장음표시 사용
141쪽
ergo credendum est, Varetnio. ne, aut Augustitio Unde respondetur, D. Ch son. in locis relatis ni. iii aliud docere . quam alios Pp. in quibus reperitur idem modus loquentii, illosque interpretatur ipse Varunoez in sensu sano Ecclesce itant, cum inquiunt Deum expectare, ut nos incipiamus, loquantur cle inceptioue
ex parte voluntatis nostrae elevatae per anxilium gra-giae . Per quos commendant humanam libertatem comata Manich s , contra quos Chrysostomus praecipue age.
ias Ultimo arguitur ab incoa venientibus. Nam in tostra sententia sequitur primo, quod Deus sit acceptorpet natum, si otiosis conferret auxilaum matio,&stu. iolis denegaret . contra id quod Apost. Petrus in Act.
δε post. Cap. o. ait: In inritate eo era, qώδd non est aereptoν σὸν narum Deus. s Secundo, si usitaneas esti exoetati vies aci operantiu bene moraliter: cum opera moraliter hora naturalia nullo modo conducant ad salutem. Tertio:
peccatores injuste corripi, cum se non dispomini ad gi, etiam 1 eum non sit in sua potestate habete auxilium graisai: . Quarto: iustificationem impii , de praecipvh ccilla. aionem mimi auxilii esse opus miraculosum cum non possit dati ad illud ulla dispositio, propter quam rati cem resurrectio mortui est miraculosa. Ad hoc argument. respondetur, nullum sequi in
conseniens e x relatis in nostra sententia. Novi primam. Nam
acceptio personarum solum habet locum in iis , quae
Eebent ut ex justitia: de cum auxilium gratiae non sit de hi tum operibus bonis naturali bos, potest Deus absque villo vilio acceptionis personatum Conferre otiosis, αcenegare studiosis auxilium gratiae. Videatur D. Tholma. Par . quaest. 23. art. g. au 3. Me se, dum I Nam liceto mea bona moraliter intra ordinem naturalem nullo m eo conducant positive ad salutem οῦ conducunt tamen ne. gati vh , quatenus homo per ea disponitur, ne peccet, deam pediat peccata, quς ex te demerentur collatione gratiet. e tertitim: Nam propterea peccatores corripiuntur, execi
quoi non se disponunt ad gratiam , quia non cooperantur auxiliis gratuitis, quae Deus non solum offert, sed omni hos auultis cotiseri. Et quia se indisponunt per peccatasti eollaticiam eorum. Nee quaritim Nam ad Opus veth,
α proprie miraculosum tequiritur, quod sit juxta in videntiam extraordinariam, de quoa oullam activitatem adhue radicalem supponat in subjector unde quia refutatεctio has, & alias conditiones requistas ad vetam ratio. rem miraculi supponit, propter a est miraeolosa. Collatio vero auxilii fit iuxta providentiam ordinariam, de supponit activitatem saltem radicalem ad actum illius r de
Me sufficiunt, ut non sit propriὸ miraculosa. . m.
Assistio tertia eontra Nomisates.
1M m Icendum est tertio , hominem per operavi natu talia moraliter hona ncci mereri a d. hue de congruo collationem primi auxilii supernatura is. Haec assertici procedit non soli1m contra Semipeta. sianos, sed etiam coorta plures Catholicos, adhuc Tho. milias. pro colus tamen tutelligent i a notandum est cum perdoctis N N. Sal m. in suo tract. de Merito disp. a. tium. s. & disp 6 num. s. duplex esse meritum de congruo:
Aliud proprie, de intrinsec8 tale: quod importat aliqua mitionem ex parte actus, Ec insuper fundatur tioni misericordia. de liberalitate Dei , sed etiam in
aliquo debito saltem amicitiae : Am, eiuna, o amariti tali D Thom. in clist I s. quaest. I. art. 3. quaestiunc. q. ὶam corinae hora Iacium esse eommunia. Congruum sanhest , ut dum unus amicus voluntatem alterius facit, etiam in iis quae des tillae etiam adimpleat voluntatem illius .n iis adhuc, quae alia lege non clebet. Qua ratione pro. hat ta Τnom insit quc t. ii q. art. 6. justum posse me τεti de congruo alteri primam gratiam Gio enim homo
in g/aria eo I m ttis ad mihi Dei vitantatem, congruum est semiarim a metiae proportionem , ut Deus ampleat fio ris io
tantatem in sareatione adterius . Eu quo aperte infertur , quos inita merente datur ius, di inducit debitum de centiae se tenetis intrinsech non solum ex parte Dei prγmiantis, sed etiam ex parte ipsius merentis Amicus enim ius quoddam habet ad hora, de actiones amici rideoque congruit Deum praemiare voci solum quia ipse
honus, liberalis , de miser kois est, sed etiam quia D,
qui meretur, amicus ejus est. Alietum meritum de mutuo est tantum impropriὸ , dc e Yttiissech: vel quia nociabet aliquam in poetionem cum praemio; vel esto illam habeat, senuatur ejus deeentia in sola miserico via , honitate, Ac liberalitate Dei. Quam divisionem admittit sapientui. Lis n. i. a. disp. ao in sine, de disp. a. artar. Et serna supta relatus num. D68. Assertio nostra aCeipienda est de metito in priori sensu. Quid uero dicentium sit de eo in posteriora, coo stabit ex senuentibus. 17 Et probat ut primo ab authotit. Nam Concit.
iscarisve, qua nutius eortim exist tibias meritia vorantur; secledm propositio Concilii sit negativa uni fetialis, At di ni ibativa, excludit omne metitum, quod si ueth meritum , hoc est habens ius aliquod intrinsecum ad praeiamtum: ergo iuxta Concit. nequit homo mereri metit de congruo pro mih dicto per opera moraliter bona priamum auxilium supernaturale. Et consimatur ex Magn. Parente Anguae tum epis . xcis . ubi sic concludit: Restat qtiidem , tit usum suem non
rimano trabiaamus an trao, nec titiis praecedentibus meritis , qtionum Dde ancipiunt bona Decti ne mouo : sed gνattiariam
donum esse fateam in , flarenam ueram inde e moitas esse regiis
tam . . v Adae: Nam in sententia frequentiori DD. est dogma pelagiarium, dc semipelagianuin, qu5s homo possit per opera naturalia noa procedentia a gratia speciali
Dci mereri de congluci inimam vocationem ad fidem: Aelia tantum negaban metitum de condigno, ut colligitur ex Cassiano lib. ia. de Institui. Monachor cap. II. ubi ait: Petitionem, o in isti em, o pulsationem minam non e condignam , nis misericordia Dei, id od petimus, δελ- me . Et ex Fausto lib. r. vi tibia arear. cap. 17. Ac tamen D. August. Iib. de Grai. o M. antra. cap. 6. se reclarauit his praeclarissimis verbis: Sed tam d e Me peti rani , ane es Iodum non secundum menta nostri gratiam, qua b mani precata dimis tantiar s udum vera, qua dutin m Mem , ius ad atra nam vitam, meritas nostris praecidentatis redd. ajespondea-n est illis : η emm merita mina δε intinuerent, ne et a Dei dona cognoscerent, non esset reprolonga ipsa fem
tiuo habere heminem dicant, Domus Ny ondet rectissimi Moate ducternit oci ergo juxta D August. per opera nullo modo procedentia a gratia homo non potest adhuc de congruo mereri ullum auxilium gratiae . Iam sie et sed nullum est opus honum morale naturale, quoa homo non possit elicere sine auxilio gratiae, excepta dilectione naturali Dei super omnia , quae iam praesupponit gratiam habitualem, ut cludi a. At 3. dictum est : ergo in sententia Augustini no i potest concedi operibus metὸ naturalibus meritum de congruo respectu primi auxilii se per naturalis. Confirmatot secundo ex D. Thom in a. dist. 27. quaest. I atl.o. ubi notans differentiam, quae est inter meti. tum de congruo per opera naturalia respecti vh ad gratiam , dc metitum de congruo quo iustus meret alteri primam gratiam, sic ait: Ita tamen, quod es Blanias de ratione meriti, quam quando aliquas dicit me. reri gratiam ex congrad. Et rationem reddit ad 4 Luti, o sal evtim informatum grasra plias ad meritam aeredat eoudem , sequantum eae radice gratia precessit, qι.dm optis proprium .
quod ex turis nataratiris ea, futtir I sed hoe nihil aliud
est, quam unum meritum hahere congruitatem intrin. secam, de alterum tantum extrinsecam. ergo iuxta D. Thom. Opera naturalia non sunt meritoria merito cle
congruo eromih dicto respectu divinae stratiae. Id ipsum amith colligitur ex iis, quae docet insta qnast. I art. a. de o. secundo enim loco doeεt, quod justus plites mereri metito confrni alteri primam gratiam eo grui tale fundata iii amicitiae proportione ς Et primo in loco asserit, quod actus , prout procedit praecish ex libero arbitrio, hahet congruitatem quandam fundatam in quadam lata proportione, consistente in hoc , quos quia
homo operatur secundum virtutem naturalem totum ,
quos potest eis nullius valoris respectu rei supernaturalis, D us etiam operatur secundum e Mellentiam sisaevit tutis: quae proportio est operantium . sed non operum. Propter quod notandum est vald , quod art. 5. appellatore plena meritum eongrui, sed art. 3. non . sed praecisὰ coni iratera: sistit ergo i quod homo per opera praecise.
142쪽
Dub. VII. An homo propros viribus possit proxime , vel remote C r. i 3s
atmalia non potest mereri proprie de congruo aliquod
aliquis actns sit meritotitis propri/ de congruo respectaptimae gratiae si pernaturalis , requiritur, quod habeat aliquod jiis intrinsecum ad eam, quamvis non adaequetvalo em illiu sed nullus actus meth naturalis potest fundare ius aliquod intrinsecum relat/ ad primam gra. iam super naturalem: ergo non potest esse meritorius picipiti de congruo respectu illius. Maior solum egεt ex. plicatione e Etenim omne meritum justa conditionem
illi ut fundat ius aliquod ad praemium, ita ut, si est de condigno, sendet illud de Iustitia; & si est in eisδ de
congruo congruitate extrinseca , fundet illud eu ali. qua lege extrinseca , seu liberalitate , aut misericor. oia praemiantis: pariter ergo meritum propri8 de con gruo uehet habere ius partim fundatum in misericor dia D i, & partim in sua entitate intrinseca, ut sic me dio modo se hibeat inter meritum de condigno ,& me ritum de congruo improprie dictum. Minor vero probatur e tum quia, si sundaret aliquod Ins relate ad gratiam primam auxiliatvim, non aclςqua. esset gratia, juxta illud Apost. ad Rom. ia. Si dimtZm grasia , jam non ex operibus d alioquin gratia iam nonus e gratia ; atqui prima gratia est aclaequa te gratia : eraro actus meth naturalis non habet aliquod ius au mi mam gratiam auxiliantem. Tum etiam e Nam si habe tet aliquot ius ad primam gratiam auxiliantem, jam in negotio justi scationis post et homo quodammodo se di. sternere, & gloriari; hoc antem coniradicit Apost. t. ad Corint. q. dicenti: enim te dis γxit: &c. ergo idem uos prios. Tum deniquε Nam actus nollam habens ex e proportionem cum gratia. n e fundatus in amicitia Dei, non potest habete jus aliquod inti insecum ad illam ,
sed actus meth naturalis nullam habet proportionem in trinsecam cum prima gratia auxiliante , cum haec exiscedat totum o dinem natural m ; nec sianclatiar in amicitia Dei, alias supponeret gratiam habituale me ergo. . IV.
Assertio quarta eretra Recentiares societatis.
se dare primam gratiam auxiliantem facientiquod est in se vitibus naturae, si vheliciat quaecumque
Opera mota liter bona naturalia, si vh euret vitare peccata proindeque non ita mereri de congruo congruita e ex
tritiseea fundata in sola fidelitate , & li talitate Dbi me hujusmoni dispositionem praecli iam gratiam, ut Deus infallibiliter conserat illam se ita disponenti . HaecasI rito colligitur ex o Thom. infra quaest. Ita. art. 3. ubi inquirit, an notissaria destir gras,n tra erranti se ad eam, vel faeienti quod jst in Iet Et respondet , quod si sermo sit de praeparatione , secundum quod est a libeto arbitrio, non datur illi necessario 8c infalli hi liter gratia. Si veto sermost de in x palation , secundum quod est
a Dio m vente, necessatio cotis equitur gratiam ex Dr.dinatione divina , non necessitate coactioni , sed insit sibi sitatis. Quo te solutio , s conseratur cum alia doctrina D. Thom. relata num . is ex qua suadetur posse homi-nεm sine spretati gratia Deil licet non sine ε ius motione emcaci, & generali in elicete omnia opera naturalia hona moraliter, exc/ptis dilectione De i naturali, & contritio. re naturali persecta , quae juxta dicta num. III aam supponunt gratiam habitrialem , evidenter persuadet no. Dram assertionem, videlichi, primam gratiam auxiliata.
tem non insallibiliter donati satienti, quod est in se solis viribus naturae, idest operanti hene moraliter in omni .hus, & cessanti a peccatis. Et probatur ratione . Nam pactum, seu lex illa vel esset inter praedictas disposition 1 naturales, & auxilium
si inaturale quaia inter res omnino disparatas, sicut
si D us statueret i gem, ni respicienti solom conferrethu utabat auxilium; vel non si h ah ret disparath, seu daretur aliqua proportio intrinseca inter nnum , & aliud, sed ex neutro capite praedicta lex pol st firmari: ergo non datur ullum pactum. aut lex de conserendo primum au. xilium supernaturale facienti quod est in se vitibus na. tutae . Minor quoad primam partem probatur tum quia hujusmotii pactum est omnino impertinens. Τum quia
sine ullo solido fundamento in Scriptura, concillis, aut
PP astruit ut . Tum deind8 e quia plures sunt peccatores, qui multoties benε operantur, & non cons inunt ut auxilium. Tum uenique . quia hujusmodi pactum non est propter quodcumque opus naturale bonum moraliter; alias quilibet faciens unum actum eleemosynae conseque. retur praedictum auxilium: nec propter aliqua determi. nata, quia non est maior ratio de uno, ac de alio, emeepta dilectione illa naturali Dei super omnia, quae supponit jam gratiam habitualem: nec propter omnia, quia hoe est impossibile , & aliunde requiritur gratia: ergo non datur hujusmodi pactum, quali disparatὸ se habens
ad opera moraliter hinia naturalia. Quoad secunciam partem probatur eadem minor rium propter easdem rationes proximὸ datas .Τlim etian
ruta iam essent meritoria de congruo congruitate intriniseca telaiὸ ad auxilium supernaturale vel essent dispoiastici phy sica ex natura sua ad illude hoc non potest ad mitti propter dicta duabus assertionibus praecedentibus rergo non datur pactum infallibile inter dispositiones illas placish naturales , & auxilium aliquod supernaturale tanquam inter res inter se proportionatas. Τρm deniquὸ quia iam salvaretur, quod initium nostiae justificationis esset ex nobis conantibus , desiderantibus, petentibus &e. & non ex gratia; hoc autem est contra Scripti dicentem raetiis te disionii 3 Qtiis prior d/dis illi, o νεργLMettiν ea t auru es , qtiou htine trahat, o sitam ,en rabat Quod insolutum relinquit Apon. & su per quod inquit D. August. Aesti Deue dissitore, s non υia errare. Quibus omnibus interrogationibus haberemus, quia te sponderumus, s inter opera meth naturalia, & auxilium super naturale daretur aliqua congruitas, & proportio intrinseca, cu us intuitu esset ualuium insallibiliter pactum , asi lex de collatione auxilii supernaturalis cuilibet sese cli spon 'nti, quod est dogma Cassiani ,&Fausti dam. natum a Comitii ,& reprobatiam a P p. maxime ab Au gustino, Piospero, Fulgentici &c. ergo.
sola facile corruant omnes motii dicendi recentiorum Jesultatum, & aliorum, ut ex impugnatione proxime reissetεnui, qui his magis tritus inter eo . euidenter consta.
hii . Aiunt enim H tice , Vazque et . & alii, quod praeducta lεκ la abi lit a Dat intuitu mεritorum Christi, itant amplicatio eorum fiat tu:n ad stabiliendam praeuictam legem:
tum ut co serat ur una potius, quam alteri cogitatio con-gtua , seu eisc. X, aut e scax motio, proveniatque ex provisentia praeuestinativa . Ex quo colligitor , quod opera naturalia mos alii er hona su dentur in aliqua graistia speciati per Christum . Quibus suppositis nullum ia-
conveniens sequitur ex supra dicti .
Sed eonu est ptimor Ouia salsum est, quod homo ἔndigeat speciali gratia per Christum ad eliciendum quod.
libet opus naturale moraliter bonum . Et lic/t debeat concedi, quod in praedestinato est ess ans remotus meri totum Christi, & praeparatuq a providentia praedestinatiua ; proximh tamen provenit a providen ita generali, aqua, sicut descptiuit substantia praedestinati, & vis eius istoxima ad op randum henε moraliter in ordine naturaiat, ita ahea proxime provenit motio efficax stabit ita a Varqnio ,& a Thomistis; sed nullus dicet, quod daturl x insallibilis cle collatione auxilii supernaturalis, quia praedicta, & plura alia praeparantur a providentia prae . ofistinativa ,& ex meritis Christi: ergo nec quia praepa
rantur remore opera naturalia moraliter hona.
Secundo, & urgentius. Nam opera hue μου se vel habent aliquam proportionem ad movendum Denm , α
metita Christi pro statuenda praedicta lege insilii hili vel non habent, sed ex se disparathse habenti Si dicat uesecundum: ergo praedictum pactum, & lex impertinens si, & Deo, & meritis Chii Ili indigna si dicatur primum rei go ab ipsis secundum se debet desumi initium iustificationis, & salutis, contra Id quod clamant Apostol. Coacilia , & PRTertio . Nam si daretur huiusmodὶ leu insallibilis
inter Opera naturalia moraliter hona, & primum auxilium si pernatural ε , potiori titulo daretur inter meri.
tum justi, & justificationem peccatoris, tum quia M. het ex se proportionem cum ea, thm quia sensatim in amicitia Dei, quae facit bona ipsus communia ; atqui non datur huiusmodὶ lex inter meritum justi, & iustificationem peccatoris '. & se videmus, quod suppositis orationibus & impetrati ibus iusti, unus peceator co
143쪽
sequitur salutem, At alios non) ergo nec datur huiusmod ieκ insalii hilix inter op ta naturalia moraliter hona i plius peccatoris, & mimum auxilium supernaturale sibi conterendum . ' altaria, o tit imo. Nam non datur praedicta lex infallibilis inter quodcumque opus naturale bonum moraliter, esto ad id requiratur gratia specialis; alias
quilibet peccator faciens εlρ-mosynam in casu gravis temtationis ex motivo pietatis illud consequeretur nec inter aliqua opera determinata, quia non est major ratio detino, ac de alio, demptis dilectione illa naturali Dui, de
Renitentia persecta naturali, quae supponunt gratiam ha . Di Dialem nec inter omnia collective, quia acl haec requi.
xit ut gratia habitualis, di sunt impossinitia propter ejus infinitatem ergo salsum est , quos detur hujusmodi lex inter onera naturalia, di auxilium aliquod supernaturale Manet ergo, quod solum est admittenda talis lex de saciente , quod est in se , uitihut supernaturalibus. Opera enim supernaturalia ex se habent proportionem intrinsecam eum justificatione: cum sint in eodem ordine rEt quamvis praedicta opera non sint meritoria propri/d- cougruo r-latὸ ad iustificarionem, quia non sandantur in amicitia Dei proveniente a gratia, & charitate, de homo ratione peccati positi vh sit indignus cli .inae gratiae luat ut tam n aliqua congruentia , di decentia orta ex pretis di i a proportione d& cum Deus praebeat peccatori pri.
ma auxilia superiraturalia intuitu iusticationis, ad quam ex se disponunt saltem remote, & sit summh bonus, li-hetalis ,& misericors, docet san haec elut attributa, de finem prae intonium ab ipso , ne talis finis frustretur, quod D u statuat legem de illam conserendo omnibus Dei-ntibus, quod est in se ex praedictis auxiliis. Ex uno nullum sequitur in convoniens ex iis, quo objecimus Pelagio, Massiliensibus,&recenticitibus Societatis, ut per
Argumenta ad Uus tertiam , O qtiariam assertionem.
a1 εκ D. Thom. qui pluribus in locis concedito tibus Donis naturalibus vim merenui de congruo auis, i a sup r. iaturalia: praecipue in a. diu. 27. est. I. art.
I. as 4. 3c art. 6 incor p. At ad 4. Item ad H hia os si ct 3. de infra quaest. Ii q. ait. 3. &s. v Confirmatur. N,.ti meritum de congruo r peritur in eo actu , quo posito, congruum est, ni Deus utatur sua liberalitate,& misericoruia insontendo gratiam, sed haec congruentia reperitur, quoties peccator per vires naturς facit, saltem cum auxilio D i moventis, totum quod est in se , detestativio peccatum, & se eouvetiendo ad Deum ergo in actibus naturalibus potest esse aliquos metitum de construo respectu primae gratiae auxiliantis. Ad hoe argument. respondent NN. Sal m. cum aliis tract. s si sp. io . 27. quod D. Τhom in praes retra. havit sententiam. sed quia opus non est hae solutione Dii : Aliter respondetur, quod scilicht D. Τhom. solum concenti Operitius naturalibus meritum impropri/ tale adhue intra lineam meriti de coogruo, ut satis colligi. gur ex dictis num. iar ' Adde, hoe esse discrimen inter meritum de condigno, At meritum de congruo , ut p.rime notarunt MN. sal m. tract. is dio a. num. 3. quod merito de eo digno infallibiliter confertur a Deo
praemium, nisi per peccatum mortificetur e secus vero merito de congruo. Unde argument m desumptuin ex merito cle congruo parum, aut nihil conducit ad praeci. puum intentum auu rsatiorum. Ad confirmationem respondetur, permittendo maiorem; & negando minorem. Quias sermo sit de congruentia proprie dicta, haec tantam sundatur in amici. aia Dei. Et propterea D Thom in q. dis . I s. quaest. I. art. g. quaestiunc. q. licet operibus extra charitatem factis concedat meritum congrui , concludit tamen his verbis:
Quia r 'η Aee meriti m non propria meritum dicitiar; ideo
magis comedeiatim ess, od εών, movi opera non sint ori eujus meratoria oe in quibus verbis, s benδ perpendanatur, negat adhue actibus supernaturalibus extra chari tatm fictis mstitum de congruo proprie dictum . Ad ε ninsuper in operibus naturalibus moraliter honis specialis ratio, ent non snt meritoria de congruo alicuius gra-aiae supernaturalis; nem M quia destituuntnr omni pro. polliciae intrinseca. Neque assignabile est, quando ho.
D p. I. de Necessitate gratiae . '
mo uiribus naturae siciat totum, quod est in se, itala deceat divinam honitatem, misericordiam, de liberalitate ira conterce auxilium supernaturale . Nam alligare hoc cuilibet Op-ti hono morali: er; videtur esse contra experientiam . Vivere autem secvado in rationem Perlongum tempus. vitando pεecata, nullus potest tine gratia speciali; sicut nee detestati peccata praetetita per Contriti uem Daturalem p rsectam, & convertere se alDeum per dilectionem naturalem super omnia: ideoque sunt extra iratum quae si iovis. 13a Riguitur secundo contra eandem assertionem Nam homo justus pol si mereri de congruo unionem hypostaticam: ergo de lapsus pet opera naturalia potest de congruo mereri auxilium gratiae. Antecedens supponitur eae dicendis in p. pari. Couseq. vero probatur. nam minor proportio datur later merita puti hominis iusti, de unionem hy Oollaticam, se ut de maior cli stantia, quam inter opera naturalia, At auxilia supernaturalia: ergo s purus nomo justus potest meteri de congruo unionem hypostaticam, etiam potetit lapsus eodem modo mereri auxilia gratiae per opera naturalia. Adde INam D. August. in lib. de predesM. Sanu cap. Is . ait: uum est ictustrias ἔν adestinat inrtis e re dum , qiam irae mediator. 2 Dis se eam lene iuretidere, attendat Usum , atque in Ela ameniae o seipsum .' Ergo .es incarnatio facta suit nullis Haec tintibus meritis de Congruor ver primus effectus praeci uinationis nostrae elicitus, qualis est prima gratia supernaturalis, est ex meritis 3e comgtuo. ' CInfirmatur. Nam homo per vires naturales potest meteri de congruo orationes pro si alicujus Sameli, si ei praestat aliqua beneficia; sed homo justus potest
meteri de congruo alteri pliniam gratiam: ergo homo viribus naturalibus potest sibi meteri primam gratiam
au 2 iliantem. Ad argument. respondetur eoncedendo anteeedens edi negando consequentiam. Cujus probatici non conis
vincit, propter notam dispalitatem 1 Nam, quidquia sit de majori distantia inter merita iusti, di unionem hyia postaticam , majorem proportionem habent inter se in ratione meriti, de prπmii, quam gratia supernaturalis,& p ra naturalia. Si quidem metita justi fundanturia amicitia Dei ; proceduut elicitive ex eave n providemtia supernaturali, dc praedestinativa, tendunt in eundem finem supernaturalem, ac unio hypostatica, dc non
test dici, quod justus ex stipso se uiscernit quibusco,
ditionibus carent op r naturalia relat/ as primam gratiam supernaturalem . v Au additam nium responsetur, Augustinum in eo loeo tantam conferre incarnationem culti meritis propriis, ut in eodem loco potest videli
Unclh potius ejus testimonium potest retorqueri ita
Ad confirmationem respondetur, quod oratio iustilandenda pro peccatore illi benefaciente, vel esset nat talis: vel supernaturalist si dicatur ptimum, non inficia bimiit, quod his henesciis metetur peccator saltem de congruo orationem iusti. sea inde nihil sequit se
eontra nos, ut consideranti constabit. Si uero clieatue Deundum, idem esset meteri de congruo orationem iusti, ac auxilium ad eam requisitum .' unde si nega mus , hominem per Op ra naturalia moraliter bona polis proptiὸ mereri de congruo, etiam tenemur negare hujusmodi meritum relate ad orationem susti . Datur tamen aliqua congruitas, seu proportio ex parte operantium , lic8t non ex parte opetum: nam sicut peccator suis beneficiis facit totum, quod potest, in obse quium iusti: ita hic debet saeete, quod potest, sectam dum excellentiam sui status, aut gratiae. Sicut similis
propnitio datur inter D um, di hominem operantem totum, quod potest in ordine naturali, ut ex D.Thom notavimus num i 27. in fin
i a Arguitur tertio s procedit eontra quartam asseriationem J Ni ra D: August. lib. 19. de Cibit. Dei cap I. ait. quoa Dεus trihuit homini hus res temporales eo pacta
equissimo, ut quicumqtie m notis edi bus benis rectὸ tistis Liae. rit , a e prat amphora , atque mediora, issam seΠχὸρ immoν- talitatis pacem, atque eonisniensem gloriam , o honorem in ista a erva. Sentit eigo, quod datur pactum tribuenu
auxilia gratiae recte utenti rebus temporalibus, de lactatitate liberi arbitrii. Et confirmatur ex D. Thom quaest. 34 de Veris artiti. ad a. ubi ait: Si Dis in I is e trisus ductura naturalis
144쪽
Dab. VII Bri boma propriis viribus post proxime, vel remate oec. I 3
aeneiatim est , quod ei Detis vel per laeternan is irationem revelaret ea, qua necessaria Ant ad credendum , Mi ahqtiem ei predicato/em ad eum divieret, se ut mist Petrum ad correlatim I seu lia e certitudo nequit 1 undati nili in pationi : ergo adest leu insallibilis clanus erat iam facientiquod est in se ev viribus naturae seq. Iae generaliter docet e omnibus in solutione as a. Et supra quaest. 89 art. αloquens de puero perveniente ad usum rationis, inquit: sei. Od I tuse se oMinai te ad debiscita suem, per gratiam
Ad argument. respondetur, D August. loqui ibi d8
recto usu rerum temporalium ex viribus non solius
naturae , sed etiam gratiae siqvuem debet intelligi detecto usu per lotistum tempus, cum increcii bile sit, quoadetur hujusmodi pactum cum eo, cui semes , aut iterum recth utitur rebus temporalibus. Homo autem nequitre 'le illis uti per longum tempus sine auxilio gratiae, sciit nec adimplere legem naturalem, ut dub. 4 proba. tum est. Undὸ tectus usus, de quo loquitur August. iam supponit primum auxilium , & hominem operata.
Per quod respond-tur ad confirmationem, & pri. mum testimonium D Thom Nam in eo est sermo de rustic perante per lovgum tempus hene moraliter: in quo dehit praesiti Taoni aliquod auxilium gratiae, nec non aliqua cognitio stip-rnaturalis, ut satis se explicat
ntissus es ad tam λεγι, . Idem docet D August. cap. 7. de Praedest. Sarier. & Piosi et ad Rufinum. Ad secunaum testimonium satis coiistat ex uictiet num. 62.
134 Arguitur quatio, contra eandem amrtionem.
Nam id Deo conceditiuum est, quod magis decet ejus librealitatem, & misericordiam; leo clari legem seu M. ctum conserendi auxilia gratiae ei, qui facit totum quod est in se , magis decet eius misericordiam, & liberalitatem: ergo datur huiusmodi lex conserendi primum auxilium gratiae disponenti se solis viribus naturae. Minor proba
tur tum quit valde congruum est, ut operarier Iectiti mraeam suam vi tutem , D tia recompenset secundum erretientiamrie sistraris , ut inquit D. Thom. infra quaest. I I in art. 3. Tum etiam: quia aequum est, ut Deus manifestet suam iberalitatem ,& misericordiam magis cum eo, qui stu. diosus est in om tando benὸ inoraliter, & vitando pe cata , quam ei qui quotidiε eum offendit. Irrationabile namque videtur, quoa Deus aequo modo se habeat cum nudioso, ac cum oricisci. Mide: Nam si Deus misericor. diter confert sua auxilia interdum hominibus pervertis, cur non decebit, quod statuat legem conferendi in falli hi liter ei, qui lolicitus est in observandis praeceptis natu.
Et confirmatur ex nonnullis ine venientibus , quae sequuntur ex nostra sententia. Sequitur enim primo, quod salus nostra noti sit in nosita potestate , cum auxilia taliae sint omnino indebita nobis adhue ex aliquo M. cto : hoc non potest dici, alias causaret hoc desperatio. rem . ergo dat ni hujusmodi pactum. I Seqnitor secun do, quod homo careat absque sua culpa auxilii , ni si faceret totum quod est in se viribus natatae, ad quod reo tur & non ad amplius f hoc autem est contra concit. Tridfini seg. 6. cap ti. ubi ait, nunquam hominemo/seti a Dei gratia , his p ius Deus deseratur ah ipso: &ei iam contra D Thom. 3 Contra gent. cap. IS9. dicentem: Detis, quatitum est de se, Iarutus est omnibus auautam
,. iis disra sed soli uti hemines ros graria pretiantur, qui ins hi gratia i edimentum protini : ergo idem quod
Hoc est Wxcipniam sundamentum non solum re centiorum societatis, seu etiam Massiliensum. Sed quis
non videat, quod Apoliolus claudit eorum ora ad Rom. s. illis verbis e o homo, tu qωs ea, qui respondeas Deoi Mn.
h. t: o iuum neu tralat super quae monet te August. Ata: e ibadica1e sio vis errore. Sed super haec au. dia ut haec oppoueat. x tolutionem Div. Th m. I. parti qua st ad et ubi ite ait 2 αρ- tamen propter εα
Et lie8t his fiat satis argumento, & eonfirmationi; nihilominus tespondetur singilatim ad ea . Ad argument. resuondetur negantio minotem, si intelligatur de lepe insalia libis i. Et ad primam ejus probationem dieendum est, quod Leut decet divinam liberalitatem, & miserieordiam esumagis liberalem , &misericordem cum his, qui operan . tur benὸ moraliter, & a peccatis se abstinent, quam
cum ijs qui quotidi ε submerguntur in peccatis tuis, pro p. ter inclispositiquem positivam ad auxilia gratiae ; imtetuum decet ineffabilem Dei sapientiam denegate suis graiiae auxilia mimis, &conferre secundis .' ut sic manifestetur inde pendentia uratiae ab operibus naturalibus,& ecinuitio illius, 3c nulli sic operanti praebeatur ansuri se efferendi, & gloriandi. Et propterea non decet divinam misericordiam , si constantiae cum aliis Dei attri. iis, statuere legem adeo infalli hisem conserendi auxilia gratiae omni facienti, quod est in se ex siti hut suae nais tutae . Et in hoc sensu interpretandus est D. Τhom. Per
quod e stat ad subsequentes probationes . Ad confirmationem respondetur, nullum sequi ex praedictis inconvenienti hos in nostra sententia . Juxta unam notandum est, quod Deus, eo ipso quod ordinaverit creatu tam intεllectual Em ad finem supernatura lem , Omni hus consit a uvilia sufficientia ad salutem.
Ex quo sequitur, quod salus nostra s ex auxilio gratiae in nostra potestate .' quia si ptimis hen/ utamur, natim confert ampliora auxilia, & tandem gratiam ha hi tualem . Ex quo etiam segnitur, quod gratiam habi. tualem nulli neget, nisi prius deseratur per Peccatum.
Asserim quinta eo dia nonnullas motasti, exas τ' lcendum est quinto , nullam attritionem ira praeeis3, & adaequatὸ naturalem εiti dis.
positionem si vh proximam , sὐε remotam ad gratia habitualem , sive consideretur secundum se , si vh cum
acramento. In qua conclusione nullam contritionis na.
turalis mentionem facimus , vel quia non est possibilis contritici persecta, quae si quoad substantiam natura. lis, ni late prohant NN. Salm. tract. 24 qui est de paenitent. disp. q. duh. 3 Der totum, maxime a num. vel quia lus non it dilecitonem Ddi naturalem super omisnia . ad quam omnino requiritur gratia habitualis ex parte actus primi Me modum principii eupedientis, ut ostendimus num. 34. Attritio .ero naturalis est illa, quae otium ducit eum livo aliquo praei;ὸ naturali puta exeonsderatione turpitudini peccati, aut Oppositionis illinscum natura rationali, thique sistit: & fotth ex e si deratione poenae aeternae, cujus cognitio haberi potὰn ex viribus naturali hii , ni optimὸ viderunt NN Complut ah,e v. in lib. de Arim. disp. I s. quaest a. Et de hac tantum attritione procedit assertio. Sed ut cum majori clatitate procedamus, Nota, inter alias, divisiones attritionis celebrem esse eam, qua diυiditur in ait titionem ah tutam & e scacem, quae importat propositum, &voluntatem universalem non peccandi, & dolorem de omnibus peccatis cum spe veniae, cuius meminit sacra Ttident. synodus sess. I . c. q. & in attritionem , quae vel non importat propositum essicax non peccandi, vel hujusmodi propositum non se extendit ad omnia peccata,
sed praecis hau hoe, vel illud ptopter eius determinatam turpitudinem. Et de hae, vel alijs smili hos intelligenda est concluso: nam prior illa , vel pst retitati vh Q. pernaturalis , ut lat8 suas ni praedicti P P. Salm .loeciproxim/ relator vel nequit fieri ah hominε lapso & in
peccato ἐκ istente, nisi adjuvetur aliquo auxilio gratiae, Iacut nec propositum emcax operandi benε moraliter in omnibus. Et quod attritio naturalis considerata secundum se, seu extra sacram nium non sit dispositio in xima , aut remota ad gratiam habitualem est adeo nota,
ut oppositus dicendi modus non discedat ab errore Pe.
145쪽
uel Tnict. XIII. de Gratia Dei. Disp. I. G Necessit. ite gratiae.
ligit, & Massiliensum. unde solum restat considerare mi AMem Veratorum, I c,m fir eis dioisa misisPMdia, o eam in sacramento . . AEliavi relisua, cisi uinis si , qvia ad ritὸ sies. Piobat ut igitur eo clusio quoad hanc patiem. Pri dum bac sacramentum requirant.. . Et , ut in iiiit panici mo . a d.cieio M D. nostri Innocentii XI. ubi inter os . inserius , attritio illa , quae est donum Spi litus sancti . propositio 3 ab ipso proscriptas damnat quinquageii & per se noa sitis perducit ad iustificationem . in si clam septimam, quae est ii nauis di .' Pralabiae es,s - L amento poenitentiae ad impetrandam Dei gratiam dis ,eν. a ira uat νriem, moeso Maesam ; sed haec deter. moit. Et go Guillus Dominu solam illam attriticinemininatio Potitificis nequit saltem non intelligi de attri, uetes minavit pro maletia hujus sacramenti fructuos .etono naturali, prout conducit ad siustum sacramenti Quae ex se est dispositio remota ad gratiam, qualis esti quidquid sit de ea, prout conducit ad valocem illiusὶ supernaturalis. ergo attritici mei. naturalis non co ducit adhuc cum is Coufirmatur secundo: Nam ad recidi/ndum suctum eramento as gratiam habitnalem. aliorum sacramentorum reuisititur aliqua dispositio suis
Et confirmatur ex Concit. Tria tum sesso. Can. Φ, per naturalis, ut supponimus I ergo etiam ad recipie ubi ita dεfinit 1 S, qia, du/tit, AEna pravemente parιt , dum seu tum sacramenti pernitentia. Cum hoc tamens e iii piν. leno, atqtie ebus adbiauris, bomiser credere ,he- di crimine, quod praedicta cispositio in aliis sacramen νονι, Δικο. . aiat paenisepe Dea scut oportet , ut ei Iinisca, i iis gerit ser cis. munus dispositotiis, in sacramento .enonis vana e δενὼρών, ama hema M. Tum sess. i4. cap. ro pauitentiae habet munus dispositio is, simul. & pat otii de attritione, quae requititur saltem ad fructum sacra. tis , ut aperte docet D Thom 3. pari. quaest. 84 arti t. menti, haec habet verba. Dum ver. e trua em impor. ubi in solui. ad ini m. continentur hae una propositio
e ι adbvitus Liam fluet ad binariam μνM . Et quam vas sue distiuguat sacramentum poeilitent in a sacramento matri. a. amen o laestitoria μν δε ad sin cariovem Ierdurere pedi mouit quoad hoc, quod lichi alius humani sint male corinem xequears tamea etim ad Ori gratiam ιn sacrum tu ria in v tiaque, id vero, quod est simul dispositio , &εavisentia imporνandum disponia. Par acramenti paruitentiae , est quid supernaturale , ita Ex quibus formatur ratio prohativa huius assertio. ad 3 ait: Iosueram uti m sam tetim Ade actu, titimonitus Nam auxia presentem movidentiam scita illa alit i. ima more V, ριιι pra-ηium ex inspiratia ae aut na . Per quiatici disponit cum sacramρnto ad iustificationis gratiam, distinguitur a sacramento matrimonii, ad euius putium quae est pars sacramenti scit mali poenitentiae I sed attri- aut uecussarii actus supernaturales tantum per modumtio adaequat natu talis ma est pars sacramenti formati dis siliouis, secus vero per modum patiis. Sentit ergo, poenitentiae . ergo nullo modo disponit eum sacramen. quiad attritio naturalis non suis cit saltem ad fluctum to ad iustificati is gratiam. Maior solum eget euplica. sacram uti ne attentiae . A i vero sulseiat ad ves,emei et Etenim cum sacramentum e v se non sit patens illius na ea praesentit instituti determinare . Videantur
ad producti ε gratiae,elevatur a Christo Domino ad hoc NΝ, sal tract. supia totaio disy i. a nutu. ia 3. ubi
ut per modum instrum nil illam producat, nec ad hune paretem negatisam tueaturo flictum a levatur, nisi id quou habet rationem partis ilis Sed inquires: An attritio naturalis, aliquo modo lipsus sacramenti. Porro in illa malo i praescinditur in . supernaturali rata intrinsieri sit sufficient dispositici ad fio tritiae ab eo, quod habeat rationem partis ipsi ut sacra. ciuosum sacramentum poenitentiai 'Attritionem natu menti secundum se, seu tantum est sermo de eo, quod ratemsi 'at Mahetarum appellamus, qua ex objecto en si pati sacramenti formati. Et in hoc sensu major est naturalis ; ordinatur tamen ev intentione agentis ad ali ei dent, se ut euidens est , quod disponit ad valorem quia super natura ter quo pacto in homina justo omnes sacramenti sola ea a titillo, quae est pars sacramenti poe- aci 's naturales boni mota liter evadunt quoad modum olientiae secundum se . intrinsecuin sup-rnaturales ex impetici uniuersali charita Mitior uero, in qua est dissicilitas, probatur . 'Nairi tis Et in hoc lania respo cietur uiteti atiotii cum NN. ea attritio est nais sacramenti format i poenitentiae , quae Sal m. traei. supra relato disp. i. num uila T. num. instituta est a Chi isto Domino pio suo beneplacito tuae. ai. plures alios r serentibus, in homine insto luiscere periclεωεν ab hominum, immode Ecclesiae arbitrio seu altrilionem natural ε au hoc, ut sit pars. & dispositio si Laudicio; sed attritici adaequath natotalis non determina. ficiens ad fluctum sacramenti. Et ratio est quia praedi ta fuit a Civisto Domino, ut esset pars sacramenti sal. eti attritici in homicia justo est Oispositio prci xima a It m formati poenitentiae .' ergo non est pars sacramenti augmentum gratio, ni supponimus a consequentet quosormati poeniti citia. Minor probatur.' nam voluntas quoad modum intrinsecum pallisipatum a eharitato Christi circa parto huius sacramenti . & aliorum non procedit ea moticina Spiritus. sancti iam inhabitantis , alibi nobi iv.iri escit mel id qui n in Coaciliis specialitee redditur etiam ectea x ratione praedicti modi, ut ex itia Spiritu sancto ductis, diioetis ad decernendum, quid liquet; sed hae sufficiunt, ui cloicit si pars, & di.
iuglandum, quid vero tenendum in te bus fidei , & ad sitio ad fructuosum sacramentum militentiae r ergo at- sacramenta pertinentihut; si a Couciliit m Ttis non agno. tritio naturalis in homine iusto, ut e suo a cum saia scit pro materia , sin parie sacramenti formati pani, cramento p civim/ conducit noci solam ad valorem , tentiae attriti nam metὸ naturalem, sed on , quae est estque veta pars illius, sed etiam ad tactum. ocitea dotium Dei & prout est ex influxu speciali Spiritus iam D. Thomas quaen. 28. do Veratur. art. g. inquit.' omiatii, nondum inhabitanti , sed moventis & impellentis .' nis desον de Ieceaeo in habente a oriam est eourritis. Neci Argo attritio naturalis non est determinata a Christo Di haec resolutio commehenditur sub clamnatione supra te mino. ut esset pars sacramenti formali poenitentiae . . lata Innoceolii M. quia d-bet intelligi de attritio Coti firmatur primo: Christut Dominus illam attri. adaequath naturali, qualis est ea, quae nee quoad mo. tionem pio materia, & parte huius sicia menti fructum dum procedit ex molione Spiritus sancti. si inllitiin , quae quovis tempora fuit ex se dispositio Si rursus inquirat: an idem diuendum si da attri pro vi ma, vel temo a ad instincationem ; sed nulla at- tione naturali item supernaturalizata in peccatore t Rectritio naturalis eu Deli dispositio prollima, aut remola Doudendum cst cum disti linione: uidelicet, quod sussicitas iustificatione me ergo nec in sacramento es pars. aut ad valorem Sacramenti & ad hoc ut si pars illius et dispositio mouima ad fructum illius. Mitior est de sue, non tamen suffcit ad fructum. Hae resolutici quoad hancidi d fiuita a Concilio Trid. I. . can. et supra relato . ultimam partem, licet non inveniatur expressa in NN. Mijor uero, in qua tantum poterat esse dissicultat, L. Salinant. colligitur tamen evidenter ex eorum cloelii nartit colligitur eu intεntione Coincilii praedieta sisI. i Nam ad fructum sacramenti ponitentiae requiritur, qu
cap ubi ait I μιρ autem qMoris tempoνe ad impetrandom attritici si emcax; sed attritici natimalis quoad substati viniam Hecatoriam his contν raonis mori, a necessaνιus t loqui. tiam nequit esse essicax, nec potes reddi essicax in pec tur de coisi titione, aut attritione supernaturali, ut D. tore ratione modi, per quem potest supernaturali
ex o euplicat panici itisei lux, & nos supti resulimus i H : ergo in precato e non lassicit ad factamentum se in o in timuel os Δομμώω ino ira deuram praepurae ad re. Et uotan . Muor quoad pilaeam partem traditur a NN
146쪽
salmant. tract. de Patuit. disp. q. a num. εῖ. quae pro nunc supponitur , quia pertinet ad alium tractatum. Quoad secundam vero partem probatur: quia modus, Per quem potest supernaturali Eari , relinquit actum cum ea emcacitate, aut inestica citate, quam e v se habet et. go in peccatore nequit emcax reddi per modum super naturalem. v Et si opponas, attritionem naturalem ines.ficacem in iusto per modum sup rnaturalem reddi emiscacem , ut supra divimus . Dicendum est, quod non redditur emcax formaliter, sed tantum aequivalenter. Eadem resolutio quoad secundam partem, nempe quod attritio in peccatote, si eli intrinsece supernatu. ralizata per aliquem modum, sustitit ad hoc, quod sit pars sacramenti ponitentiae, seu au valorem illius, esto non sat emtax, traditur ab eisdem P P. Salmant. tract.
I a. disp. 7 a num. 23. ex innumerabili Authorum turistia, quos reserunt: ostenduntque ab authoritate Con. cilii Trident. & D Thomae, necnon a ratione. Quarum expolitionem differimus ad tractatum de Re--ia tamquam ad proprium locum. Et si tandem, qu ras, quo modo attritio natur
lis evadat quoad modum supernaturalis Responde dum est, quod in homine justo absque aliqua sp ciali
intentione operantis Oritur supernaturalis sicut caeteri actui boni moraliter . In homine autem peccatore aci huc
fideli necessaria est aliqua intentio formalis ex parte eli. cientis eam: siquidem nulla virtus adhuc supernaturalis praeter charitatem habet ex se,& indepentent et ab alia uacumque directi e se mali inuinare ad suum odiectum eu au aliquem finem supernaturalem actus honestos. At sicut in homine peccatore potest adus naturalis tem petantiae ordinati ad aliquod ob ectum supernaturale eviormali intentione operantis, uidelicet ex intentione sa. eis ciendi pro peccatis pariter ex eadem, ut simili intentione potest attritici naturalis ordinari ad obiectum supernaturale. Itaque non suffcit, quod homo alias lia. at sdem, aut spem, sicut lassicit, quod habeat cha eitatem , ut oriatur intrinsech layernatural irata. Et prom erea aittitio naturalis peccatoris fidelis, sublata praeui. cta directione formali, merito comprehenditur sub clam. natione Pontificis. Λ euius censura Nunus, & NN. Sal
anant. loco relato dum. I. vindicant Manistros Canum,
re Sotum: quasi nimis arduum, & dissicilh creditu vi. deatur, viros tam illustres, qui Tridentino adstitis uni, in re adeo perspicua a communi sensu Theologotum
g. mentu eontra hane vitimam resiationem.
ra Rquitur primo: Nam inter materiam, &ax formam sacramentorum debet dari pro. poetio ; su absolutio, quae est forma sacramenti poeni. tentiae, potest esse naturalis adaequath, & hdie conducit ad valorem, & fiuctum illius 1 ergo etiam attritio, quae
est ejus matella. Minoe quoad utram Die partem v de . tur certa: nam quid vetat, ut absolutio impendatur ex motivo aliquo naturalis Et tune certo certius est cau. care gratiam.
Co 1 sit matur . Nam in aliis sacramentis materia proxima est addiquate quid naturale ; & tamen conis ducit non latum ad ualorem, sed etiam ad fiuctum eo. eum: ergo idem dicendum est de materia proxima sa. cramenti mnitentiae. Ad argument. respondetur posse retorqueti contra arguentem. Siquidem absolutio naturalis , etiamsi i m. Pendatur ex motivo aliquo vitioso, conducit non solum
ad valo em, sed etiam as fructum saeramenti; & ta. men nullus dieit, quod at titio ex motivo pravo pro cedens sussicit ad fluctum , aut valorem illius: non ergo proportio inter materiam, & formam hujus sacramenta state debet in eo. quod si una est naturalis, alia debeat , aut possit esse natoralis. Disparitas stat in eo, quod ad ahiolutionem satis est prolatio verborum, ex quibus constat sorma huius sacramenti secundum coaltitutionem Christi, eum potestate ah luendi ,&inten. ione Diendi illa potestate, quae non superant ordinem naturalem. At dispositio stat ex parte poenitentis ad sui recocleiliationem enm Deo, qndi hahet simul rati nem materiae, & nulla dispositici mere naturalis com ducit ad dictam reconciliationem.
Ad confirmationem respondetur, concesso antece. denti a negand consequentiam. Et ratio distetiminis estiam tacta: quia materia aliorum sacramentorum, ptae. ter plenitent iam , & matrimonium , non consistit in acti.
bus humani , seu in rebus inanimatis.' Quillimo, lichtres ita se habeant, non tamen marelicta materia coim
currit ad fructum, nisi piae supponaturaliqua dispositio
supernaturalis. Materia autem sacramenti poenitetit aeitistituta fuit a Christo in actibus humanit, qui ita est . it pars illius, ni simul essent utipositio ad fiuctum. Et
cum dispositio meth naturalis non sum ciat ad gratiam , propterea debuit institui materia huius sacramenti in dolore supernaturali, vel quoad subnantiam , vel quoas modum. Et licet sacramentum matrimonii consuat etiam in actibus humanis; consistit tam δε in eootractu quodam humano , qui ex voluntate Christi eleuatu suit ad rationem sacramenti. Sed ut hie elevetur desacto ad producendam gratiam, Opus est , quod praecedat aliqua dispositio supernaturalis r quae quia tantum exericet munus dispolitionis, & non partis, tantum conducit ad fiuctum; & sic, ea sublata, adhue manet vallis
datur repugnantia in eo, quod Dens elevaret attritio. εm naturalem ad producendum instrumentaliter graisi iam , sicut de satio elevat res inanimatas ἰ sed tunc exerisceret munus dispositionis, & partis ergo attritio na. turalis potest suincienter dispotiere ad gratiam habitua lem.' ergo etiam de facto disponit. Respondetur negando hanc ultimam consequentiam.
Nam aliud est, quod Deiis possit sacer 8, alitia quod desacto
secerit. Cum enim non teneatur absolute se accomm dare naturali evigentiae rerum, potuit decernere ev sua
maxima liberalitate se daturum gratiam habitualem ei, qui faciat hunc, vel illum actum naturalem mora. iter bonum, &consequenter aittitionem naturalem in quo nulla est implicatio. Pariter potuit determinato praedictam attritionem naturalem pro materia sacra. menti paenitentiae: & tunc haberet rationem partis, de dispostionis: sed hoe ultimum munus non haberet ex
se, ses praeeis ex ordinatione divina. At in praesenti
providentia noluit pro materia hanc attritionem deteris minare, sed aliam procedentem ex motivo supernatu
tali, & speciali influxu Spiritus sancti, ut nobis n. nai ex declaratione Concilii Trid. ias Arguitur tertio: Nam dolor ille , qui est dispo
sitio saltem remota ad gratiam habitualem, conii metus sacramento est dispositio proxima ; leu uoloe elicitus viribus selius naturae est dispostici saltem remota ad gratiam habitualem.' ergo eit dispositio proxima cum sacramento . Minor prohatur ex D Thom. in a. disp. s.
qnaest. 2 art. I. ubi inquit.' ocendum, quod ad elusem
diam aettim eo ersonis sui it tiberam artiiritim, quod Ie edhabendam trariam pem buse agrum praepora', o Z onit, Iedessa acia renoe Gnis ad meriram non potest esse vis per gratium . Ergo dolor elicitus viribus solius naturae est dis politio saltem remota ad gratiam. Aci hoe argument respondetur negando minorem.
Et ad eius probationem, que unic8 in testimonio D. Thom consistit : dicensum est , ut fama num. 12 L. exposuimus, quod S. Doctor non exclusit ibi n-cem. talem auxilii divini pro conversio o , quae est dispcisi. tio ad gratiam, sed tantum n gabat quandam gratiam habitnalem seu permanentem . quam aliqui ponebant a Dro Romanatam absque ullo hominum concorsu, &appellabant gratiam testis datum , prout distinctam a gratia gratum faciente , ita ut prima esset principium conversionis quoad substantiam , & secunda influerot in ipsam , ut meritoriam . Quam positionem refert S. Din.& refutat quasi inutilem , seu non necessariam: cum liberum arbitrium per alius auxili ira transens possit elicite actum conversionis , quo homo disponit ut augratiam justificantem, ni perpet o tradit aliis in locis. Aquilis: Quia ex testimonio aliter in t llecto non selum colligit ut dii positio remota sed etiam proxima ad gra. tiam. Unde si negaret n cessitatem eiiDicnmque anxiiii sup rnaturalis, annumerari posset later pelagianos: quod prorsus alienum est a tanto Doctore .r o Arguitur quarto & ultimo. Attritio naturali , ut se pernatural irata eum aliquo modo supernaturali en
147쪽
lem: ergo etiam ut non elevata per talem modum. Amtecedens constat ex dictis num ta6. Et consequetitia probatur: nam si attritio naturalis ut elevata per mo
dum supernaturalem est disposito proxima cum facta. mento ad gratiam habitualem , non requiritur , quod dispositio ultima quoad subflautiam sit supernatura. iis ; sed eo ipso nee petit quod sit supernaturalis . .
ad modum . Minor probatur : nam actus quoad tu, stantiam naturalis , etsi supernaturalis quoad modum, noti eli dispositio e Etra sacramentum ad statiam ha hi tualem ; & tamen intra sacramentum est dispositio proxima: ergo id in potest dici de attritione adaequa. te naturali. Coa sequentia videtur legitim/ r tiam μω Pterea negavimus, attritionem hane esse sussicientem uis. positionem intra sacramentum , quia nullo modo esttiispositio extra illud: si ergo dissicultas haec vincitur inati titione ipsa ut elevata per modum, eliam vinci debet in ipsa considerata secundum suam subitantiam. Ma oevero, in qua est tota vis huius argumentationis, fila de tui: Nam dispositio non solum ultima, sed etiam te. mota, ad aliquam sermam debet esse secundum suamentitatem diuidem ora inis cum ea , ut inducti vh potest ostendi ergo cum attritio naturalis non sit secuncium eo. titatem in eodem ordine cum gratia, plane sequit ut , ruod, adhuc elevata per motum super turalem , non it dispositio ad gratiam habitualem. Ad hoc ai tument. responsetur, quod aliter loquem dum est cle dispositione remota ad gratiam habitualem extra sacramentum, ac de dispositione Hoetima ;& alitet de illis intra sacramentum, ae extra illuci. Et ut a primo discrimine incipiamus, verum quidem est, quod uis positio ultima ad gratiam extra sacrametatum uεbet estinon solum quoad modum , sed etiam quoa a sutillantiam supernaturalis: de hoc est, quod ex inductione potest os.
tendi. Sed non potest negati, quod actus naturalis mora. litet bonus, si elevetur per aliquem modum supernatura. em , conducit remotὸ ad gratiam sanctificantem . Cuius signum est, quod praedicta elevatio regulariter nequit 6 ri, nisi praecedatit aliqui actus entilative supernatura, res per modum regulantis , dc ordinantis attritionem na. tu talem ad obsectum supernaturale, a quotum ordinalio. De accipit modum illum supernatu talem : ut liquet in actu naturali temperantiae ordinato a poenitentia super. naturali ad sutim proprium o dictum. Similiter intra sacramentum dispalitio proxima conducit ad sacramentum tam validum, quam fine uosum . Sed dispositio .e mota con istent in attritione naturali supernaturali. Σata sol u.n potest adsummum ia peccatore conducere ad valorem, de nota an fructum .
Utrum luctus indigeat ulteriori auxilio spe. eias gratia a perseverandum Θ
I so in praes art. At cum eo omnes eius Expositores. Ubi notat, qnod perseverantia potest a cipi tripliciter: primo pro habitu mentis firmante ani. mum contra irruentes tristitias . Meundo pro habitu, quo homo proponit perseverare in bono usque in finem . Ter. tio pro actuali seu exercita perseverantia in hono tisaue ad finem vitae. Et de hae ultima ivelligendus est titulus dubii: quia certum omnino est juxta doctrinam D. Thom. a. a. quaest. I 37. Ac t. a. quaesti 8. artie. 3. ad 3. quos habitus perseverantiae infundit ne simul cum graistia omnibus justis. Porro perseverantia actualis miscen sumi dupliciter ' vel pro eontinuatione in gratia per longam, aut Neve tempus , pra scinuendo ab eo, luod continuatio protendatur usque ad mortem in usive. vel pto continuatione in ea usque ad mortem , quae a Theologis solet appellari pras erantia Matis. De perseverantia ptimo modo accepta iam egimus dub. q. per totum. Ex quibus praecipu/ recolenda sunt , quae di vimus num. ςo. & ςt ubi ostendimus, hominem aclhuc iustum indigete specialibus auxiliis ad implenda collecti. ve omnia praecepta naturalia, & supernatoralia.' quod est idem, ac ad diu perseverandum in bono. Ideo meditato
non agimus in hac disp. de gratia requisitia ad diu perseve.
Disp. I. de Necessitate gratiae.
tandum in bono, vel ad diu non precandam, qnia hoe dubium est accessorium dubio relato, & nihil speciale
dissicultatis praesi seri, ut cuilibet consideranti constahit. Unde solum testat iis dis hie agendum eum Div. Τhcim. de perseverantia finali cui nomen propriissmum roseis. rantιa tribuit D. Aliquit. liti de Do perseων. cap. I. Sed quia potest contingete, quod in aliis intra receptionem gratiae . dc mortem intercedat hie uissimum itit et vallum temporis , in aliis diuturnum, de denique caretilia usus rationis, ut in puerit baptietatis, dc ex his vita decedentibus, antequam polluit propeia voluntate
peccare, aut meteri s merito uubitari potest , an in his omnibus perseverantia finalis sit gratia specialis distinacta a gratia habituali.& virtutibus ei annexis,&auxiliis communibus et debitis. I 4 a pro quo supponendum primo, omnes, qui sunt in gratia, habere quidquid est necessatium, ut pollini perleverare usque in finem per ausilia, vel recepta, vel oblata , quae media impetratione consequi valent. Ita Τrid. sisI. o. can. aa. Et pcohatur: ciam quilibet justos potest tam physich, quam moralitet legem implete, vi rare peccatum, & vincere tentationes per auxilia Dei collata, seu oblata, ut definit Concit. Αraus a. can. Di
timo his verbis Hoe erravi secundum fidem eriles ara eria mus , quod, accepta to baptismum aratra , omnes bapta Meti . christo aut tiante is cooper te , quae aci saliarem peronem ,
possu, s fides ter labor e volueriΛt, adamplere I alias non perseverare finaliter non imputaretur eis r ergo habent posse saltem per gratiam oblatam ad perseverandum s. naliter. Cum quo reti cohaeret, quod non omnes habent
auxilium, quo actu , de infallibiliter perseverent. Cuius nulla alia radiae assignati debet quam voluntas Dei, Mitiscrutabilia ejus judicia, iuxta illud Mago Parent. August. loco citato cap. s. Ee duobus avium piis, diue do netin Ie severantia tisis in stiem, iaci aiatem ma donetur .iscretabatiora sum Itidicia Dei.
Nec oppositum docet D. Thom. quaest. V. de Vericari. I 3. ubi iam in cor p. quam ad 3. inquit, quod perseverantia non est iu potestate habentis gratiam. Nam
sensus illius est, quod justus non habet in sua potestate donum ipsum, quo de iacto perseveret: quod est idem,
ac clicere, quod non habet potentiam eonsequentem ad perseverandum e quod verissimum est; scut de uertis.
mum est , quod auxilium effcax non est in potestate
hominis .iq; supponendum est secundo, actualem perseveran tiam usque in finem impoetate aliquid distinctum a gratia sanctificante, & virtutibus ei annexis. Ita communiis ter Theologi eum Diu. Thom: in praes Et probatur pti.
mo: nam inultis datur gratia, quib is non datur perseverantia, ut daemonibus , Judae, & aliis. Secundo Quia justus petit a Doci perseverantiam in oratione dominica, cum dicimus adveniae regnum tutim, iuxta Div. Τhom. 3. Contra gent. cap. ass. Quinimo iubemur illam petete , anilia Concit Araus a. ean. io ubi demnit: Adbutonismos etiam , renatis, o sane is se , es implurandum, us ad suem horam terisnue, o iri hono Unt opere permovere ; fecis usita petitur, quoa jam possidetur, ut perpetuo docent Hieronym dc August. ergo actualis perseverantia usquctau ficiem dii it aliquid cliniactum a gratia hahituali.
Haec autem perseverantia, juxta sensum communem Theologorum, cous frit sot maliter in coniunctione gratiae, cum morte ex essicaci intentione Dei praedesti nantis, de dantis gloriam. Ita apertissim colligit ut ex D August. liti da Docio persetierant. cap. I. ubi huic Conis iuncti i gratiae cum morte attribuit proprium nonae terseuerantia, ut supra retulimus . Unde, de ea sermaliter sumpta loquendo . est ejusdem rationis in omnibus praedestinatis ς licεt materialiter sit diversa. juxta capacitatem eorum . Nam eum perseverantia consistat peo formali in con unctione horum extre. morum, videlices gratiae . de mortis. ex parte primi extremi potest dari nonnulla varietas materialis, itaut iaparvulis solum requiratur gratia ipsa habitualis cum ea
providentia, quod mors accidat, antequam possint peccarε: in aliis vero importet praeter gratiam habitualem collationem omnium emum auxiliorum, quae necessaria sunt ad bene operandum usque acl mortem, quo medio
conservatur gratia in illo instanti mortis ex speciali illa
Ex quo colligitur, primo, perseverantiam de qua. nanc
148쪽
n fine est sermo, esse distinctam ah ea, quae requiritur ad diu perseuerandum in bono. Siquidem multis dat ut hete perseverantia finalis, quibus non eo editur ad diu permanendum in bono: ni sis uel in his, qui statim post iustificationem decedunt a vita. Et e conuerso multis come itur an vilium ad diu permanendum in hono . dc ne gatur perseverantia finalis, ni conliat in Iuda. Plo quo refert D. Aug. in lib. contra: Iulianum As fiam , queu- eam uirum usque ad sexagesimum annum vixisse con tinenter, & postea eum quadam muliere impudica us que ad finem turpiter egisse. Maxime , quia persevera tia finalis est potissimus , de speetalis enectus praelesti. natio is: secus vero diu permanete in hono, ut liquet in exemplis relatis. Colligitur secundo, perseverantiam finalem, secun dilm totum quos dicit, non esse in nostro libero athi trio: quia non est in eius facultate emeae electici ad gloriam , ex enius intentio e fit coniunctio gratiae cum moriate . nec mortis eventus cum suppolitione gratiae evi steti.
h. Lices Deus paratus sit omnibus dare ut, supra di. ximos . His necessatio praemisss. Et suppositis.
Circa praesentem controversam relicto errore Pe. Iagii asserentis posse hominem ex viribus naturae per se uetate usque in finem in gratia 2 tres versantur sententiae Primis asserit, quod lichi requiratur speciale donum alperseverandum finaliter, quando quis per lonetum tem pus usque ad mortem ingratia perseverat , secus vero quando contingit post acceptam gratiam statim, vel bre .i tempore mori. Ita Vma in Trident. lib. I a. cap. 22. circa finem, & quidam Doctor sorbonicus nomine Aminacis Diamatius. v secunda de senuit , esse necessariam spe. cialem gratiam in statu naturae lapsae ad perseverandum finaliter, secus vero in statu innocentiae. Ita Iansentu , quem sequis ut Molina in Concord . quaest. x 4 art. 33.dis 4 Quitas multum favet Suareet liti ita de Gratiis ca'. o. Tertia,& ultima docet, esse necessariam gratiam specialem ad Omaem perseverantiam finalem, sive in natu naturae corruptae, uve in statu innocentiae. Ita cci uni ere Theologi, quos supervacaneum est recensere. Cum
quibus, de m. Salaiant. in praes. disput. dub. II. sit.
144 φ Irendum est prim A, perseverantiam sna ira thm in ratia usque aci mortem esse graistiam specialem respectu hominis iustificati, s .e decedat ante usum rationis , sive sit adultus , & hie sive per
eue tempus , sive perlongum perse Ueret in gratia. Et prohator primo ab authoritate. Τum quia Concit aus a. cap. sto. inquit: Ad forium Dei etiam ν eris, o sanctis est impiorandam, ut ad 'em horam te enire, o HBovo pos t epereto rore. Ergo in omnibus justis ut justis est speciale donum Dei perseverare osque ad mortem. v
Totis etiam . Nam Cc cis. Τrident. sisy 6. ean. 22 definit .
Si qtiis dumit, sustificatum me neciali Dei auxia Homera re pes . amathemast. Quod autem Comit. per oeciis auis tam intelligat aliqum auxilium supra communia e . naturaliter debita justis, constat ex ca P. II. e quo praeis dictus canon Gematus est: ubi docet, hoc perseverantiae dotium aliun δ haberi non posse. ab eo , qui polens est . eura , qua stat, statuere, Me perseveranter stet. Ergo lux ta Trident. perseverantia est speciale donum justificato ut rea indebitum. Qua ratione sorte idem Concit ean x6. appellat illud perseverantiae donnm .' Tum disique ex Div. August. Nam perseverantiae gratiam non reducit ad diuturaitatem temporis , seu unic/ alco iunctionem gratiae cum morte, ut potest viciti liti t.
de Breio persetire. I. Item ca I, II revocat perseveran
tiam aci docium Dei speciale in parvulis illis vel his: Mamirabia , o Melusias evidentior largitas bonitatis Dei es, ςv3d etiam parvulis, quibus obedissuta non es iantis aratis ,
tit detur, datur εα gratia. Ergo iuxta mentem Augustini per se istantiae donum est donum gratiae speciale , cui.
Probatur secundo rationer Nam id hahel rationem gratiae specialis respecto hominis iusti ut si , quod ensu pra exigentiam, & dispositionem illitis adhuc uti Nased donum perseverantiae est supra exigentiam,&clij
litio aem hominis austi ut jum . ergo eu donum speculo
respectu illius . Malae est certa. Et minue prohat ne nam dotism firmans in bono subrectum ex se vertibilocle hono in malum est supra exigentiam , de disposito nem illius a sed liberum arbitrium creaturae rationalis adhue sanctificatum p r gratiam hujus vitae en ex se vertibile cie hono iii malum, dc donum perseverantiae firmat illus in hono et oen supra exigentiam,& uis positionem hominis justi ut ii m. Mai r uidetur certa: tiam inmine naturali notum est, quos subjectum eκ se vatiabile non exigat firmitatem in hono. Et minor quoa optimam partem ipsa expetientia comprobatur . Siqui. clem plures iusti non perseverant in bono, sed in plura peccata in lahuntur , dc amittunt statum justitiae , nee juxta providentiam ordinariam exigunt e filii aliter eis aua ilia efficacia. Quoad secundam etiam patet: tum
ex ipsa etymologia inaedicti doni. Τum ex ipsa expe.
tientiae quia nullus cui praedictum clonnm conceditur, recedit a bono, aut amittit gratiam sanctificantem. Quam rationem es sumpsimus ex D. Τhom. lib. 3. Contra gent. cap is s. & a a. quaest. I 37. art. q.
I s Respondebis, omnibus justis dati auxilia suis
cientia cum gratia, quibus pollini perseverare in pa usisque ad mortem quosdam tamen uti illis bene, Ac propterea peto vetant; & quosdam male. ideoque non per.
leverant. Unde per seserare nCn est supra exigentiam, Ac
dispositionem hominis iusti. Adri r Quia non est assia gnabile, quid sit illud, per quod homo im inobilitatur
in bono cum nihil aliud det ut praeter gratiam sanctificantem,qnae in omni hus parvulis & in Omnihos adultis est eiusdem rationis; & auxilia emeacia , quae in homine
viatore relinquunt eandem uertibilitatem init inseram in perseverantibus, & nou perseverantibus. Recurrere autem ad ipsum instans motiis non est ad rem e quia non est nobis sermo perseverantiae alterius vitae, cui eoona mraliter convenit perseverare in eo statu , in quo quis decedit. Haec euaso, si rectε perpendatur, sapit errorem Pelagii , qui ea doctus delirabat , de docebat, Praeter auxi.
ita seruientia nihil aliud tequiti ad actu perlaverandum.
Quod impugnatur ex pluribus inco venientibus inde sequutis. Sequitur enim mimo, quod qui perseveraret, se a non pet severante diicerneret I possetque de sua per severantia actuali ad .ersus non perseverantem inflati , degio tari: hoe autem catholich non pol si admitti, juxta illud Apost. i. ad Corint, Elua re discernis i uuid halea, quod non decepisti Si utilem aere cli, Pia I oriois 8 Ergo, quidquid si de potestate ad perseverandum cum auxiliis iussicientibus, actu perseuerare est speciale donum Dei 3 Sequitur secundo , quod si ad perseverandum nihil alita requiritur in aeter auxilia sussicientia, De non trubueretur nisi posse perseieraris, secus vero tuum perseverare ; hoc est contra Concit ubi supra. ergo. v Sequitiae tertio, quod justus non debeat orare, ut inquit August. epist. ao7. aliisque in locis, & D. Hieronym. epist. ad Cresphontem ; quod utiquε non est admittendum , ut vidimns supra ex Concit Alause. t Dictat. ' sequi ur quarto, quod praedestinatio innitatur medici falli hi
ii, videlicit causae fallibili, seu desectibili, qualis est litie.
eum arbitrium cit natum cum auxiliis suffcienti x
Auditamentum facilε ditallitur: si dicatur, quod licet gratia habitualis quoad sua praedicata intrinseca sit
in omnibus parvulis ejusdem rationis , auxiliaque estica.cia in adultis nullam praestent immobilitatem se tenentetiae E parte actus primi; in omnibus tamen perseueranti. hus, tam gratia, quam auxilia effracta praeuant immo. talitatem intrinsecam se tenentem ex parte actus secundi , inquam om descendunt ex intentione emaci rhi e niungentis ipsum perseverare actuala hujus cum molle tanquam cum termino: & haee immobilitas a tua. lis nulli iusto est debita , attentis praedicatis communi hus iustificationis, estque speciale clouum Dei discernens
perseverantem a nou perseverante.
3M Probatur tertio haee prima assertio' Nam om. ne id, quod est εss.ctus immediatus , & convetii bilis praedestinationis, en speciale donum supra debitum gralliae habitnalis , ejusque ecimmunis providentiae a seu per . seuerantia finalis est effectus immediatus , de eo vertihi sis praedestinationis . ergo est speciale dotium Dei supra e . bitum, & exigentiam gratiae habitualis , ejusque communis providentiae. Maior videtur certa: siquidem siciu
prouidentia specialis est speciale beneficium Dei, ita omne
149쪽
ne id , quod est quomodocunque effectus illius maximδemctus εius elicitus , seu immediatus & convertibilis, debet esse conum speciale ;& non potest negari, quos praedestinatio sit providentia speetalis supra prouidentiam
communem gratiae habitualis, cum ex vi huiuet prouiden. ix pluribus conseratur gratia habitualis , & negetor ne seium praedestinatiotiis. Minor vero probatur: nam ne valet: Ea qtiis pris innatas: ergo finaliter perseverat. Item dialiter perseverate e s est praedestinatus. Econver so: es predestivitias: ergo maliter novi rase rat. Item rvia Matiter perseverat: ergo non est praedes tus.14 D censum est secundo, quod homo in statu in nocentiae inligebat praeter praedicata constitutiva illius status,& auxilia illi debita alio auxilio speciali ad per seuerandum insalsibilitet usque ad mortem, ac moi adhisi tantia finalis in gratia suisset illi specialis gratia.
die resolutio est valdheotisona Concit. Araus a. can i ubi ait: μανο ε mana , etiam tu Ela inregritate, in qua eoisdita est permaneret, nutio modo I g am, Creatore fias nisia ad uisnte, feriraret. Colligiturque aperth ex D. August. qui lib. de coram. t gratia cap. ra. ait, quod Adamus reis c8pit auxilium, quo posset perseverare secus vero au.
xilium quo perseveratet ; seu hoc auxilium non est i l. lns, quo actu non peccaret, cum illo indigeret homo in illo statu ergo esset aliud speciale ad perseverandum in eo inde peridenter a peccato. Eique suffragatur D.
Thom in hoc art. io. au I. ubi docet, quoci boma in primo Rutu aecepit δε tim, per qώod terseverare posset ; non au emo cepit , ut perseveraret. Idem uocet quaeit. 27. de Veritari. s. ad 3 dicens, quod tunc homo ad perseverandum fluebat διυana tr identur, eum dirueme, o alti ure.
Et probatur ratione, praetermittis iis breὐitatis gra tia, quas dedimns pro prima assertione, licet compre. hendant statum innocentiae: Nam non est maior ratio .n homine pro statu innocentiae, ad hoe ut perseuerantia finalit non sup ret exigentiam illius statu , ac in An
gelis bouit, dum erant in natu deliberandi I siti perseve tantia finalis suit in illis gratia sp cialis & supra condi.
rionem sui naturae ut gratia habituali assc ctae r εrgo etiam in homine pro uatit innocentiae. Major, ultro concesi aut a Jansenior Et merito, quia est per se nota. Minor
v eo probatur e tum ex D. August. in Psalm. 32. cor . a.
Ohiloqueri de An flis bonis, & eorum perseverat tu finali sub figura coeloium, sic ait: Nee θη firmi erem Minopriam tristi erunt. Verbo Domini caeci firmati sint, o s .
si tu eris otis omnis Dirrus eortim. Tum ex o Grm. lib.
dis Moral. cap. 28. tibi de Angelis haec ait : AI is eaderiti. ει, , ahes nisse s Deo fourres , utique smili re resti os , nisfili dati fuistit. Ergo juxta utrumque S. Doctorem dono
speciali Dei tribuitur, quod Angeli honi perseverarent.
Auumenta contra utramque esertionem
x g Ontra primam assertionem arguitur priso: Nam saepe contingit, quod ab instanti justificationi usque ad mortem intercedat hievissimum spatium , & accidere potest, quod in illo tantum occur eat praeceptum aliquod facile; sed tune susti it ad per se. v randum gratia habitualis cum auxiliis communibus ei debetis: ergo non est sine tale donum Dei. Minor pro. hatur: nam ad tune perseverandum finaliter solum est e.ssarius illi concursus, quo desacto observetur prae.
Optum; sed ab observationem illius sussicit gratia ha.
Utualis eum auxilio communi debito gratiae . ergo etiam ad tunc persevetandum. Et confirmator. Nam mors potest esse tune dispos aio ex influxu causarum naturalium ἰ alias conseruatio
gratiae per breve spatium non est speciale donum ini ergo perseverantia in praedicto casu ex nullo capite est gratia specialis.
Ad argument. cum confirmatione respondetnr quod
icet collatio gratiae secundum se, & conseroatici illius pethreve spatium , nec non Observantia praecepit tunc Oectar. gentis non phtant absolute nisi concursum ciebitum justis. cato; petunt tamen e cursum specialem ad hoc ut coniun. gantiircum morte: quia procedunt, ea intentione esseae praedestinante. Neque omnia ea ex meritis propriis hahent
coniungi cum morte, sed coniunctio illa est speetalis es
fectus providentiae in aedestinativae , quae est specialic
Disp. I. de Necessitate gratiae.
simum beneficium illi, eui in omni eventa applieatur . Nec refert, quod mors quasi eliciti vh provenit a causi naturialibus e quia provenit imperati τε a praedicta Providentia; & conjunctio gratiae cum morte elicitive. tq9 Arguitur secundo: Nam iusto debita est per se. verantia finalis r ergo non est gratia specialis respeci ialius. Antecedens probatur : nam gr. tia habitualis tri. huit ius ad gloriam: ses haee ad sui adeptionem ex inscii perseverantiam finalem: emo haec est uehita justo ut is . Tum etiam e nam cuilib=t habenti aliquem h bitum debitus est concursus ad propriam operationem; sed in quolibet iusto dat ut hahitus perseverantiae, cuius
peratio en perseverare, ut uocet o Thom. in hac I a. quaeli. 38. art. q. ad 3. ergo idem quod prius. Ad hoc argument. respondetur , negando antece
dens. Et ad primam probationem dicendum est, quos gratia habitualis tantum tribuit ius ad gloriam iuxta propriam illius conditionem et ipsa autem secundum se non immobilitat se hiectum in honor ideoque nee tribuit immobiliter praedictum ius, sed ad hoe necessarium est donum perseverantiae, a quo provenit ius immobile algloriam, sicut & immobilitas ipsi ux statiae. Ad neum dam: Res adetur, quot actui proprius praeclicti habitus non fit actu perseverare , sed propositum perseverandi. 8c multoties ad eliciendum propositum non est necessaria gratia specialis, quae ad eius exequilonem omnino necessaria est, Di tradit D. Thom. a. a. quaest. I 37. art. q. de ipsa actuali perseverantia, & propolito in illam. Nec deest exemplum satis accomodatum .' riam homo in puris naturalibus potest elicere inopositum esfica et observandi collective o rania praecepta ; cuius in men exequi io est impossibilis ex viri hus naturae. isci Aduersus secundam assertionem arguitur primo ex D. August lih. de Corien ovat cap. tr. in med. ubi
his intendit statuete aliquam dissilentiam inter hominem lapsum , & hominem in statu innocentiae , quod
iste, quia carebat corruptione naturae , qua non caret
homo lapsus , nullam clinicultatem ad perseverandam habebat , quae inest homini lapso propter praedictam
corruptionem , & te bellionem appetitus , ut explicato Thom. suum Magis i. a. a. quaesi. I 37 art. q. ad a. Ergo ex mente utriusque Doctoris Adam non egebat speciali auxilio ad perseverandum. Ad hoc argnment. respondetur, ex eo tantum in
serti, quod homo lapsus majorem difficultatem sentiat ad perseverandum, quam Adam ut iu statu innocentiae equod verissimum est eropter rationem insinuatam iaargumetito. Et haec est dimientia intenta ab utroque S. Doctore. Cum quo recte cohaeret, quod Adamus a, solute posset peccare & quod ejus linetum arti trium vertibile esset de hono in malum: &consequenter, quod indiget et speciali auxilio ad perseverandum in bono. Et propterea uterque S Din. docet, quod non datum est
. 13 I Arguitur secundo, s&etit t6pliea contra sol tionem datam Nam donum perseuerantiae erat debitum homini in statu innocentiae . ergo non esset specialis gratia respectu illius status. Antecedens probatur Ituri quia formae teceptae in aliquo se Nee o, re non impeditae ad suum exereitium ex aliqua inui spolitione subiecti, ebetur ei concursus ad tale e vescit in m et atqu gratia ex se exigit pet severantiam, & nullum habet impedimen. tum ad eam homo in statu innocentiae, sed est in homine lapso Oh rebellionem appetitns ergo debitum est et donum perseverantiae . Tum etiam , nam clehitus est
concursus alieni subiecto vag- ad actum, io quo est pcota in physeum , quam morale ad illud sed in homine ictitatu innocentiae est Do tam phvsciam, quam moraleaci perseverandum, cum sit in illo; se tam physicum,
quam morale ad nunquam precandum, ut supra vidimus in utroque S Docis ergo. Confirmatur. Nam donum perseverantiae erat de
bitum alicui Angelo vage . ergo etiam homini in statu innocentiae. Consequentia a paritate confiat squidem in homine, sicut &in Angelo, non est impedimentum ad perseverandum nisi versibilitas liberi arbitrii. Anteia
cedens motatur nam, supposta gratia habituali de-hilum est auxilium in uno, vel altero Angelo vage acieliciendum actum esuritatis plene deliberatum; sed An
150쪽
mb. VIII. Utrum Justus Digeat uθeriori auxillis speciali gratiae 2r. i 3
gHi per illom immobilitantur in hono, ut supponimus
ex dictis itis. M AMA. .agentes de eorum natura si iiail mxibilitate.' ergo donum perseverantiae erat debitum alicui angelo ua . Ad argument. respondetur, negando anciden . Ad cuius primam probationem dicendum est, quod gratia vis . ad distinctio in gratiae consumatae, ex se est sub.
cia libero athitrior de propterea non potest exigere firmitatem. 3e perseverantiam, usquedum vel subiectumst in statu ex se invariabili, vel gratia ipsa addat aliquam mersectionem intrinsecam, ratione cujus plenὸ subiiciat subiectum , uri est gratia consumata . Et licet omais habitus, qualis est Datia habitualis , si ex se dissicile mobilis, & hac ratione exigat quandam immobilita. tem , ex indispositione tamen subiecti, eui plenὸ subiicitur, non illam importat , nec exigit. & sic haec subie. Oio, fle impedimentum naturalis vertibilitatis ev parte subi et i est lassiciens, ni per se .erantia non si debita ab.
solui ε; tu, dum conceditur a Deo, sit speciale donum ipsius Dei. Ad secundam probationem respondetur, quod ibc t homo in statu innocentiae habeat posse tam physicum, quam morale ad perseverandum , & ad nunquam petacandum, adhuc roci est in illo uatu subiectum vag/, cui debitus si concursus ad actualem perseuerantiam, nec ad nunquam precandum. Et ratio esto quia pesse ad perseverandum est effectus providentiae communis prae. destinantis. de non predestinantis illius status; actualis vero perseverantia , de auxilium ad ea ν tequisitum ea effectus homogeneus providentiae praedestinativae . quae in omni hus eu specialis, dc discretiva re desinati a non staedesinato , & hac ratione est speciale donum Dei. lla vero maior solum tenρt, quando tam posse , quam actus sunt intra eandem pro viventiam . Ad confirmationem respondetur , qnod scut hci. mini iusto debitum est a xilium ad eliciendum n ni cmra actum meritorium plene liberum secundum se, secus umro ad eum eliciendum, in sup sitione quod δ vita de. cederet ; ita Angelo non est debitum auxilium ad eli. ciendum actum supernato talom dilectionis Dei pet ficthdeliberatum, qnia ad illura sequii ut statim beatitua , vel toflexibilitas omni Moda in bono . Itaque collatici auxilii ad illum actum suit effectus specialis providemtiae praedestinativae. & specialis gratia indebita ratiae habituali, quam Angelus habuit in primo instanti
is et Inquires primo I An donum pessiverantiae co-ἔncidat eum dono confirmati is Respondetur nega. tiuh. Ita colligitur ex D. Th m i. Part. qtiaest. Dra. at . a. ad x ubi docet, quod si Adamus mansisset in statu iustitiae originalis, quidam eius filii hahuissent donum perseverant iae, qnan essent confirmati in gratia I ergo non sunt idem praedicta dona. Ratio vero est nam donum perseverantiae est communis omnibus praedestinatis; sed donum confirmationis non en commune omni s prae destinati , sed tantum communicatur aliquitas ex illis. v. g. B. Virgini, de Apollolis P ergo distinguuntur. Adue Quia donum perseverantiae consistit in gratia hahitua ii . auxilio effcaci ex intentio e Dei pia destinantis, flec o ungantis ipsam grati in cum morte, quin addat ex parte potentiae aliquid aliud initin secum ; sed donum confirmationis addit aliquid intrinsecum modale ex par. te gratiae, ratione culos prostat quandam impotentiam ad peccandum, & exigit anxilia ad non peccandum , sive mortaliter, sive umialiter iuxta maiorem, vel mi norem persectionem prςdicti modi, qui est participatio pratiae consumatae permitiens in se qnandam latitudinem, auxia dicta n o ergo sunt dona inter se distincta. Inquites secundo: an dono confirmationis sit dehi. eum donum perseverantiae r u Respondetur assirmati vh dquia , ut proximὸ dixi mox , dedita sunt ei anilia ad nunquam peccandum sitiem mortaliter. I r Inquires tertio : an dabilis sit aliquis habitus, qui hominem viatorem reddat simpliciter impeccabi lem Assirmat GMoy disp. 48. num. as. Sed proba hiistius videtur oppositum. Tum quia nullus est possibilis hahitu , qui edi cludat pratiotiam ad iudicium indisti. rens circa honum, de Dialum & hoc praestat pote tiam absolutam ad peccandum. Ttim etiam: Quia do. rum illud titit participat Oadaequata gratiae e iam tae ergo non est ei coacedendum, quod est plopeiani
Ura graxia habitualis est nobilissima speclis
gratiae P ideo postquam D. Thom. quaest Raec. ostendit necessitatem gratiae, statim iti hac quaest. IIo agit de essentia gratiae hahi . tu alis. Cuius notitiae in hac disp. incum hi mus, investigantes simul caiisam illius, quam is inueristamus eius methodum brevitatis titulo.
An Gratia habitualis sit Hiquis intrinse,
cum, ocreatum: Θ recipiatur in anima d
i a Irea ptimam pariem qnaesti primus erravit
Calvinus negans it h. g. Inst. Cap. M. num. ut
tim in i tomine interiorem iustitiam, asserensque homunem dici tum per extrinsecam dumtaxat impotati
nem iustitiae Dei Christi. Cui praeter plures Sectatios
accessit Athettus Pigius in lib. de Gratia. O tib o arha tris S G Ga arreptionem. Erravit etiam Migist. Sent. iar. diu. 17. per tot. Praeci h cap. penult. asserens chartitatem non ego aliquid creatum, sed ipsam personam spiritus. sancti substantialiter his o nitam, ut tetratur D. Thom. a. a. quaest. 23. art. a. Catholica uero ,&com munis scholasticorum sententia est, gratiam, charita
tem, & caetera dona , quibus iusti , grati , & accepti sumus apud Deum, esse aliquid creatum, de nobis inisti insectam.
Circa secondam parte questi duplev est seni etia Prima asserit, suhiectu gratiae immediatum esse υ Oloniatem. Vel quia non a noscunt ullam distinctionem inter potea tias , & animam, ni Gabriel, ct Oeham, aliique antἱ- qui Nominales. Vel quia lices eo edant distinctio em realem, aut ex natura rei inter animam, & potentias et negant tamen omnem distincti em inter gratiam, & eha litatem, ut Scotiis in a. dist. 26. s. Contra viam. Adhue testat singularis sententia Bona v. ibidem, quaest. s. qui ex una parte assirmat gratiam, & charitatem distingui realiter; & ex alia docet ii tramque recipi immediath iuvoluntate Seranda absoluth defendit, subjectum imm diatum gratiae habitualis esse animam . I a D. Thom in hac quaest. xi O. art. 4 omnesque eius Discipuli, nec a communiter recen Iiores Societatis.
R foliato diali queod Irimam panem. a T , Icendum est primo , gratiam habit vadim, qua L homo dicitur iustus, gratus, & acceptus aput Deum, esse aliquid creatum, & nobis intrinsectam. H veritas catholica definita est primo in Concilio Vire. sub Clem. 3. & tesertur in Hement. do Summa Trimi. oflua Cisthin a. Et novissimh in Trid. sen. 6. eap 7. Dhi ait, Unicam sermalem causam iustificationis hominum eta iustitiam Dei, non q a jsens s es, Bd qtia nos j vis
Dea, anatiam M. Videatur in Me Catechismus R, manu editus iussu Pii V. tract de Saeram burimi. Et probatur ratione suadam niali Diu. Τhom. Nam idem est hominem esse in gratia Dei, ae illum esse a Deci dilectum inr amorem supernaturalem, & in ordine ad vitam aeternam, seu hominem esse hoe modo a Deo di lectum importat aliquid ipsi homini intrinseenmo ergo gratia Dei ponit in homine aliquid i utrinsecum. Maior admittitur ab haereticis. Et minor probatur nam omnis amor debet terminari ad aliquam bonitatem eum hae lamen disserenua inter amorem creatum, & divinum spici qua