Tractatus theologici juxta miram D. Thomæ, et cursus Salmanticensis FF. discalceatorum B. Mariæ de Monte Carmeli primitivæ observantiæ doctrinam. Tomus primus quartus Per R.P.F. Paulum a Conceptione, .. Tomus tertius tres complectens tractatus. Quoru

231쪽

poenitente nova consessio, novusque dolor de peccatis

qui sanὴ potest haberi, immo facilius, ct intensius, si

aliquando fuerunt , etiamsi nunc non evis ant . Posito autem dolore sumienti, qui est materia proxima me. nitentiae , non est onde sacramentum, interis adstanti

has , frustrari queat. Ad seeundam respondetur esse notam disparitatem Inter habitos vitiosos, ct peceata habitualia, ut pluries Eiximus in tract. da pereae. quod scilices preeata habi. aualia directh opponuntur cum gratia; at habitus viti si tantis ira dispositi vh, & incliteste , ratione actuum ad quos inclinat; qui, com non sint infallibiliter connexi cum peccatis, non est cur statim corrumpantur in tu .nificatione , licet sit in via corruptionis. o Arguunt tertio . Nam iam post iusti fieationem

remanet homo abnoxius poenae luendae in purgatorio, vel indulgentis expiandae : ergo in iustificatione non au ferunt ne ex toto peccata : ergo absolutὰ non auferum aut . Hoc ultimum consequens evidenter colligitur escet tis principijs, in quibus nullum pecatum dimittitur,oisi dimittantur omnia lintellige de mortali hus Ante cedens est de fide. Et prima consequentia probatur e nam peccatorem esse poena dignum est esse reum a sed homoam Nanis a peccato nequit reis appellati: ergo si post austificationem est dignus poena, eo est, quia in illo im

Ad hoc argument. iam e stat ex dictis traei, de Perigat disp 3. cludi . ubi reatos ad poenam diximus consi n/re in condignitate ad illam, quae completur lege, vel

iustitia Iudicis. Qua ratione, si praedicin I reatus sum. tur proximε & completi vh , potest optim h a peceato separari, quia nullus dubitabit posse Denm non cleps late peccatorem ad poenam illi e dignam; & dimis sa enspa , deputare eum ad poenam saltem temporalem . Ad quod satis est, quod praecesserit peccatum &quod

peccator non ita intensε eonvertatur ad Deum , sicut consorsus est ad bonum commutabile. Nam lichi per . quamlibet conversonem ad D um per charitatem tol. atur totaliter converso peccaminosa, potuit tamen Dei,

iuste taxare illi aliquam poenam temporalem , s converaso ad ipsum non est ita intenti . Αu .ersus secundam assertionem primo obiciunt plura t/stimonia sacrae Scripturae , in quibus dicitur, nilo Christus est nostra iustitia, qua liberamur a peccatis. Sed au haec iam occurrit Trident. sess. 6 ubi definit, quod est nostra iustitia, prout causaliter, & metitori δconcurrit ad institiam nobis inhaerentem , quae est gratia habitualis . Unde, argumento ab authoritate praeis et missor Arguunt secundo ratione. Nam peccata non expel-Iuntur nisi media satisfactione ; sed hominos satisfaciunt pro suis peceatis ex rigore institiae per satisfactionem exi-Il ntem in Christo, & ipsis moea litet applicitam: squi. dem non possunt acl aequalitatem satisfacere per actus proprios, ut ex dicendis 3. par t. supponimus d ergo etiam peccata tolluntur per iustitiam Christi. Roboratur hoc. Nam iustitia nostra est ita impet secta, ut nequeat radicare in nobis Jultitiam , perquam mmus ad aequalitatem satisfacere pro peccato nostro, inopi tea ad satisfaciendum ex rigore justitiae indi. gemus iussitia commutativa , seu per ficta Christi ergo Don abolentur peccata, nisi interveniente justitia Christi

extrinsece .

Confirmatur . Nam ni nos satisfaciamns ad aequali. statem pro peccatis , opus est , ut tiniamur moraliter exit insece Christo, tanquam membra ea ti: ergo ne

chstitia est iustitia Christi nobis extrinsece unita ad ex

pellenda peccata . Hoe argumenti si rectὸ ins elatur, non militat eou. tra hanc secundam assertionem, in qua soldm intendi. mus intervenire aliquam formam intrinsecam ad ev l. enda peccata, quod verissimum est, quantumvis fit no

cessalia satisfactio Christi pro eius expellendis siqui. dem inter .enit satisfactio nostra formalis consistens in actihus nostris , vel eminentialis confistens in statia, quae expellant peccata modo insta du, sequenti expli.

Cando

Dei αδ respondetur, concissis praemissis, negando consequentiam, ob manifestam disparitatem inter satisfactionem , & expulsionem peccatorum . Nam satissa.ctio est quid pute morale, et potest moraliter applicati

ei, cui moraliter satisfaciens est unietis: qua ratIcine nans homo potest satisfacere pro alio. At liberatio a peccatit, sicut & san tificatio, & reno satio interior esiqn physicii ira : & propterea non possunt peccata physic expelli per iustitiam seu sanctitatem extrinsecam Christi. Unde sali,sactio Christi solum concurrit, ut docte sancta Synodus Τtis in genere causae meritoriae ad hoc , ut Deus producat in nobis sol mam intrinsecam sanctificantem, & expulsi sam ex se peccatorum, quam nulla puta creatura quoad effectum eius auro satum potende condigno mereri . Sed ea posita , set malit et expellantur peccata. De quo infra. Et ex his contat ad robur argumenti , necnon ad confirmationem.

DUBIUM II.

An gratia habitualis defacto sit forma,

per quam expetauur peccatum mortale:

Et an a sene efectum praestam dum indigeat aliquo favore ex.trinseco .

EX dictis tract. praeci disp. a. duh. t. & 3 satis e stat,

gratiam habitualem, quae in iustificatione insualiis tur cum caeteris donis, esse sufficientem formam sanctificantem quoad interiorem renovationem ,&quoad effectus positivos δεηEB, omisi Dei oe. nulla mentione tacta ibi de effecta privatioo expulsionis peccati, ut daretur in praesenti loeus duo in velligandi, nempὸ an gratia ha-hitualis sit forma, per quam remittitur peccatum: ET

an hunc essectum pix stet independentet a novo favine extrinseco condonationis tCirca primam partem quaesiti omnes catholici eo veniunt in eo, quoci gratia est serma expellens peccata. Seo quidam dicunt, hanc gratiam esse adeo imperse et am quoad hoc munus, ut indigeat ulterius miserico uia Des , novoque favore extritis eo . Ita Scotus in mclist. 36 ciuest. et RU MEO, Gabriel, Greg Oaham. I annes a Meclina . Quibus adhaerent ex Societate Canim. disp. ai. de Verit & Suaris tom. t. in 3. pari. disp. q. sin. 8. De his merito conquetitur riaque a disput. 2 4. Cas.

a. clicens: Retentio mea Theotiesu miro m ιs miratus sum , quia ps Ireclaram Cone θ T ident. definitunem tam Gltim justitiam trahar tem binis concesse ise , ut ei se non habeat virtutem tergendi maculas, neqvie eas purgare valeas, tissim rei o condonatiora Dei relaxentur erc.

. I. Dua Uertiones pro dubij resolutione.

U formam, per quam clefacto expellitur peccaiarum mortale. In hac assertione , quatenus praescindit ab eo, quod si scit ma ad aequata intrinseca , vel inadaeqi aista conspirant omnes Theologi. Et nostro jodicio definita est in Concit. Trid. sess s. ean s. ubi damnat eos, qui asserunt reatum peccati otiginalis no eleri per grariam. quae in baptismate consertur a sed stratia habitualis est praecipua , quae in haptismate coosertur : ergo iuxta Concit. per gratiam habitualem defacto aufertur peccatum originalet At qui eadem ratio est de gratia, quaeiulanditur in iustificatione quoad metata personalia , quia est eiustem speciei, & non minorem oppositionem habet hμ gratia cum personalibus, quam illa cum originali. ergo gratia habitualis, quae infunditur in iustificatione, veth aufert peccata.

Τum etiam .' nam sess. o. cap. 7. aperth diffinit, nivisimus num 3. iustificationem impii neri peti armam intrinsecam non solum quoad interiorem renovationem, sed etiam quoad expulsionem peccatorum; sed ad hos effectus praestandos iuxta Concit primas tenet gratia habitualis, cum dicat ad iustificationem praesupponi aliquam praeparationem, ad quam ipsa tulit sic:itio consequitur, qua non solum est sola Hecatorum rem sis , sed oIuncto rario, o renovitio interioris honum a s perpende ver ha ὶ per Diauatariam fusceptirem gratia. Unde citatim subjunia

232쪽

Dob. II. Aa graria halitualis defactὸ fit forma, per quam o e. 21 s

inasi 4 Idest, me ipsam gratiam, hemo ex ino fit Imstas. Et postea addit, qnod simul cum gratia infundi. eur fides, spes, de charitas. ergo contra definitionem Concilii procederet , qui assereret gratiam habitualem

non esse formam expellentem pecca a.

Et confirmator ex definitione iustificationis impii, qua describit Concit prcdicta sesso.c. dicetis, quod es trans turio ab eo statu, in qtio iam naμπών ratas trimi Ada ad satiam gratia , o adoptioris stiesum Dei ; sed lota gratia ha. hii ualis est, quae constituit natum gratiae , dc praestates telum stiationis Dei: ergo haec est terminus primarius, di praecipulis praedictae mutationis,& translationis; seu dum fit motus, de transtus de unci ad alium statum, et minus ad qtiem illius motus sermaliter destruit formam constitutivam prioris status: ergo gratia habitualis de irruit: foemalit et formam , per quam homo nascitur filius primi Adae; sed haec forma juxta mentem Concilii est peccatum, ergo auxia concit. peccatum dentuitur scit mali ut per gratiam ha hi tualem. Accedit ad haec ratio adducta num. a. quae applicata glatiae habituali e . identerpi ohat hane asseritonem . si quidem ea est, quae formaliter Et ibuit enectus in ea relatos, ut lath ploravimus tract. Pretc. disputi ab dub. 3. Unde in hac assertione probanda non oportet amplius immorari. s Dicendum est secundo , gratiam habitualem non egere novo favore Dei extrinseco ad remissionem culpae mortalis, sive quoati rationem maculae, quae est in anima, sive quoad rationem Ofiensae passivae , quae morali istet est in Ueo . Ita communiter Theologi , exceptis quos retulimus in limine clubii. Et quoad primam partem praecipuὸ probatur ex Titu. Nam juxta Concit. effectus praecipui iustificationis in impio, sve parvulo, sue adulto, sive iunificetur perhaptismum, sive per poenitentiam per modum virtutis, vel per modum sacramenti, sunt sancti fieatio interim; &remisso peceatorum, ut constat apert8 ex hucusque dicti, in hae disp. sed iuxta idem Conci l. sess. 6. cap. 7. Um causas motis siniscationia esisti Iaa Dei, non Pa is sejustas est , sed Da vis Maiss facit, quae est gratia habitualis rergo gratia hahitualis independenter a novo favore ex . trinseco remittit maculam culpae. Patet consequentia: alias non esset unica serma ad praestandum hunc euectum, sed causa sermalis adaequata conitaretur partim ex prae. dicta gratia, & partim ex illo nouo fauore: sicut valorreonetae integratur partim ex condignitate intrinseca me

talli, & partim ex ordinatione extrinseca principis. Roboratur. Si gratia habitualis indigeret novo sa.

vore Dei extrinseco ad remittendam maculam culpae, praecipua forma remittens peccatum esset praedictus Δ.vor , de non gratia : immo gratia habitualis non esset forma adhuc inadaequata expellens maeniam culpae; sed utrumque est contra Concit asserens quoci unica sotma justificationis quoad uitiaque effectum , videlicet renovati nem interiorem,&expulsionem peccati est gratia habitu a lis ergo gratia juxta Conci l. non indiget novo favore extrinseco . Sequela maioris quoad prima partem probatur rham illa est piaecipua forma ad praestandum aliquem effectum formalem, qua posita ponitur, talis essectus, At qua ablata non ponitur,Etiam si communicetur alia forma; sed si esset necessarius novus favor Dei extrinsectis, ut gratia expelleret maculam , sublato favore extrinseco non ex. pelthretur maeula, & posito favore statim auferretur rergo si uot Dei extrinsecus esset serma praecipua expellens s maculam culpae. Quoad secunda etiam patrem suadetur rnam emtius formalis ex natura rei connectitur eum causas formali, immo est ipse latina communicata : ergo si gra. 1 tia ex natura sua non expellit maculam, sed solum ex

lege de miselicordia Dei extrinseca , nequit gratia dici causa formalis praedicti effectus. Sicut si Sol non haberet virtutem au illuminandum, de Deus ad mesentiam solis

ἐlluminaret ex solo favore extrinseco, sol non posset dieiis causa illuminationis. Pro quihus recolenda sunt, quae di. a ximus loco supra relato num. 3 s. quibus haec ratio min 1 test confirmari, di quaedam evasio adversariorum prae

, cavetur.

a Dei h quoad hane partem probat ut assertio ratione: Nam gratia hahitualis, ut praestet effectus positivos sancti,st om ea Dei, sisque ejus adeptιιim. non indiget novosa volet Dei e utrinseco: ergo nec ad expellendam maculam pre e cati morialis. Antecedens sopponitur ex dictis praMicto tract. diso et fle diib. 3 Der tot. Et consequentia probatur

, Tom. II l. Aia Thest sata. nam amicitia Dei ex natnra sua expellit inimicitiam illiu , iustitia initistitiam, filiatio Dei filiationem dia li, seu

servitutem peccati, condignitas ad gloriam indignitatem ad illa me haee enim praedicata Opponuntur ex natura sua contrari/, seu privative; sed macula pereati eo

nituit hominem injustum, ni supponit concis. sess. 6 cap. 7. in illis verbis, homo ex injusto se justas, di cap. q. in illis, in quibus describit iustificationem per hoc, quoci

idεst iniustus dici idemque constat de inimicitia, de aliis effectibus1 ergo li gratia independenter a favore Dei extrinseco constituit hominem justum, amicum Dei Ate. etiam ex natura sua, di nullo interveniente pacto ex tria. seco expellit maculam peccati. Confirmatur haec ratio . Nam macula peccati vel consistit in privatione gratiae, ut nos uocuimus trae . deprecat. disp. a a num. I . vel saltem es natura sua illam inducit, ut infra magis Ostendemus ; sed nulla selma, ut expellat sui privationem, expectat novum lavorem ex . trinsecum: ergo gratia non indiget novo favore Dei ex trinseco ad expellendam maculam peccati . Adde : Nam satus peccatoris, constituitur per hanc, vel illam foris mam, ex natura sua expellitur per statum faceti, comni tuatur per hanc, vel illam formam; sed gratia ha hi tualis ex natura sua constituit statum tincti, ut ibi pro havimus , colligitur ex Concit. in illis verbis, in satim xjatia, ct ad rionis sillorum Dei d ergo gratia habitualsex natura sua, di nullo intercedente pacto extrinseco, excludit maculam peccati.

io Assertio quoad posteriorem partem, quet praec rue militat contra Suarium , potest primo ostendi Tris. ess s. can. s. ubi desilit, per gratiam, quae confert in haptismo, tolli totum id quod habet veram de in priam rationem peccati. Ad quod accedit illud Apost. ad Rom. 8. AH I damistionis est iis , qui Aue ila Chrisa

Iesu, id est in gratia Christi: ergo ni batia habitu alicexcludat peccatum ouoad rationem offensa, non est eis cessarios novus favor Dei. Patet consequentiae alias posita gratia, si non poneretur novus favor Dei, aliquia damnationis, di quod habet veram rationem peccati, maneret in tith haptietatis, de quihus loquitur Conci lium, At Apost. Et conseqne ter in veris poenitent mus. Deind/ probatione. Nam gratia hahit ualis ea naia

tora sua, de inde pendenter a novo favore extrinseco e ianito it hominem Dei amicum di ergo non requiritur novus favor Dei ad remittendam Offensam. Antecedetis suppo. nitur ex die is dii, iam relato praecipue num. 37. Et consequentia probatur: nam eodem actu, quo Deus aclis mittit quempiam in sui amicitiam, pacatur illi, de redisditur inoffensus ti repugnat enim ex terminis aliquem esidiamieum Dei, Ac Deum non esse illi pacatum : et te.

pugnat etiam ex terminis Deum esse simul pacatum pemeatori , di offensum ergo si actns producens gratiam no indigot nova henevolentia Dei ad eonstituendum homi nem Dei amicum, etiam sne nova benevolentia remittit offensam . Et cor firmatur ex iis , qnae contingunt icthumanis. Nam eo ipso , qt homo offendentem admitatat ad sui amicitiam, pacatur illi, de eoodonat offensam ratias quomodo diceretur amictis, si non est illi pacatus et Et quomodo diceretur amictis , dc recretis, s non remitistit offensam 8 ergo si per actum producentem gratiam admittit impium in sui amicitiam, sine novo favore miscatur illi, ut remittat offensam. d nrgentius probatur ex quadam praeclara D. Tho. doctrina quaest. 28. de Perit art. o. quae potest ad hane formam reduci: Nam gratia ex natura sua, At sine noua heneuolentia Dei remittit maculam culpae: ergo etiam offensam. Antecedens constat ex dictis pro peiori parte hujus assertionis. Et consequentia probatur: nam offensa Dei consistit uel in actu peccatoris non retractato, vel inmacula habituali, vel in quadam privatione in Decimo talitεr recepta, Et resultante ex peccato actuali,& ha.

hituali , vel in deputatione extrinseca ad poenam seu satisfactionem nihil enim alisci potest excositati, in quo os stat et atqui omnia haec abolentur ex suapte natura per gratiam, s per ipsam ex natura sua remittitur ma cula : ergo si gratia sne novo favore Dei remittit maeu iam culpae, etiam offensam. Minor quoad primam, de secundam partem ex ipsis terminis liquet. Quoad tertiam vero probatur: Nam sublato sundamento, ex quo privatio illa moralia resultat, At conservatur, necesse est,

233쪽

1, 6 Tris. XIV. De esctibus Gratia. Disp. I. de Iustificatione ἰπύ

quod ipsa petuasio auferaturq sicut Rhiato coepore opa. eo . ex cuius interpositione resultat umbra, suapte natura expellitur umbea: quo exemplo utitur D. Τhcim. ibi adprobandum, privationem gratiae auferri, eo ipso quod retractetur actus praeteritus peccatoris, ex quo, Ac ex cujus permanentia morali privatio gratiae resultat, de eo, servatur; sed privatio illa moralis in Deo moraliter te cepta non minus dependet, de conservatur ex actu Mocatoris , Et aracula peccati, quam ipsa machia ex actu peccati non tetractato. Acquam umbra ex interpositio De Corporis opaci: emo privatici moralis relata suapte natura dimittitur, dimissa macula peccati. Quoad ultimam partem etiam probature nam deputatio ad me.

nam , vel satisfactionem iustam de debitam supponit itisubjecto condignitatem, vel intrinsecam ortam ex macula intrinseca, vel extrinseram ortam ex peccato actuali praeterito dc non retractato: ergo actus ille, qui tollit maculam, vel producit sotmam tollentem maculam, de retractantem actuale peccatum praeteritum, etiam sine novo favore tollit condignitatem ad pcenam , vel satis. factionem ' ergo si per gratiam habitualem tollitur pret. dicta condignitas, etiam sane novo favore tollitur depu.

ratio ad poenam, seu satisfactionem. Sed de hoc opero. uti dubio sequenti.

Argumenra eontra see dam egerrierem.

tr Α D versus primam assertionem nulla est senten. LM tia , ut notavimus in limine hujus dubii,

Praeter et i orem haereticorum asserentium in sustificatio.

Me peccatotis non veth deleti, sed tantum tegi peccata: quorum motiva diluimus cludi praee. Contra secundam arguitur primo ex via sessi s n. H. ubi se definit: si qias didierit gratiam qua su γιβeamur , ese tantum favorem Dei, anaes a st: ergo supponit Concilium , in justificatione impii praeter gratiam ha-hitualem inter .enire aliquem savorem Dei extrinsecum. Prohatur consequentia e nam haec propositio , gratia non eae tum fusis Dei, qnae contradictoriὸ opponitur huie pro . positioni haereticorum, quam damnat Concilium, gratia es t tum fotior Dei, exponitur scd Gratia, qudbu ficamures fauoν Dei, o os iaci alitia. Sicut haec, Petrias non estrantum Lexietis, exponitur sic: Petrus os Logitas, o ati. qtiad adiud. v. g. Philosophus, aut musicus. Ad hoc argument. respondetur , Concilium nonsgnificare per illam propolitionem , jussi otio non estraratim famor Dei trinsecus , quod remissio peccatotum estrosum beneficium post infusionem gratiae, seu tantum desinisse eontra haereticos, quod juctificatio non con. stit in favore extrins eo remissionis, ut ipsi delirabant. Unde, dum damnat hanc propositionem , jinoratio est tantiim faιον Dei extrinsecus, non asserit, posita gratia, clari novum favorem extrinsecum, sed tantum negat, uod ipsi haeretici assetehant. Maximλ , quia inopo. tiones exclusa vae negativae, qualis est deducta ex Con.

tilici, non semper reciduntur verae Pir suas ex nentes, s exponantur modo praefato'. ut viderε est in hac pro P sal Oile, lori non est tantum animes, quae est vera; Aceius exponens, scilicet lapis es animes, o athusu a ues, en falsa . Ita summulis di. et Arguitur Bennuo. Nam stat optim8, quod gratia ha hii ualis sit causa tini ea remissionis peccatorum, α quod dependeat a novo cisore extrinseco Dei ergo de facto ad remissionem peccatoriam intervenit praeter ratiam habitualem novus favor Dei. Antecedens pro hatur nam stat gratiam esse remissivam culpae, de M. lenis, At ad hunc effectum praestandum dependere ex

aliqua applicatione extrinseca .' ut videre est in nostra sententia, quam infra expendemus, juxta quam actus contritionis, aut charitatis est forma sufficiens ad ter gentis maculas venialium, quas tamen non expellit, nisi accedat applicatio nostrae voluntatis ad hac venia

lia potius, quam ad alia , Et propterea potest unum

remitti, At non aliud ergo pariter, esto gratia sit sum. ciens forma ad remittenda peccata mortalia potest M. p'ndere a nova applicatione Dei, quam adversarii noti

Diorem appellant.

Idipsum eernere licet in ipsa mei gratia , quae, uta et it Tria. sese. 3. supra relat. per baptismum collata, omnem reatum per seiplam tollit, quia negari queat egere ad hoc aliquo favore exit inseco Dei, alias gratia me poenitentiam producta , quae est ejusdem rationis

quoad essentialia, deleret etiam omnem reatum quoa ipsum Trid. negat sesi i*can. ix di cap. a. Et iaAd hoc argument. respondetur negando anteaeedens. Et ad ejus prohationem iterum negandum ellantecedens iuxta sensum ah adversariis intentum. Acl pti. mam instantiam dicendum est , aliud esse requiri a pinplicationem extrinseeam causae efficientis ad effectum emalem gratiae, aliud vero effectum formaliter pr venite ab applieatione, Et non a serma applicata. Hoc ultimum intendebant haeretici, Et ex parte intendunt tholici. Sed nec intervenit in remisione venialis P ubi actus contritionis semel applicatus per se veniale remit. tit, sicut gratia mortale. Fatemur tamen esse aliquam differentiam inter casum propositum, de praesentemd ctrinam .' quos gratia nequit intelligi, nisi sufficie aleeapplicata ad inaestandum suum effectum sormalem pri. marium , cum quo essentialiter sunt connexi alii esse.

ctus seeundat ii, scilicet esse iustum, amicum Dei pacsu , de radicaliter acti. δ, necnoia remissio omnium mocatorum mortalium. Caeterum actus contriti is 4 vel

charitatis potest optimὸ non applicari ad venialia cle-landae siquidem gaudet aliquo effectu formali, scilieεe

reddere hominem contritum, vel amantem, a quo umnodari nequit. Huic autem venialium remissio est comtingenter annexa, ut suo loco explica himus. Ad secundam instantiam respondetur cum eodem Contilio loco in ea citat. cap. a. ubi ait Arias est pra

tered baptismi, o istius Ioemtentia cuntis ' μν hapromam enim, Christum induistes , nova prorsus in tuo eskι-ν crea tura , planam, o integram teccatorum omnium rem ionem con sequentes s ad quam tamὰn novitatem , o integritatem , per Iaeramentiam perirentia , sua magnis ratibus o Ioboratus . diuina ad erigente juctitia, pertie tire nequaquam possumvis . Et

dum dicitur, quod gratia pae.1itentiae est eiusdem rationis, quoati essentialia cu ri et alia baptismi, verum est attiistinguuntur per quosdam modos . Gratiae autem, haptismali, non praecise ratione suae essentiae , sed simul ratione modi per baptismum superadditi convenit praedictus effectus, videlicet plena Ac integra remissici omnium peccatorum tam quoad Culpam , quam quoad Paenam, propter rationem insinuatam a Concilio ; de non ratione modi per paenitentiam advenientis. Immo audemus dicere i praeoccupatur tacita Ohiecto) quod gratia regenerativa praeuictum ess ctum praestat ex natur sua quoad omnia peccata commissa ante baptismum,

esto hic recipiatur eum sctione, quando tollitur fictio. Wl potest responderi iuxta dicta num. o. quos extinctio reatus ad poenam temporalem nullam habet connexionem cum gratia, sed provenit a uoluntate libera Dei I quia talis reatus non est peccatum, nec foema liter aliquid peccati. Concilium autem solum asserit, illum reatum per gratiam necessario tolli, qui est peccatum, vel aliquid peceati, Et huiusmoli est reatus culpae, de omnis. Potuit tamen D us hunc favorem applicar haptismi sacramento, Ac non sacramento paenitentiae ἔruin ex hoc possit argui, quod detur novus favor, upposita gratis, ad extinctionem reatus si τε culpae, si Oh omnsae, si vh ad poenam aeternam. II Arguit ut tertio I Gratia habitualis adhue cum contritione non est sufficiens ad temissionem offensae rergo saltem quoad hunc effectum necessarius est nova favor Dei extrinsecus. Antecedent probatur.' nam OL fensa precati mortalis est gravitatis simplieitet infinitae, ut ex dicendis react. d. In ora. disp. i. e statat et sea gratia eum contritione est smpliciter finitar ergo gratia eum contritione non est sufficiens au temissione offensae. Ad hoe argument. respondetur, ex eo tantum inserti remissionem offensae fieri gratis absolut8. Et simpliciter respectu nosti. Cum quo rect/ cohaeret , quos

non sit necessarius novus favor Dei extrinsecus ad reis

missionem illius, quasi possibile esset , quod insunda. t ut a Deo gratia habitu asis, de homo eliciat actum

contritionis, de quod Deus non condonet offensam. Impossibile enim est , quod D us media infusione gra. tiae deponat odium in peccatorem, illumque ad millat in periectam amicitiam sui, constituat illum filium ejuxadoptivum, de haeredem gloriae , de quod maneat OLfensus. Unde ipsa actio Dei, qua proaucit gratiam, d

conse.

234쪽

Dtib. III. An per potentiam Dei Asotatam peccatum mortale a17

eonsequenter concurrit ad actum contritionis, est intra sti ε condonatio ostinis . An vero creatura concurrat

acti vh M dθstructionem illius per contritionem, & an infuso gratia praecedat remissionem offensae , alia quae s. tio est , quam uafra decidemus, dum agemus de ultimis dispositionibus gratiae.

Auper potentiam Dei absolutam pereatum mortage possis aus rei per solam

condonationem extris

ΡRaesens dubium tant m peocedit de possibili,

quia es hucusqne dictis satis constat, peccatum mortale non remitti di satio absque forma intrinseca. Et iam constat ex dictis trae . praeced. disp. I. duh. g. repugnare melaphysice, quod homo sit justus, amicus D i; filius eius adoptivus &c. per denominationem exti insecam. Circa praesentem autem controversiam plures sunt sententiae, quae ad duas capitales reduci valent. Prima est affirmativa, quam post D Bonas & N minales defendit Scotus in a. diu. IZ quaest. 2. 6. Desec do Miletido, & a. dist. 28. β. Ad questienem, & dist. I. quaesi. s. Contra istum e citi nem, & diu. ro quaest.2. I. Reo Meo . Quem sequitur tota ejus Schola; necnon Durano. N Bachon Curiel, & plures rεcentior Societatis , ut Suarez, rullai m. Glana d. Lugo, Ripalda, Quiedo. Arri.ica , Muniessa. Quibus ex parte suma. pani ur Vaetqueae, Dyeastillo, & alii , quatenus dicunt peccatum Origi. ale posse tolli a Deo per solam coodona.

ioclem extrinsecam, seclis vero personale.

Secunda est negativa. Ita D. Thom locis instaresetenuis, & communiter Thomiliae Ioannes a S. ThomGonet, Praclo, Ferre, Bolivae , NN. Salmati t. in hac mite facis ε mincipes in praes disp. a. club. I. Et ex

Societate Meratius, A cus, Sparra, Antonins PereΣ, Tyrius, Atanta , & alia. Nota ut tamen Ferrata, &Contatius, inter Div. Thom. & Scotum esse solam quae in iociem de nomine.' eo quod Scotus solum conceuat, peccatum tantun quoad reatum , & obligationem in ximam ad ine.iam posse remitti per solam condonatio nem extrinsecam, quod nunquam negat T. Thom. Setire veta adhuc inter eos est nou modica discordia 'si qui dem Scotus uult, peccatum hahit uale consistere in sola obligatione ad poenam. At D. Τhom asserit consistere in aset sone habitualia Deo ex peccato actuali relicta. Et ex his duobus principii contra ius intulerunt con clusiones in praue uti examinandas.

f. LVcta sententia Div. Nome.

4 Tri Icendum est, eontradictionem involvere peciscatum moriale personale seta extrinseca condolaticine Dei remitti. Et probatur authoeitate D. Τ m. tum in praes quael . Iat ait a. ubi in C Particuli se concludit Et id o non e et inraiasta rem mei ha, β non adesse itis, gratiae; sed juxta eundem Amge .lcmn Do t. I. pari. quaest. 23. art. 3. id quod comtradictio em implicat , nullus intellectus concipere u sci vel, ut inquit quodsi, si art. I. quod mente concipi non potest, libi ipsi est repugnans . ergo iuxta memtem Diu. Τhom. repugnat , per omnem potentiam, quod peccatum mortale personale remittatur per solam condonationem extrinsecam. Idem docet ibidem ad r. his verbis. Licet homo onequam meret , potuerit esse Megνatia, o Me culpa tumen pes seeratum non potes es saee iam , nisi Variam habeat. Huic tam aperto testimonio r/spondent dupliciter

P P. Societatis. Primo, D. Thom loqui in illo articulocle remissione culpae , quae simul est mirificatio. Et ita inquirit in eo.' Vitam ad remissionem culpa, qua est iusti motio, requiratur infuso gratia i Et resolutio illius est, ad remissionem culpae, quae est iustificatio, requiri insti. sonem gratiae . Quod non negant receiniores Societatis,

sed tantum dicunt posse dari remissionem eulpae per extrinsecam condonationem, quae non sit instificatio. Et ita non opponuntur Dis. Τnomae . S cunuci respondent, D. Thom. loqui do remissione eulpae in hac providentia &d ab hac ultima expolitione incipiendo, ex dictis sustineti non valet. Nam quod e tradictionem importat in nulla providentia , per nullamque potentia potest fieri; sed iuxta praedicta D. Thom. thuimonia importat conis tradictionem , quod fiat remisso culpae sine in sone gratiae: ergo in nulla providentia potest hoe fieri juxta D. Τhom Minoe probatur: nam quod non cadit suti conceptione intellectus , iuxta D. Thom. & juxta vertiatatem, contradictionem importat , inter impossibilia connumerari debet , siquidem ohi et um intellecti, estens possibille in omni sua amplitudine , sed juxta ἈΤhom non cadit sub conceptione intellectus, quod irati emisso culpae sine insus ε gratiae: ergo impotiat cos tiadictionem in sentetitia D Thom. quod fiat remistio culpae a hsque inlusione gratiae. Deinae retellitur ptima expositio. Nam lic/t D. Τ m. inquirat in titulo articuli de remissione culpae, quae est justificatio, absolute tamen,& sne ulla restri. et ione negat posse intelligi remissi nem culpae absque infusione gratiae trecolatur totus articuli s) ergo auxia eius mentem impossibilis est se millio culpae, quae nota

sit justi fieatio , vel Oahitis non est remisso culpa sine

infusione gratiae. Adde: Quia D. Τhom. perpetuo tra.dit, peccatum mortale non posse remitti sine itisusione

gratiae. Et ita g. Part. qu Ist. 5a. art. o. ubi inquirit: MDeramenta veteris legis granam ratiostetit; in responsione ad a. haec habet verba: Qias m d ier e, ou μν eis curii nem non conferelatur gratio Heu Iesiam auferebatiam petis eatiam. Sed Me non scies esse: qtila εὐ- x nsolaris dreceato nis per gratiam . Tum etiam, & urgentius quaest. 28. de V riti art. a. ubi inquirit: hum peccatoram rem sto posse esse Megra. io 8 Et tespondet D cenatim, qιod remauio peccato m tilla modo sue q alia gra um fuci se esse potest. Id ehutis eodenistiam e quae vetha notanda sunt in moderatione nThom. de reddens rationem dicit: Tria sunt, ratione quo rim Me gratia remasso seeratoriam feri non iotes, adoreso , 83 4 , Ha tis: Nou potes prediati a Mesa remo νι nissae oriunctio e me coviannio nou es ηι leo gratiam Huic testimonio totaliter succumbit Mariti innoc trati disp. q.

siet. a. num . q3. Et omnes cle, at succum nere: qui. . ora

relinquit recursum ad aliam providentiam alias noti esset evidens, in praesenti H videntia remissociem culpae fieti

per lusu sonem gratiae, sed solum esset cet tum de fiue, ut ipse Matio recte arguit. Maximε, quia Div. Thom.

praedictio loco addit : Uude adfatu Mupradiectum ainrs L m requiritur gratia, o cooriuatas Uo: sitit ad sanatio nem eristatis requisitar resistitio potentia vi vi ; sed ianulla providentia caecitas potest tolli pet favorem extrinsecum: ergo ore macula peccari mortalis .is D ii h probat ut nolita concluso ratione fundamentali , ad quam aliae, si vim habent, reducendae sunt. Nam homo post peccatum actuale manet hahitnaliter physice, & intrinlece maculatus, aversus a Deo, dignus odio Dei, & poena aeterna; sed implicat has denomina.

tiones auferri per favocem tantum extrinsecum e ergo etiam implicat, peccatum habituale ausetti per solum faψorem extrinsecum. Consequentia est legitima nam quaelibet serma eodem modo aufertur, ae effectus formales illius. Maior potius debet supponi , quam in .hati; cum ex alibi dictis constet, peccatum ha hi tua laconsistere in privatione voluntaria gratiae inducta per peccatnm actuale, cujus praecipuus enectus est recidera nominem ha hi tuas iter macu Iatum, avet sum ano m. sent praecipuus effectus gratiae est reddere immacul tum , seu iustum , conversum habitualiter ati Deum,& dignum amicitia Dei, & gloria aeterna. Minor vero , quae impraesentiarum tantum habet dissicultatem, suadet ne primo: Nam denominatio in trinseca nequit tolli absquo eo, quod principium illam eon sit sans deficiat; sed principium conservans praedictas denominationes nequit tolli per favorem tantuli extrinsecum .' siquidem Doe mincipium coii est Deus, cum Deus nequeat conservare, scut nec emeere ali auia mali motalis, sed tantum est actus praeteritus morali ter perseverans , quia non retractatus, qui non potest

235쪽

118 Traii. XIV. Ad Elisectibus gratiae. Disp. I. HIs ratione impij.

ea Olli, uel formalis, uel uirinalis , vel eminens.' ergo quae scit esse transi: essi rum, quo eventu non pectaret implicat pia ibas di nominationes destrui per favorem homo, nam sine texe nrati est peccatum:vεl tandem non latitum extriti cum . illum elevando ad finem supernaturalem, quo easti non P ohatur si eundo eadem minor: Nam praedictae peccaret saltem directe contra illum: Τamen , eo coimd-nominationes intrinsecae nequeunt auferri, nisi suspen- tracto, nos apparet caput, ex quo deleti mist absquad/ndo concursum eonservativum formae tribuentis praeis mutatione intrinseca peccatoris I siquidem , vigente praeis uitias denomitiationes, vel producendo sormam in m. cepto tempore transuessionis, cloa aufertur transgresso non his m cum priuicta forma, iit cernere licet in aliis per hoc, quod posita uesinat obligare ut si audi eviden eoominationibus pliysicis, sue privativis, sive posti. ter in vovente serrate castitatem hoc anno, qui si hoe vi ; atqui D iis primo modo non potest auferre prae. anno illud infringit, non tollitur culpa per hoc, quod es inas uenominationes , sicut nequit conservare sermam, perveniat ad sequentem, in quo non obligat ut eum uo a qua proυε niunt , vel ad summu in potest suspmdere to ad eam; alias naturaliter fit rei remissio, & non persitum concursum consit vativum subrecti, quod est ri a- gratiam intrinsecam adhue in ptaesinti pio.identia. xima, & intrinseca mutatio: ergo restat , quod Deus EO vel maxim/ quia non esi assignabile temptis, producat sorinam intrinsecam incompossibilem , per qua pro quo homo non Obligetur ad non poccandum 1 quia preeatoe ipse vel sormaliter, vel virtualiter , vel emi. cum peccatum importet formalem averso tem directam, Dent te rettaciat sotmam causalivam talium denomina. vel inuirectam a Deo nitimo fine naturali, & superna tionum . turali, & Deus dispensare nequeat in eo, quod talex Confirmatne . Nam eatenils posset homo tales M. aversiones non dicant deformitatem, sicut nec quod pre-oominationes deponere absque mutatione intrinseca, vel catum illam noci dicat, alias posIet sedes tete , quod esti fusi e doni supernaturalis, quatenus Deus decerne- Chimarticum , non est assignabile tempus, in quo talistet eum non punire, vel condonare menas debitas να- averso voluntaria non sit peccatum , nisi telinquendo eaio, non infundendo aliques donum ; sed hoc assere te eam in ratione negationis, ut libenter concedimus Suario est si volum: ergo impertinetis est recursus adversari & aliis adversariis; sed hoe nequit fieri ahsque intrinseca eum ad decretum de non punitione, vel condonatione . mutatione peccatoris: si quidem necessarium esti tollera Nili, prohatur: nam aliud est Deum non conserte pee. ab ea voluntarietatem , quod Dius exequi non valet, Das, quarum sunt cligna peccata , aliud vero ipsa de- nisi inlaticlendo formam quae formalit et , vel eminenteel fui ; sicut alius est meritum intrinsecum, & aliud eam retractet: ergo absque mutatione intrinseca pecca decretum de non conserendo praemio; sed est O Deus ha- toris nequit tolli peccatum. Quod si ad vel salii conte Niet d-cretum de non praemiandis meritis nositis, non dant talem tetractationem fieri posse absque praedicta milia inopterea tollitur condignitas illorum ad praemium: tatione, nullatenus acquiescimus, dummodo non osten eigo patiter licet possit decernere non punire peccata, datur nobis: quod reputamus impossibile..el ei condonate, non id cito peccata ipsa delerentur. 17 Ex hucusque die is facilὸ eoouincitur eontra Vara Unde ni saloeὶ adversarios in hae parte video halluci. queE. & Lorcam, remissionem peccati originalis, meotiatos, dom ev ablatione reatus completivi, seu extria. qui illud semel contraxit, non posse fieri adhue diuini fici, qui consistit in deputatione Dei ad poenam ob pem tus absque intrinseca mutatione illius. lia D Thom eatum, inserunt posse deleti reatum intrinsecum, qui loco supra relato ex g. part & quaest. Io. art. 4. Et ra. non distingititur ah ipso peceato, sed est ipsu ut licitans tio est eadem: siquidem de fide est , iuxta decimum talem deputationem . Pro quo videantur quae diximus Trid. sess. s. can. 3. quod peccatum originale inest uni. ara'. de petra diis anum. . Quibus accedit decre- cuique proprium, intrinsecum , per quod homo manet elim Pii V. & Gεεκω ij XIII. damnans inter alias propo- maculatus intrinsech, aversus a Deo, & poena aeternasti ex Michaelis Ba ij propositione in ordine 33. quae erat damni dignus, non minus propriὸ ac per peccatum ha-hujnsmoui ira retiato duo sunt , actus reatus transume hiluale personale: ergo si inaedictae denominationes, a, id actu , filiam 8e m reatus , hae obhgafra adprenam. Unde prout sunt effectus pEccati pet tralis , non possunt insecramento bomismi, aut Meredoris a ortit E propri8 reatus tolli nisi per aliquam mutationem intrinsecam, ut scienti da, di toHur, o ministratum sacradotis m Merat nobiscum Concedunt praedicti Authotes , parisormitid ν/atu . Sub qua damnatione cadit opinio Seoti, ut sentit ter aequeunt tolli , prout sunt effectus peceati otigia vaetqueet disput. νῖς. cap. a. nisi recurrat ad reatum in- nalis .

alii, cum jam insinuatum, ut illum exponunt aliqui Nee prodest discrimen ah eis intentum , nempheius discipuli. . precatum originale dependere a pacto Dei eum Adamo, Similiter eondonatio aut non condonatio macular quod potuit restringi ad mille annos praecish, in quo peccati intransti vh consideratae, nihil de peccato parti. eventu , scut transacto praedicto tempore posteri il-cipant, cum sint actus Dei, ac proinci h optimi. Unde lius non contraherent peccatum originale, ita carentia quamvis, stante noli condonatione , peccatum perseve- gratiae in iis, qui peccatum originale contraxissent , essete et, & des tuatur ea posita , eo est, quia condonatio praecisὸ negatio .s cum trahit infusonem intrinseci doni in peccatore seu Non, inquam , prodest. Tum quia jam variant enim decretum de infundenda hae, vel illa gratia & statum dissicultatis praesentis,& nobis concedunt, quoci . non eondonatio impedit tale decretum, & eo seque n. supposito pacto Dei eum Adamo , nequit peccatum

ter ejus effectum , quo non posito perseverat intrinse. Originale remitti ab ue intrinseca mutatione peccato. cum peccatum . sicut cernere licet in potentia peccandit ris. Tum etiam nam i ut supra impugnavimus Suarium quam, si Deus vellet destinere in natura Petri, neces. peccatum personale semel contractum non tollitur persitaretur, vel ad conserendam ei gratiam consumatam hoc, quod homo perveniat ad tempus, in quo non oblicum visone beata, vel ad nniendam illam sta in unita. gat lex: quia , eo ipso quod contrahatur , semper est ter te p't nae : quin imaginari possit, potentiam peccandi minus voluntarius peccati actualis, & semper permanet tonstitui adhue inadaequat pet non collationem grais sub ratione privationis voluntariae, osque dum forma. tiae consummatae, nee destrari formaliter per collatio. liter, vel eminenter peccatum praeteritum retractetur: tieni acti./, sed per sermas intrinsecas ipsa naturae. Pa. ergo si Va ME,& Lorca hoc concedunt, etiam te nistiter ergo debet discutit in praesenti casu. . tur c cedere, quod carentia gratiae in qua peccatumit, Qua doctrina imi specta occluditur via pluribus originale consistit, habet ration m mi otioias, si semel evasionibu . N,m scut inintelligibile est , Deum auferre fuit privatio, dum primo contractum est. potentiam peccandi nis per formam intrinsecam uniet tεm indefectibiliter natu tam dε sectibilem cum ptima re- s. II. gula, quamvis multiplicεt decreta, & instituat media torem, ob cui ut praeclara merita misit se movere acl ita opinio eoaetraria cum sati fundameriis. ι decernendum ; ite nec poterit absque forma intrinseca peccatum clεlere, quod semel contractum ita intrinsec/ 18 ntra nostram assertionem arquitur primo. anhaeret peccatoti sicut potentia peccasui ... Nam peccatum habituale nihil aliud est , Itidem destituitur omni vi e vaso Suarii. Nam estis quanti actio prditorita moraliter permanens, sive in Oh Deus suo decreto praecavere possit, ni non contrahatur ligatione satisfaciendi , sue quoad esseelum teste peccatum, vel disponendo non constituere hominem in hominem maculatum, & dignum odio Dei : seu lima

occasione micandi, vel nou iniimando ipsi praecepta . potest tolli absque initius ca mutatione peccatoris: ec-

236쪽

Dub. III. Au per potentiam Dei absolutam peccatum mortale oc

go peccatum potest tolli absque intrinseca mutatione

Deccatoris. Ma Orem supponunt adversarii. Et minor probatur 2 nam tandiu censetur peccatum permanere, quandiu censetur manere in Deo jus ad octio habendum peccatotem: ergo tot modis potest Deus remittere pec.

atum, quot potest cedere tali tuli; sed poteli cederenti suo aosque mutatioue intrinseca peccatoris : nam nulla clatur implicatici in eo, quod Deus per solam suam voluntatem ceuat juri acquisito per peccatum M punienis cum in aeternum, & ad exigendam satisfactionem, uec. non aci ciuio habendum peccatorem, sicut nec in eo, quoacedat mri suo ad exigendam rem in inissam per votum dergo p ccatum habituale, secundum ea, quae retulimus , potest tolli ahsque mutatione intrinseca peccatoris. Confirmatur. Nam perseverantia moralis mecati physicὸ pr teriti dependet a .oluntate Dei ad hunc senatum, quia libeth potest iniundere gratiam, qua mora. Iiter oestruatur I ergo potest per solam suam voluntatem tollere talem perseuerantiam. Patet e sequentia: sicut quia perseverantia moralis peceati quoas effectum reatus, & clignitatis ad poenam temporali m pendet a vo. iuntate Dei, potest illam tollere per solam suam volun . ratem . Et idem de voto quoad obligationem. Ad hoe argument. quoci in falsa suppositione sumdat ut . Respondetur negando maiorem: quia peccatum habituale non consistit in actuali peccato praeterito m ea liter persi verante adhuc cum obligatione satis iacien. , sed in privatione voluntaria gratiae, qua enus Conu tat peccatum actuale non retractatum, & sundat prae. dictam obligationem. Et totum hoe constat a paritate

peccati otiginalis, quod juxta Sacrosanctum Concis. Tt Iocci supta relat. importat aliquid intrinsecum phylic λparuulos eruiens, & reddens homῖnem intrinsecὲ, phy. iac que maculatum, dignum odio Dei ,& fundans obiugationem ad poenam aeternam, seu satisfactionem; &ctite peccatum actuale personale non habet minorem

vim ad producendum physich aliquid intrinsecum, per

quod homo reddatur maculatus αc. Hinc etiam comstat salsitat minoris , ejusque probatior Nam licet possit Deus per solam suam voluntatem cedere juri suo quoad

Numendum peccatorem in aeternum , ct exigendam ab ecitatis factionem , quia hac pendent a deputati ne extrin.

seca Dei, nequit tamen cedere juri suo quoad odio hahendum peccatorem, quia hic effectus pendet essenti liter ab illa macula intrinseca , quam Deus per solam voluntatem suam nequit an ferte Unde sicut Deus ma rei omnino necessitatus ad hominem diligendum , ex suppositione quod sit in gratia Dei ita est Omnino necessi. gaius ad illum odio habendum, ea suppositione quod haheat praedictam maculam. Aci confirmatiociem respondetur ex dictis α Is .co cedendo antecedens & negando tonsequentiam. Nam

aliud εη , quod perseverantia peccati non possit tolli suo voluntate Uei: aliud vero quod possit tolli per solam v

iuntatem divinam extrinsece tantum illud condonantem: ptimum est verum ,& ah omnibus innegabile; at secum dum est omnino falsum: sicut perseverantia eaecitatis non

potest tolli sine voluntate Dei, sed nee potest abselut δεolli, nisi insundat per sui mactum potest iam visivam. Cum ergo homo per peccatum habituale maneat non minus intrinsech pnyfice maculatus , quam intrinsech physicheaecus, nequit reddi non maeulatos nisi per solis mam intrinsecam produciam per actum voluntatis divunx. v Nec duo illa exempla aliquid convincunt. Noti primum, de perseverantia mota si peccati qnoad reatum

ad poenam temporalem. Nam hic reatus partim Modet ex uepniatione extrinseca Dei ,& partim ex permanen aia praeis δ motali conversonis ad honum commutabile. Et ex neutro capite repugnat, quod tollatur per aliquid extrinsecum . non ex primo, ut eu se liquet: nee ex se.

cnndo, quia denominatio praecish motalis potest tolli per

ormam tantum extrinsecam Votum etiam squod elatseundum ex mplum J non dependet adaequale a volnnis

rate . sed etiam a Deo acceptante: unde sicut a princi pio Dens potest illud non acceptate, ita potest illud a ceptate ad tempus: & hae ratione cessabit ejus obligatio

sine mutatione intrinseca voventis. At macula hahitua.

iis peccati unich dependet exactu peccati praeteriti, &durar, quantum est ex se, fine nila limitatione, ita imilitisce , di physich teduis homin m maculatum , &dignum ocito Dei. de propthr a nequit tolli per solam

voluula em extrinsicam Dei. 19 Arguitur secundo. Nam unus homo potest alia leti remittere ossetissim absque infulione scemae init in I aer ergo etiam Deus Prociatur consequentia: ideo an teiluens en verum , quia homo sine forma intrinseca potest deponere odium conceptum εου ossensa , & melle se Rere cum Mendente, ac si non esset olfensus; sed etiamus poteli deponere odium conceptum ex offensa , &velle se gerere cum homine, ae si non esset offensus si foema intrinseca: quia Deus non est minus liber, nec habet minus dominium quam homo . ergra. hoc argumentum, tia quo praecipuam vim p nunt adversarii, iacile respondetur, quod seut in ossimia hominis contra Deum datur inauria, qnae sundat ius proximum au satistactionem, di datur inordinatio actu

sis , & habitualis cum regulis motum ; ita in offensa umus homum c Cntra alium datur injuria fundans iusia offenso ad exigendam satisfactionem , di datur inorisclinatio contra legem. Et sicut asserimus , quod ad tot tendam inordinationem , quae est fundamen inm injuriae Deo irrogatae , est necessaria mutatio intrinseca edi parto offendentis ; ita dicimus , quod in ordinatio , quae est fundamentum iniuriae, seu offenset alteri homini irrogatet, non poten ausetti sine mutatione intrinstea offendentis. Est iam eo quoad ossensam magnum discrimen inter Onfensam passivam Dei, & offensam passivam hominis , quos homo potest simpliciter diligere suum offensorem, absque eo quod ponat in eo aliquid initio secum, & si

potest remittere sus exigendi satisfactionem , quamvis onlausor voluntatem non retractet, & deordinationem noci ponat Deus vero nee potest tollere deordinationem ,

niti mediante aliqua forma intrinseca, nec potest in sensia compolito illius uilinere simpliciter peccatore: & ob hanc dispalitatem non potest remittere offensam quoad dignitatem intrinsecam ad satisfactionem. Hujus discrimi his hst eviden signum I nam stat, quod unus homo re mittat alteri offensam, esto ostendens perseveret in odio contra ostensum. R. pugnat tamen in omnium sententia, quod Deus remittat offensam, dum ostendens est in actuali odio contra Deum. Ex quo potest argumen.

tum efficaciter retorqueri contra aduersarios e nam ideo

Petrus offensus potest remittere Paulo offensam adhue insensu composito offendentis actualiter, quia ad remis sonem talis osseusae non requiritur , quoa Petrus ponat in Paulo aliquid intrinsecum , per quod tollatur ostensa; sed Deus non potest remittere ostensam , diam homo actu perseverat in odio Dei . ergo eo est , quia Deus no potest remittere Mensam, quin producat aliquid iratim reum , quo impediat, ne homo actu perseveret in odici Dei alias coharerent smul, quod homo perseveraret in

actuali odio Dei, & Deux illi remittere offensam, scut haerent, quod Paulus actu offendat Pettum ,& Petrus remittat illi offensam. Arguit ut tertio: Deus desacto remittit peccatum

per sormam tantum extrinsecam ergo potest illud remittere per extrinsecam condonationem. Antecedens prohatur . nam in sententia Τhom istarum Christus eae

rigore iustitiae salisserit pro nobis, itaui Deus sit obligatus e v justitia ad acceptandam pro nobis eius satissa. Aionem tu ad dandam nobis gratiam , supposita applicatione Christi ; sed eo ipso remittit offensam per lotia mam exit insicam: ergo Deos desacto remittit peccatum per forma extrinsecam. Minor probatur: nam in prςdictae suppositi e peccatum est remissum pro prioti ad infuissonem gratiae, scut pro illo signo est solutum omne debitume ergo eli temissum peccatum per formam extrinsecam .

Robotatur hoc. Nam pro illo sgno, quo Deus ex

latae cieaturae non potest se gerere ut ostensus erga crea.

tutam , est formaliter remissum peccatum; sed pro prior iad infusoctem gratiae Deus ex jure creaturae non potest se gerere ut offensus: ergo pro priori ad infusionem gra-ein iam ea remissum peccatum. Minor prohatur . Pr illo signo , quo Deus est Gligatus es justitia ad nomsi gerendum ut offensum erga creaturam, non potest segetere ut offensus erga illam : sio pro pii oti Q ioksimnem gratiet Deus en obligatus ex austitia ad non se gerendum ut offensum: siquidem pro illo ptiori datur a tisfactio Christi, ejus applicatio, necnon acceptatio ex parte Dei, cujus effectus en infusio gratiet : ergo proprioci ad infusionem elatis non potest Deus se gerere ut

offensus ..

237쪽

13ci Tris. XIV. De effectibus Gratiae. Di p. l. de Iustificatione ἰ sic

Hoc argumentum in primis non militat contra ρος- sentem assertionem, sed contra assertionem secundam au

hii pite. Deindὸ opponitur mani sth decreto Trid. te Iato num q. Di recolenti ibi dicta constabit. Aliu e tui. mosum est eu multis capitibus. Primo, quia non distinguit pelocitatem satisfactionis Christi respectu remissionis cul. pet, & infusionis gratis. secundo, quia de bat cli. ninguere inter applicationem Christi quoad sumeten aiam , di quoad eificaciam , de non distinguit. Tettio,

quia non commemorat tempus, pro quo applicatur pansio, & satisfactio Chtisti , et acceptat ut a Deo quoad sui

Et eet desectu horum destinatur omni vi Draea in utra in mentum. Siquidem satisnctio Christi licet materia riter, de in esse eulis praecesserit plurima precata , non vero canti tremissionem illorum, nisi in quantum cau. cat satisfactotth, de meritoei gratiam remissiuam pec. cati , di offense; alias in eodem instanti, quo peccatum comm ttitur, remitteretur , At antea; quia est chimetri- cum . Unde eadem satisfactio noci applicata fuit a Chii. ito Hicaciter , nee a Deo emaciter acceptata , nisi pectῆnstanti quo gratia infunditur, de peccatum remittitur: et ita tantum dicit prioritatem a qtio, & similem ei, quam actus divinus remittens peccatum , dc causans gratiam diuit rεspectu infusiotiis gratiae, de remissionis culpae.

re alii et satisfactio Christi ab eo applicatur , At a Deo

acceptator ad remissionem peccati, nisi quatenus applicatur prius. dc acceptatur ad productionem gratiae, me.

dia qua debet fieri remissio ex rigore institiae , & sol, idebitum quoad taenam aeternam, & satisfactio m in qualem. Cuius ligniam est, quos lieti praedicta satisfactio

it supera hi indans, adhue in multis noci remittitur tota

poena, D o fle Christo decernentibtis, quod remissio non fiat nis clε pendenter a satisfactione tali quali peccatoris,

ac proinde clε Henter a mutatione intrinseca illius. at Arguitur quarto. Nam quoties duo ita sunt omposita, ut inter ipsa detur medium, potest unum de9 cete . quin existat aliud; sed gratia, de pereatum ita sunt opposita, ut inter ipsa detur aliquod medium : erisgo potest destrui peccatum, quin existat gratia . Minor conliat nam iniit gratiam , di peccatum mediat status nature puto. Et major, in qua potest tantum esse dissi. Cottas, probator, nam quia inter ea lorem,& frigus da. tur meatum, potest destrui per potentiam Dei absolu. eam siletus, quin εκistat calor . item quia inter pecca. eum, & gratiam datur medium, potest deservi gratia, ruin existat peceatum: tandem defacto remist Deus A. amo peccatum originale, qu n restituerit justitiam Oti. pinalem ergo quoties duo ita sunt opposita, tit inter ipsa detur medium, potest unum destrui, quin existat aliud Confirmatur. Nam, ut deleatur peccatum, suffcit hominem transire de peceatore in non peccatorem a sed hie transitus potest fieti sine dono intrinseco: ergo potest remitti peccatum sine dono intrinseco . Minor probatur: nam non esseteccatorem potest separari a gratia, ut contin. geret in statu naturae puro : item non os suritim potest se parati ab esse te eatorem , ut accideret, s Deus auferret gratiam sine peccato, ut potest: item non esse rigidam po

test separari a non esse eatidiam: ergo etiam homo potest transire de pereatore in non peccatorem sine gratia.

Confirmatur secundo: Quia potest Deus annihilare

hominem exist ntem in peccato, de postea reproducere illum sno gratia ; seu tion reproduceret illum Cum p . Cato.' ergo potest homo transire de statu pereatoris ad non esse precatiuem sute gratia intrinseca. Maior est creta. Etam inoe probatur: quia alias Deus esset eausa peccati, quaxatione probarit nosti Thomistae Angelum non merasse in intino instanti. qnia prima operatio est a Deo r ergo non potes reprolucere illum cum peccat . Coo firmatur tertio. Peccatum potest anserti sine uolth i dono intrinseco determinato e ergo sne omnibus .Lntecedens est certum quia potest tolli sine gratia,cum

possit auferri mr unionem hypostat iram, de in mobabili alio um seritetilia per visonem beatificam de peractum charitatis: de potest tolli sine unione hypostatica , de sine visione heata , At acto charitatis, cum possit tolli per

gratiam habitualem. Consequentia vero probatur: tum quia semel, quod peccatum non petat destrui per ali. quoi donum intrinsecum determinatum, eo eu, quia non cipponitur ei immediate; sed, sublata oppostionai eviata, potest tolli sine ullo emo lavinseco: ergo.

Tum etiam : quia extrinseca condonatio etiam est Imcompossibilis cum peccato: ergo per eam solam potest olli, licui per gratiam, aut unionem hypostaticam dcc Ad argument. respondetur , duo in hac re esse certa. Primum, quod absolute non sunt immediath opposita gratia supernaturalis intrinseca, de precatum,cdm possidari natus medius, videlichi status naturae purae , ut recth suadεt argumentum. Secundum est , quod datur medium inter peccatum, de gratiam, v. g. habitualem,cum possit uati status medius, scilicet homo cum unione hyis postatica , de sine peccato , ut supponit ultima conficiamatici. Sed non minus certum est , quod , supposita elevatione hominis ad finem supernaturalem, no i datur medium inter peccatum, di aliquam gratiam superna tutatem , hanc, vel illam G sicut non datur medium inter non uidete absolute, de uidere per hune vel illubra oculum indeterminatε. Et ita DThom in pra s ait. I. a

r. ait e Laiat boma, animiam peccet, potuerit esses egri a ,

o Me eiapo ; tamen pur peccati, in non potest eis s. e eia a , nis gratiam hebeat. Idem adhue expressius docet quaest.28. de Verit. ait et ad s. ubi distinguit duplicem statuas naturae purae, di elevato. Et ratio huius est . quia peccatum in statu elevationis consistit in ptisatione uolum taria gratiae, quae non potest tolli, nisi per ipsam glatiam habitualem, vel per aliud donum retractans ' luntarietatem illius, quod facit unio hypostatio, viso heatifica , actus charitatis: de si haee dxtentur sine gratia habituali, tunc claretur carentia illius in ratione purae Degationis ex dε secta voluntarietatis. Per quod constat ad tria illa exempla. Ad primum enim dicimus, quos inter calorem , di frigus in omni eventu, At pro omni statu tantum datur, oppolitici meis diata de aliunde sicut unumquodque dependet a Deo in emis uri etiam dependet in non eo ουari: ideoque per hoc piaecise , quod suspendat Deus suum concursum conservativum caloris, deficiet calor, quin opus si,quos producat frigus. At peccatum habituale consistens iaprivatione gratiae non dependet in conferiari a Deo, sealaret E a peccatore: ideoque non potest tolli, nisi totisatur conservatio peccatoris, et haec non potest tolli nisi per ejus retractatiotiem intrinsecam ratione alicuius donia Deo infusi. Per quod patet ad secundum exemplum 'Nam eum gratia in sui conservatione depe seat a Deo, potest suspendi concursus conservati viis, At ita fratia tolli, quin peccatum existat. Oppositum contingit in pee-cato, ut proximὸ diximus: ideoque non potest tolli per non consit vationem Dei. Ad tertium exemplum diei mus, quod peccatum Originale Adamo non suit r mis sum nisi per τε stitutionem justitiae originalis quoad coq-stitutivum eius primitium, videlicet per gratiam habutualem,quet in eius privatione voluntaria consistebat, sicut alia peccata habitualia persenalia. Ex his jam confiat ad primam confirmationem, quia opus sit pro ea euolanisci aliquid addere. Ad secundam responderi potest primo cum Grm Martiner, Aranso, Montelmos, Ioanne a S. Thoma Go. net, Ferte, di aliis concedendo totum assumptum. Ses nihil inde contra nos: vel quia debet supponi peccatorem permanere, in qua suppositione procedit dubium. Ve

quia nulla maior mulatio excogitari ualet , quam tram satos ab esse ati nou es simpliciter i Ilius, qui peceavit. Sicut aer nequit non esse aut te hiosus, aut lucidus sed si non est, nee est tenebrosus, aut lucidus. Secundo potest responderi cum N N. Salm in praes disp. a. nam I7s. Et tract. da Rerari disp. I . num. ς i. Medi na, Mira Ioan ne Martiner de Praclo tom. de Poenit cluti s super quaest. M. tertiet partis num os . quod si homo re produceret se idem numero, ut debet supponi . esset insectu eole iri numero peccato, oti ab actione Dei reproducto, s u a suis cantis, quae ex vi sua essent potentes inducere illud,

lichi pro tempore anni hi lationis essent impetiitae illua pix state . Et si quis quaerat, a quo reproducitur macula illius Hecati s Respondendum est resultare ex peccato actuali praeterito non retractato , dc moraliter permanente in abominatione divina . Vel diras, quod cum homo ille rem duceretur eum carentia gratiet, ut sup . ponitur , dc haec ex terminis non petat terminare actio.

nem Dei sicut nee pura negatio visis in lapide; At aliis

e notaret voluntarietatem peccati actualis nondum reis

tractati, quod est fundamentum praedictae carentiae v luntariae, illa care alia esset vera aversio voluntaria illi

homini,

238쪽

Dub. III. An per potentiam Dei absolutam peccatum mortale C r. 23 r

homini, quia non retractavit praedictum peccatum . Nihil horum contingit in prima inicine Angeli ,& propterea Deo tribueretur, si esset peccaminosa, quia esset prima, di propterea Angelus non potest peccare in primo in stanti. N e nos latent nonnullae obiectiones, quibus Feris re impugnat in praes mam. 895. praedictam solutio em. Sed eas omittimus, vel brevitatis causa, uel quia ritὸ in. rhllecta haud dissicile evanestunt, vel quia manet recur. sus acl primam . Ultima confirmatici potius est digna admirati, ne, quam selutione . Quis non mirabitur Curielem , cuius est , alias uitum doctissimum, convinci argu.m-nto,qnod uel ipsi Dialectici ineficax norunt. Valε tenim ad viciendum novi re uri ν ecutis dexter, quia sol finistro potest videri, nes requiritur oecitas misὸν, quia dextero potest viderit ergo nullus oculus requiritur alvidendum 8 Neutiquam. Quod aliis permultis exemplis, tam in naturali bos, quam in supernaturalibus confit mari valet. Pariter ergo dicimus , quos licet aversio peccati possit anserti sine hoc, vel illo dono intrinseco detrimi nato, nequit tamen tolli sine ullo. Illud tamen, per elucis tolli debet, debet etiam retractare, ver directe, vel indilecte, vel formaliter . vel virtualiter, vel eminenter peccatum praeteritum ,& posita huiusmodi retractatio.

Ne , quamvis maneret carentia gratiae, solum haberet ra tionem purae negationis ici linea morali.

Ultimo solet argili a patitate peccati venialis, dg a paritate peccati lethalis in statu naturae purae . seu haeduae paritates post Mant speciale examen quod fiet sin gillatim ia duo s ultimis dubiis per modum appendicis.

An aliqua hominis operatio sit, vel possis

esse forma ad aquata, via inadaessumta expellans peccarum lectate R

EX Dictis tract. praee. disp. a. duh. 3 sam relato liquet

gratiam habitualem ita esse formam sanctificantem quoad effect si sanctitatis,seu renovationis ut nulla alia somina creata possit esse adhue de potetia Dei ah tura forma sanctificans quoad praedictum effectum , de alios post Lvos ibi telatos. Ex lictis etiam in dub. a. huius clis constat. gratiam habitualem esse formam expulsivam peccati lethalis, saltem inadaequatam. Superes tamen

examinate, an sit forma adaequata expellens peccatum.& an per potentiam D i absolutam possit dari hypothe. sis, in qua alia foema creata possit independenter a gratia habituali expellere peccatum 8 pro cuius faciliori r solutione, & tituli intelligentia aliqua notanda sunt, de alia suppotienda , in quibus conveniunt Author es. I. I. Nelationes nomina , o suppestiones. II Ota primo, peceatum lethale esse duplex: I aliud originale ora natum , ut peccatum parvulorum; aliud personale, & est illud , quod tam ciactu aliter propria operatione committit, & expellit gra. iam habitualem . De utroque procetiit dotium, sed claritatis gratia solum loquemur de peccato personali, monentes lectorem, quod omnia dicenda applicari debent

peccato originali . Nota secundo peccatum personale mortale esse duplex, aliud actuale, de alterum habituale . Actuale non est formaliter, nisi clum actu committitur: habitua re vero est ad modum rei permanentis, & revera consti. tuentis statum. Hoc autem pluta mala inclucit sermali. ter, nemphaversionem habitualem voluntariam a Deo itimo fine supernaturali l loquimur de praesenti statu hominis elevati ad finem super naturalem l ex haeresul. tam offensa passiua motalis in Deo, dein utraque per. severat moraliter peccatum actuale, praeter alios effectus qui pertinent ad rationem poenae , vel dicunt pro ex. presso relationem ad illam. Pro quo.

23 Supponetidum est peimo foemam alietnam crea. eam praeter gratiam ha dilualem esse defatio formam exispellentem peccatum actoale sermaliter v. g. dum qnis extra sacramentum iustificatur medio acta charitatis, aut contritionis, praeuictus actus excludit sermaliter peccatum actuale, prout perseverat in habituali. Et ratio est clara ' nam ut aetnaeque res expellitur per suum directum Oppositum ; atqui actus charitatis, vel contritionis di. recth opponitur peccato actuali mortali: siquidem hoc dieit sot maliter intranstiue conversionem actualem ad honum commutabile, di aversonem actualem a Deo ultimo fine , & actus charitatis e versionem actualem ad ipsum Deum ultimum finem: ergo peccato in actuale mortale dilect8 expellitur per actum charitatis. v Et eo firmatur. Nam quando generatur ignis, & corrumpit uelignum, ita serma ignis direct es pellit formam ligni, quod calor ut octo expellat sor maliter directh queneuti que gradum stigiditatis, qui erat in ligno ,&siccitas ut

octo omnem gradum humiditatis, non alia ratione, nisi

uia in eodem iustanti. in quo ignis cum suis ultimi istositionibus generatur, forma etiam ligni cum suis

dispostionibus connaturalibus corrumpitur, & unaquetisque forma debet e spelli directe pet formam directe s bico trariame ergo eum in instanti justificationis non se lum expellatur auerso habitualis a Deo ultimo fine, quae consistit in catentia gratiae, sed etiam averso actualis, quae consistit in actu peccati, ut moraliter seu virtualiter perseverat in aversione habituali , de eum hae avet. socie actuali nihil directius opponatur, quam conversici actualis ad Deum per actum charitatis; planὸ insertur. actum charitatis desacto expellere sermaliter, & dilecte peccatum actuale, ut minaliter seu virtualiter perseve. tant in habituali. 24 Supponendum est secundo , actum contritionis desacto tendere ad destructionem offensae passivet in Deci moraliter receptς non formaliter, sed effective. Prima

pars suadet ut ex D. Τhom 3. part quaest. 8 s. art. a. in cor p. ubi ait o Manifestum es a tem, quod in poenirentia D. xemtur speriatis rario aestis laudabitis, si iacet operari ou deis fructionem peccata, inutiantum est essensa Dei, quod non perti net ad rationem esuritis iartvitis; constat autem , potissimum actum poenitentio esse actum contritionis persectaerergo iste actus tendit ad destructi em offenset passivae

in Deo receptae. Secunda pars etiam prohat ut . nam praedictus actus nec sermaliter recipitur in Deo, nec m

taliter aliquid producit in Deo , talio e cujus formaliter removeatur offensa, juxta illud tritum axioma, Osfenso est in ossessis , o h ον in Mesem te P ergo tantum tendit ad destructionem offensae per modum satisfactici. his, aut meriti; seu hoc pertiliet ad genus causae mora. lis effetentis: ergo non formaliter, sed tantum effecti vhmotalitet tendit aci destructionem offensae. Hoc perspicue clocet Div. Thom thidem ad a. his vel his r stiat et tiarius spem a formatiter exstitit hah tum visu o posti: Aue

aedis expetiit nigredinem. Sed pe nitratia euelque omne peracatum essectivi, M tum operatin ad destriationem pereati .

Si vero quoas, a qua forma expellatur formaliter os sensi 8 Respo detur expelli formaliter ab actu clivino, quo moducit simul gratiam & actum contritionis, de pacatur niti math peccatori: nam eo ipso, quod Deus statiam infundit in homine , & gratum acceptnmque tacit, eg movet peccatorem ad satisfacti em tibi potabilem , intuitu horum statim remittit offensam . Ex

praefatis suppositionibus insertur , praecipuum litigium

in hac emitroversa esse circa ex possicinem peccati habutualis, secundum id quod dicit in recto. Pro quoras Supponendam est tertio , non quamlibet opera tionem supernaturalem esse lassicientem sive defacto, si ψε de possibili ad remittendum peccatum , proindeque

actum fidei . & spei non posse directe , sue indirecte,

siue ad quate, sive ina quate esse formam expulsivam peccata hahitualis. Et ratio Nevis , de perspicua est rquia actus illi, qui ex se nullam dienni oppositio meum peccato habituali, nullo modo,& in nulla providentia illud expellunt, aut expellere possunt; sed actus fidei , & spei nullam ex se dicunt oppositio em cum peccato habituali, cum peceator in sensu composito me Gii illos eliciat, nec infallibiliter inserunt expulsonem illius I ergo non suffcit quaevis operatio supernaturalis ad expellendum peccatum hahituale . Accedit , quod haec peo postio, fides me operibus si is adjMBRationem, est damnata a pluti hos Conciliis , dg contra eam fetipsit

praecipu/ D. Iacobus in sua Epistola canonica.

239쪽

TOct. XIV. De effectibus Gratiae. Disp. I. A Iustificatio te impii.

26 Hinc etiam supponimus quarto, contra suarium tiare. de Priis dis p ' sin. s. & siti T. M Gra . cap M.

tium. 22. actum alti itionis sussicientis ad valorem , otitii-ctum sacramenti noci sufficere adhuc de potentia Dei absoluta ad remissionem peccati mortalis extra sacra mentum. Ita communiter Theologi, teste Praclo 3. pari. qiislh ου . dii lx s. num. 33 adest in tract. de Paenit. Et pr hi ut emcaciter: nam ad remissonem peccati requiritur

immutatio intrinseca Necatoris, iuxta dicta cludi praee. ct talis quet tollat dilecte, vel indirecte avet fionem a Deo ultimo tine I sed haec nequit tolli per attritionem, unetalia sufficit ad valorem , M tititium sacramenti quia non includit convelsionem ad Deum ultimum finem; sicut nec dilectionem super omnia Dii suis supernaturalis ergo non sufficit adhuc de potentia Dei absoluta as remissione meis eati mortalis. Nee motivum , quo convincitur Suarer, est alicujus ponderi . Ideo enim sussceret, quia en sufficiens retraetatio, & quia dilectio Dei super omnia ne quit expellere peccatum absque nova gratia, & miseri-

coidia, quς potest applisatiattritioni: seu utrumque est

alium: primum ut constat ex ratio e proxim/ data e

secundum, ut liquet dub. in ecl. & ev dicendis in hoc

cludi assertione a. ergo .

27 Soppoclendum est quinto, nullam formam pone dite ie expellere peccatum habituale praeter gratiam ha. hi tualem. In hac suppolitione conveniunt omnes Thmmissae, & quotquot asserunt peccatum habituale con sistere in pti .atione voluntaria gratiae. Et ratio est evi. den . nam in praedi et a sententia solum gratia habitualis directe opponitur peccato habituali.' ergo solum potest directh auferti per eam. Consequentia est legitima nam nulla forma pote It expelli uitet ε nisi per formam sibi directe oppositam : nam talis en modus expulso Mis unius formet, qualis est modus oppositionis alterius 28 Tandem supponimus , per unionem hypostaticam posse potentia Dei absoluta expelli peccatum M. hituale & tunc accideret quando personalita divina Nnitetur naturet creat et peccato ptiils insectae Probat uehreviter: tum quia implicatorium est, quod peccatum perseveret, quando destruit ni suppositum illud conseravans, ob quam rationem diximus supra num. 2I. pec.

catum hahit uale posse desitui per puram anthi lationem tuta est; sed in praedicta hypothesi destrueretur supposi.

rima illud conservans. ergo etiam destri etetur peccatum

ipsum. Tum etiam ' nam illa natura sanctificaretur ex. cellentioli modo, di per excellentiorem sanctitatem . uuam per gratiam labitualem I ergo si per hanc expel. litur p ccatum, etiam per unionem hypostaticam. Tum deniquε nam non minus potens est ad expellendum peccatum habituale retractatio illius eminentialis, quam Iormalis; sed unio hypostatica est retractatio eminentia. iis peccati, cum contineat emimenter sanctitatem grariae habitualis I ergo si retractatio per gratiam habitua lem , qui est sermalis, est lassiciens ad expulsionem pec. cati habitualis, etiam retractatio per unionem hyposta. sticam . Unde totum litigium amo Author es solum m. re si esse circa actum charitatis, di eoutritio is persectae . Claritatis gratia tantum erit sermo de actu charitatis ,

quia quae cle eo dixerimus, intelligi debent de actu comatitionis, cum illum prςsupponat . His praelitatis, Et

suppostis circa prcsentem controversam. 29 Prima sententia defendit, actum charitatis desa tici esse formam remissivam peceati hahitnalis. Ita Vaet. que et r. a. disp. 2 3. At praecipvh 3. par t. disp a. cap. 7. n. ἐχ quem sequunt ne plures sodales, Hur Iaclo, Alarcon, Me ratius tom. a. de Gratia disp. II. Dieast illo δ/ paenit

dis p a duh. ra. Ant ius Perea disp. 6. deIM . de ultuma de Chis ride alii. Secunda docet, actum e haritatis non dependere es.sentialiter a gratia, nee essentialiter connecti cum illa rproindeque posshilem esse casum, in quo detur actus charitatis sne infusione gratiae, At in hoc per a tum charitatis expelleretur peccatum habituale. Pro qua res eunt ut Ara uxo in pis dub. 3. cooc. 2. Greg. Marti Ecuh. 3. Conc. g. Tumel disp. a. 'cluti s. Ioannes a S. Thom disp. 27. art. a. sed adsue i uires . Montes disp. 33. quust. o. s. I. Prado de panis. quaest M. duh. s. l. 4. Godoy tom.

I. in I pari. disp. st a. d. de alia multi. Tertia sententia censet, precatum habituale non posse anserri per actnm charitatis, sive dependeat essentialitera gratia, sive Go dependeat. Ita Valentia tom. a. disp.

tibus docet, actum charitatis non dependere essentialiter a gratia, Ac in pras disp. r. art. q. l. 4. num. 88. &ror. asserit per nullam potentiam posse destrui absque

infusione gratiae habitualis. Quibus subscribit Ferre in

praes nupsi. 3. s. s. & io Ultima sententia sub distinctione in edit. Nam ex ona parte defendit, actum charitatis dependere ossentia liter a gratia , proinde vie in nulla thesi esse scit mamremissi vana peccati; sed ex alia docet, quod s per posis hile, uel impossibile daretur separatus a gratia . pr euldubio sufforet ad remissionem illis. Ita praeter reia latos pro secunda sententia lath propugnant NN. Satimant. in hoe trare disp. a. dub. 6. per totum Hane ulti mam sententiam suscipimus elucidandum, quam clarit

iis causa secabimus in assertiones sequentes. l. II.

Inon expellere sermaliter peccatum habitu ale . Mete assertio en adeo certa, ut prima sententia relata num . praeC. contra quam procedit , se improbabilis, o remo νia teste Suario tom. i. in I. pari. disp sin. s. Et dis'. g. sit. q. num. T. dicit esse eontra omnes Ges. D O . Et ianneros tom a. disp. o. quaest. I. a num o. dicit esse novum , Osimularem, taramque itisum in fide. Coninch. disp. a.duh g. num a 3 asserit, quos praedιer ferientia non

potes ἁσεndi. sed quidquid si de his, & aliis censetis

opinioni contrariae, a quihus praescindimus. Probatur ptimo ex Τrid. sess. 6. eap. 7. nhi postiquam docet, justificationem non esse solum meca optim remis sanem , sed o sane dirationem , o reno fronem interioris Λ

ntini, , statim declarat causas illius: & perveniens ad causam formalem inquit: Demiam timea Dνmatis causa est j sitia Dei, non qua usi hctus est, sed qua nos itisos facit: ρο-go luetia mentem Concilii actus eharitatis non est desaiacto forma expellens formaliter meatum habituale, seclgratia habitualis. Confirmatur . Nam Conci l. in eadem sim ean. Ddεsnit ita: Siqias dirratis prae oleue Dirita, sa Ha imoiratisne , atque ejus adicitoris hominem credere , perare, di luere, aut Iaenuere posse , saeue vertet, ut ei jtia Matremfgratia tot feratur, anathema sis: ergo supponit Concit. actumetaritatis, & contriti is esse dispositionem ad hoe ut gratia iustificans, & emn ans a peccato conseratur . et sto ipse actus non est delatio forma expellens peceatum, sed iuxta Concit. tantum di onit ad formam exispellentem peccatum. Idem colligitur ex sess. 4. cap. q. D inde probatur ratione. Nam illa est scit ma adis quata defacto expellens peccatum , quae est forma adaequata sanctificationis ,& renovationis; sed gratia habutualis est sorma adaequata sanctis cationis renovati nis: ergo etiam est serma adaequata desacto expellens peccatum Minoi supponitur ex dictis traei pree. disp. s. duti 3. Maior vero, quae impresentiatdm habet difficultatem, probatur lum ex D. Dionys libue diuinis nominiti cap. II. ubi definiens sanctitatem , se ait Ea

libera , perfectaque -nditia ab omniseelere: ergo foema adet

quata sanctificans, etiam debet esse forma adaequata e pellens peccatum. Τnm etiam nam expulsio secrati ex effectus privativus, & sanctificatio effectus politivus ; seu effectus privativus supponis effectum politi sumo ergo expulso peccati procedit a forma sanctificante. Tum denique: nam praedictus effectus expellendi mecatum multo melius est per formam sane incantem , quam pex formam non sauctificantem . Qua probatione con victus ipse Varque et diis illa ΣΟΙ. nom. I 27 inquit:

Addendiam tamen es, nudie quidem jini lactionem nosiram, o emiandationem .i peccato Muteati fieri Ier sabitum gratia,

o non ter contriti em m.

Constinatur primo. Nam sorma, quae habet imis media tam , directam, Acas aequatam oppositionem cum peccato habituali, debet esse sorma adaequata expulsiva istius, sed gratia habitualis habet immediatam, dire. Etam, Ac ad et qua iam oppositionem cum peccato habituali, de actus charitatis tantum mediatam, Et indirectum

240쪽

m M. Au aliqua hominis operatio sit, v post Oforma Oc. a 33

et 1m: ergo, supposita inlasone gratiae habitualis in tuanificatione, illa est ontea & adaequata foema expellens peccatum habituale; sed secundum providentiam saltem ordinariam actus charitatis non est sine infusione gratiae habitualis r ergo desaeto gratia habitualis est unica dea d. aequata foema expellens peccatum, ita ut actus charit iis non concurrat formaliter adhuc inaclaequath ad ejus expulsionem. Maior est certa, ex iis quae in naturali. hus contingunt . nam quia selma ignis habet immedia. tam, directam,& adaequatam oppositionem cum sinama aquae.& ealoe. ut octo tantum indilectam, forma ignis est forma adaequata expulsiva formae aquae, & e lor ut octo non expellit eam formalit et adhuc inadae. qua th . Minoe vero, in qua tantum potest esse dissicul. tas, suadetur: nam peccatum habituale consistit in aves.sione habituali, & uoluntati a gratiae: ersci converti habituali ,& radicalis per gratiam habet immediatam, directam,& adaequatam oppositionem eum eo,&aliae formae in iustificatione concurrentes tantum possunt ha here oppositionem mediatam, & indilectam . Minor subsumpta nequit negati, cum sit ultima dispositio ad eam iuxta decretum Concilii Tria sess. o. cap. 7. Confirmatur secundo. Nam gratia habitualis est tama adaequata expellens de facto formaliter peccatum originale in paruulis medio haptismate r item est forma adaequata expellens desacto peccatum habituale perso. Male medio sacramento poenitentiae per attritionem: ergo etiam est adaequata, lassiciens scit ma ad illud ex . pellendum , quando quis justificatur extra saeramentum: ergo de facto illud expellit. Haec ultima consequentia

satet ex primar nam foema adaequata lassiciens ad piae. arandum aliquem effectum, nequit non illum praestare subiecto, cui communicatur, maxime si sibi Anm est vicienter dispositum . Antecedens quoad utramque Parin rem admittunt aduersarii. Et prima conseque uia peto. hatur : nam gratia ex se est ejusdem rationis quoad se. Os effectus formales, sive communicetur per sacramen. um, siue extra sacramentum: item peccatum habituale est ejusdem rationis, live expellatur per sacrame tum, sive extra sacramentum: ergo si intra lacramen. enm est Arma adaequata defacto expellens peccatum habituale, extra sacramentum ex se eli forma adaequata

suffeiens ad illus expellendum. Confirmatur ultimo. Nam dispositio ad formam, sen in aliquem effectum se malem non habet rationem formae tribuentis talem effectum, alias non daretur di. sinctio inter veram causam formalem ,&dispositivam; sed actos charitatis est disposatio ad expulsionem meis cati habitualis , & ad introductionem gratiae habitualis rergo non est forma expellem formaliter peccatum. Maia

toe est certa. Et mitior solet suadeti pluribus testim niis Concilii Trid. quae recte enucleat Fene in praesquae' g. h. i. Ex quibus tantum eligimns id, quo de

Cernit sess. I . cap. q. contritionem persectam charitate formatam, per quam homo extra iactamentum De reconciliatur, praeparare ad remissionem peccatorum ἔsed eadem ratio en de ipso actu chatitatis 2 ergo actus charitatis est dispositio ad expulsionem peccati habitua. is . Legatur sincere tot m caput praedictum, ubi pei. os agit de sontriti e persecta, Ac postea de attritione: Et de utraque decernit pretpatare, & disponere ad peccatorum remissionem, eum hoc discrimine . quod ptima disponit ad remissionem extra sacramentum nousne sacramenti volo; seeonda ueto tantum disponit acleemissionem impetrandam intra sacramentum . Nec in hoc Oportet amplius immorari, quia exprofesso age

dum est lina de dispositionibus ad justificationem.

h. III.

Argumenea e tra precedentem assertionem.

io. dicitur isosa dehao eperie eboriras: H I. Petii 4. Chariens operil mutilaudinem precatorum . Item Christis, ditiit de Magdal. I ne. 7. Remittuntur ei pecca ea m Ita quoniam di xit mirum : ergo iuxta Sctim. actus charitatis est foema defacto ex Dellens peccarnm .

Confirmatur ex D. August. Nam formalis iustitia loema liter expellit peccatum; sed charitas est sol malis iustitia iuvia Annus' lib. de Natura, iratis cap. ulli.

mo, ubi ait: hamatas aneloora , ani havita I sitia est cta. ritas primina, Iravem buseutra es: ehantas magna, magna justiistia 62. Ergo iuxta August charitas frumaliter expellit peccatum. Respondetur , hoc argn mentum posse retorquerie tra VaEquea. Nam hae, dg similes loqvtiones clant oechea fidem in Script . sacra , & M. PP. Et praetermissis

aliis, quae ad iustificationem , di te novationem spectant, Act: 1 o. scies clicitur remissio peccatosum ' Remasseisiemarespere omnes, qui exerint in e m ; & nullus Catholicorum

dicet, quod fides est forma iustificans, & remittent sor. maliter peccata. Certum est etiam , Partes Concilii Trid. Omnia testimonia, quae pio se adducit vamneE , ici conspectu hahuisse , & accurat8 examinasse a & nihilomunus actui charitatis, & contritionis tantum concetiunt

rationem dispositionis ad justificationem , temissionem

peccatorum, & reconciliationem peccatoris . Unde praeiaclicta testimonia ,& similia communiter exponunt Docle remissione, & justitia dispositiva quatenus actus charitatis disponit ad iustificationem , dc remissionem pec

catorum .

3a Arguitur secundo. Actus charitati, hahet omnia requifita au sormalem expulsionem peccati habitualis: ergo clε acto illud expellit. Antecedens prohatur tum

quia peccatum habituale co sinit in avectione a D o; seu h c expellitur scit maliter per c vel uotiem, quae titistit in actu eharitatis. ergo habet suffciens requisitum ad sol malem expulsionem peccati habit salis. Tum etiam: nam peccatum habituale consistit, iuxta nostram sententiam, in privatione voluntaria gratiae: ergo scutio, quod formaliter expellit privationem gratiae , expellit formaliter peccatum; ita debet iis ad expellere quid. quici tollit eius voluntarietatem ; sed actus charitatis in transitive tollit ejus voluntarietatem, cum si retractatio formatis peccati actualis, per quod constituitur illa privatio in ratione DoLmaraa : ergo etiam destruit forma. liter peceatum habituale. Huius argumenti solutio dependet eu dicendis incitertia assertione . Interim breviter respondetur distinguem do antecedens. halet omnis reqtiista ad directam expulissionem peccati habitualis, nego antecedens; ad inoire. Iam , transeat antecedens. Et negari debet consequeniatia.' quia peccatum uesacto tantum expellitur , per is quod habet immediatam & clite tam oppositionem cum illo et & hanc tantum habet gratia ha tualis , ut supra probavimus. ' Ad primam probationem dicenclum est, quod peccatum habituale non consistit in quacumque a verilone a Deo nitimo fine supernaturali, sed in avet. sicine hahituali, de terminativa aversionis actualis , quae non petit destrui directe per conversionem actualem , quavilis est actus charitatis; sed per conversionem habituale,

quae habetur per gratiam. Per quod constat ad secun tiam Probationem . nam voluntarietas peccati hahit ualis constitutiva non est actualis, quae est propria peccati

actualis: sed terminatisa & habitualis, quae non petit directh expelli nisi per similem voluntarietatem opposi.

am, quae habetur per gratiam. 33 Arguit ut tertio. Nam, supposita elevatione homi viis ad finem supernaturalem, tenetur homo lege natu .rali ad reconciliationem cum Deo per contritionem, aut charitatem, ut tenent communiter Τheolosi cum D. Τhom. I. pari. quaest. 844 art. T. ad I. sed D non essent sacramenta, non sic teneretur. la contritio non est sorima expellens sol maliter peccatum.' ergo est. Probatne minor I nam non potest homo teneri lege naturali titulo

obligationis ad se te sciliandu cum Deo, nisi contritio st mma emundans a peccato, vel ex natura sua afferat talem formam; sed si ex natnta sua affert talem sor. mam , non est cur ipsa non emundet a peccato stim iitet ergo. Hoc, argument. Vamum , & aliorum sodalium ualde infirmum est . Nam in hae providentia hominem ex lege naturali obligante ad se reconciliandum cum Deo latum lenetur vage, uel ad se reconciliandum cum

Deo per attritionem intra sacramentum, vel extra sacra. mentum per contritionem, quia solum tenetur ponere medium efficax desacto ad reconciliationem.'& peopte rea ante sacramenta determinate tenetatur ad contritio nem , quia erat unleum medium as illam . Sed seuen recte arguitur.' attritio intra sacramenitim es Doethis,