
z6a Metaphsi eae disp. III. Art. II.
rit naturam humanam,& non assumpserit personam humanam,idc Risubsistentiam humanitatis u e sic aiunt. Inter duo, quorum unum assumitur alterum autem non assumitur,admittendum est discrimen reale : & ratio est, quia assii mi & non assumi sitire duo praedicata contradictoria , quae proinde convenire non possisnt um &eidem subjecto reali. At Inimanitasa UerboD
vino assumitur: subsistentia sive per alitas humanitatis non assumitur: δe hoe est de fide ; nam alias essent in Christo duae personae , Divina scilicet & humana : quae fuit haeresis Nestoriana damnata in variis Coi ciliis , ex quibus unuin reseram Francos diense celebratum anno 7s tempore Adriani ripae primi, de Caroli Magni , ubi ex epist. Paschasii Romanae Ecclesiae Diaconi in libello de Spiritu Sanesto cap. q. sic legitur. In Deo homine,id est Christo, gemina subsanιiar, sed non gemma persona est. Eademque est mens Sanctorum Patrum , inter quos D. Aug. in libro de fide ad Petrum cap. v. sic ait Firmi me tene, ct nu
latenus dabius Deum Verbum earnem factinae , unam habere Divinι- ris seua , carnisquo personam. . . . Deus enim Verbum non accepiι per sonam hominas, sea naturam.
Ratio quoque satis manifesta adstipulatur ; sive quia ropugnat duas personas uniri , per nalitas enim importae complementum ultimum naturαζ at entia quae compIeta sunt, non possunt uniri : sic quippe non ne completa contra hypotesim ; sed incompleta , ut pote coim curtentia partialiter ad compositionem textu cujusilam entis. Sive etiam quia fi supponimus duas personas uniri, easque es' inaequalis dignitaris , uti contingeret in hoc casu humanae personalitatis unitae cum Divina , necesse est unam ab altera perfici: illa igitur quae perficeretur, non esset hoc ipQ per se ipsam completa , atque ita amitteret dignitatem possit . Sive demum quia actiones , ut vuIgo dicitur, sunt se' positorum, ac proinde quoque personarum: Igitur si in Christo essent duae personae, absque dependentia unius ab altera actiones illius aliae quidem filissent pure & omnino humanae r aliae autem pure & omnino Divinae: nullae autem fuissent Divin humanae de quae aliter vocantur Theandricae. Utrie consequeretur falsa esse quaecumque docent Themlogi de communicatione idiomatum facta in Christo ; ac praesertim demerito infinito actionum ejustem , & de aliis id genus plurimis , in quibus fides Catholica stabilitur. Cur itaque ex his omnibus Inferem dum non erit personam addere aliquid refc supra naturam, & sic generat, ter comperiri discrimen reale inter qualemcunque subsistentiam &naturam At hoc argumentum , cujus vim omnem paucis proposui , nihil omnino convincit contra nos , qui contendimus inetaphysicum distriamqn inter personam δέ naturam adiiugum sufficere ad hoc , ut natura Diuili od by Corale
286쪽
ve essentia , exf. me. entis in communι. 263
humana assumi a verbo Divino potuerit inassumpta persona. Nec Obstat quod assumi & non assumi sint duo praedicata contetadictoria ἰ nam non tantummodo illa , sed etiam quaecuritie alia sifficiente fundantur ieati in diversis respestibus metaphysicis , aut etiam Logicis uni & eidem rei convenientibus. Sie quippe licet essentia & existentia non cistermenis metaph sice ab invicem , de illa tamen verificatur quint nec pro duci , nec destrui possit: de ista autem velificatur contradicto te quod possit & produci & destrui. Et similitet quantumvis unica ac simpli-ἀissima sit realitas animae rationalis , nihilominus vcne & non velle . intelligere & non intelligere ; mereri & non mereri ἔ & alia praeluca 'ta contradaetoria hujusmodi de illa veri antur secundum divertos rela Pectus Potentiarum , quibus praedita est. Itaque a pati potuit a ver bo Divino assumi natura humana juxta illum Brmalem ac praecisum
conceptum, quo natura est;& non assumi juxta alterum formalem Mna cisium conceptum. quo subsistens est . a X v .
Sed ut aliunde argumento . quod proponitur, Theologico non de' miri responsio Theologica, diuo sutilliter susscere diversis res Ius morales ad filii danda praedicata contradictoria, quales sunt v. g. isti duo tia suffiis respceius, quos seligo, hominis ingenui & tavi et man ut ingenuus , est pro est sui auris ; scit si in se vitutem incidat , jam non est sui juris et atesse sui juris A non esse sui juris sunt duo praedicata contradictoria ἔ& nihilominus uni & eidem homini convciliunt propter duplicem illum moralem, sive aestimabilem respectum ingenuitatis & tavi utis. Ille . autem respcetus moralis consistens in hoe quod est esse tui iuris . oditime convenit omni naturae prout subsistenti t nam prout subsistens . in inde pendens sitiqiic domina i sicut ex adverse si per se non submsteret , conciperetur cile veluti sub dominio illius alterius entis, cujus subsistentia indigeret. Quo pacto natura humana hoc ipse, quod Bitassiimpta a verbo Divino. non fuit sui juris , & sic amisit, per hoe silum quod suit assuinpta . rationem suae per nalitatis ἶ nec tameu Ob id anaisit entitatem ullam realem , sed Blum illum respectum moralem.
Et ne putes hanc responsionem esse gratis confictam adverte ta- xvIutionem quam subjunxit sui dogmatis Concilium supra laudatum Franco diense. In Deo homine gemista seu anti4 ὁ β gς sitiatiui persona est. Ecce dogma Catholicumr Tum vero addat ἔ Nam tu Coa. porsena persenam consenmos potest, non substantia με miam et quia ellio, eu ρενίου, ecce rationem, res iuris est, substantia res nar a. Quid itaque Ius addit persona supra naturam , nisi id quod est esse sui juris Id autem,
quo aest esse sui juris, nihil est nisi respectus quidem muralis . cujus te .
287쪽
6 Metaphsica disp. III. Art. III.
amissio aut acquisitio nullam immutati nem rcalem importat. Habes quoque apud Innocentium tertium sermone primo de Santas Apostolis Petro & Paulo rationem consimilem , qua distinctd profert naturam nomen esse generis r persenam verσ nomen esse iuris. Igitur ratio, ob quam Verbum Divinum assumpserit humanitatem &non hominem , haec una cst tum naturalis , tum Theologica. Humanitas per hoc ipsum , quod fuit uiria Verbo Divino , sive asisimpia . desiit esse homo ; quia desiit esse sui juris , subsisterula .einceps non per se ; sed pet subsistentiam Verbi Divini : Quare
fi illa eadem humanitas dimitteretur a Verbo Divino di redderetur sibi ipsi , in hoc casu fieret homo per recuperationcm sui juris, consequelitem o sola dimissione. Atque ita id ipsum . exprcssssine docet D. Thomas in a. sent. dist. f. q. 3. art. 3. ad Separatis
δει utrique partium totalitatem, er tu continuis dat etiam virique
esse in actu. Unde supposito quod Verbum Divinum homanem δε- poneret , subsisteret homo illa per se in natura rationati , ct ex hoc.
Pso aecipereι rationem persona. Quibus vcrbis apcrtissime innuitur subsistentiam cujusvis naturae deperire propter solam unionem ciun natura nobiliori r ut contigit in hoc mirabili casu naturae humanae unitae
eum Divina in Christo: sic quippe personalitas Divina humanam consumpsit, submittendo humanitatem suo juri , sibique simul vendicando attributionem & denominationem actionum ab illa prodcumtium : in quantum actiones sunt & dicuntur suppositorinia, Neque deest exemplum satis congruum, quod experimentaliter peti potest, sive ex unione partium alimentitiarum cum siubstantia primigenia viventis; quod illis deinceps suam subsistentiam S den minationem communicat : sive prasertim ex insitione arborum fieti lita r quando enim nobilior species , uti de more est , ignobiliori inseritur ; haec servit illi ,. ncc deinceps suos . sbi alienos fructus enutrit , quin & suo ipso nomine spoliatur : uti quando inseritur surculus mali armeniae in truncum muscitae sylvestris: hic ab illo deinceps perficitur propter nobiliorem lucci distributioncm , unde suaviores ac pulchriores fructus consequuntur , & sic novam aequirit subsistantiam & denominationem , suamque pristinam ainiserit. Quare si potest humana tenuitas qualici inque exemplo rcina leo incomprehensibilem, qualis est Incarnatio Verbi Di. Ini, explanare , illud praesertim , ut dixi , satis congruum est , quo dicatur a pari naturam Divinam veluti insitam huinanae , istam in suum ius transtulisse r atque ita est tum fuisse ut permnalitas Vet-hi Divini humanam consumpserit , & capropta deincem .nes
288쪽
De sentia in exist. oee. entis in communi. 26s
humanitatis assumptae moderari caeperit & denominare , ita ut merito dicantur omnes Theandricae.
Objicies Authoritatem D. Thomae , qui in v Sent. dist. F. q. I. XIX. art. 3. sic ait. Rustondeo dicendum quod Nesistus, qui ponit duas in opponi- Christo personar, ex hoc deceptus fuit , ur dieii Boesius in lib. de x x 4: 'duabus naturis , quia credissit idem esse personam ct naturam : .n- b. t.' ae eredidia qk od cum sint iuua natura in Chνiso , μι dua per- eoni a. Asna : est ex eodem fnte processiι error Euticetis , qui cum audi. tiumstavit unam personam ru christo , aestimavit unam naturam : s exeo- xiva b. dem fute contra Triniιarem processis error Arai ct Sabellii. Cum itaque tot errores , idque contra fidem , derivati fuerint ex senten. tia Philolisphica , quae docet personam a natura ι & similiter Omnem subsistentiam' a natura non clisterre realiter : Muitur illam caltem esse si spectam ae proinde repudiandam. . v X.
Adde quod supposita distilustione reali inter per nain δέ naturam Et valide omnin6 facile explicatur , qualiter in Christo sit natura hu- tue loemana absque personalitate Dusdem : quaecunque enim distinguntur tianan, realiter , separabilia sunt: sicque potuit Verbum Divinum unite ς' sibi humanitatem ,& non . uuarc personalitatem : At d contra su- . ,,oblata illa clis incisolim reali multis ambagibus circuitibusque uten- ditiotini dum est pro Praedicto dogmate ficiei explicando r nec advertitur quod pto exin si persona non est nisi nactaphysicus , aus toficus, aut moralis , aut pli uo qinvis alius respe stus , necesse erit fateri Verbum Divinum assi imp- me , si minus rationem formalom & abstraetim personae , at erite quis omnelia Rufilem Persicinae realitatem e quandoquidem una est & c tui. 'dem iitriusque , scilicet pcr nae & naturae realitas. Igitur realiter esistiat in Christo duae personae Divina & humana , quod est haer ricum. Ergo, denique . rationabilius , ac mesertim in fide tutius est , admittere distinctionem realem inter persenam & naturam ,& generaliter inter omnem subsistentiam & naturam , vel eo maxinia quod non videtur , cur deneganda sit permnalitatibus creatis quaedam realitas, idque ad instar Divinarum, quas constat osse ex toto i
Resp. Saepissime id contingere, ut propter humanam sive militiam, Sed piae.
sive ignorantiam , aut contumaciam ex , certissimis principiis falsis sinae D. consequentiae cruantur e fatisque erit re*rm exemplum gratiae effica- eis, ex cujus doctrina Calvinus' intulit, nos necessitari ad eos omin nihilnes actus V ad quos per gratiam efficacem compellimur. Sed nunquid obest, propterea rejicienda est gratia efficax , eo quia Calvino praebuit occata in erroris prorsus lueretici λ Aut nunquid potius retiuenda est,
289쪽
a 66 Metaphsicae disput. III. Art. III.
sed explicanda eo , quo par cit , modo ad conciliandam cum ipsa humanam libertat Tum vero quae suspicio , aut quini poriculum est ineidendi in errores Nestorii, Eut icctis , Arii, Sabcilii, &C. cum plane ab illis abhorreamus , consectenvirque verbo . corde &opere Stem Catholicain , quae docet tum csse in Christo ilitas naturas , Divinam nempe & humanam ; tum non esse i in illo. , nisi personam unicam, stilicet personam Verbi Divini. , 5c.. 3 Igitur de istis rebus fidei convenitur , tantumque agitur de motio inplicandi illas Philosopliteo. Ac tum contendimus multo convenientiorem &veriorem tac illum, quo utimur . & quo si usi fiussunt pimii tiliae retici , nunquam in crrores suos incidisseiat ; quia novissciat personam , eo quod res iuris sit, potnisse consuini stcus autem naturam , quia res est substantia: per solam unionem. cum Persona ac natura Divina: atque i ta neque duas naturas negassent, neque duas Perset sadnisissent in Christo. Ad id vero quo l a lditi ir respondeo saepissime etiam contingere,
ut principium falsum idoneum sit acl aliqua clarius A . facilius cxplicanda: neque tamen propterca aequum est ut adhibeatur. Sic ad in iacandum elare & facile cur in Divinis Pater generando I ilium suum ei quidem sumi Divinitatem communicet, Patcrnitatem autem non communicet, quid excogitari cxpeditius potest qnam si quis dicat Divinitatem disetingui realiter a Paternitate λ Et nihilominus id omnino stulte clictaretur , quia falsum est et itaque a pari quamvis supposita 'distinctione reali inter personam & naturam facilius explicetur , qualiter Verbum Divinum potuerit adiimere naturam humanam inadumpta persona; non tamen hine sequitur distinetioncm illam esse supponendam, ac multo minus propugnandam, hoc uno titulo, quia falsa est , ut satis probatum fuit. De caetero cum personalitas praecise ac serinaliter accepta nullam habeat realitatem sibi propriam, sed consistat in puro quodam respecti metaphysico , aut morali, ut diximus, idi non potcst verificari Vcrbum Divinum assumpsisse realitet personam humanam i quia .sensus illius propositionis esset iste , scilicet verbum Divinum assumpsisse realitatem propriam personae humanae : at realitas talis nulla est. Aliunde autem differentia formalis inter personam & naturam sufficit ad hoc , ait propositio quae vcrificatur de natura, non veri ficetur ile persona ; scuti propositiones multae , quae de intellectu vcrificantur, non verificantur de voluntate ; quamvis utriusque disterentia non . sit nisi Brinalis , id est, abstracti & metaphysica r quis enim dixerit aut antesiectum velle, aut
290쪽
De essentia , exi'. e e. entis in communt. 267
Demum realitas illa, quae competit personalitatibus Divinis , numquid cum natura Divina identincatur 3 Quid ergo hinc probant Adversarii , nisi in gratiam assertionis nostrae voluerint inserre similcm esse identitatem realem in rebus creatis inter naturam & personam λ Nec omittendum cst non omnibus Aristotclicis identitatem istam displicuisse: nam Scotistae illam docent, & videri apud ipsos poterit qualiter subsistentiam , de qua hic agitur, inplicent per solam negationem d pendentiae in existcndo ; ita ut illa natura sit subsistens , quae ad exis. tendum non dependet a subjcelatione alterius r ideo autem non is pendet , quia est siti juris, sichre iam toties diximus. Nec quacquam aliud subiungo ; nam haec , ut opinor , sussiciunt ad
convincendum id, quod Iecundo. asseruimus nullum csse argumentum Theologicum, quo compellamur ad admittendum discrinien ullum reale intcr naturam S sibsistentiam , nec aliunde convcnit iussicultatem, quam tetigimus, Theolosicam intra istos Maphysicae limites curiosius aut prostitutius perscrutari.
OTANDUM primo , sive potius r Olendum eae aliqua articulo praece lcnte alia quidem entia posse cxistae in entia se ipsis ; alia vero non posse sic existcre a sed egere sunr. ensol 1 celatione extranea et & illa quidem merito . vocantur sentiali ihubsistentna , haec autem non minus congrue, ins sistentia vocabuntur, nimirum proptar subsistentiam , quae illis; de Econtra nisubsistentiam , quae iss1s convenit. Cium itaque ista cntia sint ex se ipsis insitastentia: hinc paret quantum necesse sit, ut reri tantur in alii x, aut, quod idem est , subiectentur pro obtinenda ab illis communi cxistcntia , quandoquidcm propriam ac singularem non habent. Atque inde fit , ut sint essentialiter accidentia propter ia cessitatem incndalem , qua premuntur, accidendi sitis respectui