장음표시 사용
271쪽
us Metaph cae disput. III. Art. I L.
Inter essentiam existentiam nulla admittenda es distinino realis quantumcunque diminuta , aut qua-
btercunque temperata per multiplicem terminorum
scholasticorum adinventionem : sed sola intercedit distinctio quaedam mentalis , quam si moluerit ,
oca ratioΠIs ratI0cinatae. . PRor Aru R primo. Non potest incntia disserte realiter ab existentia , nisi per se ipsam ac praecise simpla obtineat aliquam
nti hi di δ' realitatem : atqui sic sumpta nullam obtinet : ergo &c. Major habet videtur patere cx terminis ; nam sicut quae differenter sunt alba , alitatis. necesse eit alba esse ; & quae disterenter fune gravia, necesse est gravia esse ; &c. sic quae disterentes sitiat realia , necesse est realia esse: at duo aliqua differre realiter nihil aliud cst quam esse disterenter realia et quapropter merito stabilitur essentiam , nisi per se ipsam aliquid realitatis obtineat , non posse realiter disterre ab, existentia. Minor autem sic probatur. Si essentia per se ipsam aliquid realitatis obtineret , veI illud iam obtinuisici antequam conjungeretur cum cxii tentia : vel non obtinuit nisi ex instanti conjunctionis cum illa. At neutrum potest admitti . non primum quidem , quatenus ex toto a ticulo praecedente fatis constat nulli cnti in statu merae possibilitatis , aut etiam futuritionis eonsiderato convenire ullam realitatem. Nec μεundum ; quia per hoc liod essentia conjungitur cum existentia juxta nostrum modum concipiendi , non acquirit nisi. ipsam existentiam: nec proinde aliam realitatem , quam ipsius existentiae : quae enim in illa realitas, quam incntiae communicare existentia possit praeter suamΘIgitur essentia neque ex instanti neque ex vi conjunctionis cum existentia obtinet realitatem ullam peculiarem, , per quam di flerat ab existentia ; scit si aliquam obtinet , illam utique obtinet , per quam cum existentia ipsa identificatur. Praeterquamquod conjunctio praecise
prout conjunctio est, non mutat intrema , quae con; unguntur: veluti adimendo illis aut adjiciendo novam aliquam realitatem et ergo propter illain , quam concipimus fieri conjunctionem essentia: cum cxistentia , non immutatur essentia ; ciuia itaque ante conjunctionem nihil reali-
sibi propriae obtineat , nec post con unctionem obtinebit : ac proinde
272쪽
De essentia, existentia, oec. entis in communi. a s
proinde non poterit disterre realiter ab existentia; ut erat probandum. Phobatur secundo. Non potest incntia existere per existentiam a se V realiter distinctam : ergo nulla disterentia realis admittenda est interessentiam & cxistentiam. Consequentia omnino legitima est: nam non .. .' arcnuunt Adversarii cstentiae , de qua agitur , tribucre existentiam et distin alioquin rctineretur adhuc intra statum merae possibilitatis aut futuri- gueretustionis ; sicque nihil adsurdius taci , quam audire taciatiam rosae a. xiit v. g. existentis esse adhuc possibilem, aut fiituram. Antecesciis auteni x R
probatur in hunc modum. Si essentia cxisteret per existcntiam a se realiter disti tactam , existeret utique per existentiam non suam : atqui manifestissima contradictio est in hoc , quod aliquia existat per cxis
Wntiam non suam : ergo Sc. Sequela majoris certa cst: nam incntia non habet pro suo nisi quidquid sibi connaturale cst : at quidquid ab aliquo distincturei est , non est ipli connaturale ; sed potius
accidentale , extraneum , & alienum. Minor autem probariir , quat
nus exist re per existentiam non suam est existere per existentiam , quae est alterius rci : si igitur essentia tantum existit per existentiam non suam , quid hoc aliud est , quam non existere enentiam , scis eris. tere rem alteram , quaecunque interim illa sit , ab incntia distinctam: igitur essentia tum existeret, tum non existent ue quae est contradi
Atquo ut videas totam latitudinem contradi ctionis , in quam mens v tΑdversariorum prolabitur , adverte ipsos aliunde constringi ad admit- Apetitia rendam saltem inretiam usus cxistentiae ab ipsa indistinctam. Nam- tui variaeque praeter essentiam quae est rei , v. v. rosae , certum cst Rusilem rosae , quae producta stipponitur , cxissentiam praecise sumptam nou ὸς his carere sua essentia, sicut neque cxistentia in communi caret sua essen- oppti sit r. tia , propter quam definitur ultimus e Fndi actus. Itaque saltem esi sciatia illa , quae est cxistentiae praecise acceptae , extulit per existem, ain a se indistin tam ; alias daretur progressi is in infinitum in assidinandis existentiarum existentiis. Ergo idem stabiliendum est pro essentix rei , nempe quod existere possit per existentiam a se realiter indistine- . tam ; ita ut sit una & eadem omnino res , cujus per duplic conceptum nunc inentiam , nunc existentiam cogi ramus ; idque ad eum modum , quo mistentia praecise sumpta est catissime unica ros , .cu-jns tamen cogitare possumus essentiam distinctam ab essentia rei exis. tentis et nam incntia omnis existcntiae est ultimus essendi actus: at es, sentia hominis est animal rationale ; & sic de aliis. Probatur Tertio. Res physice simplices 'perinde ac compositae suam habent essentiam simul & exillantiam : atqui hine consequitur essen-
273쪽
non dintinguit ut ab existentia ineebus spirituali
Ite enim solent evidenter composi. quod repugnaetim in Deo.
tiam non differre ab existentia per realitatem ullam qualitercunque minuatur , aut uominetur e ergo dec. Major non revocatur in dubium equis eni in dubitet quin Deo & Angelis sua tum existentia , tum essentia competat Minor autem sic probatur. Res physice simplices , ut ex notione simplicitatis physicae latis patet. nullam admittunt physicam , sive realem compositionein : ergo si res physice simplices m inde ac compositae statu habent essentiam simul & existentiam ; hinc consequitur essentiam son dista re ullatenus realiter ab existentia. Et haec consequentia sic aperta est , ut nulla egeat probatioue : nam ubiis cunque est distinctio realis , ibi est multiplicitas realis : ubicunque autem est multiplicitas realis , ibi rursis cstaeompositio realis ; ut ex hoe quod corpus & anima distinguautur in homine realiter , hinc in ipso coefiiciunt multitudinem, de ex consequen. compositionem re sein. Igitur nec abesset a rebus simplicibus compositio scalis, & sic non essent simplices contra hypothesim . si in se ipsis a linitterent distinctionem ullam realem essentiae suae ab existentia. Atque ut clarius a luertas quam multiplex esset ista compositio , atteode non tantum cuivis rei a sed etiam cuivis attributo Omnis rei cxistentis convenire peculiarem suam essentiam& existentiam similitet i sie enim ut substantialitas Angeli non est idida ejus immaterialitas , nee inam terialitas est intestigentia . nec intes-iligentia est voluntas, &c. ita nec existestia immaterialitatis crit essentia ejusdein immaterialitatis ; 3ec. Igitur quot Aut attributa in Αngelo , tot erunt diversae compositioncs resilisntes ex discrimine, quod comperietur intcr essentiam & existentiam cu)uslibet attributi. Cumque multo plura sint in Deo attributa , quam in Aomo , hinc sequeretur Divinam entitatem sore muIto abundantius compositam a quod nec cogitari potest absque manifesta injuria simplicitatis Divinae. Ex quibus omnibus ratiociniis hadtenus de luetis . satis utique constat nullam admittendam ine ditarentiam realem inter esentiam de existentiam et ac proinde non tutercedere aliam , quam mentalcm provenientem ex duplici ac successivo conceptu , quo nunc essentia. nunc existentia apprehenditur. de haec cogitatur advenire illi. Cumque non desit in ista serie cogitationum convenientia quaedam ac re titudo nactaphysica , eapropice . ut in assertione ductum in , nihil orat quin distinetio illa mentalis reciproca inuntiae ab existentia diacatur distinetio rationis ratiocinatae r quasi diceres rationis non destitutae legitimo fundamento sic & sic cogitandi. De caetero autem se damentum illud reale non est , ut magis ii uestisetiir in solutione o
jectionum, Diuitigod by Corale
274쪽
objecura. De essentiaes exist . me. entis in communi. 2SI
Objicies Primo, Quaecunque si rabiliter se habent ad invicem, patiuntur distinctionem aliquam realem i sed essentia & cxistentia separabiliter se habent ad invicem et ergo dec. Major certa est , quia ex cx adversis quaecunque identificantur, inseparabiliter se habent adiuvi- riistis cena , quo pacto impossibile est propter mutuam identitatem , ut ani- tum esse ines rationale separetuW ab homine. Minor autem probatur: tum quia sepuisse essentia Petri v. g. crat in stitu futuritionis antequam Petrus existeret; rursus quia post desistentiam ejusilem Petri manebit institu praeteritionis ; ita ut ante existentiam & post desistentiam Petri, de illo perinde ac dum existit veri ficetur , qualiter sit animal. rationale, Et hoc ratiocinium coincidit cum vulgatissima illa Philosophorum sententia
circa rerum incntras , quas docent esse immutabiles & aeternas I at existentiae nec sunt immutabiles, nce aeternae : sunt itaque incntiae ab existentiis scparabiles et Ergo, dec. Ru . Distinguendo nanorem.Qisecunque scparabiliter se habent ad invicem, patiuntur,&αid in separabiliter separabilitate reali , concedo majorem : id est separabiliter separabilitate tantum objediiva , ne O marem e & consequentiam praeadhibita ad minorem sinuli distinctione ;cujus vim illico concipis , advertendo statum illum; in quo concipi potest inentia Petri, sive ante existentiam , sive post desistentiaindusilcm , non arguere in illa , nisi entitatem purὸ objectivam ac pure considerabilem ab intellectu.- Αt evidenter. omnis separatio sequitur sortem entitatis , quae supponitur scparata et non ergo alia separatio essentiae ab existentia fingi potest , quam pure objectiva I dc id quidem praescrtim , . quia pro illo. temporis intcrvallo , quo concipimus inentiam esse separatam ab existentia ,.scilicet antequam existat Petrus de postquam clestitit , nihil in ista reale est': ac prolim de nec fundare , nec terminare potest reciprocationem distinctionis realis. Tum vero sciacentia illa communis Philosophica de immutabilitate & aeternitate essentiaruin non potest, nisi de utraque purὸ obieetiva intelligi, ut constat ex articulo praxedente et atque ita nec
quicqtiam inde collisi potest praeter distinctio uena purὸ objectivam i
inter essentias & cxistentias. Objicies secundb. Illa omnia realiter distinguntur ab invicem, quorum proprietates sunt omnino diversae , imo conici lictoriae: atqui tales simi proprietates hinc essentiae, hinc existentiae : Ergo Sc. Maiori constat, nunt ut quia proprietates Omnes sunt proprietates alicujus rei, non autem ntia oriributa hili: ut autem eiuslem rei cratem necessario sunt proprietates, ita pro- prietates non caedein , sunt necessario proprietates rei non ejus cm, ditana. id est, multiplicis. Minor autem Probatur ; nam in tiar quidem
275쪽
ruer metaphysicae diis. III. Art. 11.
proprium est invariabilem csse , aeternam , improdiaetam , susceptivain misiciatiae , Sc. & e contra existentiae proprium est variabilem esse , temporalem, productam ; Uvcnientem Pitcntiae, &c. quas proprietates advertis non esse utcunque diversas , sed insuper contradidiorias. Ergo , &c. : Tum quoque cum micamus distinguere res ab invicem propter divorses conceptus , quibus O iciuntur ; non est cur renuatur distinguere essentiam ab exiticinia ; neque enim o jiciuntur iisdein conceptibus es mandis ; sed plano diversis et ut patet in variis definitionibus ac descriptionibus , quae utriqtie a Philosophis tribuuntur. Ergo rursias hinc scquitur alteram ab altera
distingui realiter ;& siquidem haec distinctio non est realis major,
saltem erit aut realis minor, aut realis modalis , aut realis se malis ex natura rei , prout a variis varie stabilitur.
Resp. Et nego majorem , nisi intelligatur de proprietatibus realiter diversis ; quales utique esse non possunt quaecunque illae sint, quae hinc inentiae, hinc existentiae tribuuntur : cinn enim ex supracbetis neutri , si per se ipsam ac praeci Sc consideretur , monveniat nisi entitas pure o cetiva , proprigrates , quae tali entitati conu veniunt , non possunt esse alterius sortis ; Ita crunt pure ac simpliciter o estivae. Aliunde aurem non mirum in entibus pure obic rivis suas convenire proprietates ; enti siquidem abstracto tributiu-tur, ut Omnibus notum est , proprietates veri , boni , & unius. Tum etiam nec chimaerae carent 1uis Proprietatibus , ex quarum nihilominus diversitate etiam contradictoria non recte quis inferret distinctionem realem inter chimaeras. Tuin denique nec desunt quae assignari nihilo possint proprietates : atque ita paret nihil adversus nosti am opinionem concludi l,oc argumento clueto cx diversitate proprietatum. Sed multo minus - concludit sequens , quini adiicitur de diversitate conceptuum; nam nulla in res adeo simplex , de quaei rinare quis non possit successionem conccptuum infinitam : a que ut nihil dieam de Deo , cujus summa simplicitas tot diversis conceptibus attingi potest , quot sunt ejus lem attributa . & haec sunt infinita: neque vel unam atomum materialem finges, quae non innumeris subjaccat considerationibus, aut quae, si ad illius naturam re proprietates metaphysice & physice sp iandas mentem applicacare volueris , non sufficiat multis voluminibus de ipsa conscribendis , perpetuisque agitandis dissertationibus. Itaque nullatcnus distinetio ulla realis quaintuincunque diminuta probari potest ex diversitate conceptuum, aut , quod .idem est , cx diversitate defini-rionum, quae in conceptibus illis proveniunt: & sane miror viros
276쪽
me essentia , exi p. .c. entis in commvn . 233
Iiteratos, tum fragilium ratiociniorum , quae passim in Scholis objiciunt, non pudere.
Objicies Terri . Nullum est praeter Deum em, cui conveniat estiuisitor sua existentia: sed ἡ conrea omni enei sic conveniret, si distincto realis nulla esset inter estenciain & existentiam et ergo . &α Majorem probant Theologi omnes ex hoc, quod respectu eaeterorum omniumentium existentia sit quid prorsis accidentale; potuerunt enim non existere ; & potant non perseverare in existentia : at respectu Dei ex adverso sentiunt ipsum semper extitise , ac semper extiturum esse ita necessario . ut qui hanc necessitatem praescinderet , vitiaret emn- etiam Divinitatis , propterea enim quod sit infiniti perfecta , non consistit in potentia cxistendi perinde ac essentia rerum creabilium. sed in ipso existendi actu absolutissimo & immutabili. Minori autem sequelain probo in hunc modum ; quia mus non existit ensentialiter , nisi quatenus existentia , quaen obtinet , in ipsa ejuL. dem cssimia r At si generaliter loquendo nulla est distinctio realis inter Gentiam de existentiam , Perinde cujusibet entis existentia erit ejusdein essentia , ut patet ex terminis: ergo , &c, Neque tandem dissimulandum est quam injurium seret Deo habere modum communem xistendi cum creaturis , quarum utique potuit nulla exist re : plane eni in potuit Deus nullius futuritionem decernere , si que perleverare in ca existendi solitudine , quam obtinuit ab aeterisaeo: Ergis, S c.
Resp. Et conccssa majori nego sequelam minoris , quam objiciens Non satis probat, quia non advortit discrimen, quod est inter existere essentialiter, & habere existentiam identificatam cum essentia : Nam cum Theologi , & id merito quidem , afferunt Deum existere essentialiter, 1 ensus est Deum sic necessario S immutabiliter existere , ut Mentia Divina nunquam non potuerit habere erustentiam secum conjundiam. At in hoc sensi nemo est , qui dieat creaturas existere ostentialiter, nam e contra omnino accidentale est , quod existant. ore extitisiciat unquam, nisi Dcus fiitutationem illarum libere decrevisset: id tamen non impedit quominus , quando ex hypotest ficta existunt, suam tunc habeant existentiam cum essentia identificatam :nimirum quatensis entitati ipsaruin . licet uni omnino ac simpIici, coaptati potest duplex ille conceptus hinc esentiae, hinc cxistentiar: Itaque Deus existit cssentialiter absoluid ; at creaturae non existunt essentialitor , nisi tantum hypothetice , seu secta hypothesi quod exis tant ; sicque vides quam latum discrimen sit inter modum existendi Divinum & nostrum . quamvis sit quaedam utriusque coae.
est esse vitialiter absolute ae
277쪽
Elmitas , sed minime injuria Deo ,. ut setis patet. Aliunde verbilla exis lantia , quam Aristotclici pinim distingunt ab incntia rei, habet haud dubie suam peculiarem incntiam ut supra notatum fuit, ac secum identificatam , nisi procedere in. infinitum voluerint in assignandis existentiarum existentiis i Si isitur idem esset cxistere
essentialiter ac habere existentiam suam eum essentia identificatam . GDnsequenter ile tali existentia dicendum esset , quod existat essentialiter et atque ita esset Deus , si quid argumendo salo convincitur: nihil reso convincitur. Ex dultis toto hoe articulo nunc primo inseram occasion m Crr ris hucusque impugnati hane, ut opinor filii se, quod essentiam rerum illam, quae merna concipitur, fingant veluti deinceps na tempore productam , & sic a stam existentia adventitia, quasi vero incncia illa aeeerna non sit, quid puis metaphysicum,.atque ita tum improducibile , tum immutabile , quale nihil est in rebus creatis. Non itaque essentia illa pmducitur sed producitur res , Cui conveniunt realiter talia attributa , qualia obieetive conveniunt illi essentiae abstraetae quae praeconcipitur.. Nec advertunt serte infinitas illas ambages entitatularum , pro quibus admittendis necessitantur , quia cniin non tantum res quaelibet silain habet essentiam &existentiam : sed insuper cuivis attributo talis rei sua tuin esciatia Peculiaris, tum existentia convenit, hinc necesse est ut tot entitatulas essentiarum & existentiarum im quolibet si ceto admittant, quot sint intelligibilia eiusdem. attributa. Ac denique nestio cur non videam essentiam de existentiam perinde ac essentialitatem Ze existentialitatem , substantialitatem immaterialitatem , cognoscibilitatem , M. non esse , nisi terminos abstraetos , 3ς gradus m
taphysicos , quibus , si dogmata omnia Philosophica non consu duntur , realitatem nullam licet tribuereia Inseram scamδε non alia dissertatione opus esse , qua sesius convincatui existentiam nou. distare realiter a sito subiecto ; nam si contenditur quidem essentiam esse illius serietatim, litem absolvi inus. Aut si e contra assignat, quoddam aliud sit eis uin, quod utique erit sublestum existentiae simul & essentiae; eadem ratio,. quae probat essentiam non distare a subjecto realiter, satis siladet nccab illo sic differre existemtiam; cum impossibile sit non Hentificari realiter cum uno tertio quaecunque talem inter st sortiuntur identitatem. At apertissima est ratio , quae probat essentiam non differte a sito subjecto realiter, quia inentia cujusvis subjocti est adaequata & integra constitutio illius 3 omnis autem differentia realis integritatem & adaequationem Diqitigod by Cooule
278쪽
De essensia, exi'. ine. entis in communi. ass
i Ilam auferret: siquidem necesse est ut in alterutro e duobus , quae realiter differunt, realitas aliqua deficiat: nana non disserrent contra hypothesi in , si utrumque eandem omnino & ejusdem realitatis mensuram obtineret. Igitur ad eundem modum- quo incntia non distinguitur realiter a re , ut sic loquar, essente ita nec existentia a re existente. Nec obstat quod existentia intelligitur advenire res existenti , quia pariter cilentia advenit rei essenii juxta modum concipiendi inetaphysiculam Imo ut videas :quam copiose multiplicentur comceptus metaphysici , & simul quam parum probent multitudinem realitatum, attende non modo rem assenιem constititi per essentiam veluti advenientcni: scit insuper essentiam constitui per c&ntialitatem, &rursus essentialitatem per aptitudiuum essentialinandi , 5 sic deinceps, prout tibi libuerit multiplicare hujusnodi abstralitiones. Et nihilominus neminem scio, qui realiter distinxerit essentiam ab ostentialitate, aut esse tialitatem ab inentiali Eatione. 3eci Uno vcrbo ex hactenus dictis abu de constat , quam ridiculam sit rebus abstractis ut ostentiae, existenistiae. substantiae. accidentali tali , & aliis id genus infinitis attribuere distinctionem , ullam realem , sive respectu habito ad se invicem, sive ad subIecta , quibus inhaerere aut advenire concipiuntur : sola quippe realitas fundate ac terminare dissitastionem realem potest. At in talibus rebus abstractis realitas nulla est , sed tantum entitas quaedam alti, ut ita loquar. cognoscibilitas eu considerabilitas objectiva.
OTANDUM Frimo ens , de cuius existentia inconuntini jam dictum est, posse diipliciter existere , vel in ratione subjecti, vel in ratione sitbjectati, aut . quod idem est , vel in ratione substantis , vel in ratione accidentis. Quod ut plane intelligas cogita duo esse gene
ra Cntium , quorum alia non tantummodo nata apta sunt existere ;
sed instiper suain communicare exist iam illis , quae non posscut se.
Entium alia sunt quae sebalant, stalia qua aeciduor,
279쪽
,ueo metapb cae disput. III. Art. III.
paratim existere t idque praestant illa admittendo in se ipsis veluti in subjectis. Alia autem cum non possint separatim exi stere , indigent ad existendum subietius , in quibus recipiatnur. Quia vcm haec receptio non fit, nisi quatenus alia qiudein alias accidunt , alia autem aliis Rbstant , eapropter entia Omnia, quae exi stunt, aut existunt substando, aut existunt accidendo ; hoc in vel sunt subsumia vel aeeidentis. Haec tamen cluo existendi genera non aliter pures diverse , quam secundum diversos respectus metaphysicos ; nam unum & idem revera ens potest diversis illis respectibus subjacere & sibstantis N accidentis: sic enim motus , cui competit esse accidens res imi mobilis, cui advenit.& cujus subjectatione indiget a l cxistendum , rationem obtinet entis sibstantis respeetu velocitatis , diuturnitatis , aequalitaris& eaeteraruiri qualitatum ipsi advenienthiiii, ipsimque exigoetium prosi ecto , quo sublato nunquam existerent : ut enim non potest exi silere motus insi subjedietur in mobili, ita nec existere velocitas aut
diuturnitas potest, nisi subjectetur in motu,
II. Notandum Secundo cluo rii us csse diversa genera entium si Enxium , stanti uni, sive substantiarum e nam aliae quidem sic constituta sunt ex ut non refugiant unionem & coinpositioncm ; imo ut ad substitit utramque a natura ordinatae appareant; de hujushrodi sunt partes omnes, mplete, quae veniunt, aut aptae sunt v nire in compositionem cujusicunque tost alia in- tius , ut sunt partes cujusibet corporis ; & illae praesertim , quibus. MPlς ο eonvenit esse formam & materiam illius. Talia autem entia dicuntur substare incomplete, sive aliter & frequentius dicuntur substantiae aut subsistentae incompletae r quo paeto ipG ctiain anima rationalis vocatur substantia aut si itastentia incompleta; propterea Quod in ratione partis concurrat ad constituendam unam & talem hominis substantiam. Alia vero entia sunt, quae sic suum habent submiliti, ac pruinde etiam subsistendi complementum , ut concurrere partialiter non possint ad constitutionem totalis alicujus substantiae aut subsistentiae: proptereaque illis competit esse & vocari substantias completas. Sic Angclus est subsitantia completa; sic etiam leo, arbor, gemma ; M. pro substantiis completis reputantur ; quatenus leo , & sic de aliis non potest csse parealicujus alterius compositi. Itaque naturae omnes, quae aptae sunt esse partes alterius, sunt substantiae incompletae , de vocari solcnt tantummodo subsissentes caeterae autein , quae non sic sunt aptae cile par tiales , absoluto vocantur supposita & hypostases , aut etiam persenae, si de naturis completis rationalibus, seu intellectivis agitur di siequippe ad discrimen nobilitatis dici nati; personas Divinas , Angeli-Cas & humanas : non autern personas equinas aut leoninas , sed
280쪽
De egentia, exi l. oec. entis in communi. 2 7
hypostases equinas , leoninas , Soe. sive supposita equivi , leoni
His praenotatis evidenter constat sabsistentiam entis nihil aliud esse, qua 'la talem existentiam , ratione cujus cias non tantummodo existit
ac sistit in. sic independenter ab alterius consbrtio, sed insuper eo currere potest aci communicandam existentiam caeteris quibus lamentibus , quae ad cxistendum indigent ut illud sistat sub ipsis , sive substet, & , ut sic loquar, substernatur, unde vides qualiter iste alter modus cxistendi , quem vocabimus vocabulo non inepte conficto accidentiam opponatur subsistentia. Nec quicquam de ista subsistentia sive incompicta, sive compicta addendum elisit, nisi istam permulti Philosophi Aristotelici fal o opinarentur esse aliquid reale superaddi-Lum rei existcnti , quam & opinionem quini pejus est ad Theol gica dogmata transtulerunt, & occasio transferendi haec fuit. Quia cnim ex sanctis Patribus & Conciliis colligitur Uerbum Divinum assiimpsisse humanitatem, sed non assianapsisse hominem , id cst, personam humanam ; alioquin essent in Christo duae personae, quod est haereticum; hinc praesumptum filii personam importare cntitatem aliquam realem superadditam naturae: quia vero id ipsum, quod in naturis ratanalibus & intelicetivis vocatur persona, in caeteris est hypostasis & suppositum , ideo generaliter conclusum filii subsistentiain completam, quocunque interim vocabulo aut supposier, aut hypostasis, aut personae designetur, esse cntitatem realem superadditam naturae existenti. Itaque ut in hoc errore mani sistando breviorem atquc clari rem methodum sequamur asseram primo subsistentiam , si contentio haec intra limites pure Philosophicos dirimenda est, non aec entit tem realem superadditam naturae existenti: ac tum asseram secvniuo , nec ullatenus opus esse recursu ad hujiisinodi cntitatem realem pro explananda fide, quae docet Verbum Divinum assumpsisse naturam hum nam inassiimpra pcrsona.