De regula fidei catholicae, seu De fide catholica auctore Francisco Veronio

51쪽

nat, qui aut inutiles esse asserunt, vel eas concedendi in Ecclesia potestatem esse negant; in his lamen concedendis moderationem, juxta veterem et approbatam in Ecclesia consuetudinem, adhiberi cupit, ne nimia facilitate ecclesiastica. disciplina enervetur. Abusus vero qui in his irrepserunt , et quorum occasione insigne hoc Indulgentiarum

nomen ali haereticis blasphematur, emendatos et correctos cupiens, praesenti decreto generaliter statuit, pravos quaestus omnes pro his consequendis, unde plurima in christiano populo abusuum causa stuxit, omnino abolendos esse. Caeteros vero, qui ex Superstitione, ignorantia, irreverentia, aut aliunde quomodocumque prosuxerunt, eum ob multiplices locorum et provinetarum, apud quas hi committuntur, corruptelas, commode nequeant specialiter pro.

hiberi; mandat omnibus episcopis, ut diligenter quisque

hujusmodi abusus Ecclesiae suae corrigat, e que in prima synodo provinciali reserat, ut aliorum quoque episcoporum Sententia cogniti, statim ad Summum romanu in Pontificem reserantur, cujus auctoritate et prudentia , quod universis Ecclesiis expediet, statuatur: ut ita sanctarum Indulgentiarum munus pie. snncte, et incorrupte omnibus fidelibus dispensetur. α Haec, nec plura Concilium. Unde sequitur ut haec fide catholica sunt credenda, quia proposita a concilio universali: ita nec plura, quia nec plura proposita a conellio hoc universali, nec ab alio Oecumen tuo. Itaque de stile est, potestatem esse in Ecclesia conc

deuili Induisse ullas divinitus sibi traditam; quia sequitur ex regula fidei. E contrario sequitur: Non esse de fide catholica in usu seu concessione Indulgentiae prout de faelo sit, remitti poenas temporalea debilaa post peccatum remissum in foro Dei, sive in Pursatorio, sive in hac vita: aut etiam Ε

52쪽

clesiam habere voluntatem, cum c cedit Indulgentios , has poenas ralaxandi, et de facto illas relaxari. Prohatur 4', quia hoc non proponitur a Tridentino. Et sane, cum quaestio sit de laeto, Seu quid velit Ecclesia relaxare , quomodo posset esse de fide 3 2' probatur, quia variae sunt doctorum hac de re sententiae, relatae a Suario et aliis. α Quidam catholici, inquit, disp. 49. secl. 4. dixerunt, per indulgentias non remitti reatum poenae apud Deum, sed solum tolli obligationem exequendi canonicas poenaS, seu injunctas per Ecelesiam. Quod docuit Caietanus, sed ille non loquitur de putestate, sed de actu. Est refert idem disp. 50. secl. 3. de Indulgent. diversitas opinionum. Quidam enim SenSerunt, per indulgentias quae de facto conceduntur, non remitti reatum poenae apud Deum, Sed solam obligationem exequendi sacramentalem poenitentiam. Quae opinio antiqua fuit; eam enim reserunt D. Thomas et Bonaventura, et insinuat Libertus, definiens Indulgentiam, remissionem esse de poenitentiis injunctis; sundamentum

est, quod in jure saepe dicuntur dari Indulgentiae, de p0enitentiis injunctis, ut patet ex c. cum ex eo, de Poenit. et remiss. et ex c. Romana, eodem tit. in 6. et ex Clem. unis. de reliq. et venerat. sanctorum. Ex quo loco intelligere licet generalem formam concedendi Indulgentiari esse de poenitentiis injunctis; ideoque licet indulgentiae concedantur simpliciter, et aliud non exprimatur, intelligendas esse secundum juris formam, atque adeo de poeniter tiis injunctis: eo vel maxime quod pontifices Saepe concedunt indulgentias sub hac forma: Concedimus ann08, veι 40 dies, aut tot quadragenas Indulgentiae; qucte numeratio manifeste sit juxta canones poenitentiales, taxanteS hoc modo poenitentius peccatis imponendas. Tandem con-

53쪽

srmari potest haec sententia, ex iis, quae supra adduximus, de antiquo usu Ecclesiae in indulgendis poenitentiis, nimirum ex eo non posse colligi, per illas remissiones, solitas fuisse remitti poenas etiam in foro Dei. Sed usus Indulgentiarum postea extensus est ad me nitentias injunctas etiam in foro sacramentali sub eadem ratione, et ad similem essectum introductus est, et ille est qui nunc durat in Indulgentiis concedendis: ergo eliam nunc per I dulgentias nihil aliud relaxatur, nisi poenitentiae injunctae

u Ita Suareg. 0u0rum auctorum relatorum auctoritas et

rationes etiam probant sententiam illam esse probabilem. Ex qua melle Indulgentias hoc modo explicatas admittunt Protestantes; cum nihil sit aliud, quam relaxatio Canonum antiquorum poenitenti ullum, quos ipsi met non observant. Adde, quod et saepe saepius poenaM , quas instistit eorum disciplina, variis ex causis relaxent. Iunge, quod censeant, quotiescumque ab eorum ministris remittuntur pe cata, ministros, ut utamur verbis Molinaei in Erasm. ,n' 20, remittere pecoata, nulla remanente poena luenda

nec in purgatorio, nec in hac vita. Dant ergo Indulgentias et plenissimas, et singulis seste diebus, quibus conveniunt

in templis. si quitur 2' ne quidem esse de side, loquendo de potestate, esse in Ecclesia potestatem concedendi Indulgentias, per quas remittuntur fidelibus menae pro peccatis remissis debitae apud Deum, sive in hac vita, sive in purgatorio; Seu non est de fide catholica, posse Ecclesiam talem Indulgentiam cui edere, ut ster eam remittat reatum poenae temporalis apud Deum , immediate, ac per se, per solam rei alionem seu condonaιionem ipsius yoenae suendae sive in purgatorio, sive in hac vita. Probatur 4', quia Tridentinum hoc non proponit; 2'. ex diver-

54쪽

sis sententiis doctorum. D. Thomas in supplemento, FBestione 25. art. 4. cui titulus est: Utrum per Indulgentiam possit aliquid remitti de poena satisfactoria r sic habet: u Respondeo dicendum, quod ab omnibus conceditur, Indulgentias aliquid valere; quia impium esset dicere, quod Ecclρsia quid vane saceret. Sed quidam docent, quod non valent ad absolvendum a reatu poenae, quam quis in pu gatorio secundum judicium Dei meretur, sed valent ad absolvendum ab obligatione, qua sacerdos obligavit poenitentem od poenam aliquam, vel ad quam etiam obligatur ex

canonum statutis. Sed haec opinio non videtur vera , quin, etc. α Ita D. Thomas, reserens, nec arguens haereseos hanc opinionem. δ' Probatur, quia nec SuareZ, disp. 49. Sest. l.

et disp. 50. secl. 2. nec quiVis alius quidquam Ostori, quo sussicienter probet esse de fide, praesertim catholica, si bene quae profert expendantur ad regulam fidei, et ad ea quae ex illa supra deduximus. 4' Ostenditur positive ex ipso concilio. Nam non agnoscit concilium potestatem conserendi Indulgentias in F cclesia, nisi eam, qua antiquissimis temporibus illa usa suit, scilicet in concilio Ancyrano, en p. 2. 5. 9. 21. 22: Neocaesar. cap. 3: Nicaeno cap. l. 2. Carthag. IV. cap. 75; figal h. cap. 60. At ipsemet SuareZ, disp. 49. se l. 3: et Cum Tridentinum, inquit, habet,

hunc usum sacrorum conciliorum auctoritate suisse approbatum, ad hoc citari solent concilium Nicaen. can. l. Carthag. IV. can. 65. Neocaes. cap. 3. Agath. cap. 60. Laodic.

cap. 1. et 2. Sed in his solum legimus, semper licuisse episcopis, ex canonicis poenitentiis publicis, quae pro divem sis eriminibus imponi solebant, aliquid peccatoribus et poenitentibus remittere, si eorum vita et laudabilis conversio id mereri videretur. 0uod autem illa remissio se extenderet usque ad ablationem vel diminutionem reatus poenae

55쪽

apud Deum, ex illis conciliis non satis colligitur. Ideoque non potest ex illis sumi argumentum essicax, Sed ad summum conjectura quaedam, seu probabilis ratio a simili, landala in potestate clavium. α Et paulo post, adductis testimoniis Cypriani, Basilii, Gregorii Nissent, et diversorum conciliorum: α Recte convincitur, inquit, testimoniis adductis, suisse antiquum morem in primitiva Ecclesia remittendi aliquando hujusmodi poenas flege ecclesiastica taxatast vel condonando illas, postquam impositae fuerunt, vel aliquando etiam condonando delicta in extero ecclesiastico foro, nullam vel leniorem poenam imponendo; dissicile autem videtur explicare, quomodo ex illo modo remi sionis salis probari possit, tunc consuetum usum Indulgemtiarum, prout nunc illum probare intendimus. Nam licet hujusmodi peccatores hanc veniam a praelatis Feclesiae o ciperent, ut sine tali, vel tali canonica poeni lenita n diuitterentur Bd pacem et communionem cum aliis sidelibus, vel ut liberarentur ab onere exhibendi talein poenitentiam publicam, nihilominus haec remissio vel condonatio, pra cise sumpta, nihil ab eis auferebat de reatu poenae pro tali peccato dehitae apud Deum; quia praelatus Ecclesiae recupiens hujusmodi peccatorem ad pacem et unitatem Ecclesiae absque onere talis poenae, non propterea liberabat illum ab eadem purgatorii poena; sed necessarium erat, ut peccator ille alio modo satisfaceret Deo, vel certe Supponebatur, et credebatur ex modo et servore conversionis,

vel alia via, illum plene satisfecisse. α Et paulo post: αHis similibus rationibus videtur convictus C etanus, ut diceret per Indulgentias quae sunt in usu Ecclesiae, solum remitti poenitentias per ministros Εeclesiae impositas; non

vero poenas ipsas in judicio Dei debitas. Quod quidem licet salsum sit de praesenti statu Ecclesiae, de illis tamen tem-

56쪽

cam, nobis constet, tunc non fuisse eumdem morem et usum Indiligentiarum qui nunc est, hoc enim nullo historiae testimonio, aut ratione ostendi potest; sed tantum negative, quod ex his, quae de illis temporibus legimus. non satis convincitur hic usus, et hoc apud me Suadent Omnia, quae adduxi; nihil enim occurrit, quod omnino sali- Ssaciat: solum ergo potest aliqua conjectura seri ex illo antiquo usu. a IIaec Suarm. Ex cujus admissione, juncta cum minore ex Tridentino accepta, indueo conclusionem. 5' Nolandum diligentissime, non defuisse doctissimos theologos in concilio, qui probe nossent, quod talia agitabantur in scholis; sciebant etiam quod Protestantes de hac remissione coram Deo litem praecipue intentabant indulgentiis. Ergo concilii relicentia de hac re, non est minimum argumentum poSitivum, quo probatur concilium censuisse non esse de fide talem potestatem in Ecclesia conserendi Indulgentius , quae forent Remissiones poenae temporalis coram Deo, debitae seu in purgatorio, seu in hac vita. 6' Nec Bellarminus, tractans de hac dissicultate, lib. l. de Indulg. cap. 7. prop. 4. relata dicta opinione, damnat eam haeresis, sed solum dicit: Et quidem aduersus Catholicos in haere mimia recte sentientes, probatur, si elc. Nee ipsemet Sua reg locis citatis eamdem damnat haereseos. Denique nec ullum doctorem eam sic damnantem legimus; ergo non ea ι

de lide catholica, de qua sola loquimur. 7' Nec praxis praesens Indulgentiarum, aut sensus sidelium ex ea praxi manans, evincit id, quod quaeritur, esse de fide, tum quia

cientes fundando articulo fidei catholicae: probabilem Uianionem aliquando in praaei secuta Ecclesia aliquid facit,

57쪽

tametsi non tanquam certum disma fidei declaret, ut suse supra probavit Vasqueas et ne quidem constat, quod Εcclesia habeat voluntatem remittendi has poenas, cum eoncedit Indulgentias. Quomodo ergo ex praXi conStaret, ESSE de fide hanc potestantem, de qua quaerimus ΤSubscribimus tamen iis, quae addit S. Thomas loco citato supplementi, relata praedicta opinione. si Sed haec pinio non videtur vera, 4' quia est expresse contra privilegium Petro datum, cui dictum est, Matth. 16. 9. ut quod in terra remitteret, in coelo remitteretur; unde remiSsio, quae valet quantum ad forum Ecclesiae, valet etiam quantum ad larum Dei. Et praeterea Ecclesia hujusmodi Indulgentias faciens, magis damnificaret, quam adjuvaret, quia remitteret ad majores poenas, Scilicet purgatorii , absolvendo a poenitentiis injunctis. Et ideo aliter dicendum, quod valent et quantum ad forum Ecclesiae, et quantum od judicium Dei, et remissionem poenae residuae post contritionem et consessionem, sive sit injuncta, Sive non, si elc. Vide probationes hujus potestalis in Ecclesia susissime apud Suarium, t. 4. disp. 48. seel. 4. et 2. petitus proesertim ex usu praesenti, et plurium retro Saecu

lorum, Pontificum romanorum Bullis pluribus, quas refert, concedentium Indulgentias, per quas remittantur fidelibus poenae pro peccatis remissis debitae apud Deum a quas pro-haliones concedimus esse honas. Sed non placet, quod hahet ibidem Suareet , feci. illa d. hanc doctrinam esse de si-de. Nec haec praxis, ut jam diximus et iterum dicimus contra Suarium, sufficit ad fundandum hanc doctrinam esse de fide. Sicut nec praxis similis sufficit ad statuendum,

satisfacιiones pro aliis, aut thesaurum Ecclesiae, congiantem eae satisfactionibus aut meritis sanctorum esse de A-de, quae duo etiam supra negavimus esse de side, maxi-

58쪽

me ite side catholica, de qua sola loquimur. Imo Sola pro- habilitas opinionis sufficit rectae et prudenti praxi statuet dae in Ecclesia, ut supra docte probavit VasqueZ, ut in variis materiis, ita et in istis tribus susscere posset, satisfactionis pro aliis, distribulionis thesauri, et Indulget tiarum pro vivis, ut et, pro defunctis, de quo in sequela tertia mox; et certum est susscere pro mullis Indulgentiis in particulari, ob causas non ita graves datas, ut dicetur in sequela quarta. In quihus etiam elargiendis Pontificem prudenter, et proinde bene operari, pro certo est habe

Sequitur δ' longius abesse ab objecto fidei catholicae,

seu non esse de me, Ecclesiam posse concedere defunctis, quae sit vera Indulgentia, id est, remissio menae; multo minus de side esi, Ecelestum habere voluntatem remittendi has poenas, nisi per modum suffragii. Probatur quia nihil horum habet nec professio nostra, nec Tridentinum. 2' Quia variant in hac re doctorum explicationes. Alii Catholici, refert Suareg, disp. 49. se l. 4. α dixerunt Ecclesiam posse concedere Indulgentiam, non autem desunctis. si Et disp. 53. seci. 4: a Inter Catholieos IIostiensis negavit simpliciter, Indulgentias prodesse defunctis, quem secutus est Gabriel; idemque tenuit Gerson. Quia Indulgentiae, ait Gerson, ordinatae sunt pro his qui submittunt

Se curiae miseripordine, quae durat usque 3d mortem, non Vero post mortem, α Et confirmatur: a Num concessio Indulgentiae est notus jurisdietionis, sed Pontifex non habet jurisdictionem in purgulorium, quia nun est judex illarum animarum, sed a Christo immediate judicatae sunt, et ad illas poenas ligatae; ergo non possunt ab illis solvi ab ullo judice quam Suo. a Idem SuareZ, secl. 3: κ ΡΠ tant aliqui, quod Indulgentia per modum suffragii non est

59쪽

omnino insallit,ilis, sed pendens semper ex libera acceptatione et misericordia Dei. a Et confirmatur: u Nam etiam privata suffragia pro defunctis oblata non habent tantamessicaciam, ut insallibiliter aereptentur. Imo aliqui putant ipsum saerificium Missae illam non habere . neqe esse aliquod opus, quod eae vere operato liberare possit animas defunctorum ab illis poenis lege certa et insul lihili. Denique de hoe needum habemus divinam promissionem; in qua sola possit haec instillibilitas fundari. Hanc sententiam do-euit Cajelanus, et eam secutus est Canus, et eam etiam magis prohat Corduba. Ilveusque Sua reg et VasqueZ, pari. 3. disp. 228. cap. 4. Solus, Canus, et Corduba cement, sacrificium Missae circa vivos certa lege semper operori remissionem poenae; circa defunctos vero existentes in purgatorio, non item; sed illis solum ad hunc effectum valere per modum suffragii; vocant autem per modum suffragii, idem quod instar suffragii; ut quemadmodum, inquiunt, Orationes vivorum defunctis solum prosunt, prout Deo pla euerit eas acceptare; neqne certa lege statue rit, propter illas, defunctorum poenas remittere; ita etiam sacrificium Missae destinetis prosit. Idemque de indulgentiis, quae defunctis conceduntur, assirmant. Imo ex eo quod existiment Indulgentiarum essectum circa defunctos non esse ita ce tum sicut circa vivos, idem de effectu sacrificii Missae ambitrantur. NDiximus porro, nisi per nimium fuse ii; quia res non est certissima, notat bene Bellarminus, de Indulg. lib. l. rap. l4. et opud Catholicos ivdubitata; Indulsenιiis juvari posse animas, quae in Dumatorio poenas Iuunt. Sed quis Protestantium non facile admittet Indulgentias sic e plicatas per modum suffragii, seu per modum Orationis. si concedat purgatorium Τ Num admittunt, fideles posse e

60쪽

rare pro se, et pro aliis viventibus, et impetrare quiae petunt; sic habet eorum forma precum tempore pestis: Ad impetrandam veniam utendum hac orationis forma: quod est suffragium illis serre, et Deum intuitu talium orati nem misericorditer quae petunt elargiri. Propter David semvum tuum, non avertas faciem Chrissi tui. Psal. 33. 10. Cur Ecclesia offerente Deo merita Christi, et sanctorum vitam piam, et petente, propter verum David Christum, et propter hanc sanctorum vitam piam sicut propter David dicebat Salomon Deo . remissionem poenae debitae desumetis, quod est Ecclesiam largiri Indulgentias per modum suffragii, aut fidelibus pro defunctis privatim orantibus, Deus misericorditer non eIarsiretur quod petitur, qui exaudit alias pretes, tum Ecclesiae ejusdem tum alioru uisidelium 3 Repete memoria, quae de ministris retulimus remittentibus peccata fidelibus plene, et cum remissione lotius poenae debitae: et miraberis, quomodo audeant Indulgentias denegare Pontifici roinano, cum plura sibi arrogent quique vel infimi ministri. Sola ergo superest dissicultas,

an detur Purgatorium, et maneant Poenae temporales r misso peccato Iuendae. Duae est diversa dissicultas. II porro solum est de fide; reliqua solum sunt probabiles opiniones.

Inter quos, ut probabiliori adhaeremus, 4: Hunc essectum remissionia poenarum lum defunctis, tum viventibus uirtute sacrificii Missae semper concedi, et certa quadam esse a Deo ita constitulum esse, a quae eSt communis, et vera Sententia, α inquit Vos lura loco vitato, 2. Suffragia quae a fidelibus pro defunciis siunt certa lege illis

prodesse. 3. 0uin et cum Suario, disp. 53. Seet. 5: u Vorius censeo Indulgentio in concessam pro defuncto insul libiliter habere in illo effectum, sicut habet in vivente, qua