뜻

1. 정신, 마음

1. mind

예문

• ius quoddam sublime numinis efficacis, humanarum mentium opinione lunari circulo superpositum, vel ut definiunt alii, substantialis tutela generali potentia partilibus praesidens fatis, quam theologi veteres fingentes Iustitiae filiam, ex abdita quadam aeternitate tradunt omnia despectare terrena. (Ammianus Marcellinus, Rerum Gestarum libri qui supersunt, Liber XIV, chapter 11 25:4)

  (암미아누스 마르켈리누스, 사건 연대기, , 11장 25:4)

• Iulianus vero absque instrumento, quotiens voluit evigilavit, et nocte dimidiata semper exsurgens, non e plumis vel stragulis sericis ambiguo fulgore nitentibus, sed ex tapete et sisyra , quam vulgaris simplicitas susurnam appellat, occulte Mercurio supplicabat, quem mundi velociorem sensum esse motum mentium suscitantem, theologicae prodidere doctrinae; (Ammianus Marcellinus, Rerum Gestarum libri qui supersunt, Liber XVI, chapter 5 5:1)

  (암미아누스 마르켈리누스, 사건 연대기, , 5장 5:1)

• Sed fluctuantes ambiguitate mentium in diversa rapiebantur, et furori mixta versutia, temptabant cum precibus proelium, vicinumque sibi in nostros parantes excursum, proiecere consulto longius scuta, ut ad ea recuperanda sensim progressi, sine ullo fraudis indicio spatia furarentur. (Ammianus Marcellinus, Rerum Gestarum libri qui supersunt, Liber XVII, chapter 13 7:1)

  (암미아누스 마르켈리누스, 사건 연대기, , 13장 7:1)

• Ut igitur adversa praeveniamus mentium societate iunctissima, sequimini viam consilii mei salutarem (ut puto), cum integritas rerum intentioni nostrae voluntatique respondeat, et dum maioribus vacant praesidiis regiones Illyricae, impraepedito cursu tendentes, Daciarum interim fines extimos occupemus, exinde quid agi oporteat bonis successibus instruendi. (Ammianus Marcellinus, Rerum Gestarum libri qui supersunt, Liber XXI, chapter 5 6:1)

  (암미아누스 마르켈리누스, 사건 연대기, , 5장 6:1)

• Sed enim Achaeos Homerus pugnam indipisci ait non fidicularum tibiarumque, sed mentium animorumque concentu conspiratuque tacito nitibundos: (Aulus Gellius, Attic Nights, A. Gellii Noctium Atticarum, Liber Primus, XI 9:1)

  (아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, , 9:1)

유의어 사전

1. Anima denotes ‘the soul,’ physiologically, as the principle of animal life, in men and brutes, that ceases with the breath, like ψυχή: animus (ἄνεμος), psychologically and ethically, as the principle of moral personality, that ceases with the will, like θυμός. The souls of the departed also are called, in a mythological point of view, animæ, as shades; but, in a metaphysical point of view, animi, as spirits. Anima is a part of bodily existence; animus, in direct opposition to the body. Sen. Ep. 4. Difficile est animum perducere ad contemtionem animæ: and 58. Juven. xv. 148. Principio indulsit communis conditor illis tantum animas, nobis animum quoque. 2. Animus denotes also the human soul, as including all its faculties, and is distinguished from mens (μένοσ, μανθάνω, the thinking faculty, as a whole from one of its parts. Cic. Rep. ii. 40. Ea quæ latet in animis hominum, quæque pars animi mens vocatur. Lucr. iii. 615. iv. 758. Catull. 65, 3. Plaut. Cist. iii. 1, 6. As in practical life the energy of the soul is displayed in the faculty of volition, so animus itself stands for a part of the soul, namely, feeling and energy of will in co-ordinate relation to mens, the intellect or understanding. Tac. II. i. 84. Quem nobis animum, quas mentes imprecentur. Ter. Andr. i. 1. 137. Mala mens, malus animus. And, lastly, so far as thought precedes the will, and the will itself, or determination, stands as mediator between thought and action, in the same way as the body is the servant of the will, so mens is related to animus, as a whole to its part. Cic. Tusc. iii. 5. Mens, cui regnum totius animi a natura tributum est. Liv. xxxvii. 45. (v. 94.)

출처: Döderlein's Hand-book of Latin Synonymes by Ludwig von Doederlein