뜻

1. 아첨하다, 알랑거리다, 혼란시키다, 현혹시키다

1. I flatter, delude, fawn.

예문

• (Biblia Sacra Vulgata, Liber Esther, 5 5:2)

  (불가타 성경, 에스테르기, 5장 5:2)

• Blandiebatur coeptis fortuna, possessa per mare et navis maiore Italiae parte penitus usque ad initium mariti- marum Alpium, quibus temptandis adgrediendaeque provinciae Narbonensi Suedium Clementem, Antonium Novellum, Aemilium Pacensem duces dederat. (Cornelius Tacitus, Historiae, LIBER II, chapter 12 12:1)

  (코르넬리우스 타키투스, 역사, , 12장 12:1)

• talis erat cum blandiebatur, cum tibi falsae illecebris felicitatis alluderet. (Anicius Manlius Torquatus Severinus Boethius, De philosophiae consolatione, Liber Secundus, I 1:18)

  (보이티우스, , , 1:18)

• Inde blandiebatur sibi Augustus laetum in filia animum usque ad speciem procacitatis, sed reatu liberum: (Macrobii Saturnalia, Liber II, V. 4:1)

  (, , 4:1)

• Beatus tu, Israel! Quis similis tui, popule, qui salvaris in Domino? Ipse est scutum auxilii tui et gladius gloriae tuae. Blandientur tibi inimici tui, et tu eorum altitudines calcabis ". (Biblia Sacra Vulgata, Liber Deuteronomii, 33 33:29)

  이스라엘아, 너는 복되어라. 주님께 구원을 받은 백성아, 누가 너와 같겠느냐? 그분은 너를 도우시는 방패이시며 너를 힘 있게 하시는 칼이시다. 너의 원수들은 너에게 아부하지만 너는 그들의 등을 짓밟으리라.” (불가타 성경, 신명기, 33장 33:29)

유의어 사전

1. Assentiri means to assent from conviction, in opp. to dissentire; but assentari, to express assent, whether from conviction or from hypocrisy, in opp. to adversari. Vell. P. ii. 48. Cic. Rosc. Am. 16, 99. Plaut. Most. i. 3, 100. Amph. ii. 2, 70. 2. Assentari denotes the flattery which shuns contradicting a person, like θωπεύειν; blandiri (μέλδειν), that which says what is agreeable to another, like ἀρεσκεύειν; adulari (from δοῦλος), that which would please at the expense of self-degradation, like κολακεύειν. The assentans, as a flatterer, would, by surrendering his right to an independent opinion; the blandiens, by complaisance and visible signs of affection; the adulans, by self-degradation, and signs of an unworthy subserviency, gain the favor of another. Assentatio, or the art of the assenter, has its origin in cowardice or weakness; blanditiæ, or fair-speaking, in the endeavor to be amiable, and, at worst, in self-interest; adulatio, or flattery, and servility, κολακεία, in a degrading, slavish, spaniel-like spirit. Sen. Ir. iii. 8. Magis adhuc proderunt submissi et humani et dulces, non tamen usque in adulationem; nam iracundos nimia assentatio offendit. Erit certe amicus . . . . cui non magis tutum erat blandiri quam maledicere. And ii. 28. Sæpe adulatio, dum blanditur, offendit. (ii. 174.)

출처: Döderlein's Hand-book of Latin Synonymes by Ludwig von Doederlein