라틴어-한국어 사전 검색

fīnītor

3변화 자음어간 변화 명사; 남성 고전 발음: [] 교회 발음: []

기본형: fīnītor, fīnītōris

어원: fīniō(끝내다, 마무리짓다)

  1. Someone who determines boundaries; surveyor.
  2. Someone who ends or limits (something).

격변화 정보

3변화 자음어간 변화

예문

  • nec sidera nota Ostendit Libycae finitor circulus orae, Multaque devexo terrarum margine celat. (M. Annaeus Lucanus, Pharsalia, book 9 5:53)

    (마르쿠스 안나이우스 루카누스, 파르살리아, 9권 5:53)

  • inventus, Chrysippe, tui finitor acervi. (Persius, Satires, satire 6 6:60)

    (페르시우스, 풍자, 6:60)

  • "si licet et sanctis hic ora resolvere fas est manibus, o cunctis finitor maxime rerum, at mihi, qui quondam causas elementaque noram, et sator, oro, minas stimulataque corda remulce, neve ira dignare hominem et tua iura timentem, nam nec ad Herculeos - unde haec mihi proelia 2?" (Statius, P. Papinius, Thebais, book 8 8:48)

    (스타티우스, 푸블리우스 파피니우스, , 8권 8:48)

  • ei rei ego finitor factus sum. (T. Maccius Plautus, Poenulus, PROLOGVS 1:25)

    (티투스 마키우스 플라우투스, , 1:25)

  • hinc est quod in Statio Amphiaraus Plutoni dicit omnibus finitor rerum esse videris, mihi vero et sator. (Maurus Servius Honoratus, Commentary on the Aeneid of Vergil, SERVII GRAMMATICI IN VERGILII AENEIDOS LIBRVM SEXTVM COMMENTARIVS., commline 289 236:13)

    (마우루스 세르비우스 호노라투스, , , 236:13)

유의어

  1. Someone who ends or limits

관련어

시기별 사용빈도

전체 데이터 내 출현빈도: 약 0.0001%

SEARCH

MENU NAVIGATION