뜻

1. 아첨하다, 알랑거리다, 혼란시키다, 현혹시키다

1. I flatter, delude, fawn.

예문

• nemo tibi blandiatur, Aemiliane: (Apuleius, Apologia 51:5)

  (아풀레이우스, 변명 51:5)

• nec enim facillime agnoscitur, quippe qui etiam adversando saepe assentetur et litigare se simulans blandiatur atque ad extremum det manus vincique se patiatur, ut is, qui illusus sit, plus vidisse videatur. (M. Tullius Cicero, Laelius de Amicitia 125:4)

  (마르쿠스 툴리우스 키케로, 125:4)

• eos autem, qui in magistratu privatorum similes esse velint, eosque privatos, qui efficiant, ne quid inter privatum et magistratum differat, ferunt laudibus et mactant honoribus, ut necesse sit in eius modi re publica plena libertatis esse omnia, ut et privata domus omnis vacet dominatione et hoc malum usque ad bestias perveniat, denique ut pater filium metuat, filius patrem neglegat, absit omnis pudor, ut plane liberi sint, nihil intersit, civis sit an peregrinus, magister ut discipulos metuat et iis blandiatur spernantque discipuli magistros, adulescentes ut senum sibi pondus adsumant, senes autem ad ludum adulescentium descendant, ne sint iis odiosi et graves; (M. Tullius Cicero, De Republica, Liber Primus 110:3)

  (마르쿠스 툴리우스 키케로, 국가론, 110:3)

• verum tamen video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur; (M. Tullius Cicero, Lucullus 187:2)

  (마르쿠스 툴리우스 키케로, 루쿨루스 187:2)

• At nunc omne, quo coeperunt, prooemium putant et, ut quidque succurrit, utique si aliqua sententia blandiatur, exordium. (Quintilian, Institutio Oratoria, Liber IV 62:1)

  (퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, 62:1)

유의어 사전

1. Assentiri means to assent from conviction, in opp. to dissentire; but assentari, to express assent, whether from conviction or from hypocrisy, in opp. to adversari. Vell. P. ii. 48. Cic. Rosc. Am. 16, 99. Plaut. Most. i. 3, 100. Amph. ii. 2, 70. 2. Assentari denotes the flattery which shuns contradicting a person, like θωπεύειν; blandiri (μέλδειν), that which says what is agreeable to another, like ἀρεσκεύειν; adulari (from δοῦλος), that which would please at the expense of self-degradation, like κολακεύειν. The assentans, as a flatterer, would, by surrendering his right to an independent opinion; the blandiens, by complaisance and visible signs of affection; the adulans, by self-degradation, and signs of an unworthy subserviency, gain the favor of another. Assentatio, or the art of the assenter, has its origin in cowardice or weakness; blanditiæ, or fair-speaking, in the endeavor to be amiable, and, at worst, in self-interest; adulatio, or flattery, and servility, κολακεία, in a degrading, slavish, spaniel-like spirit. Sen. Ir. iii. 8. Magis adhuc proderunt submissi et humani et dulces, non tamen usque in adulationem; nam iracundos nimia assentatio offendit. Erit certe amicus . . . . cui non magis tutum erat blandiri quam maledicere. And ii. 28. Sæpe adulatio, dum blanditur, offendit. (ii. 174.)

출처: Döderlein's Hand-book of Latin Synonymes by Ludwig von Doederlein