뜻

1. 기꺼이, 열정적으로
2. 기쁘게, 기분 좋게
3. 열심히, 열광적으로

1. willingly, eagerly
2. gladly, cheerfully
3. with vigour, with enthusiasm

예문

• Volusenus ad eam virtutem, quae singularis erat in eo, magnum odium Commi adiungebat, quo libentius id faceret quod imperabatur. Itaque dispositis insidiis saepius equites eius adgressus secunda proelia faciebat. (CAESAR, COMMENTARIORVM DE BELLO GALLICO, OCTAVVS, XLIX 49:2)

  (카이사르, 갈리아 전기, 8권, 49장 49:2)

• discit enim citius meminitque libentius illudquod quis deridet quam quod probat et ueneratur. (EPISTVLARVM LIBER SECVNDVS, I 1:109)

  (호라티우스의 두번째 편지, 1 1:109)

• Nam se neque libentius facere quicquam quam supplicibus ignoscre neque provinciarum publicas iniurias condonare eis posse qui [non] fuissent in se officiosi. (CAESAR, INCERTI AVCTORIS DE BELLO ALEXANDRINO 70:3)

  (카이사르, 알렉산드리아 전기 70:3)

• tamen et in hoc incumbe, ut libentius audias quam loquaris. (Publilius Syrus, Sententiae, 7 7:42)

  (푸블릴리우스 시루스, 격언집, 7:42)

• sunt apud illos et uaria colentium genera - libentius ego de miraculis hominum quam naturae disseruerim - ; (Apuleius, Florida 6:3)

  (아풀레이우스, 플로리다 6:3)

유의어 사전

1. Sponte (πόθος) means voluntarily; whereas ultro, in an over-ready manner; so that sponte refers to the mind of the agent, ultro to the thing itself. Liv. x. 19. Orare ne collegæ auxilium, quod acciendum ultro fuerit, sua sponte oblatum sperneretur; and Tac. Hist. iv. 79. Suet. Cæs. 6. Sponte accusare means to accuse of one’s own accord; whereas ultro accusare means to obtrude one’s self into the office of an accuser, when one should be satisfied with not being one’s self accused; according to which, ultro accusavit may be resolved into the complete phrase: Haud contentus non accusari ab altero, ultro etiam progressus est, ut ipse accusaret alterum, or, ultro progressus accusavit alterum. 2. Sponte, from choice, is in opp. to casu, or necessitate, Colum. ii. 1, 13. Plin. Ep. v. 14. Tac. Ann. vi. 23; whereas sua sponte, quite of one’s own accord, like αὐτομάτως, in opp. to rogatus, provocatus, or invitatus. Cæs. B. G. i. 44. Cic. Fam. i. 7. iv. 3. vii. 5. (iii. 103.) 3. Sponte and spontaneus, like ἑκών and ἑκούσιος, paint the voluntary action as an act of the understanding; voluntate and voluntarius, like ἐθελοντής, as an act of the will, in opp. to invite; libenter and libens, like ἄσμενος, as an act of feeling, in opp. to tædio. (iv. 277.)

출처: Döderlein's Hand-book of Latin Synonymes by Ludwig von Doederlein